Chapter 303 : ได้รับ 100,000,000 ก่อน!
เสียงคำรามและเปลวไฟที่ปะทุขึ้นจากกลุ่มปีศาจลาวาที่อยู่ด้านนอกร้านอาหารได้ดึงดูดความสนใจของลูกค้าและผู้คนที่เดินผ่านไปมา ยังไงซะมันก็ไม่ใช่ทุกวันที่พวกเขาจะได้เห็นภาพที่น่าสนใจและตระการตาแบบนี้
“เป็น…เป็นไปได้ยังไง?! ฉันทะลวงผ่านคอขวดได้ ระดับพลังของฉันติดอยู่ที่ระดับ 4 มานานกว่า 20 ปีแล้ว แต่ฉันเพิ่งจะเลื่อนขั้นเป็นระดับ 5!
“ฉันรับรู้ได้ถึงคอขวดอย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าฉันจะยังทะลวงคอขวดไม่ผ่าน แต่ฉันจะทำมันได้ในไม่ช้า!”
“ฉันเองก็ทะลวงคอขวดด้วย! ตอนนี้ฉันอยู่ที่ระดับ 5 แล้ว!”
คอสซัส มาร์คซาและคัลแซคต่างก็มีความสุขมากและมองไปที่โร่วเจียหมัวในมือของพวกเขาอย่างไม่อยากเชื่อ คอขวดที่เผ่าปีศาจลาวาประสบมาหลายร้อยปีถูกทำลายได้โดยโร่วเจียหมัวเพียงแค่หนึ่งคำ
พวกเขาอ้าปากค้างเมื่อได้เจอกับปาฏิหาริย์แบบนี้และถ้าพวกเขาไม่ได้ประสบกับมันโดยตรงพวกเขาคงไม่เชื่อเลยว่ามันจะมีวิธีการที่น่าเหลือเชื่อแบบนี้
“โร่วเจียหมัวศักดิ์สิทธิ์! นี่คือสัญลักษณ์แห่งความหวังของเผ่าปีศาจลาวาของพวกเรา!”คอสซัสยัดโร่วเจียหมัวอีกครึ่งที่เหลือเข้าไปในปากและเขารู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลเวียนอย่างรวดเร็วอยู่ภายในเส้นเลือดของเขา ลาวาไหลอยู่ในรอยแตกบนผิวของพวกเขาและความรู้สึกทะเยอทะยานที่หลบซ่อนอยู่ภายในตัวพวกเขามานานหลายปีก็ถูกจุดไฟขึ้นมาอีกครั้ง เหล่าปีศาจลาวารู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังมองย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อนเมื่อเผ่าพันธุ์ของพวกเขายังยืนอยู่ที่จุดสุดยอดของทวีปนอร์แลนด์
ดูเหมือนว่าการให้พวกเขากินอยู่ข้างนอกจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง ซาเจราสเหลือบมองออกไปข้างนอกพร้อมกับยิ้ม ความฝันของเขาคือการทำให้พี่น้องของเขาได้กินโร่วเจียหมัวให้มากขึ้นและนั่นก็เป็นเป้าหมายของกองทัพเพลิงโลกันตร์เช่นกัน
“ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนกับว่าแม็กซ์เพิ่งจะคัดเลือกบอดี้การ์ดที่ทรงพลังมาเพิ่ม?”
“นั่นไม่สำคัญ พวกเขาช่วยแม็กซ์และแม็กซ์ก็มอบโร่วเจียหมัวให้กับพวกเขาฟรี! ถ้ามีโอกาสแบบนี้เกิดขึ้นในอนาคตเราจะต้องทำให้แน่ใจว่าเราจะคว้ามันมาได้!”
“ฉันยินดีที่จะเสี่ยงชีวิตถ้าเขาให้พุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานกับฉันฟรี!”
