Chapter 312 : การแข่งขันอาหารของลานเอเดน
“วันนี้เป็นวันแรกที่การแข่งขันอาหารของลานเอเดนจะประกาศผลคะแนน ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าจะมีร้านอาหารใหม่ ๆ ติดอันดับบ้างมั้ย?”
“อันดับพวกนี้มันมีเอาไว้หรอกพวกนักชิมที่แวะมาที่เมืองนี้เท่านั้นแหละ 10 อันดับแรกไม่ได้ เปลี่ยนมาตั้งสามปีแล้ว แม้แต่ 30 อันดับแรกก็มีแต่ร้านเดิม ๆ อยู่ตลอด การแข่งขันนี้มันเป็นแค่ฉากบังหน้าเท่านั้นแหละ ไม่มีประโยชน์ที่จะดูมันหรอก”
“ที่จริง! แม้แต่ 30 อันดับแรกก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงมาหลายเดือนแล้ว ไม่จําเป็นต้องพูดถึง 10 อันดับแรกเลย ฉันเจอปัญหาทุกครั้งที่ฉันไปกินอาหารในร้านที่ติด 30 อันดับแรกเลย ยิ่งพวก ร้านใน 50 อันดับแรกยิ่งหนักเลย”
“มันแย่ลงทุกปี เมื่อ 20 ปีก่อนการแข่งขันอาหารของลานเอเดนถือว่าน่าเชื่อถือมาก ร้านอา หารทั้งหมดที่เข้าร่วมโดยเฉพาะ 10 อันดับแรกส่วนเป็นร้านที่เสิร์ฟอาหารชั้นยอด อย่างน้อยผู้คนก็พอใจกับอันดับของของแต่ละร้านและเชื่อถือ แต่ตอนนี้ เฮ้อ…”
มีหลายคนรวมตัวกันอยู่ที่หน้าจอเวทมนตร์กลางลานเอเตน พวกเขาทุกคนกําลังรออันดับที่ จะอัพเดตตอน 7 โมงเช้า ส่วนใหญ่เป็นนักชิมที่อยากเห็นว่าจะมีร้านอาหารใหม่ ๆ ติดอันดับหรือ ไม่ และมีบางส่วนที่เป็นพนักงานของร้านอาหารที่เจ้านายของพวกเขาส่งมาด้วย
เซิร์ฟเวอร์สวมรอยยิ้มไว้บนใบหน้าในขณะที่เขายืนอยู่ข้าง ๆ ชายวัยกลางคนที่สวมเสื้อคลุม ยาวสีหมูย่าง เซิร์ฟเวอร์ถามขึ้น “หัวหน้าครับ ร้านเนื้อย่างริคกี้ของเราควรจะอยู่ใน 30 อันดับ แรกใช่มั้ยครับ?”
“แน่นอน! ร้านเนื้อย่างริคกี้ของเราได้อันดับที่ 30 ของการแข่งขันอาหารมาสามเดือนติดต่อ กันแล้ว อาหารของเราได้รับความนิยมจากลูกค้ามากและในครั้งนี้เป้าหมายของเราไม่ใช่อันดับที่ 30 แต่เป็น 291” ริคกี้ตอบด้วยน้ําเสียงพอใจในตัวเอง เขาตั้งใจพูดเสียงดังและรอยยิ้มแห่งชัยชนะบนใบหน้าของเขาก็กว้างขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเขารู้สึกได้ถึงความอิจฉาริษยาที่พุ่งเข้ามาหาเขา
ในฐานะสมาชิกของคณะกรรมการหอการค้าร้านเนื้อย่างริคกี้ได้รับการรับรองว่าจะติดอยู่ใน 30 อันดับแรก ถึงแม้ว่าเขาจะต้องใช้เงินจํานวนมากเพื่อรักษาตําแหน่งเอาไว้แต่ลูกค้าที่มากินที่ร้านของเขาจากการจัดอันดับที่ทําให้เขาได้กําไรจํานวนมาก
หลังจากที่ติดอยู่ใน 30 อันดับแรกมาสองเดือนติดต่อกัน กําไรที่ร้านเนื้อย่างได้รับก็เพิ่ม ขึ้นเป็นสองเท่และถ้าพวกเขาได้เลื่อนเป็นอันดับที่ 29 กําไรของพวกเขาก็จะเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ด้วยเงินจํานวนนั้นพวกเขาจะซื้อร้านที่อยู่ติดกันกับพวกเขาและขยายร้านอาหารได้ ธุรกิจของ เขาหยุดนิ่งมานานกว่า 10 ปีแล้วและในที่สุดมันก็เริ่มมีความหวัง
