Chapter 29 : เอมี่ปล่อยผมก็ได้…
แม็กซ์ตื่นขึ้นมาตอนหกโมงเช้า กลางคืนนั้นยาวนานเมื่อไม่มีเกมให้เล่นและหนังให้ดู แต่เขากลับนอนหลับได้ดีกว่าเดิม
“ระบบ นายขายทีวีมั้ย ? แล้วคอมตั้งโต๊ะล่ะ ? โทรศัพท์มือถือ ? PS4 ? วายฟาย ?” แม็กซ์ถามขึ้นในหัวของเขาขณะที่แปรงฟัน
“โปรดใช้งานระบบอย่างจริงจัง ! ระบบไม่ได้ให้บริการสิ่งของที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับห้องครัวหรือว่าวายฟายฟรี !” ระบบตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่ต้องกังวล ฉันไม่มีเงินมากพอถึงแม้ว่าฉันจะอยากซื้อพวกมันก็ตาม” แม็กซ์บ้วนฟองในปากออกมา จากการตอบสนองของระบบ ของพวกนี้น่าจะซื้อได้ถ้าหากเขามีเงินมากพอ แต่ตอนนี้เขาไม่มีเงินจริงๆ ถ้าไม่มีวายฟายฟรี งั้นเขาก็คงต้องซื้อเอา
แม็กซ์เอาชุดของเอมี่ที่ตากเอาไว้เมื่อวานนี้ไปวางไว้บนเตียง ยังไงซะมันก็คงจะไม่ดีนักถ้าเธอจะใส่ชุดนอนออกไปข้างนอก
แม็กซ์ลงไปข้างล่างและเปิดประตู เวลาเปิดร้านอยู่ที่ด้านหน้าและด้านหลังของป้ายหน้าร้าน ป้ายนี้ดูเด่นสะดุดตา ด้านบนสุดของป้ายมีตัวเลขเพื่อบอกจำนวนวันที่เหลือก่อนที่ร้านจะหยุด ตอนนี้มันเป็นเลข 6 และมันจะเปลี่ยนเลขไปตามจำนวนวันแบบอัตโนมัติ
โลกนี้มีเวลา 24 ชม.เหมือนกับที่โลกเก่าของเขา ต้องขอบคุณความพยายามของช่างฝีมือคนแคระที่ทำให้นาฬิกาเป็นที่นิยมขึ้นมา
นาฬิกาที่ทันสมัยที่สุดใช้พลังงานจากหินคริสตัล มีแค่ขุนนางและคนรวยเท่านั้นที่ใช้พวกมัน เพราะมันมีราคาสูง อย่างน้อยเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกังวลว่าคนที่นี่จะไม่รู้เรื่องเวลา
ยังมีเวลาก่อนที่ร้านจะเปิด ดังนั้นแม็กซ์จึงเริ่มออกไปวิ่งไปตามทางด้านนอกร้าน ร่างกายของเขาอ่อนแอจนเขาต้องหอบหายใจอย่างหนักหลังจากที่วิ่งไปสักพัก สุดท้ายเขาก็วิ่งไปได้ประมาณ 20 นาที
ในตอนนั้นเองโมไบก็เพิ่งจะเปิดร้าน “นายออกมาทำอะไรตั้งแต่เช้าน่ะแม็กซ์ ?” โมไบถามเมื่อเขาเห็นแม็กซ์ที่กำลังยืนหอบอยู่
“ออกกำลังกายนิดหน่อยน่ะ นายเปิดร้านเร็วขนาดนี้เลยเหรอโมไบ ?” แม็กซ์ตอบกลับพร้อมกับยิ้ม โรงหลอมของโมไบกับร้านอาหารของเขานั้นห่างกันแค่ 1 ม. เมื่อก่อนเขาจะได้ยินเสียงค้อนอยู่ตลอด แต่ตอนนี้เขามีบ้านที่ดีกว่าเดิมและป้องกันเสียงรบกวนได้ดีเขาจึงไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย
โมไบพยักหน้า “ใช่ ฉันกำลังจะไปที่ร้านของนายเพื่อกินข้าวผัดสัก 2 จานก่อนที่จะทำงาน” เขาหลงรักข้าวผัดหยางโจวโดยสมบูรณ์หลังจากที่กินมันไปสองครั้งเมื่อวานนี้
โมไบตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความรู้สึกสบายและสดชื่นไปทั่วทั้งตัวและไม่มีความเหนื่อยล้าเหลืออยู่เลยสักนิด แม้แต่เอวของเขาที่เคยเจ็บมาตลอดตอนที่เขาตื่นมันก็หายแล้ว
“ร้านเปิดตอน 7.30 น. เวลาเปิดร้านเขียนอยู่บนป้าย มันยังมีเวลาอยู่ ฉันจะไปอาบน้ำและเตรียมตัวก่อน” แม็กซ์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“งั้นฉันจะรออยู่ที่นี่ก็แล้วกัน” โมไบถึงกับผงะ ปกติร้านอาหารจะเปิดเมื่อมีลูกค้าเข้ามา แต่แม็กซ์กลับตั้งเวลาเปิดร้านของเขาเอง
