Chapter 32 : แม็กซ์ ? พ่อของหนู ?
แม็กซ์รู้สึกเสียใจเล็กน้อยกับไข่ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับความหลงใหลของเอมี่ได้ ดูเหมือนว่าเขาจะต้องพยายามทำภารกิจให้สำเร็จเยอะๆเพื่อที่เขาจะได้สูตรห่านย่างมาโดยเร็วที่สุด
แน่นอนว่าถ้าได้สูตรเป็ดปักกิ่งมาก็ถือว่าดีเช่นเดียวกัน
พวกเขาเปิดประตูแล้วเข้าไปข้างในร้าน เอมี่วางตะกร้าเอาไว้ในตู้ใต้เคาเตอร์ เธอนั่งลงและกระซิบกับไข่เล็กน้อย จากนั้นเธอก็ปิดประตูอย่างระมัดระวังราวกับว่าเธอกลัวว่าจะทำให้สิ่งมีชีวิตด้านในไข่นั้นตื่นตกใจ
“พ่อ มันจะฟักออกมาเมื่อไหร่เหรอ ?” เอมี่ถามขณะที่เธอมองไปที่แม็กซ์ด้วยความคาดหวัง
แม็กซ์ส่ายหน้า “พ่อก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน อาจจะเป็นฤดูใบไม้ผลิหน้า” เขาไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับการฟักตัวของนก
“นั่นมันนานเกินไป” เอมี่รู้สึกหดหู่เล็กน้อย
“บางทีมันอาจจะฟักออกมาเร็วกว่านั้นถ้ามันอยู่ในสภาพแวดล้อมที่อบอุ่นเหมือนกับตอนที่แม่เป็ดฟักไข่ของมัน” แม็กซ์คิดแล้วพูดออกมาอย่างรวดเร็ว
ตาของเอมี่เป็นประกายขึ้นมาในทันที “งั้นเอมี่นั่งทับไข่เอาไว้ได้มั้ย ?”
แม็กซ์หัวเราะแล้วส่ายหน้า “ไม่ได้ มันไม่เหมือนกัน เอมี่ต้องเอาผ้าห่มผืนเล็กๆมาห่อไข่เอาไว้ นี่คือสิ่งที่ควรทำ”
“โอเค” เอมี่ตอบกลับอย่างมีความสุข จากนั้นเธอก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นบนอย่างรวดเร็ว
“หวังว่ามันจะเป็นไข่หงส์นะแต่มันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้หรอก” แม็กซ์พึมพำกับตัวเอง เขาเดินเข้าไปในครัวแล้วเทน้ำใส่แก้วมาสองใบ
แม็กซ์ช่วยเอมี่เอาผ้าห่มห่อไข่เอาไว้ ตอนนี้เป็นเวลา 11.25 น.และเกือบจะถึงเวลาที่เขาจะเปิดร้านอาหารแล้ว เขามองเอมี่ที่กำลังหมอบอยู่ที่พื้นและกระซิบกับไข่ “ลูกเป็ดขี้เหร่โตเร็วนะๆ…” เธอคงคิดว่ามันจะกลายเป็นห่านย่างให้เธอในเร็วๆนี้
ไม่กี่นาทีต่อมาก็เป็นเวลา 11.30 น. แม็กซ์เดินไปที่ประตูแล้วพลิกป้ายเป็นเปิดร้าน
แม้ว่าจะยังมีลูกค้าไม่มากนักที่มาที่นี่ แต่ร้านอาหารที่หรูหราและมีการตกแต่งที่แตกต่างจากที่อื่นๆนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกสนใจ มีคนแคระสองคนแล้วก็ออร์คหนึ่งคนเข้ามา แต่เมื่อพวกเขาเห็นเมนูพวกเขาต่างก็พากันส่ายหน้าและเดินออกไป
แม็กซ์ชินกับเรื่องนี้แล้ว มันถือว่าเป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่ว่าลูกค้าทุกคนจะชอบข้าวผัดหยางโจว นอกจากนี้พวกเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าวผัดหยางโจวคืออะไร พวกเขามักจะใช้เงิน 6 เหรียญทองไปกับเนื้อย่างจานใหญ่และเหล้าหรือไม่ก็ไวน์มากกว่าสิ่งที่พวกเขาไม่รู้จัก
บางทีคงจะมีแค่โมไบกับเพื่อนของเขาที่จะมากินอาหารตอนกลางวัน แม็กซ์คิด นี่นับเป็นวันที่สองของภารกิจและเขาเพิ่งจะขายข้าวผัดไปได้แค่ 8 จานเท่านั้น ถ้าเขาต้องการทำภารกิจให้สำเร็จ เขาจะต้องขายให้ได้ 500 จานภายใน 9 วันที่เหลือ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย
ในตอนนั้นเองแม็กซ์ก็ได้ยินเสียงกีบเท้าดังมาจากข้างนอกร้าน เขามองออกไปและแทบจะหัวเราะออกมา มันไม่ใช่ม้าแต่เป็นลาสีดำ บนหลังของมันคืออัศวินมนุษย์ในชุดหนังสีเงินหม่น เขาสูงมากจนเท้าแตะพื้นเมื่อนั่งบนหลังลา
อัศวินคนนี้ดูอายุประมาณ 30 ปี เขามีใบหน้าที่เป็นเหลี่ยม ผมสีดำของเขามัดเอาไว้ลวกๆด้วยผ้าสีเทา เขาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านในขณะที่มือข้างหนึ่งของเขากุมบังเหียนเอาไว้และอีกมือหนึ่งกุมด้ามดาวยาวที่แขวนเอาไว้ที่เอว เขาเงยหน้ามองป้ายหน้าร้านแล้วยิ้มออกมา
“ร้านอาหารมามี่ ? ฟังดูเป็นที่ที่ดี ฉันจะกินมื้อเที่ยงที่นี่แหละ” ‘คอนติ นิโคลัส’ พูดกับตัวเองยิ้มๆ เขาผูกลาของเขาเอาไว้กับต้นไม้แล้วเดินเข้าไปในร้าน
แม็กซ์ยืนอยู่ที่เคาเตอร์ เขามองไปที่ดาบของอัศวินที่มีมรกตฝังเอาไว้ก่อนที่จะยิ้มออกมา “ยินดีต้อนรับ !”
