Chapter 3 : เดี๋ยวพ่อจะเล่นกลให้ดู
“ระบบจะตกแต่งร้านอาหารให้เท่านั้น ส่วนอื่นๆจะไม่ได้ถูกนับรวมด้วย” ระบบตอบกลับ
แม็กซ์ลูบคางด้วยมือขวาตามความเคยชินและมองไปที่บันไดและชั้นสองก่อนจะนึกถึงเตียงฟางที่เขาเพิ่งจะลุกมา นี่ไม่ใช่ที่ที่ลูกของฉันจะมานอน ฉันต้องเปลี่ยนมันในคืนนี้ เขาคิด
นอกจากนี้ฉันก็ขอจากระบบมากไปได้ บทลงโทษนั้นต้องหนักแน่เพื่อที่มันจะทำให้ฉันกลายเป็นเชฟเทพได้ ถ้าอย่างนั้น… แม็กซ์ได้ความคิดขึ้นมาและพูดกับระบบในหัว “ ระบบ ฉันคิดว่านายเข้าใจผิดแล้ว ฉันจะตั้งบ้านนี้เป็นร้านอาหาร นายต้องตกแต่งมันทั้งหมด ฉันไม่ยอมรับร้านอาหารที่มีบ้านเก่าๆอยู่ด้านบนหรอกนะ นอกจากนี้ชั้นสองก็ยังไม่ได้รับการซ่อมแซม มันอาจจะถล่มลงมาฆ่าลูกค้าเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้ามีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นมันคงแย่มากและถ้าหากลูกค้าไม่ตาย มันก็อาจจะแย่ยิ่งกว่า ฉันอาจจะโดนลูกค้าฆ่าเอาก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาฉันจะเป็นเชฟเทพได้ยังไง ?”
ระบบเงียบไปราวกับว่ามันกำลังคิดอยู่ หลังจากนั้นสักพักมันก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “เพราะบ้านหลังนี้เป็นอันตรายอย่างมาก หลังจากที่วิเคราะห์ดูแล้วระบบได้ตัดสินใจที่จะทำการปรับปรุงบ้านทั้งหลังใหม่หมดแล้วตกแต่งมัน โปรดเลือกรูปแบบการตกแต่ง”
แม็กซ์แอบยิ้ม อย่างที่คิดเอาไว้ มันใช้เหตุผลด้วยได้ การโดนคนอื่นจูงจมูกน่ะไม่ใช่เรื่องสนุกเลย ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังแสดงท่าทีใจเย็นออกมาอยู่
รูปแบบของร้านถูกเลือกแล้ว และเขาก็เลือกรูปแบบที่เหมือนกับบ้านในชีวิตเก่าของเขาสำหรับชั้นสอง แบบที่ดูหรูหราแต่ก็ดูสบาย มันมี 3 ห้องนอน 1 ห้องน้ำและ 1 ห้องอาบน้ำ ห้องของเอมี่นั้นเป็นสีขมพู
“การปรับปรุงและตกแต่งจะใช้เวลา 30 วินาที โปรดออกจากบ้าน การนับถอยหลังจะเริ่มขึ้นใน 60 วินาที…” ระบบพูดขึ้น
แค่ 30 วินาทีเนี่ยนะ !? แม็กซ์นิ่งอึ้งไปทันที แต่หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงนับถอยหลัง ดังนั้นเขาจึงต้องรีบเดินไปที่ประตู เขาใช้แรงไปมากสำหรับการเดินในแต่ละก้าวเพื่อออกมาจากบ้าน จากนั้นเขาก็หันกลับไปปิดประตู ตอนนี้ด้านนอกนั้นมืดแล้ว
“พ่อ พ่อออกมารอหนูเหรอ ?” เสียงของเอมี่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
แม็กซ์หันกลับไป เอมี่กำลังเงยหน้ามองมาที่เขาพร้อมกับถือแพนเค้กเอาไว้ในมือแต่ละข้าง มือเล็กๆ สายตาที่เป็นประกายและสีหน้าที่ดีใจของเธอกำลังมองมาที่เขาอยู่ พ่อไม่เคยออกมารอฉันแบบนี้มาก่อน แต่วันนี้ดูเหมือนว่าพ่อจะลงมารอฉันที่ด้านล่าง เอมี่คิด
“ใช่ เอมี่ เดี๋ยวพ่อจะเล่นกลให้ดูนะ” แม็กซ์ยิ้มและจับมือของเอมี่เอาไว้ก่อนที่จะดึงเธอเข้ามากอด
“กล ?” เอมี่มองไปที่แม็กซ์ด้วยความสับสน แต่ไม่นานตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมา “กลเหรอ ? พ่อเสกอาหารเยอะๆออกมาได้ใช่มั้ย ?”
