Chapter 46 : นี่พ่อของหนู
“ถุงชุดแรกพร้อมแล้ว คุณจะถูกหักเงินเมื่อคุณใช้มัน” ระบบพูดขึ้น
จากนั้นก็มีกล่องเหล็กปรากฏขึ้นมาข้างๆเตาอบ มันยาว 15 ซม. กว้าง 15 ซม.และสูง 20 ซม. ด้านในมีถุงกระดาษคราฟท์สีน้ำตาลเหลืองอยู่ แม็กซ์หยิบมันขึ้นมาหนึ่งอัน มันเขียนคำว่าโร่วเจียหมัวเอาไว้ตรงกลาง
เมื่อเขาพลิกดูอีกด้านหนึ่งเขาก็เห็นตัวหนังสือสีทองเขียนเอาไว้ว่า ‘ร้านอาหารมามี่’ เอาไว้เป็นเส้นโค้งและด้านล่างเป็นภาพของหลังของสาวน้อยที่วาดด้วยลายเส้นสีดำ
ภาพวาดนี้ไม่ได้มีรายละเอียดมากนักแต่ใครๆก็สามารถมองออกได้ในทันทีว่าเป็น เอมี่ เพราะสาวน้อยคนนี้มีขาสั้นๆและมีหูแหลมๆที่น่ารัก
แม็กซ์พยักหน้าด้วยความพอใจ “ระบบ หูเล็กๆนี่ไม่เลวเลย” เขาหันไปมองเอมี่ ที่กำลังกินโร่วเจียหมัวอย่างมีความสุขอยู่ที่โต๊ะแล้วพูดขึ้น
เขาต้องการบอกเธอว่าหูแหลมๆของเธอไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่มันเป็นสิ่งที่ทำให้คนอื่นรู้สึกอิจฉาและชื่นชม
รูปอันแสนน่ารักของเธอบนถุงเป็นแค่จุดเริ่มต้น เขาจะต่อสู้กับอคติที่ไร้เหตุผลของทุกคนบนโลกนี้ เขาต้องการมอบความหวังกับครึ่งเอลฟ์เพราะพวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด
เขาเชื่อว่าอีกไม่นาน แผ่นหลังนี้จะกลายเป็นที่จดจำของทุกคน
ทันใดนั้นแม็กซ์ก็รู้สึกอึดอัดและร้อนขึ้นมา ข้าวผัดหยางโจวนั้นจะช่วยฟื้นฟูกล้ามเนื้อด้วยความรู้สึกอบอุ่น ส่วนโร่วเจียหมัวนั้นเป็นเหมือนกับพริกที่เผ็ดร้อนอยู่ภายในเลือด เขารู้สึกว่าเลือดในตัวเขากำลังเดือด
“ระบบ นี่นายหลอกฉันรึเปล่า ?” แม็กซ์ถามขึ้นเพราะว่าเขารู้สึกร้อนรนในสิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผล ซึ่งทำให้เขามีความคิดสกปรกขึ้นมาในหัว
“นี่คือการใส่ร้าย วัตถุดิบทุกอย่างเป็นของคุณภาพดี พวกมันถูกปลูกแบบออแกนิคทั้งหมด และไม่มีการใส่สิ่งสกปรกลงไป !” ระบบตอบกลับอย่างจริงจัง
แม็กซ์ไม่เชื่อ “งั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ? ทำไมโร่วเจียหมัวถึงทำให้ฉันรู้สึกร้อนแบบนี้ ?” ความร้อนนี้ไม่ได้อึดอัดมากนัก อันที่จริงเขารู้สึกค่อนข้างสบายหลังจากที่เขาชินกับการไหลเวียนของเลือดที่เร็วขึ้นแต่เขาก็ยังรู้สึกกังวลเล็กน้อยกับการเปลี่ยนแปลงนี้
“คุณไม่ให้ฉันพูดให้จบเอง ดังนั้นมันจึงไม่ใช่ความผิดของฉันที่คุณไม่ทราบคุณสมบัติของวัตถุดิบ” ระบบตอบกลับ
แม็กซ์ยกคิ้ว เขาไม่คิดว่าระบบจะตอบเขากลับมาแบบนี้ เขาคิดอยู่สักพักแล้วพูดขึ้น “เนื้อหมูที่ใช้ในข้าวผัดหยางโจวมีคุณภาพดีดังนั้นอันนี้ก็น่าจะดีด้วย อย่าบอกนะว่าแป้งนี้ไม่ใช่แป้งปกติ นายปลูกข้าวสาลีนี้ในที่แปลกๆรึเปล่า ?”
“ข้าวสาลีนี้มาจากเกาะเฟรนซี่ในส่วนลึกของหมู่เกาะผีซึ่งเป็นดินแดนของปิศาจ พื้นที่ที่ใช้เพาะปลูกไม่มีปิศาจมาป้วนเปี้ยนระบบจึงปลูกมันที่นั่น หมอกแห่งความบ้าคลั่งจะสลายไปในตอนกลางวัน ดังนั้นที่นั่นจึงมีแสงอาทิตย์อยู่นานถึง 12 ชม.ต่อวัน ตอนกลางคืนข้าวสาลีจะดูดซับองค์ประกอบของความบ้าคลั่งเข้าไป นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแป้งนี้ถึงกระตุ้นเลือดได้ในระดับหนึ่ง มนุษย์สามารถใช้มันเพื่อทำให้เลือดไหลเวียนได้ดีขึ้น ยิ่งเป็นเผ่าพันธุ์ที่ดุร้ายมากเท่าไหร่มันก็จะยิ่งส่งผลแรงขึ้นมากเท่านั้น และมันจะไม่มีผลด้านลบแม้แต่นิดเดียว”
แม็กซ์พยักหน้า “เข้าใจแล้ว” จากนั้นเขาก็รู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ ถ้ามีผู้หญิงมาถามฉันว่าฉันวางยาเธอรึเปล่าหลังจากที่เธอกินโร่วเจียหมัวเข้าไป ฉันจะตอบว่ายังไงดี ?
