Chapter 283 : ฉันไม่คิดว่าเจ้าของร้านเป็นคนเลว
ลู่ลู่วางช้อนลง เขากินอาหารทุกอย่างจนหมดแล้ว “เธออิ่มมั้ย?” เขาถามในขณะที่ฉีฉีกำลังเลียถ้วยในมือของเธอ
“อิ่มแล้ว” ฉีฉียิ้มแล้ววางถ้วยลง มีน้ำเชื่อมเลอะอยู่ที่มุมปากเธอ
เมื่อลู่ลู่เอื้อมมือไปเช็ดมัน ฉีฉีก็หยุดเขาและเลียมัน “นี่คือน้ำเชื่อมของฉัน” เธอกล่าว
ลู่ลู่ยิ้ม “ครั้งหน้าเราสั่งแบบหวานมาให้เธอสองถ้วยก็ได้นะ”
ฉีฉีส่ายหัว “ไม่ เราทำไม่ได้ เราต้องทำตามกฎ ฉันไม่อยากให้เราถูกแบน”
ลู่ลู่เองก็ไม่อยากเสี่ยงต่อการถูกแบนเช่นกันเพราะไก่ตุ๋นมีความหมายต่อพวกเขามาก อนาคตของพวกเขาขึ้นอยู่กับอาหารจานนี้ เขานับถือแม็กซ์เป็นอย่างมากที่แม็กซ์ทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้น
“รบกวนคิดเงินด้วยครับ” ลู่ลู่เรียก
เอมี่เดินเข้ามาหาพวกเขาแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า “ทั้งหมด 25 เหรียญทองค่ะ คุณหมีใหญ่” เธอยื่นมือออกมา
“ว้าว หนูทำได้ยังไง? ฉันไม่คิดว่าฉันจะคำนวณได้เร็วขนาดนี้” ฉีฉีพูดด้วยความประหลาดใจ เธอช่างเป็นสาวน้อยที่น่ารัก ตลก สดใสและทำให้คนหลงรักจริง ๆ
“พ่อสอนหนูมาค่ะ” เอมี่พูดอย่างภูมิใจ “คืนนี้พวกคุณจะกลับมามั้ยคะ?”
“เราจะมา แต่เรากินอาหารกลางวันเยอะไปหน่อย เราอาจจะกลับมากินตอนค่ำ ๆ”
เอมี่พยักหน้าอย่างมีความสุข เธอพบว่าฉีฉีใจดีมากและรู้สึกประทับใจมากกับปริมาณอาหารที่เธอกิน
“เอานี่” ลู่ลู่วางเงิน 25 เหรียญทองไว้ในมือของเอมี่อย่างระมัดระวัง เอมี่ทำให้เขาอับอายมาหลายครั้งแล้วในวันนี้ แต่เขาก็ยังยิ้มให้เธอ เป็นเพราะว่าฉีฉีชอบเธอและเพราะเธอเป็นลูกสาวของเจ้าของร้าน
ฉีฉีลูบหัวเอมี่และบีบแก้มลูเป็ดขี้เหร่ “แล้วเจอกันนะ”
“บ๊ายบายค่ะพี่สาวฉีฉี คุณหมีใหญ่” เอมี่ตอบและมองดูพวกเขาจากไป
ดรายแอดรักธรรมชาติและนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงชอบเด็กและสัตว์ แม็กซ์คิด เขาค่อนข้างสนใจดรายแอดทั้งสองคนนี้
“นี่คืออะไร?” ฉีฉีถามหลังจากที่พวกเขาเดินออกมา
“เอลฟ์คนนั้นบอกว่าพวกมันเป็นบัตรลงคะแนน” ลู่ลู่ตอบพร้อมกับมองไปที่แซลลี่ที่กำลังยุ่งอยู่กับการเก็บเงิน
ฉีฉีจับมือเขา “เธอยังเด็กอยู่ เธออาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีการสังหารหมู่เกิดขึ้น เธอเป็นนักเวทย์ที่ทรงพลัง ฉันไม่คิดว่าเราจะเอาชนะเธอได้” เธอลากเขาออกไป “แต่ฉันกลัวว่าเจ้าของร้านจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเอลฟ์” เธอกระซิบ “ลูกสาวของเขาเป็นลูกครึ่งเอลฟ์ดังนั้นแม่ของเธอจะต้องเป็นเอลฟ์อย่างแน่นอนและฉันสัมผัสได้ถึงน้ำพุแห่งชีวิตในข้าวผัดนั่น”
“น้ำพุแห่งชีวิต?” สีหน้าของลูลู่ดูเคร่งเครียดในทันที
“ใช่ เมื่อ 25 ปีก่อนเราเคยซื้อน้ำพุแห่งชีวิตมา ฉันยังจำรสชาติของมันได้ดังนั้นฉันจึงมั่นใจมาก”
“งั้นตอนนี้เราคงต้องทำตัวให้ไม่เป็นที่สนใจก่อน คนส่วนใหญ่อาจจะลืมเราไปแล้วเพราะมันผ่านมาตั้ง 100 ปีแล้ว แต่ปัจจุบันนี้เอลฟ์มีอยู่ทุกที่ นอกจากนี้สุนัขพวกนั้นก็ยังตามเรามาอยู่ เราคงต้องไปจากที่นี่ถ้ามันเป็นสถานที่ที่อันตราย”
“อย่าลงคะแนนเลย ฉันมีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับการไปที่นั่น” ฉีฉีจับมือของเขาให้แน่นขึ้น
ลู่ลู่พยักหน้าและมองไปรอบ ๆ
“ฉันไม่คิดว่าเจ้าของร้านเป็นคนเลว ยังไงซะลูกสาวของเขาก็น่ารักและมีน้ำใจมาก” ฉีฉีกล่าว
“บางทีเขาอาจจะไม่ใช่ แต่เราก็ต้องระวัง ไม่ใช่ทุกคนที่จะจ้างนักเวทเอลฟ์ที่ทรงพลังมาเป็นพนักงานเสิร์ฟ”
“บางทีเธออาจจะมาทำงานที่นั่นเพื่อที่เธอจะได้กินอาหารฟรีก็ได้ เราต้องยอมรับว่าอาหารของที่นั่นไม่สามารถต้านทานได้”
“นักเวทมาทำงานที่นั่นเพื่อที่เธอจะได้กินอาหารฟรี?”
“ไม่มีอะไรผิดนี่ บางทีเธออาจจะไม่ชอบทำภารกิจเหมือนกับผู้ชาย เธอสามารถทำงานอย่างสง่างามและสะดวกสบายได้ที่นั่น”
พวกเขาเดินไปที่มุมอันเงียบสงบของลานเอเดน
…
นักล่าทั้งหกคนกำลังมองไปที่หน้าจอเวทมนตร์
“มีร้านอาหารอยู่เยอะมากเลยนะครับหัวหน้า เราจะเริ่มจากตรงไหนดี”
“จากอันดับแรก” ชายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราชี้ “ร้านอาหารดูคัส”
“นั่นเป็นการตัดสินใจที่ฉลาดมากครับหัวหน้า ผมแน่ใจว่าพวกเขาจะต้องมาที่นี่และได้เห็นรายการพวกนี้ พวกเขาจะต้องอยู่ในหนึ่งในร้านอาหารพวกนี้และรอให้เราไปตามหาพวกเขา”
“ฉันคิดว่าฉันจับกลิ่นเธอได้แล้ว” นักล่าวัยกลางคนพูดพร้อมกับดมกลิ่น เขามองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