“ใช่ พ่อจะเสกบ้านสวยๆและร้านอาหารให้ลูก รวมถึงทำของดีๆให้ลูกกินทุกวัน” แม็กซ์ตอบเธอด้วยเสียงที่อ่อนโยน เด็กน้อยเอ๋ย
“จริงเหรอ ?” เอมี่อ้าปากค้างด้วยความแปลกใจ
แม็กซ์พยักหน้าพร้อมกับยิ้ม “หลับตาแล้วนับถอยหลังจาก 30 นะ”
“30 29 28…” เอมี่หลับตาลงและเริ่มนับถอยหลัง
แม็กซ์มองไปที่เอมี่ ทันใดนั้นพื้นก็เริ่มสั่นเล็กน้อย เขาได้ยินเสียงของตกลงมาที่พื้นแต่เขาไม่ได้หันกลับไปมองเลยแม้แต่น้อย
เวลา 30 วินาทีนั้นไม่ได้นานเลย
เอมี่ลืมตาขึ้นมาด้วยสีหน้าคาดหวัง
“เอาล่ะ ตอนนี้เราไปดูบ้านใหม่กันเถอะ” แม็กซ์รับเอาแพนเค้กมาจากเอมี่ ก่อนที่จะจับมือเธอและหันกลับไปที่บ้านด้วยสีหน้าคาดหวัง
ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ออกมาจากประตูพุ่งตรงมายังทั้งสองคน
“ว้าว…” เอมี่อ้าปากค้าง เธอตกตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงไปของบ้านที่เหมือนกับวังในยามค่ำคืน ก่อนที่เธอจะหันกลับมาหาพ่อและร้องออกมาด้วยความดีใจ “พ่อ นี่มาจากกลของพ่อใช่มั้ย ? บ้านนี่สวยจริงๆ มันเหมือนกับวังคริสตัลเลย ! ดูนั่นสิ ขนาดหินก็ยังเป็นประกายเลย ! พ่อ พ่อนี่สุดยอดจริงๆ !”
“จากนี้ไปมันจะเป็นบ้านของเราและเป็นร้านอาหารด้วย” แม็กซ์ยิ้มออกมาอย่างพอใจ ไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้รับคำชื่นชมของลูกอีกแล้ว
มันยังคงเป็นบ้านสองชั้น แต่มันเปลี่ยนจากบ้านไม้โทรมๆมาเป็นบ้านสไตล์ยุโรป มันมีหน้าต่างที่สูงเท่ากับเพดานและร้านอาหารก็มีโคมระย้าที่สามารถมองเห็นได้จากด้านนอก
การสั่นสะเทือนเมื่อสักครู่ดูเหมือนจะสร้างความวุ่นวายขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นแม็กซ์จึงจูงมือเอมี่เดินเข้าไปในบ้าน “เข้าไปในบ้านกันเถอะ พ่อจะบอกลูกทีหลังนะ”
“ได้ พ่อสุดยอดที่สุดเลย !” เอมี่เอาหัวถูมือของแม็กซ์ ก่อนจะกระโดดเข้าไปในประตูอย่างดีใจ
แม็กซ์ปิดไฟตอนที่เดินเข้ามาในบ้าน ในขณะเดียวกันก็มีคนแคระหนวดเฟิ้มเปิดประตูออกมาจากบ้านข้างๆ เขามองไปรอบๆด้วยใบหน้าที่เมามายของเขาก่อนที่จะตะโกน “ไอ้โทรลโง่ออกมาเต้นอีกแล้ว ! บ้าเอ๊ย ฉันกำลังจะหลับอยู่แล้วเชียว…” จากนั้นเขาก็กลับเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูเสียงดัง…
“พ่อ…นี่เป็นบ้านของเราจริงๆเหรอ ?” เอมี่หยุดอยู่ที่ประตูและมองร้านอาหารที่ชั้นแรกก่อนจะเงยหน้ามองแม็กซ์ด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
เธอไม่เคยเห็นบ้านที่สวยแบบนี้มาก่อน พื้นที่เรียบและลื่น โคมไฟที่สวยเหมือนกับคริสตัล โต๊ะกับเก้าอี้ก็ดูใหม่ รวมถึงมีกล่องอุปกรณ์วางเอาไว้บนโต๊ะ ด้านในมีเคาเตอร์ที่สูงกว่าตัวเธอและด้านหลังก็เป็นห้องที่เธอมองไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่ด้านใน
“แน่นอน” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็โบกมือและพูดขึ้น “นี่คือบ้านใหม่ของเรา ชั้นแรกจะใช้เป็นร้านอาหารและชั้นสองคือส่วนที่เราจะอยู่กัน…”
