Chapter 45 : เอมี่อยากได้อีก
“มาแล้ว” เอมี่ลุกขึ้นยืนทันทีและรีบเดินไปหาแม็กซ์ เธอปีนขึ้นไปบนเก้าอี้และมองไปที่โร่วเจียหมัวในมือของแม็กซ์ เธอคิดว่าเธอเห็นบางอย่างอยู่ในขนมปังสีขาว กลิ่นหอมของมันทำให้เธอต้องกลืนน้ำลาย เธอแทบจะละสายตาจากขนมปังนั้นไม่ได้เลย
แม็กซ์วางจานไว้ตรงหน้าเธอ จากนั้นก็ส่งโร่วเจียหมัวให้ “ระวังด้วยนะมันร้อน กินด้านนี้ก่อน มันมีซอสเกรวี่อยู่ด้านใน” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม
เอมี่พยักหน้า “ได้เลยค่ะ” เธอใช้มือทั้งสองข้างจับที่ขอบขนมปัง ตอนนี้ในสายตาของเธอมีแค่ขนมปังเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ตาของเธอเป็นประกายเมื่อเธอเห็นรอยไหม้บางๆเป็นวงกลมที่สวยงามบนผิวสีขาวของขนมปัง “มันสวยมาก”
ขนมปังนี้มีไส้เป็นเนื้อตุ๋น กลิ่นหอมของมันทำให้เอมี่ที่ได้กลิ่นรู้สึกหิวยิ่งกว่าเดิม เธอรีบเอาโร่วเจีวหมัวเข้าปากแล้วกัดลงไปในทันที
“แกรก…”
ผิวกรอบๆของขนมปังส่งเสียงดังขึ้น ทันใดนั้นตาของเอมี่ก็เป็นประกายขึ้นมาเมื่อเธอกัดเข้าไปโดนเนื้อแสนอร่อยที่อยู่ด้านในขนมปัง
ขนมปังขาวนี้นุ่มและเคี้ยวง่ายไม่เหมือนกับแพนเค้กที่ทำให้ฟันของฉันเจ็บ แถมมันยังหวานและมีรสชาติที่ดีกว่าแพนเค้กมากด้วย เอมี่คิด
และส่วนที่ดีที่สุดนั่นก็คือเนื้อที่มีน้ำของเนื้ออร่อยๆไหลออกมาเมื่อฉันเคี้ยว เมื่อกินพร้อมกับขนมปังที่มีรสหวานมันก็ยิ่งดีมากกว่าเดิม มันอร่อยมาก
“ลูกชอบมันมั้ย ?” แม็กซ์ถามขึ้นอย่างคาดหวัง
เอมี่รีบพยักหน้าตอบรับทันที “มันอร่อยมาก มันดีกว่าแพนเค้กเป็นร้อยเท่าเลย ไม่สิ พันเท่าต่างหาก ไม่ไม่ หมื่นเท่าเลย” เธอกัดเข้าไปอีกคำและเคี้ยวอย่างเพลิดเพลิน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยร้อยยิ้มที่มีความสุข
แม็กซ์พยักหน้า “ดีแล้ว ยังมีให้เติมอีกนะ” เขายิ้มออกมาและรู้สึกภูมิใจมากเมื่อเห็น เอมี่กินโร่วเจียหมัวอย่างเอร็ดอร่อย
เขาใช้เวลาไป 30 วันในพื้นที่ทดสอบโดยไม่ได้นอนหรือพักผ่อนเลยและเขาต้องลงมาหมักเนื้อหมูเมื่อตอนเที่ยงคืนและตื่นมาตั้งแต่ตี 5 เพื่อทำโร่วเจียหมัวแต่ถึงอย่างนั้นมันก็คุ้มค่า
เพราะเขาต้องการปกป้องรอยยิ้มของเอมี่เอาไว้
เมื่อแม็กซ์เห็นว่าเอมี่กินไปมากกว่าครึ่งแล้วเขาก็เข้าไปในครัวเพื่อทำโร่วเจียหมัวให้กับตัวเอง เขากัดเข้าไปคำหนึ่ง รสหวานของขนมปังกับเนื้อฉ่ำๆผสมรวมกันอยู่ในปาก เนื้อหมูติดมันที่หมักมานั้นไม่รู้สึกมันเลยแม้แต่น้อย
