Chapter 394 : แกกำลังท้าทายฉัน?
“นั่นใครน่ะ?”
ความวุ่นวายรอบ ๆ หยุดชะงักไปในทันที ทันใดนั้นทุกคนก็หันไปทางที่แม็กซ์ยืนอยู่ เมื่อหันไปพวกเขาก็พบกับชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังเข็นรถเข็นสองล้อแปลก ๆ อยู่ เท้าข้างหนึ่งของเขาเหยียบอยู่บนมือของลูกน้องร่างใหญ่ที่ร่างกายเต็มไปด้วยรอยสัก
ภาพที่ลูกน้องร่างใหญ่กำลังคุกเข่าอยู่กับพื้นและร้องโหยหวนราวกับหมูที่ถูกเชือดนั้นแตกต่างจากชายหนุ่มร่างสูงที่ดูสงบอย่างสิ้นเชิง ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นแค่คนธรรมดาแล้วเขาทำให้ลูกน้องร่างใหญ่ยอมจำนนได้ยังไง?
พวกเขาคือเอมีกับพ่อของเธอ! เมื่อเจสสิก้าเห็นว่าพวกเขาเป็นใครเธอก็รู้สึกมีคงามสุขขี้นมาในทันที อย่างไรก็ตามความสุขนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวลอย่างรวดเร็ว ไม่! พวกเขาไม่ควรมาที่นี่! คนเลวพวกนี้จะทำร้ายพวกเขาด้วย ฉันควรทำยังไงดี
รีเบคก้าตกอยู่ในสภาพสิ้นหวังโดยสมบูรณ์และเตรียมพร้อมที่จะฆ่าเจสสิก้าก่อนที่จะฆ่าตัวตายตามแต่เมื่อมีคนโผล่มาเธอก็ชะงักไป เธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นใครแต่เธอจำเองได้ในทันทีและเธอก็ตะโกนอย่างเร่งรีบ “ทิ้งพวกเราไว้และรีบออกไปจากที่นี่! พวกเขาทุกคนเป็นคนเลว!”
ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ยังคงมองด้วยความรู้สึกราวกับว่าไม่มีอะไรที่จะทำให้พวกเขาเกิดอารมณ์และตอบสนองได้
“แกเป็นใคร?” วอร์ริคยกเท้าออกจากไหล่ของรีเบคก้าพร้อมกับหรี่ตามองแม็กซ์
ลูกน้องของเขาเดินเข้าไปหาแม็กซ์ด้วยท่าทางที่ดูน่ากลัว บางคนถึงกับชักดาบที่เอวออกมา พวกเขาไม่รู้ว่าแม็กซ์เป็นใครแต่เขามีแค่คนเดียวและไม่น่าจะมีอำนาจอะไรมากนัก ดังนั้นพวกเขาจึงมั่นใจว่าพวกเขาจะจัดการแม็กซ์ได้
แม็กซ์มองไปที่รีเบคก้าที่นอนหมอบอยู่ที่พื้นและเจสสิก้าที่กำลังถูกบีบคางอยู่ด้วยมือของวอร์ริคแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าพวกเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองวอร์ริค มือของเขากำแฮนด์จักรยานแน่นและมีเจตนาฆ่าปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
เขาเป็นเฒ่าหัวงูที่ข่มขู่หญิงม่ายและพยายามลักพาตัวลูกสาวของเธอ
คนอย่างเขาสมควรตาย!
“ปล่อยเจสสิก้าเดี๋ยวนี้นะคนเลว! ไม่งั้นหนูจะจัดการคุณ! หนูแข็งแกร่งมากนะ!” เอมี่ ยืนขึ้นบนเบาะตัวเล็กของเธอและชี้ไปที่วอร์ริคด้วยสีหน้าโกรธแค้น
“โอ้ มีสาวน้อยอยู่ที่นี่อีกคน ดูเหมือนว่าโชคของฉันวันนี้จะค่อนข้างดี ฉันจะได้เพลิดเพลินไปกับสาวน้อยถึงสองคนในคืนนี้ น่าเสียดายที่เธอยังเด็กไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร ฉันจะเก็บเธอไว้อีกสักสองปี” วอร์ริคมองเอมีด้วยแววตาที่เป็นประกายและเลียริมฝีปากของเขา
“หัวหน้าครับ เราจะจับเธอให้คุณเอง!” ลูกน้องของเขาพากันหัวเราะออกมาในขณะที่พวกเขาล้อมรอบแม็กซ์
“เอมี หนูนั่งอยู่นี่และเป็นเด็กดีนะ พ่อจะจัดการกับพวกเขาเอง” แม็กซ์จอดจักรยานของเขาก่อนที่เขาจะลูบหัวเล็ก ๆ ของเอมีเบา ๆ
“ค่ะพ่อ หนูจะคอยเชียร์พ่อเอง! พ่อต้องเอาชนะคนเลวพวกนี้และช่วยเจสสิก้าให้ได้นะคะ!” เอมี่กำลังจะเสกลูกไฟของเธอออกมาแต่เธอก็นั่งลงอย่างเชื่อฟังในทันทีและพยักหน้าด้วยความคาดหวังในแววตา
แม็กซ์พยักหน้ารับ เขายกเท้าที่เหยียบมือของชายร่างใหญ่อยู่ออกแล้วเตะไปที่ใบหน้าของเขา อย่างรุนแรง
ลูกเตะของเขารุนแรงราวกับค้อนขนาดใหญ่ที่ถูกเหวี่ยงออกไป มันส่งชายร่างใหญ่ที่มีน้ำหนักมากกว่า 100 กิโลกรัมกระเด็นไปกระแทกเข้ากับกลุ่มลูกน้องที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
ลูกน้องห้าคนถูกกระแทกลงกับพื้นและมีเสียงกระดูกหักดังออกมาจากกลุ่มของพวกเขาในทันที
ลูกน้องที่อวดดีและบอกว่าจะจับเอมี่ก่อนหน้านี้ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ พวกเขาทุกคนกระดูกหักและทำได้แค่ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
