Chapter 298 : ขอบคุณสวรรค์ที่คุณยังอยู่กับฉัน
เสียงร้องโหยหวนที่เต็มไปด้วยความปวดร้าวดังขึ้นจากทั่วทั้งร้านในทันที พวกเขามาที่นี่เพื่อเพลิดเพลินไปกับอาหารแสนอร่อย แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็เจอกับเหตุการณ์ที่น่ากลัวและยากลำบาก ถึงแม้ว่าสุดท้ายเหตุการณ์นั้นจะจบลงด้วยดีแต่การที่ต้องมาเห็นอาหารแสนอร่อยถูกทำลายนั้นเป็นสิ่งที่พวกเขารู้สึกรับไม่ได้
“เราเสิร์ฟพุดดิ้งเต้าหู้หนึ่งถ้วยต่อหนึ่งคน และภาชนะบนโต๊ะอาหารที่ได้รับความเสียหายนั้นก็เป็นของฉัน พวกคุณบอกว่าตัวเองโชคร้าย แต่อย่างน้อยประตูบ้านของพวกคุณก็ยังอยู่” แม็กซ์ชี้ไปที่ทางเข้าที่ว่างเปล่าของร้านอาหารด้วยสีหน้าที่คร่ำครวญถึงความโชคร้ายของเขา
ลูกค้าทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น แม็กซ์ไม่ได้ไปหาเรื่องใครเลยแต่ประตูห้องอาหารของเขาถูกทำให้ลอยออกไป
นอกจากนี้ทุกคนยังประทับใจกับภาพของแม็กซ์และเจ้าของร้านตัวน้อยที่ยืนอยู่อย่างไม่เกรงกลัวที่หน้าทางเข้าร้านอาหารเพื่อปกป้องเด็กผู้หญิงที่สวมชุดสีขาว ไม่ใช่ทุกคนที่จะใจดีช่วยเหลือลูกค้าใหม่ในร้านอาหารของพวกเขา ส่วนมากเจ้าของร้านพวกนั้นจะปล่อยให้คน ๆ นั้นเผชิญหน้ากับอันตรายเพียงลำพัง
“เอาล่ะ ในเมื่อคุณเป็นคนใจดีงั้นฉันขอโร่วเจียหมัวสักอันมาปลอบใจตัวเองก็แล้วกัน”
“ฉันทำซุปของฉันหก! ฉันอยากได้ข้าวไก่ตุ๋น!
“พวกนายไม่ได้รักอาหารในจานจริง ๆ! ฉันซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะและไม่ได้ทำพุดดิ้งเต้าหู้หกออกมาแม้แต่หยดเดียว! ฉันยังรอข้าวผัดหยางโจวอยู่นะ”
การปรากฏตัวของโนแลนทำให้ลูกค้าทุกคนสงบใจลงและคำพูดของแม็กซ์ก็ทำให้บรรยากาศดีขึ้น อะไรก็เกิดขึ้นได้ในเมืองเคออส แม้แต่การต่อสู้ระหว่างนักเวทระดับ 10 สองคน ครัสซูและอูเรี่ยนก็สามารถดึงดูดผู้ชมจำนวนมากมาได้ ดังนั้นจึงไม่มีใครหนีกลับบ้านหลังจากที่เจอกับความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย
“เอาล่ะ รอสักเดี๋ยวนะ” แม็กซ์จดออเดอร์ของลูกค้าทั้งหมดก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะของครัสซูและโนแวน เขายิ้มพร้อมกับถามวาา “สั่งอาหารเลยมั้ยครับ?”
“การตกแต่งร้านอาหารของนายไม่เหมือนใครดี ดูเหมือนว่านายจะเคยไปมาหลายที่” โนแวนไม่ได้สั่งอาหารในทันที แต่เขามองไปรอบ ๆ ร้านอาหารก่อนที่เขาจะหันไปมามองตาแม็กซ์ราวกับว่าเขาพยายามค้นหาอะไรบางอย่าง
“ฉันใช้เงินไปเป็นจำนวนมาก ดังนั้นมันจึงถูกออกแบบมาเป็นพิเศษ ศิลปินที่ฉันจ้างมาอ้างว่าเขาได้เดินทางไปทั่วทั้งทวีปและรอบรู้ในทุก ๆ เรื่อง อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าเขาเพียงแค่คุยโม้และในสายตาของผู้เชี่ยวชาญ ผลงานของเขานั้นน่าหัวเราะเป็นอย่างมาก” แม็กซ์ตอบด้วยรอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติ เขาไม่ได้ตอบสนองต่อความอยากรู้อยากเห็นของโนแวนเลย
“กรุณาระวังปากของคุณด้วย! ระบบไม่เคยคุยโม้!!” เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธของระบบดังขึ้น
“นายก็พูดเกินไป ฉันคิดว่าภาพพวกนี้ไร้ที่ติยกเว้นหอคอยนักเวท” ครัสซูพูดอย่างโหยหา
“ภาพเมืองเคออสทำได้ค่อนข้างดี แต่มันขาดจิตวิญญาณไปหน่อย องค์ประกอบนั้นแม่นยำมากแต่มันก็ไม่มีความหมาย มันเป็นงานของช่างฝีมือที่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ” โนแวนวิจารณ์
“เห็นมั้ย? ฉันไม่ใช่คนเดียวที่คิดแบบนั้น!” แม็กซ์พูดในใจและได้รับเสียงหัวเราะหึหึตอบกลับมา
“เขาเป็นคนออกแบบหอคอยนักเวท เขาจะโทษว่าฉันวาดภาพน่าเกลียดได้ยังไงในเมื่อเขาออกแบบมันมาน่าเกลียดแบบนั้นเอง?! ภาพของฉันเป็นงานที่สมจริงอย่างแน่นอน!