“พ่อ หนู…หนูรู้สึกร้อนอีกแล้ว…” เสียงของเอมี่ดังมาจากด้านนอก
แม็กซ์รีบเดินไปหาลูกสาวในทันที เนื่องจากระบบบอกว่าไม่มีผลด้านลบ เขาจึงไม่ได้กังวลอะไรมากนัก เขาคิดสักพักและมองไปที่เอมี่ที่แก้มแดงก่ำขึ้นมาเพราะกินโร่วเจียหมัวไป 2 อัน “เอมี่ลองเสกลูกไฟขึ้นมาดูสิ”
เมื่อเธอรู้สึกอึดอัดหลังจากที่กินข้าวผัดหยางโจวเข้าไป เธอก็สามารถใช้ลูกไฟได้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่รู้ถึงคุณสมบัติของความบ้าคลั่งในแป้ง
เอมี่พยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง “ได้” เธอยกมือขึ้นแล้วกางมือออกช้าๆ ทันใดนั้นลูกไฟสีม่วงก็ปรากฏขึ้นมาบนมือของเธอ มันสูงกว่า 1 ม.และสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรงราวกับว่ามันไม่เสถียร
แม็กซ์ถอยออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ไฟนี้รุนแรงขึ้นเล็กน้อย ใหญ่ขึ้น สีเข้มขึ้นและบริสุทธิ์มากกว่าเดิม หลังจากที่ปล่อยไฟออกมาแล้วใบหน้าของเอมี่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างช้าๆ
อากาศรอบๆตัวพวกเขาร้อนขึ้นมาในทันที ไฟนี้น่ากลัวยิ่งกว่าเมื่อก่อน
“กลับมา !” เอมี่พูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง เธอมองดูไฟที่เธอไม่สามารถควบคุมได้และค่อยๆกำมืออย่างช้าๆพร้อมกับเปลวไฟที่ค่อยๆหดเล็กลงราวกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นบีบมันเข้าไปจนกลายเป็นลูกไฟสีม่วงอมน้ำเงินอยู่ในมือเล็กๆของเธอ
เธออาจจะเป็นอัจฉริยะ แม็กซ์คิดอย่างภูมิใจและมองไปที่เอมี่ที่กำลังเล่นอยู่กับลูกไฟ เธอกำมือพร้อมกับลูกไฟที่หายไป ดูเหมือนว่าคุณสมบัติความบ้าคลั่งจะสามารถพัฒนาพลังของลูกไฟของเอมี่ได้ แต่มันก็ยังต้องทดสอบอยู่อีก
หลังจากที่เขามั่นใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับเอมี่แม็กซ์ก็มัดผมเปียสองข้างให้กับเธอ เธอชอบผมทรงนี้และคงจะไม่อยากเปลี่ยนไปอีกสักพัก
แม็กซ์เก็บหวีเข้าไปในลิ้นชักแล้วดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลา 7.30 น.แล้ว เขาจึงเดินไปที่ประตู
เขาเปิดล็อคออกแล้วเปิดประตูออกไป เขานิ่งไปในทันทีเมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ด้านนอก เธออายุประมาณ 20 ปี สูงปานกลาง ตัวผอมเพรียวและใส่ชุดผ้าลินินสีเทา ที่ไหล่ของเธอมีผ้าคลุมไหล่ที่มีรูปดอกลิลลี่สีทองปักเอาไว้คลุมอยู่ ผมสีดำของเธอยาวตรงและใบหน้าที่ค่อนข้างสวย ตาสีดำของเธอนั้นดูสดใสเป็นอย่างมาก เธอทั้งดูดีและดูฉลาด
ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะเคาะประตูตอนที่เขากำลังเปิดร้าน มือของเธอหยุดไปกลางคัน เธอมองมาที่แม็กซ์แล้วดึงมือกลับไปด้วยท่าทีเขินอาย “สวัสดี เอมี่อยู่ที่นี่รึเปล่า ?” เธอถามขึ้นอย่างอ่อนโยน
ลูน่าผงะเมื่อเธอเห็นแม็กซ์ เขาเป็นใคร ? เขาดูสะอาดและแต่งตัวเรียบร้อย เขามาทำอะไรที่นี่ ? เขาพักอยู่ที่บ้านของเอมี่แล้วมาเปิดร้านอาหารนี่เหรอ ? หรือว่า…? ความคิดต่างๆไหลเข้ามาในหัวของเธอ
แน่นอนเมืองเคออสแห่งนี้ถูกดูแลโดยโบสถ์เกรย์ แต่มันก็ยังมีเรื่องชั่วร้ายมากมายเกิดขึ้นในเมืองแบบเงียบๆซึ่งแม้แต่โบสถ์เกรย์ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
“ครูลูน่า ครูมาทำอะไรที่นี่ ?” เอมี่พูดขึ้นก่อนที่แม็กซ์จะได้พูดอะไรเมื่อเธอได้ยินเสียงของลูน่า เธอวิ่งไปหาพวกเขาแล้วมุดเข้าไปใต้แขนของแม็กซ์และมองไปที่ลูน่าด้วยความแปลกใจ จากนั้นเธอก็ดึงผ้ากั้นเปื้อนของแม็กซ์และพูดขึ้นอย่างภูมิใจ “นี่คือพ่อของหนู เขาทำอาหารเก่งมากๆเลย”