ซอสเกรวี่แสนอร่อยและรสชาติของขนมปังที่หวานได้กระตุ้นต่อมรับรสของแม็กซ์ขึ้นมา เขารู้สึกดีมากเมื่อเขากลืนเนื้อลงไปและมีรสชาติของเนื้อที่ยังหลงเหลืออยู่ในปาก
ตาของแม็กซ์เป็นประกายขึ้นมาในทันที สมบูรณ์แบบ ! อย่างที่ฉันคิดเอาไว้เลย ! มันเป็นเกณฑ์ของฉันที่ทำให้โร่วเจียหมัวอร่อยที่สุด ! เขากินเข้าไปอีกคำ อาหารเมนูนี้นั้นต่างจากข้าวผัดหยางโจวที่ต้องหั่นวัตถุดิบทุกอย่างอย่างประณีต เขาต้องการสิ่งนี้สำหรับการสร้างความเปลี่ยนแปลง
“พ่อ เอมี่อยากได้อีก” เอมี่พูดขึ้นพร้อมกับแบมือออกหลังจากที่กินโร่วเจียหมัวเสร็จ
แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ได้สิ พ่อจะทำให้หนูอีกอันนะ” จากนั้นเขาก็วางโร่วเจียหมัวของตัวเองที่เหลือครึ่งหนึ่งเอาไว้แล้วไปทำโร่วเจียหมัวให้กับเอมี่ เขาถามระบบในหัวว่า “ระบบ วัตถุดิบสำหรับโร่วเจียหมัวอันหนึ่งราคาเท่าไหร่ ? และนายสามารถทำถุงกระดาษขนาดเล็กไว้สำหรับลูกค้าที่จะซื้อกลับบ้านได้มั้ย ? มันจะสะดวกมาก เพิ่มชื่อร้านอาหารบนถุงและใช้รูปด้านหลังของเอมี่เป็นสัญลักษณ์ของร้านด้วยนะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะจ่ายเอง”
“นี่คือเนื้อหมู 5 ชั้นส่วนใต้ซี่โครงของหมูป่าเงาซึ่งมีอยู่เฉพาะในดินแดนของโทรล…” ระบบเริ่มบอกที่มาของวัตถุดิบ มันถึงกับบอกแม็กซ์ว่ามันได้เกลือมาจากไหน
แต่แม็กซ์ก็ขัดขึ้นมา “หยุดเลย ฉันไม่อยากฟัง ฉันรู้ว่าพวกมันเป็นของดี นายแค่ต้องการขายมันในราคาสูงกว่าเดิม บอกตัวเลขมาก็พอ” อีกไม่นานเขาต้องเปิดร้านแล้วและเขาไม่มีเวลาที่จะมาฟังคำอธิบายยาวเหยียดของระบบ
“…” – ระบบถึงกับพูดไม่ออก หลังจากผ่านไปสักพักระบบก็พูดขึ้นว่า “ราคาสำหรับโร่วเจียหมัวหนึ่งอันคือ 80 ทองแดง ถ้าคุณต้องการถุงแบบกำหนดเองจำนวนมาก ฉันจะคิด 10 เหรียญทองแดงต่อถุง”
แม็กซ์เบ้ปากในทันที “10 ? ตลกล่ะ ฉันให้แค่ 5” วัตถุดิบน่ะคุ้มค่าเงิน แต่เขาไม่จ่ายเงิน 10 เหรียญทองแดงเพื่อแลกกับถุงใบเดียวแน่
“แล้ว 8 ล่ะ ?” ระบบเริ่มต่อรอง
“4” แม็กซ์ตอบกลับอย่างใจเย็น
“ก็ได้ 5 ! ตกลง !” ระบบรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นมันก็พูดต่อ “ถุงกำลังอยู่ในขั้นตอนจัดเตรียมและจะเสร็จใน 5 นาที”