“ภาพเมืองเคออสเป็นภาพถ่ายดาวเทียมที่ย่อส่วนและลดรายละเอียดยิบย่อยลง นอกจากนี้มันแค่ไม่มีชื่อสถานที่บ่งบอกเท่านั้น คุณสามารถใช้มันเป็นแผนที่ได้ ทำไมแผนที่จะต้องมีจิตวิญญาณอย่างที่เขาบอก?”
ระบบโกรธและประท้วงอย่างหนัก
แม็กซ์ทำเพียงแค่ยิ้มและไม่ได้ตอบอะไร เขารู้สึกพึงพอใจเมื่อได้ยินเสียงที่วุ่นวายใจของระบบ
โนแวนละสายตาจากแม็กซ์ ดูเหมือนว่าความสงสัยของเขาจะไม่มีเหตุผล เขาเปิดเมนูและรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับราคาที่เขาเห็น แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ปิดเมนูและพูดอย่างอย่างสุภาพ “ฉันอยากได้ข้าวไก่ตุ๋นและพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาว”
“ได้ครับ รอสักครู่นะครับ” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้องครัว ในขณะเดียวกันเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถ้าเขาสามารถหลอกโนแวนได้เขาคงจะไม่มีปัญหาอะไรในเมืองเคออส
นอกจากนี้ถ้าเขาอยากจะสร้างสิ่งต่าง ๆ เช่น เครื่องจักรไอน้ำในอนาคต การมีปฏิสัมพันธ์กับโนแวนนั้นจะเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ไฮเดลรองครูใหญ่เป็นผู้เชี่ยวชาญในสาขานั้น แต่ยศของเขาต่ำเกินไปที่เขาจะเสนอเงื่อนไขใด ๆ
“ชายหนุ่มคนนี้น่าสนใจมาก” โนแวนยิ้มในขณะที่เขามองไปที่แม็กซ์
“เขาเป็นคนจริง ฉันรู้สึกว่าเขาสามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้…” ครัสซูพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดต่อว่า “เขาเป็นอัจฉริยะในการทำอาหาร”
“การเปลี่ยนโลกไม่ใช่เรื่องง่าย” โนแวนส่ายหัว
“นายคุยโม้เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงโลกเป็นประจำ” ครัสซูพูดแซว
“มันเป็นเพราะว่าฉันพยายามที่ทำมัน ฉันรู้ดีว่ามันยากแค่ไหน ฉันพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงโลกมาตลอดทั้งชีวิตของฉัน แต่ดูเหมือนว่าเมืองเคออสคงไม่กลายเป็นเมืองอย่างที่ฉันหวังไว้ก่อนที่ฉันจะจากโลกใบนี้ไป” โนแวนส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและความเศร้า
“นายเปลี่ยนแปลงโลกไปแล้ว หนึ่งร้อยปีที่ผ่านมาไม่มีใครเชื่อว่าจะมีเมืองที่ทุกเผ่าพันธุ์สามารถอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างสามัคคีได้ในทวีปนอร์แลนด์ และไม่มีใครจินตนาการได้ถึงระบบการศึกษาที่ยุติธรรมสำหรับเด็กทุกเผ่าพันธุ์ แต่ทั้งหมดนี้มีอยู่ในเมืองเคออส” ครัสซูยิ้มออกมาในขณะที่เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง เขากล่าว “นายเปลี่ยนแปลงโลกไปมากแล้ว”
“งั้นเหรอ ก่อนหน้านี้ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงโลกได้ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นไปได้ การที่เอลฟ์และปีศาจยอมที่จะนั่งกินอาหารร่วมโต๊ะกันนั้นแสดงว่าอาหารของเขาจะต้องมีเสน่ห์อะไรบางอย่างที่พิเศษ เขาประสบความสำเร็จในสิ่งที่ฉันไม่สามารถทำได้หลังจากที่ทำงานหนักมาหลายสิบปี ดังนั้นฉันจะรอดูว่าเขาจะทำอะไรต่อไป” สายตาของโนแวนหยุดอยู่ที่เอลฟ์และปีศาจที่นั่งร่วมโต๊ะกันอยู่ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
…
“อาจารย์เต่าคะ พวกเขาจะโอเคมั้ย?” เอมี่เข้าไปในร้านน้ำยาเวทมนตร์แล้วมองไปที่ฉีฉีและลู่ลู่ที่กำลังนอนอยู่บนเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วง พวกเขาจะไม่ตาย แต่พวกเขาคงจะไม่หายดีในเร็ว ๆ นี้เช่นกัน” อูเรี่ยนเดินไปที่ชั้นวางของ มือของเขาไพล่ไว้ที่ด้านหลังและพูดด้วยน้ำเสียงแหบสากว่า “พวกนายออกไปจากที่นี่ได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพวกเขาจะร้อนเกินไป”
“ได้ครับ” ซาเจราสรีบพยักหน้าอย่างเชื่อฟังก่อนที่จะเดินนำเหล่าปีศาจลาวาออกไปข้างนอก
ลู่ลู่หันหน้าของเขามาอย่างยากลำบากและมองไปที่ฉีฉี นิ้วของเขาค่อย ๆ ขยับข้ามเคาน์เตอร์ไปจับมือของฉีฉี รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
ใบหน้าของฉีฉีซีดมากและใกล้จะหมดสติไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับการฟื้นฟูหลังจากที่ลู่ลู่จับมือเธอและเธอก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย
ขอบคุณสวรรค์ที่คุณยังอยู่กับฉัน
แซลลี่ก้าวไปข้างหน้าเมื่อเห็นสิ่งนั้นและพูดกับอูเรี่ยนว่า “บางทีฉันอาจจะช่วยได้”
