Chapter 4 : คำสัญญา
แม็กซ์รีบวิ่งไปกินน้ำ จากนั้นเขาก็ใช้สองมือเกาะอ่างล้างหน้าเอาไว้แล้วสูดหายใจ เขาคอแห้งตั้งแต่ตื่นขึ้นมาและแทนที่เขาจะกินน้ำ เขากลับมากินแพนเค้กนี่แทน เขาเกือบจะอาการติดคอตายแล้ว ตอนนี้คอของเขารู้สึกร้อนผ่าว
ถ้าเป็นชีวิตก่อน เขาคงเขียนคำด่าออกมาเป็นพันๆคำและบังคับให้ร้านนี้ปิดตัวลง ใครจะไปกินอะไรแบบนี้ได้ !?
ก่อนที่เขาจะรู้ตัว เอมี่ก็เดินเข้ามาหาเขาแล้ว “พ่อเป็นอะไรมั้ย ?” เอมี่ถามด้วยสีหน้ากังวลพร้อมกับกระตุกแขนเสื้อเขา
“ไม่เป็นไร พ่อไม่เป็นไร แค่สำลักนิดหน่อยน่ะ” แม็กซ์มองไปที่เอมี่แล้วลูบหัวเธอทำให้เธอกลับมายิ้มอีกครั้ง ด้วยความกังวลและเป็นห่วงที่เธอมีให้เขา ทำให้ความหงุดหงิดที่มีต่อแพนเค้กนั้นหายไปทันที
เขาเป็นพ่อคนและไม่ต้องการทำเรื่องแบบชีวิตก่อน เขาไม่อยากเดินทางไปมาอีกครั้ง
เอมี่ถอนหายใจออกมา จากนั้นเธอก็มองเขาด้วยสีหน้าหม่นๆ “พ่อ พ่อน่าจะกินช้าๆ แพนเค้กน่ะดีแต่รีบกินไม่ได้ ต้องกินทีละนิดๆ ไม่งั้นจะสำลักเอา “
“ได้ เอมี่พูดถูกแล้ว” แม็กซ์พยักหน้าและมองเข้าไปในตาของเอมี่ จากนั้นเธอก็กลับไปยังที่นั่งของตัวเอง
แม็กซ์ไม่ได้รีบออกไปทันที แต่มองไปยังครัวรอบตัว
ครัวนี่มีพื้นที่ประมาณ 10 ตร.ม. มันถือว่าค่อนข้างกว้าง มันมีทั้งเตาแก๊ส ตู้เย็นรวมถึงที่ดูดอากาศด้วย นี่คือครัวสมัยใหม่ที่ยังรักษาพื้นที่ใช้สอยเอาไว้อยู่ มันมีมีดเชฟจีนวางเอาไว้ที่ชั้นโดยที่เขาไม่เห็นกระทะหรือหม้อเลย
“ระบบ ของใช้ในครัวไม่มีเหรอ ? ตู้เย็นก็ว่างเปล่า” แม็กซ์ปิดตู้เย็นที่ว่างเปล่าแล้วถามออกมา
“เจ้าของร่างยังไม่มีสิทธิใช้ของพวกนั้น” ระบบตอบกลับ “เมื่อภารกิจเสร็จสิ้น พวกมันจะปลดล็อคทีละอย่าง สำหรับตอนนี้มีแค่ส่วนที่จำเป็นสำหรับสูตรที่เจ้าของร่างเรียนรู้และส่วนผสมต้องซื้อหาเอาเองก่อน”
แม็กซ์นิ่งไปแต่เขาก็ไม่มีทางเลือก ระบบบังคับให้ฉันเรียนรู้การทำอาหารจริงๆ…ดูเหมือนว่าจะไม่มีอย่างอื่นให้กินในวันนี้แล้ว และระบบก็บอกว่าส่วนผสมจำเป็นต้องซื้อเอาเองก่อน งั้นก็แปลว่ามันจะให้ส่วนผสมที่จำเป็นทั้งหมดเมื่อฉันผ่านภารกิจรึเปล่า ?
