Chapter 275 : ฉันอยากมีลูกเยอะ ๆ
ตอนนี้ทุกคนต่างก็มองไปที่เอมี่และอาหารของเธอ พวกเขาพยายามชะเง้อคอดูต้นตอของกลิ่นหอมที่น่าดึงดูดนี้
เอมี่ใช้ตะเกียบคีบเนื้อไก่สีน้ำตาลเข้าปากแล้วเริ่มเคี้ยวอย่างมีความสุข ริมฝีปากของเธอมีร่องรอยของน้ำซุป หลังจากที่เธอกลืนมันลงไปเธอก็เลียริมฝีปากของเธอและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ลูกค้าทุกคนเริ่มน้ำลายไหล
“มันอร่อยมาก” เอมี่พึมพำ จากนั้นเธอก็กินเห็ดหอมเข้าไปหนึ่งชิ้น เธอตักซุปใส่ลงไปในข้าวแล้วตักช้างเข้าปากและแกว่งตัวไปมา
ลูกค้าบางคนไม่สามารถต้านทานความอยากของพวกเขาได้อีกต่อไป
“โอ้ ดูเธอสิ! อาหารที่เธอกินต้องดีมากแน่ ๆ!”
“ขอโทษนะ ฉันอยากได้ข้าวไก่ตุ๋น!”
“ฉันมีเงินแค่ 8 เหรียญทองเท่านั้น ดูเหมือนว่าวันนี้ฉันจะไม่ได้กินพุดดิ้งเต้าหู้แล้ว ฉันจะกินข้าวไก่ตุ๋น”
เขาตั้งใจให้เธอนั่งกินอยู่ตรงนี้ เป็นกลยุทธ์ที่ฉลาดมาก! โรเบิร์ตคิดในขณะที่เขามองไปที่แม็กซ์ ฉันเองก็น่าจะสั่งข้าวไก่ตุ๋นด้วย
เธอไม่ชอบอาหารนั่นหรอก เธอแค่แกล้งทำมัน! รูดบอกตัวเอง แต่เขาไม่สามารถละสายตาไปจากไก่ตุ๋นได้เลย เขายังคงกลืนน้ำลายต่อไป
“เธอน่ารักมาก! ลู่ลู่ ฉันอยากมีลูกเยอะ ๆ เลย” ฉีฉีพูดในขณะที่เธอหันไปมองหน้าเขา
“ตกลง ฉันจะหาเงินมาดูแลครอบครัวใหญ่ของเราเอง” ลู่ลู่ตอบกลับ แต่มีร่องรอยความเศร้าบางอย่างอยู่ในรอยยิ้มของเขา
ฉีฉียิ้ม “เราต้องหาที่ที่พวกเขาหาเราไม่เจอ” จากนั้นเธอก็มองไปที่เอมี่อีกครั้งและลูบท้องของตัวเอง “ฉันหิว…”
ลู่ลู่ยิ้มให้เธอด้วยความรัก “เราสั่งอะไรมาให้เธอกินก่อนเถอะ”
ฉีฉีพยักหน้าอย่างมีความสุข
“ขอโทษนะ ฉันขออาหารแบบกันกับที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นกินได้มั้ย?” ลู่ลู่พูดกับยาเบะมิยะ
ยาเบะมิยะส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม “ฉันเกรงว่าคุณคงต้องรอ คุณจะสั่งไก่ตุ๋นได้หลังจากที่คุณนั่งแล้วเท่านั้น”
“ขอบคุณค่ะ มันจะไม่ขายหมดก่อนใช่มั้ยคะ?” ฉีฉีถาม
“ไม่แน่นอนค่ะ” ยาเบะมิยะตอบ ต้องขอบคุณเอมี่จริง ๆ มีลูกค้าบางคนสั่งไก่ตุ๋นเพิ่ม แต่ลูกค้าส่วนใหญ่ไม่สามารถจ่ายได้
“ขอบคุณค่ะ” ฉีฉีพูดพร้อมกับยิ้ม
ยาเบะมิยะพบว่าตัวเธอรู้สึกอิจฉาความรักที่ทั้งคู่มีให้กัน ฉันไม่คิดว่าจะมีใครรักฉัน เธอไล่ความคิดนั้นออกไปและกลับไปทำงานต่อ
กลิ่นหอมเพิ่มมากขึ้นเมื่อแม็กซ์ทำอาหาร ลูกค้าที่รออยู่รู้สึกหิวมากขึ้นเรื่อย
ตอนที่อยู่ข้างนอกพวกเขาโต้เถียงกันเสียงดังมาก แต่เมื่อเข้ามาข้างในกลับไม่มีใครพูดเสียงดังเลย โรเบิร์ตคิด จากนั้นเขาก็หันมามองแฮร์ริสันที่ไขมันบนตัวกำลังสั่นอย่างรุนแรง เขาไม่ได้กำลังแกล้งทำ เขาเพลิดเพลินไปกับอาหารของเขาจริง ๆ ไม่ใช่แค่เขา ทุกคนกำลังเพลิดเพลินไปกับอาหารของพวกเขาจริง ๆ มันน่าทึ่งมาก
ตอนนี้โรเบิร์ตเชื่อแล้วว่ามันเป็นเรื่องปกติสำหรับร้านอาหารมามี่ที่มีลูกค้ามากกว่า 300 คนในตอนเช้าและมีรายได้มากถึง 150,000 เหรียญทองแดง ร้านอาหารนี้อาจจะยึดครองอันดับในการแข่งขันอาหาร
ไม่ อาหารของที่นี่แย่มาก ลูกค้าทั้งหมดถูกเจ้าของร้านจ้างมา รูดคิดในขณะที่เขามองไปที่โร่วเจียหมัวในมือของชายคหนึ่ง ปากของเขาก็ยังคงมีน้ำลายไหลอยู่
ลูกค้าส่วนใหญ่มีน้ำใจมาก พวกเขารีบกินอาหารให้เสร็จเพื่อให้คนที่รออยู่ได้นั่งกินบ้าง
เมื่อโรเบิร์ตนั่งลงเขาก็หยิบเมนูขึ้นมา มันเนียนและนุ่มมาก! และเขาวางเมนูที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ไว้บนโต๊ะทุกตัวเลย
เขามองดูเมนูอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่งมันไปให้รูดที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา “ฉันเลี้ยงเอง สั่งได้ตามที่นายอยากเลยรูด”
“ขอบคุณครับรองประธาน” รูดตอบรับ เขาเป็นแค่พนักงานระดับต่ำ เงินเดือนของเขามีแค่ 4,000 เหรียญทองแดงเท่านั้น
“เราจะลองสั่งอาหารมากินดู” โรเบิร์ตกล่าว เขาบอกได้ว่ารูดยังคงมีข้อสงสัยอยู่
“งั้นผมสั่งโร่วเจียหมัวแล้วกันครับ” รูดพูดหลังจากที่เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง
