Chapter 37 : ทำไมฉันถึงระดมทุนไม่ได้ล่ะ ?
มันเป็นเวลา 13.35 น.แล้วตอนที่แม็กซ์ทำอาหารให้กับลูกค้าคนสุดท้าย จริงๆแล้วมีลูกค้าคนหนึ่งต้องการที่จะสั่งเพิ่มอีกจานแต่แม็กซ์ก็ปฏิเสธไปอย่างสุภาพ เวลาเปิดร้านของเขาหมดแล้วและเขาก็สมควรได้พัก นอกจากนี้เขากับเอมี่ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย
“พ่อ ตอนเที่ยงนี้เราขายได้ 24 จานและได้เงินมา 10 เหรียญมังกรกับ 44 เหรียญทอง เรามีเงินเยอะแยะเลย !” เอมี่ปรบมือเล็กๆของเธออย่างร่าเริงขณะที่มองไปที่แม็กซ์ ด้วยตาที่เป็นประกาย
“24 จาน ?” แม็กซ์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเช่นกัน เขาทำข้าวผัดมาตลอดทั้งเที่ยงแต่เขาก็ไม่คิดว่ามันจะขายได้เยอะขนาดนี้
เขาดีใจมากที่มีลูกค้าเข้ามาเพิ่มขึ้นในตอนเที่ยงและพวกเขาก็อาจจะมาอีกในตอนเย็น ถ้าพวกเขาแนะนำที่นี่ให้กับคนอื่นเหมือนกับที่โมไบทำบางทีอาจจะมีคนมาเพิ่มอีกในตอนเย็น
แม็กซ์คำนวณว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาก็จะทำเงินได้ 3,000 เหรียญทองในเวลาไม่ถึง 10 วัน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลอีกว่าเขาจะกลับไปพิการเหมือนเดิม เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและมองดูเอมี่ที่กำลังนั่งนับเงินอยู่อย่างขยันขันแข็ง “เอมี่ทำงานได้ดีมากในวันนี้ พ่อจะทำข้าวผัดสายรุ้งให้ลูก ลูกคงหิวมากแล้ว” แม็กซ์พูดขึ้นพร้อมกับยิ้ม
เอมี่พยักหน้าอย่างน่าสงสารพร้อมกับเอามือลูบท้องของเธอ “ขอบคุณค่ะพ่อ ท้องของเอมี่แฟบเพราะความหิวแล้ว” เอมี่พูดพร้อมกับบิดปาก
“อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้วล่ะ” แม็กซ์ลูบหัวเอมี่ เขารู้สึกปวดใจเล็กน้อยขณะที่เขาเดินเข้าไปในครัว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมกับข้าวผัดแสนอร่อย
เอมี่วิ่งไปล้างมือในทันที จากนั้นเธอก็เช็ดมือให้แห้งแล้วขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ก่อนที่จะใช้ช้อนตักข้าวขึ้นมา “พ่อทำงานมาทั้งเที่ยง พ่อต้องหิวมากกว่าเอมี่แน่ๆ ดังนั้นพ่อต้องกินคำแรกก่อนจากนั้นเอมี่ค่อยกินทีหลัง” เอมี่พูดพร้อมกับมองไปที่แม็กซ์
เขาพยักหน้า “ได้” ใบหน้าเล็กๆที่จริงใจของเอมี่ทำให้แม็กซ์รู้สึกอบอุ่นใจ เขาก้มตัวลงและกินมันด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะตอนนี้ก็กินได้แล้ว พ่อจะไปทำเพิ่มอีกจาน”
เอมี่พยักหน้าเบาๆจากนั้นเธอก็เริ่มกินอย่างมีความสุข