แต่เมื่อคิดอีกรอบเขาก็พบว่ามันเป็นเรื่องปกติที่แม็กซ์จะมีกฎของตัวเอง ยังไงซะเขาก็สามารถทำข้าวผัดหยางโจวที่อร่อยขนาดนี้ขึ้นมาได้
แม็กซ์เดินกลับเข้าไปในร้านของเขาแล้วขึ้นไปที่ชั้นบนก่อนที่จะไปอาบน้ำ หลังจากนั้นเอมี่ที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมาและเปลี่ยนชุดของเธอก็ยื่นมือออกมาแล้วเดินมาหาแม็กซ์ด้วยดวงตาที่ยังคงสะลึมสะลือ “พ่อกอดหนูหน่อย” เธอพูดอ้อนพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามอง แม็กซ์
เด็กน้อยที่เพิ่งตื่นขึ้นมาพร้อมกับผมที่ชี้ฟูออกมา ดวงตาที่สะลึมสะลือของเธอและแขนที่กางออกทำให้เธอดูน่ารักจนแม็กซ์อดไม่ได้ที่จะก้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมา “พ่อจะอุ้มลูกยู่แบบนี้สักพัก จากนั้นลูกจะต้องไปอาบน้ำ เราต้องลงไปเปิดร้านกัน”
เอมี่พยักหน้า “ได้” เธอใช้แขนของตัวเองโอบรอบคอของแม็กซ์เอาไว้และไม่ยอมแยกตัวออกจากอ้อมกอดของเขา จากนั้นเธอก็เข้าไปในห้องน้ำและเขย่งปลายเท่าเพื่อหยิบแปรงสีฟันและยาสีฟันของเธอ เธอหันกลับมาหาแม็กซ์และพูดว่า “พ่อไม่ต้องห่วงหนูหรอก หนูดูแลตัวเองได้”
แม็กซ์พยักหน้าพร้อมกับยิ้ม “ได้” เขาแกล้งทำเป็นเดินออกมาแล้วแอบมองเธอผ่านประตู เด็กน้อยแปรงฟันได้ดี จากนั้นเขาก็เดินลงไปโดยที่ไม่กังวลอะไรอีก
มันเพิ่งจะ 7.30 น. ตอนที่แม็กซ์เปิดประตู โมไบรออยู่ข้างนอกและมองไปที่ป้ายเวลาทำการที่หน้าร้าน
“เราเปิดแล้ว เข้ามาสิ” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณ ขอข้าวผัดหยางโจวสองจาน ฉันแทบจะอดทนรอไม่ไหวแล้ว” โมไบพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาขณะที่เขาเดินเข้ามาในร้าน
โมไบเพิ่งจะนั่งลงเมื่อเอมี่ลงมาที่ชั้นล่าง “อรุณสวัสดิ์ ปู่คนแคระโมไบ” เธอพูดกับเขา จากนั้นเธอก็ลูบหัวของเธอพร้อมกับมองไปที่แม็กซ์ “พ่อ หนูมัดผมเอาไว้ดีมั้ย ? ดูเหมือนว่ามันจะยาวไปหน่อย”
“มัดผมของลูกเหรอ ?” แม็กซ์มองไปที่ผ้าริบบิ้นสีม่วงและยางมัดผมในมือของเอมี่ด้วยความกระอักกระอ่วน เขาไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน เขาต้องศึกษามันเพิ่มอีกหน่อย “รอจนกว่าพ่อจะทำอาหารเช้าให้ปู่โมไบเสร็จได้มั้ย ? แล้วพ่อจะมัดผมให้ลูกทีหลัง”
เอมี่พยักหน้า “ได้เลย” เอมี่เก็บผ้าริบบิ้นและยางมัดผมไปแล้วนั่งรออยู่ที่โต๊ะ
แม็กซ์ทำข้าวจานแรกเสร็จอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ทำจานที่สองในทันที เมื่อเขาเดินออกมาพร้อมกับข้าวผัดของเอมี่ โมไบก็เพิ่งจะกินข้าวเสร็จ
“ข้าวผัดสองจานคิดเป็นเงิน 12 เหรียญทอง” เอมี่พูดด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับยื่นมือเล็กๆของเธอออกมา ตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ข้างๆโมไบ
“นี่เงิน 12 เหรียญทอง ลองนับดูสิเจ้าของร้านตัวน้อย” โมไบวางเงินเอาไว้ในมือของเอมี่ด้วยรอยยิ้ม เขาคุ้นเคยกับท่าทางตอนที่เธอเก็บเงินมากขึ้นแล้ว เขาลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยรอยยิ้มแล้วพูดกับแม็กซ์ว่า “ข้าวผัดหยางโจววันนี้ยังอร่อยเหมือนเดิม แม็กซ์ นายเพิ่งจะเปิดร้านและไม่ค่อยมีลูกค้า ดังนั้นมันคงจะยากพอสมควรเลยใช่มั้ย ?”