“ว้าว! พ่อแข็งแรงมาก!” เอมีปรบมือเล็ก ๆ ของเธอด้วยความชื่นชม ในที่สุดลูกเป็ดขี้เหร่ก็หายจากอาการเมาจักรยาน มันยกหัวขึ้นมาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่มันจะลดหัวของมันลงอีกครั้งราวกับว่ามันไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น
พ่อของเอมี่แข็งแกร่งมาก ตอนแรกเจสสิก้าค่อนข้างกังวลแต่ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นในทันทีด้วยความที่งและความเคารพ
“ขะแข็งแกร่ง” เมื่อรีเบ็กก้ามองเห็นชายร่างใหญ่ถูกแม็กซ์เตะความกังวลในใจของเธอก็บรรเทาลง เริ่มมีความหวังเกิดขึ้นในหัวใจของเธอแต่เมื่อเธอมองไปที่ตราอัศวินระดับสองบนหน้าอกของวอร์ริคหัวใจของเธอก็เหี่ยวเฉาลงอีกครั้ง
วอร์ริคเป็นอัศวินระดับสองที่ทรงพลังซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงสามารถสร้างความหายนะในพื้นที่นี้ได้โดยไม่ต้องเผชิญกับความขัดแย้งใด ๆ ไม่มีใครต้านทานเขาได้และไม่มีอัศวินที่มีอำนาจมากกว่าเขาอยู่ที่นี่
ในที่สุดร่องรอยของอารมณ์ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้คนที่ยืนดูอยู่รอบ ๆ บ้านหินสีดำพวกเขามองดูลูกน้องร่างใหญ่ที่กรีดร้องโหยหวนอยู่บนพื้นด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ พวกเขาไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อนและอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้
“แกเป็นใคร?” วอร์ริคปล่อยเจสสิก้าและวางมือลงบนดาบยาวของเขา เขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วมองไปที่แม็กซ์ด้วยสายตาน่ากลัว
ถึงแม้ว่าลูกน้องของเขาทุกคนจะเป็นแค่คนธรรมดา แต่สำหรับแม็กซ์ที่ล้มทุกคนได้ด้วยการเตะเพียงแค่ครั้งเดียวนั้นบ่งบอกได้ว่าอย่างน้อยพลังของเขาก็เทียบได้กับอัศวินระดับ 1
วอร์ริคเป็นอัศวินระดับ 2 ดังนั้นเขาจึงแข็งแกร่งกว่าแม็กซ์อย่างแน่นอน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขากังวล ตอนนี้เขากำลังกังวลเกี่ยวกับเบื้องหลังของแม็กซ์
ทุกคนที่อาศัยอยู่ในบริเวณนี้เป็นญาติของผู้ชายที่เสียชีวิตจากการทำงานในเหมือง เมื่อพวกเขาสูญเสียคนที่หาเลี้ยงครอบครัวไปครอบครัวของพวกเขาก็ยากที่จะมีชีวิตรอด ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถต่อต้านได้
เขาเป็นผู้ปกครองของที่นี่ เมื่ออยู่ที่นี่เขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ
อย่างไรก็ตามแม็กซ์นั้นแตกต่างจากคนที่เขาปกครองอย่างชัดเจน เครื่องแต่งกายของเขาบ่งบอกว่าเขาไม่ได้มาจากบริเวณนี้และความกล้าหาญในการต่อสู้ของเขาบ่งบอกถึงตัวตนที่น่าจะมีเบี้องหลังที่ละเอียดอ่อน อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่คนชั้นต่ำที่เขาจะกลั่นแกล้งได้อย่างที่เขาต้องการ
“เศษสวะอย่างแกไม่ควรรู้ชื่อของฉัน” แม็กซ์หักกิ่งไม้ออกมาจากต้นไม้ใกล้ ๆ แล้วชี้ไปที่ตราอัศวินระดับ 2 บนหน้าอกของวอร์ริคและพูดเยาะเย้ย “และแกก็ไม่เหมาะสมกับตรานั้นแกเป็นอัศวินได้ยังไง?”
“ไอ้เวร แกคิดว่าแกเป็นใคร?! แกกล้าพูดว่าฉันไม่สมควรที่จะเป็นอัศวินเหรอ?!” วอร์ริคเดือดขึ้นมาและดึงดาบยาวของเขาออกมาในทันที ชื่อของเขาในฐานะอัศวินถูกเพิกถอนโดยสมาคมอัศ วินเมื่อปีก่อน แต่เขาไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ ด้วยเหตุนี้คำพูดของแม็กซ์จึงเข้าไปจี้ปมของเขา
สถานะของเขาในฐานะอัศวินทำให้เขารู้สึกว่าเขาเหนือกว่าคนอื่นและนั่นคือเหตุผลที่เขาสวมตราอัศวินของเขาเมื่ออยู่ในที่สาธารณะ
“ฉันมาที่นี่เพื่อแสดงให้แกเห็นว่าอัศวินที่แท้จริงควรเป็นยังไง” สีหน้าของแม็กซ์นิ่งมาก สายตาของเขาเย็นชาเมื่อเขามองวอร์ริค
“แกกำลังท้าทายฉันใช่มั้ย?” วอร์ริคหัวเราะเบา ๆ อย่างดูถูก
“ไม่ ฉันต่างหากที่ให้โอกาสแกท้าทายฉัน” แม็กซ์ส่ายหัวอย่างใจเย็น