“สุดยอดไปเลย !” ก่อนที่แม็กซ์จะพูดจบ เอมี่ก็วิ่งออกไป เธอวิ่งไปรอบๆร้านและนั่งลงที่โต๊ะด้านใน “พ่อ มากินแพนเค้กกันเถอะ เอมี่หิวแล้ว” เธอพูดขึ้นพร้อมกับกวักมือเรียกแม็กซ์
“ได้” แม็กซ์ยิ้ม แน่นอนว่าอาหารนั้นสำคัญที่สุด
“ภารกิจการมีร้านอาหารของตัวเองเสร็จสิ้น เนื่องจากเจ้าของร่างขอให้ทำการปรับปรุงส่วนอื่นนอกจากร้านอาหาร รางวัลในครั้งนี้จึงถูกยกเลิก ระบบจะส่งภารกิจใหม่ให้ – เรียนรู้อาหารจานแรก ข้าวผัดหยางโจว เวลาจำกัด 3 วัน เมื่อเจ้าของร่างพร้อมให้เข้าสู่พื้นที่ทดสอบ รางวัลในครั้งนี้คือแรง +0.5 การลงโทษคือแรง -0.5” เสียงของระบบดังขึ้นมาอีกครั้ง
แม็กซ์นิ่งไปทันที มันมีประตูที่มีตัวหนังสือสีทองปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาและเขียนเอาไว้ว่าข้าวผัดหยางโจว นี่คงเป็นพื้นที่ทดสอบ
เพื่อให้มั่นใจ แม็กซ์จึงตรวจสอบรางวัลที่ระบบพูดถึง เรื่องที่เร่งด่วนที่สุดสำหรับเขาคือการฟื้นฟูร่างกาย เพราะเขาไม่สามารถจับมีดได้ในสภาพนี้ ไม่ต้องพูดถึงการทำอาหารเลย เขาไม่คิดว่าระบบจะให้รางวัลที่ช่วยเขาให้ฟื้นฟูร่างกายเร็วแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
ฉันไม่รู้ว่าแรง +0.5 มีความหมายว่ายังไง แต่ฉันก็ไม่คิดว่าระบบจะหลอกฉัน มันจะยากซักแค่ไหนกันกับการทำข้าวผัดหยางโจว ?
ตอนที่เขาอยู่ในหยางโจว เขาเคยลองชิมมันมาหลายร้านแล้ว แต่การรีวิวของเขาล้วนแต่แย่หมด เอาตรงๆคือรสชาติของมันดี แต่ตอนนั้นเขาหมกมุ่นอยู่กับการวิจารณ์ และทำให้ร้านอาหารที่เก่าแก่และโด่งดังแห่งหนึ่งถึงกับต้องปิดตัวลงหลังจากที่เขาไปรีวิว แต่เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอยู่ตลอด ตอนนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจอะไร
“พ่อ ?” เมื่อเอมี่เห็นว่าแม็กซ์เหม่อ เธอจึงรู้สึกสับสนขึ้นมา
“มาแล้วๆ !” – แม็กซ์กดความต้องการที่จะเปิดประตูนั้นและเดินไปนั่งตรงข้ามเอมี่ จากนั้นเขาก็ส่งแพนเค้กให้กับเธอ “มากินแพนเค้กของโปรดเอมี่กันเถอะ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มออกมา
แม็กซ์มองไปที่แพนเค้ก มันมีขนาดเท่ากับมือคนและหนาประมาณ 1 ซม. มันทำมาจากแป้งผสมกับข้าวโพด ถั่ว มันฝรั่งและแป้งอื่นๆ จากนั้นก็เอาไปอบ มันเหมือนกับกระเบื้องแข็งๆสำหรับเขา
“ได้เลย” เอมี่ใช้สองมือรับแพนเค้กไปก่อนที่จะอ้าปากแล้วกัดลงไป แพนเค้กแตกออกและเอมี่ก็เคี้ยวมันราวกับหนูแฮมสเตอร์ มันดูน่ารักและน่าพอใจเป็นอย่างมาก
รสชาติดีงั้นเหรอ ? แม็กซ์ยังคงสงสัยเมื่อเห็นว่าเอมี่กินด้วยท่าทางอร่อยแบบนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะลองกัดมันดู เขาเคี้ยวมันไม่กี่ครั้งแล้วก็ต้องตะลึง
นี่มันกระเบื้องชัดๆ ! แม็กซ์คิด แพนเค้กหรือฟันของฉันจะหักก่อนกันนะ ? ปวดกรามชะมัด มันเกือบจะติดคอตอนที่ฉันกลืนมันลงไป ไอ้แพนเค้กนี่ถือว่าเป็นอาวุธได้เลยด้วยซ้ำ ! นี่ขายของกินกันแบบนี้เหรอ ? ล้อกันเล่นรึเปล่า ? วัฒนธรรมอาหารของโลกนี้มันแย่ฉิบเป๋ง ! บ้าเอ๊ย มันติดคอฉันแล้ว ! “ แม็กซ์รู้สึกกลัวขึ้นมา เขาวางแพนเค้กเอาไว้บนโต๊ะแล้วรีบวิ่งเข้าไปที่ครัวพร้อมกับเอามือกุมคอของตัวเองเอาไว