นี่เป็นเรื่องทั่วไปของโลกธุรกิจ ในลานเอเดนนี้มันเป็นเรื่องที่ยากมากสําหรับร้านอาหา รที่จะโดดเด่นขึ้นมาด้วยอาหารที่ดีเพียงแค่อย่างเดียว ผลจากการโฆษณาของการแข่งขันอาหารไม่ได้เด่นชัดอย่างที่เคยเป็นมา แต่ร้านอาหารที่อ้างว่าพวกเขาติดอยู่ใน 30 อันดับแรกยังคงได้รับประโยชน์จากมันเป็นอย่างมาก
แน่นอนว่าการจัดอันดับนี้เป็นเครื่องมือสร้างรายได้ของหอการค้า นอกจากร้านตั้งเดิมที่ยังชื่อ สัตย์ไม่กี่ร้านแล้วร้านที่เหลือที่อยู่ใน 50 อันดับแรกต่างก็เป็นสมาชิกของคณะกรรมหอการค้าการแข่งขันจัดอันดับในทุก ๆ เดือนเป็นแค่ส่วนหนึ่งของธุรกิจเท่านั้น
ดูพวกโง่เง่านั้น พวกเขาระมัดระวังมากในการลงคะแนน แต่มันจะไปสําคัญอะไร? อาหารที่ ดีจะได้อันดับสูงเหรอ? ระบบมันไม่เหมือนกับเมื่อ 20 ปีก่อนแล้ว ริคกี้มองดูลูกค้าที่คาดหวังรอบ ๆ ตัวเขาด้วยสี่หน้าเยาะเย้ย เขามองดูพนักงานที่กําลังยุ่งอยู่กับการนับคะแนนและเชิดคางของเขาขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ
เออร์วินสะกิดรูดและถามขึ้น “รูด นายคิดว่าร้านที่นายไปกินจะได้อันดับที่เท่าไหร่?”
“ในใจของฉัน 4 อันดับแรกควรจะเป็นของร้านอาหารมามี่” รูดหยุดไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ “ยังไงก็ตาม ขนาดของร้านอาหารและทัศนคติที่มีต่ออาหารของเขาจะจํากัดจํานวนคะแนนที่ เขาจะได้รับ บางที่หนึ่งหรือสองเมนูของเขาอาจจะติดอยู่ใน 50 อันดับแรก
“ติด 50 อันดับแรกในการเข้าร่วมครั้งแรกงั้นเหรอ? อาหารของที่นั่นอร่อยจริง ๆ เหรอ?” เออร์วินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะเป็นพนักงานแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไงจนกว่าการนับคะแนนจะแล้วเสร็จ
“ฉันแนะนําให้นายลองกินโร่วเจียหมัวและพุดดิ้งเต้าหูแบบหวาน ถึงมันจะค่อนข้างแพงแต่รสชาติของมันก็คุ้มค่ากับราคา” รูดแนะนําตัวยรอยยิ้ม
“เอาล่ะ ในเมื่อนายพูดขนาดนี้หลังเงินเดือนออกฉันคงต้องไปลองหน่อยแล้ว” เออร์วินพยักหน้าพร้อมกับความคาดหวังในแววตาของเขา เขาตระหนักได้ว่ารองประธานโรเบิร์ตไม่ค่อยขึ้นชม อาหารของร้านไหนมากนัก อย่างไรก็ตามเมื่อวานนี้เขากลับชื่นชมและสนับสนุนพุตติ้งเต้าหูแบบคาว
“จอร์จ นายคิดว่าร้านมามีจะได้อันดับที่เท่าไหร่?” แฮร์ริสันพยายามเพ่งอย่างเต็มที่เพื่อหาร้านอาหารมามในรายการอันดับ
“อาหารทุกอย่างของเขาควรจะได้ตําแหน่ง 5 อันดับแรก ยังไงก็ตามมันยังมีปัจจัยอื่นอีกมากในการแข่งขัน ดังนั้นมันจึงยากที่จะพูด บางทีพวกมันอาจจะคิดอยู่ใน 30 อันดับแรก” จอร์จวิเคราะห์