หลังจากที่ทานอาหารกลางวันเสร็จแม็กซ์ก็เริ่มทำความสะอาดร้าน เขาเช็ดโต๊ะทุกตัวด้วยผ้าชุบน้ำและเช็ดซ้ำอีกครั้งด้วยผ้าแห้งจนสะอาดเอี่ยม มันไม่มีคราบน้ำมันหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย จากนั้นเขาก็เดินไปหาเอมี่ที่กำลังกระซิบคุยอยู่กับไข่ที่ด้านหลังเคาเตอร์แล้วเล่านิทานให้เธอฟังเพื่อให้เธอหลับ จากนั้นเขาก็งีบสักพัก
…
แม็กซ์กับเอมี่กินอาหารเย็นก่อนที่จะเปิดร้านในตอนเย็น ไม่งั้นแล้วพวกเขาก็อาจจะไม่สามารถกินอะไรได้จนกว่าจะถึงเวลาสามทุ่มซึ่งนั่นคงจะดึกเกิน
โมไบมารออยู่ที่หน้าร้านแล้ว ฮากะกับฮาเป็งก็ตามมาในเวลานานหลังจากที่เปิดร้านและอีกสักพักคอนติก็มาถึงพร้อมกับลาของเขา
ฮาเป็งทะเลาะกับคอนติเมื่อตอนเที่ยง แต่ตอนนี้เขากลับพยักหน้าทักทายอีกผ่าย “ฉันคิดว่าบางทีนายอาจจะฆ่ามังกรได้จริงๆ ฉันได้ยินมาว่าอัศวินที่เก่งที่สุดของมนุษย์ แม็กซ์ อเล็กซ์ก็ไม่คิดที่จะต่อสู้กับมนุษย์นอกซะจากว่ามันจะจำเป็นจริงๆ นายกำลังทำตามเขาใช่มั้ย ?” ฮาเป็งถามออกมาเบาๆ
คอนติพยักหน้ายิ้ม “ใช่ เขาเป็นแบบอย่างและเป้าหมายของฉัน ฉันจะเป็นนักฆ่ามังกรให้ได้อย่างเขาในสักวัน” ตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาด้วยความกรือรือร้น
“ไอ้หนุ่ม มีอัศวินหลายสิบคนที่มาที่ร้านของฉันและพูดแบบเดียวกันกับนาย ถ้านายตั้งใจที่จะฆ่ามังกรไม่ใช่ไปให้ถูกกิน นายก็ควรที่จะฝึกฝนทักษะดาบของตัวเองให้ดีและหาพาหนะที่เหมาะสมหน่อย แม็กซ์ อเล็กซ์ไม่ได้ฆ่ามังกรบนหลังลาสีดำหรอกนะ” โมไบ พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
คอนติส่ายหน้าและยิ้มออกมา “ดำน้อยเป็นเพื่อนเก่าของฉัน มันอยู่กับฉันมาหลายปีแล้ว” เขาพูดขึ้น “ฉันจะไปที่เมืองสองหอคอยในเดือนหน้า ฉันได้ยินมาว่ามีมังกรแดงที่ชั่วร้ายโจมตีเมืองนั้นอีกครั้ง ฉันอยากจะลองไปเสี่ยงโชคที่นั่นดู…”
แม็กซ์ฟังสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกันในขณะที่เขาทำอาหาร เขารู้สึกค่อนข้างดีเพราะตำนานของเขายังเป็นที่รู้จักของคนอื่นอยู่แม้ว่าเขาจะไม่ใช่อัศวินอีกแล้วก็ตาม
ในทางเทคนิคแล้วมันเป็นแม็กคนเก่าที่พวกเขาพูดถึง แต่วิญญาณและความทรงจำของพวกเขาได้ผสมรวมกัน ดังนั้นมันจึงไม่ผิดที่จะบอกว่านี่คือตำนานของเขาด้วย
มันจริงความจริงที่ว่าพาหนะของเขาไม่ใช่ลาแต่เป็นกริฟฟิน ซึ่งเป็นกริฟฟินสีม่วงเพียงตัวเดียวในอาณาจักรรอท
ตอนเย็นมีลูกค้ามากกว่าเดิมตามที่แม็กซ์ได้คาดเอาไว้ ลูกค้าเก่าได้พาลูกค้าใหม่มาด้วย ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็เริ่มสนใจร้านอาหารที่หรูหรานี้ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะสั่งอาหารเมื่อพวกเขาเห็นว่าคนอื่นๆเพลิดเพลินกับอาหารมากแค่ไหน
“เจ้าของร้าน ขออีกจาน !”
