Chapter 408 : การได้กินอาหารอร่อย ๆ นั้นเป็นเรื่องที่น่ายินดี
“มิแรนด้า นั่นมัน…” จอร์จมองมิแรนด้าด้วยสีหน้าร้อนใจเขาพยายามหาเหตุผลที่จะห้ามเธอไม่ให้สั่งโร่วเจียหมัวและปลาย่างรสเผ็ดถ้าเธอกินสองเมนูนี้เข้าไปร่างกายของเธออาจจะต้องรับภาระหนัก
แม็กซ์มองมิแรนด้าและส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “ผมต้องขอโทษด้วยนะครับแต่โร่วเจียหมัวกับปลาย่างรสเผ็ดยังไม่เหมาะสําหรับคุณในตอนนี้ พวกมันจะกระตุ้นร่างกายของคุณมากเกินไปและอาจจะมีผลเสียกับลูกน้อยของ คุณอย่างไรก็ตามคุณสามารถกินพุดดิ้งเต้าหูได้ถ้าคุณต้องการ ข้าวไก่ตุ้นและข้าวผัดหยางโจวเองก็เป็นตัวเลือกที่ดีเช่นกัน”
“แม็กซ์พูดถูกนะมิแรนด้า คุณรอจนกว่าลูกจะคลอดแล้วค่อยมากินสองเมนูนี้ดีกว่านะ
“งั้นเหรอ?” มิแรนดารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่เธอก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “เอาล่ะ งั้นฉันขอพุดดิ้งเต้าหูแบบ วานและพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวก็แล้วกัน”
จอร์จหันมามองแม็กซ์ด้วยสีหน้าขอบคุณ
“ขอโทษด้วยครับแต่พุดดิ้งเต้าหูจํากัดแค่คนละถ้วยเท่านั้น ปริมาณสารอาหารในเมนูนี้สูงมากและการกินมันมากเกินไปอาจจะนําไปสู่ปัญหาในการย่อยอาหารได้” แม็กซ์พูดขอโทษ เขาต้องทําตามกฏแม้แต่คนธรรมดาก็ แนะนําให้กินพุดดิ้งเต้าหูแค่หนึ่งถ้วยต่อวันเท่านั้นนับประสาอะไรกับผู้หญิงที่ตั้งครรภ์
“เอาล่ะ งั้นฉันขอพุดดิ้งเต้าหูแบบหวาน แล้วก็ข้าวผัดหยางโจวกับข้าวไก่ตุ้นค่ะ” มิแรนด้ายังคงผิดหวังอยู่เล็กน้อยแต่ในขณธเดียวกันเธอก็มีความสุขที่จะได้กินข้าวผัดหยางโจวและข้าวไก่ตุ้น
“ได้ครับ” แม็กซ์พยักหน้ารับ
“มีอาหารน่าอร่อยเยอะมาก! เราสั่งทุกอย่างที่เราอยากกินได้จริง ๆ เหรอ?” เจสสึกอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจเมื่อเธอได้ยินคําอธิบายของแต่ละเมนูจากเอม
เอมีพยักหน้าก่อนที่จะกระซิบข้างหูเจสสิก้า “แน่นอน พ่อบอกว่าพวกเราทุกคนสั่งอะไรก็ได้ที่เราต้องการและอาหารทุกจานก็อร่อยสุด ๆ ไปเลย โอ้ วันนี้จะมีเมนูของหวานใหม่ด้วยนะเธอเผื่อท้องเอาไว้ด้วยล่ะ”
“เอาล่ะ งั้นฉันจะกินทุกอย่างที่เอมีกิน ด้วยวิธีนี้ฉันจะไม่มีทางกินมากเกินไปอย่างแน่นอน” ตาของเจสสิกเป็นประกายขึ้นมาในขณะที่ผงกหัว
“เจสสิก้า อย่าสั่งเยอะขนาดนั้นสิ” รีเบคก้ามองดูราคาในเมนูและเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แม้แต่อาหารที่ถูกที่สุดในเมนูก็มีราคาถึง 200 เหรียญทองแดงและปลาย่างรสเผ็ดที่แพงที่สุดก็มีราคาสูงถึง 2,000 เหรียญทองแดงราคาเหล่านี้เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สําหรับเธอ
“ไม่เป็นไรครับ เจสสิก้าสามารถสั่งอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ นี่เป็นปาร์ตี้ดังนั้นราคาของเมนูจึงไม่สามารถใช้งานได้” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้ม
รีเบคก้ามองดูสีหน้าที่อบอุ่นของแม็กซ์แล้วหันไปมองเจสสิก้าอย่างลังเลครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าด้วยแววตาขอบคุณ“ขอบคุณนะคะ”
“หนูอยากได้ปลาย่างรสเผ็ดค่ะ หนูรักปลาและปลาจากร้านอาหารของเอมีก็ตัวใหญ่มากเพราะงั้นพวกมันจะต้องอร่อยมากแน่ ๆ” ตาของแดฟเน่เป็นประกายขึ้นมาด้วยความคาดหวัง
แม็กซ์จดออเดอร์ของแต่ละคนก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัว
มิแรนด้าหันไปยิ้มกับจอร์จและถามขึ้น “ที่รัก มันเป็นเพราะว่าคุณเป็นห่วงลูกของเราใช่มั้ยทุกครั้งคุณเลยซื้อแค่ข้าวไก่ตุ้นกับข้าวผัดหยางโจวกลับไป?”