ลูกค้าทุกคนพูดคุยกันอย่างมีชีวิตชีวาในขณะที่พวกเขามองดูปีศาจลาวาที่อยู่ด้านนอกร้านอาหาร แน่นอนว่าพวกเขาส่วนใหญ่ให้ความสนใจกับผลตอบแทนที่ปีศาจลาวาได้รับมากกว่า
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแม็กซ์ในขณะที่เขามองดูกลุ่มปีศาจลาวาข้างนอก มันเป็นความสุขของเขาที่เขาได้ทำให้ลูกค้าของเขาได้รับผลประโยชน์พิเศษบางอย่างด้วยอาหารของเขา มันดีกว่าการกินเพื่อเพียงแค่อิ่มท้องและอิ่มใจ
ลูกค้ามาแล้วก็ไป คนที่มาทีหลังอยากรู้อยากเห็นมากเกี่ยวกับเรื่องของประตูร้านอาหารที่หายไป โชคดีที่มีลูกค้าที่ใจดีมากมายที่เต็มใจให้คำอธิบาย
“ฉันได้ยินมาว่ามังกรทองระดับ 10 ต้องการกินพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานเพิ่มในคืนนี้ แต่แม็กซ์ปฏิเสธและมันขู่ว่าจะทำลายร้านอาหารด้วยความโกรธ อย่างไรก็ตามความพยายามที่จะทำแบบนั้นของมันถูกทำลายโดยนักเวทที่ทรงพลังสองคน ทั้งสามคนต่อสู้กันอย่างหนักหน่วง ท้ายที่สุดครูใหญ่โนแวนก็ต้องเข้าไปแทรกแซงเพื่อทำให้สถานการณ์อยู่ภายใต้การควบคุม แต่ในตอนนั้นประตูร้านก็ถูกทำลายไปแล้วในระหว่างการต่อสู้ที่ชุลมุน”
เรื่องราวที่ลูกค้าเล่าให้ฟังนั้นเกินจริงไปมากและดูน่าสงสารมากเมื่อเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ แม็กซ์ได้แต่ส่ายหัวและยอมแพ้ที่จะอธิบาย
“เราถึงเวลาปิดร้านแล้วและวัตถุดิบทั้งหมดที่เราเตรียมเอาไว้ก็หมดแล้ว ได้โปรดกลับมาใหม่วันพรุ่งนี้นะครับ” แม็กซ์ยืนอยู่ที่ทางเข้าร้านอาหารและบอกกับลูกค้าทุกคนที่พยายามจะเข้าไปในร้านอย่างสุภาพ ประตูที่หายไปทำให้ภาพนี้เป็นภาพที่ประหลาดมาก
“เอาล่ะ แต่ถ้ามีมังกรยักษ์ระดับ 10 มาที่ร้านของคุณ คุณต้องระวังให้ดีนะ ถ้าคุณรับมือกับมันไม่ได้ให้คุณยื่นคำขอรับการคุ้มครองไปที่วิหารสีเทานะ ฉันยังอยากมาที่นี่และกินอาหารของคุณไปอีกนาน” ลูกค้าคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“แน่นอน…ฉันจะทำแบบนั้น” แม็กซ์พยักหน้าด้วยสีหน้าจนใจ เขาไม่สามารถปฏิเสธความเป็นห่วงของลูกค้าที่มีต่อเขาได้ แต่เขาไม่รู้ว่าใครปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับมังกรระดับ 10 เท่าที่เขารู้ ไม่มีใครที่มีพลังขนาดนั้นกำหนดเป้าหมายมาที่ร้านอาหาร
ยาเบะมิยะเดินเข้าหาเขาแล้วถามว่า “หัวหน้าคะ ฉันควรไปหาคนมาซ่อมประตูมั้ยคะ? ฉันไม่รู้ว่ามีช่างไม้คนไหนที่เต็มใจมาดึกขนาดนี้บ้าง”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะออกไปหาช่างเถื่อนสักคนและให้เขามาติดตั้งประตูใหม่” แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะพูดกับยาเบะมิยะและแซลลี่ “เธอสองคนรีบกลับบ้านเถอะ พรุ่งนี้เช้าพวกเธอยังต้องมาทำงานอีก กลับไปพักผ่อนได้แล้ว”
“กรุณาระวังปากของคุณด้วย! ประตูไม้ที่ผลิตโดยระบบมีคุณภาพที่ไร้ที่ติอย่างแน่นอน! ยิ่งไปกว่านั้นเพราะว่ามันมีการแข่งขันสูงราคาจึงต้องสูงขึ้นตาม ดังนั้นฉันจึงไม่ใช่ช่างเถื่อน!” เสียงไม่พอใจของระบบดังขึ้น
แม็กซ์เมินระบบในขณะที่เขาหันไปหาแซลลี่และถามว่า “เอาล่ะ ไอช่า วันนี้เรามีออเดอร์มากแค่ไหนและเราทำเงินได้มากเท่าไหร่?”