ในฐานะที่เป็นนักชิมที่มีประสบการณ์ของลานเอเดน พวกเขาเคยผ่านขั้นตอนที่พวกเขาพึ่งพาการจัดอันดับเพื่อหาอาหารอร่อย ๆ มาก่อน
อย่างไรก็ตามเมื่อวานพวกเขาได้โหวตให้กับร้านอาหารมามี ดังนั้นวันนี้พวกเขาจึงแวะมาดู ร้านอาหารจะเปิดตอน 7 โมงครึ่ง ดังนั้นพวกเขาจึงมีเวลามาดูการจัดอันดับและไปพูดคุยกันต่อใน แถว
ผู้ชมหลาย ๆ คนก็มีความคิดแบบเดียวกันในใจ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจว่าทําไมพวกเขา ถึงสนใจการจัดอันดับร้านอาหารมากขนาดนี้ก็ตาม
จอร์จรู้สึกโกรธเล็กน้อยในขณะที่พูดออกมาว่า “30? ถ้าพวกเขาไม่ติด 10 อันดับแรกหลังจากนี้ฉันจะใช้เท้าของฉันเพื่อลงคะแนน: การจัดอันดับได้เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา! ถ้านายอยากหาร้านอาหารที่ตื่นายต้องเริ่มดูจากด้านล่างอันดับที่ 50 ลงไป ยังไงก็ตามมันไม่ สําคัญแล้ว แค่ร้านอาหารมามีก็เพียงพอแล้วสําหรับฉัน ฉันไม่แน่ใจแล้วว่าฉันจะกินอาหารของ ร้านอื่นได้อีก”
“อย่าให้เจ้าของร้านอาหารคนอื่นได้ยินที่นายพูดนะ ไม่งั้นพวกเขาคงลงไม้ลงมือกับนายแน่” จอร์จหัวเราะเบา ๆ เขามองดูร้านอาหารที่อยู่ในการจัดอันดับและทําได้แค่ส่ายหัว
นอกจากร้านดั้งเดิมที่ชื่อสัตย์ไม่กี่ร้านแล้วร้านอาหารที่ได้อันดับสูง ๆ หลายร้านนั้นดีแต่พูด อาหารของพวกเขาเทียบกับอาหารของร้านอาหารที่มีอันดับต่ํากว่า 50 ไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ใกล้ถึงเวลาแล้ว” ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในฝูงชน
ทุกคนเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินแบบนั้นและหันความสนใจไปที่หน้าจอเวทมนตร์แรก 30 อันดับแรกจะปรากฏขึ้นบนหน้าจอนี้และร้านอาหารเหล่านี้จะถูกตีพิมพ์รายชื่อลงในหน้าแรกขอ งนิตยสาร “อาหารแสนอร่อย” ที่ออกโดยสมาคมอาหาร
ริคกี้ยิ้มกว้างอย่างมั่นใจ เดือนนี้เขาจะเลื่อนอันดับไปอยู่ที่อันดับที่ 29 เขาจ่ายเงินสําหรับการเลื่อนอันดับไว้แล้วและสิ่งที่เขาจะได้รับคือความอิจฉาและการแสดงความยินดีจากคนอื่น นี้เป็น สาเหตุที่เขาตื่นมาแต่เข้าเพื่อมาที่ลานเอเดน
พนักงานคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับสิหน้าที่จริงจังแล้ววางคริสตัลเวทมนตร์รูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนลงในช่องที่อยู่ตรงกลางของเสาสีดําที่ตั้งอยู่ที่ด้านหน้าของหน้าจอเวทมนตร์
แสงสีน้ำเงินสว่างขึ้นและหน้าจอก็เปลี่ยนเป็นสีดําก่อนที่ข้อความจะค่อย ๆ ปรากฏขึ้น
“อันดับที่ 29 ร้านอาหารมา!! ข้าวไก่ตุ้น!”
“ อันดับที่ 30 ร้านอาหารมาม! โร่วเจียหมัว!”
เสียงร้องอย่างประหลาดใจและมีความสุขดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน
รอยยิ้มของริคกี้แข็งค้างไปในทันที