แม็กซ์เดินไปรอบๆครัวและเมื่อเขามั่นใจแล้วว่าไม่มีอะไรให้กิน เขาก็ได้แต่เทน้ำร้อนใส่ถ้วยสองใบแล้วเดินออกมา ดูเหมือนว่าเขาจะต้องรีบทำภารกิจให้เสร็จ ไม่งั้นแล้วที่นี่คงจะเสียเปล่า
นอกจากนี้ หลังจากที่ได้กินแพนเค้กกระเบื้องแล้ว เขาก็อยากกินข้าวผัดหยางโจวขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นการทำอาหารอร่อยๆให้เอมี่กิน หรือพิชิตโลกนี้ด้วยข้าวผัดหยางโจว มันก็ถือว่าเป็นความคิดที่เข้าท่า
แม็กซ์ค้นหาความทรงจำในโลกนี้ของเขา เพราะสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ที่ยาวนานมากว่าพันปี อาหารของมนุษย์ที่โลกนี้จึงดูเหมือนแบบอังกฤษที่มีวิธีทำอาหารที่ง่ายและหยาบ – ต้มกับอบ
ไม่มีเครื่องปรุงใส่เพิ่มระหว่างการทำอาหาร คนมักจะใช้เกลือไม่ก็พริกไทยก่อนจะกินมัน มันแค่ลดความหิวและรักษาสารอาหารเอาไว้ ยังไงซะในช่วงสงครามคนเราก็ขออะไรมากไม่ได้
แม้ว่าการทำอาหารในโลกนี้จะพัฒนาขึ้นตลอดร้อยปีที่ผ่านมา แต่พวกมันก็ไม่ได้พัฒนาขึ้นมามากนัก สูตรยังคงเป็นแบบเรียบง่ายและมีแค่ไม่กี่สูตรเท่านั้นที่ดูน่าประทับใจ
แม้แต่มนุษย์ที่ชอบอาหารยังเป็นขนาดนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเผ่าพันธุ์อื่นเลย เอลฟ์ปกติแล้วจะทานแต่ผลไม้ คนแคระกินอะไรก็ได้ ปิศาจและออร์คมักจะกินเหยื่อทั้งเป็น…
แม็กซ์กัดปาก ดูเหมือนว่าโลกนี้จะมีเรื่องอาหารที่รอให้ฉันพัฒนามันขึ้นมา เมื่อเห็นเอมี่ใช้สองมือจับแพนเค้กใส่เข้าปาก เขาก็ยิ้มออกมา เขาสนใจที่จะนำวัฒนธรรมอาหารของโลกเก่าของเขามาที่โลกนี้อยู่นิดๆ แต่ที่เขาต้องการมากกว่าคือให้เอมี่ได้กินของดีๆและมีชีวิตที่สุขสบาย ดังนั้นการเรียนรู้เกี่ยวกับการทำอาหารจึงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะยอมรับ
แม็กซ์หิวจริงๆ ดังนั้นเขาจึงเอาแพนเค้กไปจุ่มน้ำและรอให้มันนุ่มก่อนที่จะกินมัน เขากลืนมันลงคออย่างยากลำบาก
ฟันของเอมี่นั้นดีมากๆ แพนเค้กแตกออกอย่างง่ายๆตอนที่เธอกัด ไม่นานเธอก็กินเสร็จและรับถ้วยน้ำไปดื่มก่อนที่จะเรอออกมา
เมื่อเห็นว่าแม็กซ์ใช้ตะเกียบกินแพนเค้ก เธอก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ “พ่อ แพนเค้กอร่อยเนอะว่ามั้ย ?”
แม็กซ์ส่ายหน้าและใช้มือของเขาบีบจมูกเอมี่เบาๆพร้อมกับยิ้มออกมา “พ่อคงบอกว่ามันอร่อยไม่ได้ มันเป็นแค่ของกินเพื่อลดความหิว สักวันพ่อจะทำอาหารสำรับแมนจูให้ลูกกิน (มีอย่างน้อย 108 อย่าง) ลูกกินได้เท่าที่ต้องการเลย”
“สำรับแมนจู ? มันอร่อยกว่าแพนเค้กนี่รึเปล่า ?” เอมี่ตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น แต่หลังจากนั้นเธอก็มองมาที่ แม็กซ์อย่างกังวลใจ อาหารที่พ่อทำก่อนหน้านี้รสชาติแย่ พ่อจะทำอาหารที่ดีกว่าแพนเค้กได้จริงๆเหรอ ?