แม็กซ์พยักหน้า “ใช่ ไม่ค่อยมีลูกค้าเลย” มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ไวน์ที่ก็ต้องกลัวพุ่มไม้หนาเช่นกัน (ถึงจะเป็นของดีแต่ก็ต้องกลัวการที่ไม่มีคนมาพบเช่นกัน)
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะ บางทีฉันอาจจะหาลูกค้ามาให้นายสักสองคนตอนเที่ยง พวกนั้นเป็นคนไม่คิดมากเรื่องราคา” โมไบพูดขึ้นพร้อมกับยิ้ม เขามองเอมี่ที่กำลังนับเงินอย่างระมัดระวัง
แม็กซ์ยิ้ม “ขอบคุณ” มันก็ไม่ได้แย่อะไรที่จะมีลูกค้าเข้ามาเพิ่ม
“ด้วยความยินดี” โมไบโบกมือลาก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป
ในขณะที่เอมี่กำลังกินอยู่นั้น แม็กซ์ก็ทำข้าวให้ตัวเองอีกจาน หลังจากที่กินข้าวผัดหยางโจวแสนอร่อยเข้าไปหนึ่งจาน ความหิวและความเหนื่อยล้าจากการวิ่งในตอนเช้าก็หายไปจนหมด เขารู้สึกสดชื่นและมีพลังมาก
ไม่มีวี่แววว่าจะมีลูกค้าเข้าเพิ่ม และเมื่อแม็กซ์หันไปสบตากับเอมี่ที่กำลังถือยางมัดผมของเธอไว้ด้วยสีหน้าคาดหวัง แม็กซ์ไม่สามารถปล่อยให้เธอรอได้อีกต่อไป เขาหยิบยางมัดผมขึ้นมาแล้วพูดด้วยท่าทีไม่มั่นใจ “เอมี่ พ่อไม่เก่งเรื่องการมัดผมนะ”
เอมี่หันมาหาแม็กซ์และพูดให้กำลังใจ “พ่อ หนูมั่นใจว่าพ่อทำได้” เธอเอากระจกบานเล็กๆออกมาและมองตัวเองในกระจกด้วยสีหน้าคาดหวัง ครูลูน่าเคยมัดผมให้หนูมาก่อนแต่พ่อไม่เคยทำ
“งั้นพ่อจะทำแล้วนะ ?” แม็กซ์ยังคงกังวลอยู่เล็กน้อย เขาลูบผมนุ่มของเอมี่ แล้วพยายามนึกว่าผู้หญิงเขามัดผมกันยังไง ผมหางม้าน่าจะทำได้ง่ายที่สุดหรือว่าจะทำเป็นมวยน่ารักๆดี ถักเปียเองก็ไม่เลวเหมือนกันนะ
10 นาทีต่อมา เอมี่ก็วางกระจกลงแล้วหันกลับไปมองแม็กซ์ที่กำลังพยายามมัดผมของเธอให้เหมือนกับก้อนซาลาเปา เธอรู้สึกไม่พอใจนิดๆ “พ่อ เอมี่ปล่อยผมก็ได้…”