แซลลี่หยิบสมุดบันทึกออกมาจากหลังเคาน์เตอร์และทำการคำนวณอย่างรอบคอบก่อนที่จะส่งรายงาน “วันนี้เราเสิร์ฟข้าวผัดหยางโจว 136 จาน, โร่วเจียหมัว 650 อัน, พุดดิ้งเต้าหู้ 820 ถ้วย, ข้าวไก่ตุ๋น 416 ชุด และข้าว 512 ถ้วย เราทำเงินได้ทั้งหมด…799,000 เหรียญทองแดงจาก 1,022 ออเดอร์”
“ว้าว มันเยอะมาก!” ดวงตาของเอมี่เป็นประกายขึ้นมาในทันทีราวกับมีดาวดวงเล็ก ๆ ส่องประกายอยู่ในม่านตาของเธอ
“799,000…เป็นเงินมากขนาดไหนนะ…?” ยาเบะมิยะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและคิดอย่างรอบคอบ ในอดีตค่าจ้างรายเดือนของเธอคือ 600 เหรียญทองแดง แต่ร้านอาหารนี้ทำเงินได้มากกว่าพันเท่าในหนึ่งวัน ถ้าเงินทั้งหมดนี่ถูกแปลงเป็นเหรียญทองแดงแน่นอนว่ามันจะกองเป็นภูเขาขนาดย่อม ๆ!
“เยี่ยม” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เขาเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน เงิน 799,000 เหรียญทองแดงมีกำไรคร่าว ๆ ประมาณ 500,000 เหรียญทองแดง!
การมีรายได้ 500,000 เหรียญทองแดงต่อวันหมายความว่ายังไง? มันหมายความว่าถ้าเขาสามารถรักษาอัตรารายได้นี้ไว้ได้ร้านอาหารของเขาจะมีกำไรถึง 180,000,000 เหรียญทองแดงต่อปี!
รายได้เกือบ 200,000,000 เหรียญทองแดงต่อปีจากการเปิดร้านอาหาร…เมื่อไหร่กันที่การหาเงินกลายเป็นเรื่องง่ายขนาดนี้? แม้แต่แม็กซ์เองก็ยังรู้สึกมึนงงเล็กน้อย
ย้อนกลับไปเมื่อตอนแรกที่เขาเปิดร้านอาหาร เขาแค่หวังว่ามันจะมีรายได้ที่มากพอสำหรับลูกสาวของเขา อย่างไรก็ตามเมื่อมีการเสิร์ฟอาหารมากขึ้นเรื่อย ๆ และจำนวนลูกค้าเองก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในแต่ละวัน อัตรากำไรของเขาก็เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมากและความเร็วของมันก็เกินกว่าความคาดหมายของเขา
แม็กซ์ยิ้มและพูดกับแซลลี่และยาเบะมิยะว่า “เยี่ยมมาก รักษาระดับนี้เอาไว้ก่อน เราจะตั้งเป้าหมายเล็ก ๆ กัน เดือนหน้าเรามาทำเงินให้ได้ถึง 100,000,000 เหรียญทองแดงกันเถอะ! แล้วฉันจะให้เงินเดือนทุกคนเพิ่มขึ้นอีก” การที่ร้านอาหารมีชื่อเสียงมากขึ้นทำให้ร้านอาหารต้องมีการทำงานที่มีประสิทธิภาพและความแม่นยำสูง ยาเบะมิยะและแซลลี่ทำงานได้ดีมาก ดังนั้นพวกเธอควรจะได้รับค่าแรงที่สูงขึ้นเช่นกัน
“หัวหน้าคะ ฉันรู้สึกว่าค่าแรงของฉันสูงมากแล้วและฉันเองก็พอใจมาก” ยาเบะมิยะรีบโบกมือปฏิเสธในทันที
“ฉันเองก็เหมือนแบบนั้นเหมือนกัน” แซลลี่พยักหน้าเห็นด้วย เธอพอใจมากกับการที่เธอได้กินข้าวผัดหยางโจวและพุดดิ้งเต้าหู้สองถ้วยต่อวัน
“พวกเธอสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้ม แต่เขาก็ไม่ได้กดดันพวกเธอต่อ
“พ่อคะ หนูขอไปเยี่ยมพี่สาวฉีฉีกับคุณหมีใหญ่ก่อนนอนได้มั้ยคะ? ก่อนหน้านี้พวกเขายังกินข้าวไม่อิ่มเลย พวกเขาจะไม่หิวใช่มั้ยคะ?” เอมี่อุ้มลูกเป็ดขี้เหร่เอาไว้ในอ้อมแขนและเงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์ด้วยความเป็นกังวล