“แน่นอน !” แม็กซ์พยักหน้า “สำรับแมนจูน่ะไม่ได้มีอาหารแค่อย่างเดียวนะ มันมีถึง 108 อย่างที่ทำมาจากวัตถุดิบจากภูเขาและทะเล ลูกสามารถกินติดต่อกันได้ถึง 3 วันเลยนะ” เขาเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ปรากฏว่าแพนเค้กนี้คือของที่ดีที่สุดในสายตาเธอ ทักษะการทำอาหารของเจ้าของร่างเดิมนั้นน่าผิดหวังและมันคงทำให้เอมี่จดจำแบบนั้น
“108 อย่าง ! วัตถุดิบจากภูเขาและทะเลเหรอ ?” เอมี่นับนิ้วและพยายามคิดภาพโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารที่ดีกว่าแพนเค้ก ยิ่งไปกว่านั้นมันยังกินได้ถึง 3 วันเลย ! ตาของเธอเป็นประกายยิ่งกว่าเดิมและเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมา เธอกระโดดลงจากเก้าอี้และมองมาที่แม็กซ์ ก่อนจะร้องออกมาอย่างดีใจ “ว้าว ! เอมี่อยากกินสำรับแมนจู ! พ่อทำสำรับแมนจูให้หนูกินหน่อย ! เอมี่ อยากกินมันตอนนี้เลย !”
“เอิ่ม…” เมื่อเห็นสายตาคาดหวังของลูก แม็กซ์ก็รู้สึกอายขึ้นมานิดๆ ตอนนี้เขายังทำข้าวผัดหยางโจวไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่เขามีระบบกับตัวดังนั้นสำรับแมนจูก็คงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาในอนาคต ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกว่าเขาโม้มากเกินไปหน่อยเมื่อเขาเห็นสีหน้าของลูก
“แน่นอนว่าพ่อเองก็อยากทำให้เอมี่กิน แต่ร้านของเรายังไม่เปิด” แม็กซ์พูดพร้อมกับลูบหัวลูกสาว “ตอนนี้ยังไม่มีวัตถุดิบ พ่อทำของดีๆตอนนี้ยังไม่ได้”
“ก็ได้…” เอมี่รู้สึกผิดหวังนิดๆ แต่เธอก็เงยหน้าขึ้นมาจับมือแม็กซ์เอาไว้และตบไปที่หลังมือของเขาก่อนจะปลอบใจ “ไม่เป็นไรค่ะพ่อ อาหารที่พ่อทำก่อนหน้านี้ก็ดีอยู่แล้ว ถ้าเอมี่โตขึ้นอีกนิด หนูจะหาเงินและซื้อวัตถุดิบดีๆมาให้พ่อทำสำรับแมนจู”
แม็กซ์รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันทีเมื่อเขามองไปที่หน้าของลูกในตอนนี้ เขาส่ายหน้าและยิ้มออกมา “ตอนนี้พ่อต่างไปจากเดิมแล้ว การหาเงินให้ครอบครัวเราน่ะเป็นหน้าที่ของพ่อ และพ่อจะทำสำรับแมนจูให้ลูกแบบที่พ่อบอกเอาไว้ พ่อสัญญา” จากนั้นเขาก็เกี่ยวก้อยกับลูก
เอมี่มองไปที่แม็กซ์ก่อนที่จะกระพริบตาปริบๆ ดูเหมือนว่าพ่อจะต่างไปจากเดิมจริงๆ ตอนนี้เขาดูยิ่งใหญ่และใจดีกว่าเดิม เธอมองไปที่นิ้วเล็กๆของเธอที่เกี่ยวกับนิ้วของแม็กซ์เอาไว้ก่อนที่จะพูดขึ้น “ได้ เอมี่มั่นใจว่าพ่อต้องทำได้”