“สวัสดี ที่นี่มีอะไรกินบ้าง ?” คอนติพูดกับแม็กซ์ด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ได้มองไปรอบๆร้านเหมือนกับคนอื่นๆ
“มีเมนูอยู่บนโต๊ะ คุณสามารถดูก่อนได้” แม็กซ์ชี้ไปที่เมนูสีดำบนโต๊ะ เขาพบว่าอัศวินคนนี้ดูมั่นใจเป็นอย่างมากราวกับว่าไม่มีอะไรที่สามารถทำให้เขารู้สึกร้อนใจได้
“ขอบคุณ” คอนตินั่งลงและเปิดเมนูดูด้วยรอยยิ้ม เขานิ่งไปทันทีเมื่อเขาเห็นว่ามีอาหารเพียงแค่อย่างเดียวในเมนู แต่รอยยิ้มของเขาก็กลับมายิ้มอย่างรวดเร็ว เขามองไปที่แม็กซ์และพูดว่า “เจ้าของร้านเอาข้าวผัดหยางโจวนี่ให้ฉันจานนึง”
“ได้ รอสักครู่” แม็กซ์แปลกใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นว่าคอนติยังคงยิ้มอยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่ลูกค้าสั่งอาหารหลังจากที่ดูเมนูไปแค่ครั้งเดียว ดูเหมือนว่าเขาไม่จำเป็นคิดอะไรเลยด้วยซ้ำ
ภายนอกแม็กซ์ยังดูใจเย็นอยู่แต่แน่นอนว่าเขารักลูกค้าแบบนี้ เขาไม่ต้องกังวลว่าอีกฝ่ายจะไม่ชอบอาหารของเขา เขาพยักหน้ายิ้มๆแล้วเดินเข้าครัวไป
คอนติวางดาบของเขาเอาไว้บนโต๊ะก่อนที่จะมองไปรอบๆร้าน “ดูดี” ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ดี
จากนั้นก็มีหัวเล็กๆโผล่ขึ้นมาจากด้านหลังเคาเตอร์ “สวัสดีลูกค้าใหม่” เอมี่พูดกับ คอนติ
คอนติสะดุ้งจนลุกจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ ดาบของเขาถูกชักออกมาครึ่งหนึ่งพร้อมกับสีหน้าที่จริงจังและประหม่า
เอมี่ตกใจเพราะปฏิกิริยาของคอนติ แต่เพราะเกราะและดาบที่เป็นประกายของเขากระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเธอ เธอจึงโผล่ออกมาแล้วถามว่า “คุณเป็นอัศวินเหรอ ?”
เมื่อคอนติเห็นว่าเธอเป็นสาวน้อยที่มีอายุประมาณ 3-4 ปี เขาก็รีบเก็บดาบของเขาเข้าฝักด้วยความเขินอาย จากนั้นเขาก็นั่งลง “ไม่ ฉันเป็นนักฆ่ามังกร ฉันยังไม่เคยฆ่ามังกรมาก่อน แต่สักวันฉันจะจัดการกับพวกมันด้วยดาบของฉัน !” เขาพูดออกมาอย่างภูมิใจและเชิดหน้าสูงขึ้น
แม็กซ์มองไปที่เขาเมื่อเขาได้ยินเสียงและต้องหัวเราะกับคำพูดของคอนติ ในความทรงจำของแม็กคนเก่ามีอัศวินหลายคนที่ต้องการฆ่ามังกรและเขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น อย่างไรก็ตามเขาไม่เหมือนกับคนพวกนั้น เขาเคยฆ่ามังกรมาก่อนจริงๆ แล้วยังมากกว่าหนึ่งตัวด้วย
“โอ้ น่าทึ่งจริงๆ” เอมี่ปรบมือเล็กๆของเธอและมองไปที่คอนติด้วยความชื่นชม จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่ดาบยาวในมือของเขา “งั้นคุณก็ต้องเอาชนะคู่ต่อสู้เก่งๆมาเยอะแล้วแน่ๆ”
“ฉันไม่ชอบสู้กับคนอื่น ฉันชอบแม็ก อเล็กซ์มากที่สุด เขาฆ่ามังกรที่ชั่วร้ายไปถึง 4 ตัวและเป็นหนึ่งในอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป” คอนติพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม สายตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและชื่นชม จากนั้นเขาก็มองไปที่เอมี่ “ถ้าเธอชอบอัศวิน สาวน้อย เธอก็น่าจะชอบแม็ก อเล็กซ์ด้วย”
“แม็กซ์ ? พ่อหนูเหรอ ?” เอมี่มองไปที่คอนติด้วยความสับสน