“ดี” แม็กซ์ยกคิ้ว ฉันอาจจะไม่ใช่พวกชอบต่อราคา แต่ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่รู้วิธีต่อราคา วัตถุดิบในการทำโร่วเจียหมัวหนึ่งอันเท่ากับ 85 เหรียญทองแดง ดังนั้นฉันจะขายมันอันละ 300 เหรียญทองแดง ราคามันพอรับได้มากกว่าข้าวผัดหยางโจว
เป็นธรรมดาที่เขาจะกำหนดตัวเลขที่ลงตัวเพื่อความสะดวกของเอมี่
โร่วเจียหมัวหนึ่งอันจะได้กำไร 215 เหรียญทองแดงและเขาสามารถทำขนมปังได้ครั้งละ 16 ก้อน ซึ่งเขาจะได้กำไรรวมทั้งหมด 3,440 เหรียญทองแดง เขาสามารถทำขนมปังได้อย่างน้อย 64 ก้อนจากแป้งสองก้อนที่เขานวด แม้ว่าเขาจะขายโร่วเจียหมัวแค่ 64 อันในตอนเช้าแต่เขาก็จะได้รับเงิน 13,760 เหรียญทองแดง นี่เป็นวิธีหาเงินที่เร็วกว่าข้าวผัดหยางโจวมาก
แม็กซ์ส่งโร่วเจียหมัวที่เพิ่งทำเสร็จให้กับเอมี่ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ จากนั้นเขาก็กลับไปที่ครัวเพื่อพลิกด้านขนมปังในเตาและปรับอุณหภูมิ มันเกือบจะ 7.30 น.แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่อาจใช้ขนมปังไปเปล่าๆได้เนื่องจากเขาจะเปิดร้านในอีกไม่ช้า
ตอนนี้เขาแค่ต้องรอถุงและตรวจสอบคุณภาพของมัน
…
ที่ด้านนอก ลูน่ามองมาที่ร้านอาหารด้วยความสงสัย เธอใส่ชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีเทาและผ้าคลุมไหล่ที่ทำจากผ้าไหมสีขาวที่มีภาพของดอกลิลลี่ปักเอาไว้ด้วยด้ายสีทอง เธอมีผมสีดำยาว ทั้งหมดนี้ทำให้เธอนั้นดูเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยและฉลาด
หรือว่าฉันจะจำผิด ? บ้านของเอมี่อยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ ? ลูน่ามองไปรอบๆและรู้สึกสับสนเล็กน้อย นี่เป็นบ้านหลังสุดท้ายในลานเอเดนและเธอก็จำป้ายที่ห้อยอยู่หน้าโรงหลอมได้
แต่เท่าที่เธอจำได้ ที่นี่ต้องเป็นบ้านไม้สองชั้นเก่าๆที่เธอเคยเห็นเมื่อครั้งสุดท้ายที่เธอเดินมาส่งเอมี่เมื่อ 6-7 วันก่อน แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นร้านอาหารที่มีกำแพงเป็นกระจกคริสตัลพร้อมกับโต๊ะและเก้าอี้ที่เรียงรายอยู่ด้านใน รวมถึงโคมระย้าคริสตัลที่สวบงาม มีร้านอาหารสวยๆแบบนี้มาเปิดในเมืองตั้งแต่เมื่อไหร่ ? เธอรู้สึกสงสัยขึ้นมา
“ร้านอาหารมามี่…เป็นได้มั้ยว่า…?” ลูน่าพึมพำ จากนั้นตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมาและเธอก็เดินเข้าไปในร้านทันที