“ขอโทษด้วย เวลาเปิดร้านของเราหมดลงแล้ว ค่อยกลับมาใหม่วันพรุ่งนี้นะ” แม็กซ์บอกกับลูกค้าคนสุดท้ายด้วยรอยยิ้มและเดินไปพลิกป้ายจากเปิดเป็นปิดก่อนที่จะปิดประตู เขาถอนหายใจออกมายาวๆ เวลาเปิดร้านตอนเย็นของเขาดูเหมือนว่าจะนานไปหน่อย
“พ่อ เดาดูสิว่าคืนนี้เราขายข้าวผัดสายรุ้งได้กี่จาน ?” เอมี่ถาม
แม็กซ์คิดสักพักแล้วพูดขึ้น “เอ่อ…40 จานรึเปล่า ?”
เอมี่ส่ายหน้า เธอหยิบเหรียญมังกรขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “ไม่ 45 จาน เราทำเงินได้ 20 เหรียญมังกรกับ 70 เหรียญทองในวันนี้ตอนเย็น !”
“งั้นวันนี้เราก็ขายได้ทั้งหมด 71 จาน ไม่เลวเลย” แม็กซ์ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข “นั่นเท่ากับ 426 เหรียญทอง หลังจากที่หักต้นทุนแล้วเราจะได้รับ 213 เหรียญทอง”
เอมี่พยักหน้า “ใช่” จากนั้นเธอก็มองไปที่แม็กซ์ “พ่อ ข้าวผัดสายรุ้งของพ่ออร่อยมาก แต่ทำไมพ่อไม่ทำอย่างอื่นบ้างล่ะ ? หนูมั่นใจว่าอาหารอย่างอื่นต้องอร่อยมากแน่ๆ” เอมี่พูดขึ้นพร้อมกับสีหน้าสงสัยและคาดหวัง
แม็กซ์นิ่งไปในทันที จากนั้นเขาก็เข้าใจในทันทีเมื่อมองไปที่ใบหน้าของเธอ เธอคงจะเริ่มเบื่อข้าวผัดหยางโจวแล้ว
ข้าวผัดหยางโจวน่ะดีแต่มันไม่ได้น่าพอใจถึงกับต้องกิน 3 มื้อต่อวัน เอมี่ก็คงจะรู้สึกแบบเดียวกัน
“บางทีอาจจะหลังจากนี้ไม่กี่วัน” แม็กซ์รู้สึกแย่เล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของเอมี่ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก โร่วเจียหมัวนั้นจะปลดล็อคหลังจากที่เขาทำภารกิจนี้สำเร็จและด้วยความเร็วระดับนี้แล้ว เขาจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยอีก 6 วัน
“หนูเข้าใจแล้ว” เอมี่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ฉันจะหาเงิน 2,500 เหรียญทองอย่างรวดเร็วได้ยังไง ? แม็กซ์คิดขณะที่มองไปที่เอมี่ มันไม่ใช่เงินน้อยๆเลย ทันใดนั้นตาของเขาก็เป็นประกายขึ้น “ระบบ ฉันทำการระดมทุนได้มั้ย ?”
“ระบบแนะนำให้คุณทำภารกิจอย่างจริงจังด้วยวิธีปกติ และก้าวขึ้นไปเป็นเชฟเทพอย่างมั่นคง !” ระบบตอบกลับอย่างเคร่งขรึม
“งั้นบอกเป้าหมายของภารกิจมาอีกครั้งหน่อย” แม็กซ์ตอบกลับอย่างสงบ
“คุณต้องซื้อวัตถุดิบเป็นมูลค่า 3,000 เหรียญทองภายในเวลา 10 วัน การทำภารกิจให้สำเร็จจะปลดล็อคสูตรอาหารใหม่โร่วเจียหมัว หากล้มเหลวจะทำให้แรง -0.5 หน่วย”
“งั้นทำไมฉันถึงทำการระดมทุนไม่ได้ล่ะ ?” แม็กซ์ถาม