“จริง ๆ แล้วผมก็อยากจะลองกินอาหารพวกนี้กับคุณเหมือนกัน แต่แม็กซ์บอกว่าพวกมันไม่เหมาะกับคนท้องผมเลยไม่กล้าที่จะซื้อพวกมันกลับไป ผมไม่อยากบอกคุณเกี่ยวกับพวกมันเพราะว่าผมกลัวว่าคุณจะอยากกินและรู้สึกผิดหวังผมขอโทษนะที่ผมโกหกคุณ”จอร์จขอโทษมิแรนด้าอย่างจริงใจ
มิแรนด้าลูบใบหน้าของจอร์จด้วยรอยยิ้มอบอุ่นในขณะที่เธอตอบ “คุณจะมาขอโทษฉันทําไม? เพื่อลูกของเราฉันสามารถทนได้”
ยาเบะมิยะเอาพุดดิ้งเต้าหูออกมาเสิร์ฟก่อน มีทั้งพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวและพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานเธอวางมันลงบนโต๊ะตามออเดอร์ของแต่ละคน
“อื้ม! พุดดิ้งเต้าหูแบบหวานนี้อร่อยมาก! มันละลายไปในปากของฉันเลยและรสชาติของมันก็วิเศษมากที่รักทําไมคุณถึงไม่บอกฉันว่ามีอาหารที่อร่อยขนาดนี้ในร้านอาหารของแม็กซ์?” ความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมิแรนด้าหลังจากที่เธอชิมพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานเป็นครั้งแรกจากนั้นเธอก็หันไปมองจอร์จด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็ กน้อย
“แม็กซ์บอกว่าพุดดิ้งเต้าหูไม่สามารถซื้อกลับบ้านได้ ดังนั้น…” เหงื่อเย็นเริ่มผุดออกมาจากหน้าผากของจอร์จเธอไม่ได้เพิ่งพูดว่าเขาไม่ต้องขอโทษเหรอ?
“งั้นหลังจากนั้นคุณก็พาฉันมากินที่ร้านสิ” มิแรนด้าครางเสียงเบาออกมาเมื่อเธอกินพุดดิ้งเต้าหูเข้าไปอีกคําหนึ่งไม่นานความสนใจของเธอก็มุ่งไปที่พุดดิ้งเต้าหูจนหมดและเธอก็ไม่มีเวลาตําหนิจอร์จอีก
“มันขาวเหมือนกับหิมะ อีกทั้งยังนิ่มและเด้งมาก เป็นอาหารที่น่าทิ้งจริง ๆ !” เจสสิก้าตักพุดดิ้งเต้าหูหนึ่งช้อนเข้าปากทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที
เธอกลืนพุดดิ้งเต้าหูลงไปและพูดชม “เอม พ่อของเธอน่าทึ่งมากเลย!”
เธอไม่เคยกินอาหารที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน
เมื่อรีเบคกาได้กินพุดดิ้งเต้าหูเป็นครั้งแรกเธอก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าไม่อยากเชื่อออกมาเธอประหลาดใจมากกับราคา 200 เหรียญทองแดงของมัน แต่เธอก็ต้องยอมรับว่ามันอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อมันเป็นสิ่งที่อร่อย ที่สุดที่เธอเคยกินมาถ้าไม่นับข้าวไก่ตุ้น
ทุกคนต่างก็ชื่นชอบรสชาติของพุดดิ้งเต้าหู ในขณะเดียวกันยาเบะมิยะก็นอาหารจานต่อไปมาเสิร์ฟพวกมันมีทั้งข้าวไก่ตุ้นข้าวผัดหยางโจวและโร่วเจียหมัว
“มิยะ เธอไปนั่งกินอาหารของเธอได้เลยนะ ปล่อยส่วนที่เหลือให้ฉันจัดการเอง” แม็กซ์ยิ้มในขณะที่เขาหยิบปลาย่างออกจากมือของยาเบะมิยะ
“ได้ค่ะหัวหน้า” ยาเบะมิยะยิ้มและพยักหน้ารับก่อนที่เธอจะไปนั่งกินพุดดิ้งเต้าหูของเธออย่างเพลิดเพลิน
“แดฟเน่ นี่คือปลาย่างรสเผ็ดขนาดกลางแบบเผ็ดเล็กน้อย มันค่อนข้างเผ็ดดังนั้นหนูต้องระวังหน่อยนะ”แม็กซ์ยิ้มในขณะที่เขาวางปลาย่างลงตรงหน้าแดฟเน่
กลิ่นหอมของรสเผ็ดแสนอร่อยบวกกับกลิ่นหอมของปลาย่างลอยฟังไปในอากาศ น้ําซอสสีแดงสดที่ยังคงเดือดปุด ๆ อยู่ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที
“เป็นกลิ่นที่หอมมาก! ฉันอยากกินมันบ้างจัง!” มิแรนด้ลุกขึ้นนั่งตัวตรงในทันทีและกลืนน้ําลายโดยไม่ตั้งใจเมื่อเธอมองเห็นปลาย่างที่วางอยู่ตรงหน้าแดฟเน่
อย่างไรก็ตามในตอนนั้นเองท้องที่ป่องออกมาของเธอก็สั่นเล็กน้อยราวกับว่าเด็กน้อยข้างในกําลังพยายามออกมา
“ที่รัก เราสั่งแบบนั้นบ้างได้มั้ย? ฉันแค่อยากลองชิมนิดเดียวเท่านั้น แม้แต่ลูกน้อยของเรายังขอชิมมันเลยเธอต้องอยากกินอาหารจานนี้ด้วยแน่ ๆ” มิแรนด้ามองจอร์จด้วยสีหน้าน่าสงสาร
“ไม่ มิแรนด้า ปลาย่างเผ็ดเกินไปและท้องของคุณจะไม่สามารถจัดการกับมันได้” จอร์จส่ายหัวอย่างหนักแน่
“แต่…ฉันอยากกินมันจริง ๆ นะ…” มิแรนด้ามองแดฟเน่ที่กําลังจิ้มตะเกียบลงไปในเนื้อปลา
