Chapter 48 : นายมีแฟนมั้ย ?
ตอนแรกลูน่าตั้งใจแค่จะอุดหนุนเท่านั้นแต่เมื่อเธอเห็นข้าวผัดหยางโจวตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที
ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของลูน่าคือ มันสวยมาก ! จากนั้นเธอก็เริ่มอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา ทักษะการหั่นให้วัตถุดิบทุกอย่างมีขนาดเท่ากับเม็ดข้าวนี่มันอะไรกัน ? แล้วจากที่เห็นเขาต้มวัตถุดิบทุกอย่างเข้าด้วยกันไม่ใช่เหรอ ? ทำไมไข่ถึงเคลือบข้าวได้ล่ะ ?
กลิ่นหอมของไข่และวัตถุดิบต่างๆเตะจมูกของเธอและทำให้เธอต้องกลืนน้ำลาย
“ครูลูน่าลองกินดูสิ” เอมี่พูดขึ้นเบาๆขณะที่มองไปที่เธอด้วยความคาดหวัง
แม็กซ์เองก็ยืนดูอยู่ข้างๆเงียบๆและหวังว่าเธอจะชอบข้าวผัดจานนี้
“ได้ ฉันจะลองกินดู” ลูน่าพูดพร้อมกับยิ้ม เธอหยิบช้อนขึ้นมาช้าๆแล้วตักข้าวผัดขึ้นมาครึ่งช้อนก่อนที่จะเอาเข้าปาก จากนั้นเธอก็หลงไปกับรสชาติแสนวิเศษในทันที
มันไม่ได้มีรสชาติเหมือนกับอาหารที่ทำด้วยการต้ม เธอไม่รู้ว่าเขาปรุงมันยังไง วัตถุดิบทุกอย่างจึงยังมีเอกลักษณ์ของตัวเอง กรอบ นุ่มและอร่อย แต่ละรสชาตินั้นแตกต่างกันแต่ก็ยังผสมผสานกันได้อย่างลงตัว เธอไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อนและไม่เคยคิดว่าจะมีอาหารที่อร่อยมากขนาดนี้ มันเหมือนกับการที่เธอได้เข้ามาในโลกใหม่
หลังจากที่เธอกลืนมันลงไป ข้าวผัดก็กลายเป็นพลังงานอันอบอุ่นที่ช่วยปลอบประโลมกล้ามเนื้อของเธอ รูขุมขนทั้งหมดของเธอเหมือนจะถูกเปิดออก มันทำให้เธอรู้สึกสบายเป็นอย่างมาก
มันอร่อยมาก !
นี่คือความคิดเดียวที่เธอคิดได้เมื่อเธอมองไปที่ข้าวผัดตรงหน้า เธอไม่เคยกินอะไรที่อร่อยแบบนี้มาก่อนแม้แต่ในเมืองหลวง เธอรู้สึกพอใจมากแม้ว่าจะเพิ่งกินเข้าไปแค่คำเดียว
เธออดไม่ได้ที่จะตักขึ้นมากินอีกคำ รสชาติของเห็ดและหน่อไม้จากป่า กุ้งจากทะเล ไข่นุ่มๆและข้าวแสนอร่อย อาหารนี่มันเหมือนกับมาจากสวรรค์จริงๆ
ในขณะที่ความรู้สึกและมารยาทที่ถูกสั่งสอนมาเป็นอย่างดีของเธอกำลังบอกให้เธอรักษาท่าทีเอาไว้แต่ดูเหมือนว่ามือของเธอจะไม่สามารถควบคุมได้เมื่อเจอกับอาหารที่อร่อยแบบนี้ เธอตักเข้าไปทีละคำๆ ช้อนนั้นส่งเสียงกระทบกับจานครั้งแล้วครั้งเล่า
ความตั้งใจแรกที่คิดว่าจะอุดหนุนเพื่อเป็นกำลังใจได้หายไปอย่างสมบูรณ์และความคิดนั้นก็ทำให้เธออยากจะหัวเราะเยาะตัวเอง พวกเขาไม่ต้องกังวลเลยว่าจะไม่มีใครมาเข้าร้านเมื่อมีข้าวผัดสายรุ้งที่อร่อยขนาดนี้
นอกจากนี้เธอก็อยู่ที่เมืองนี้เพียงลำพัง มันไม่เป็นไรที่เธอจะกินอาหารที่อร่อยแบบนี้เป็นครั้งคราว อาหารที่อร่อยแบบนี้เป็นการปลอบใจที่ดีที่สุดเมื่อคุณออกมาอยู่ที่อื่น
แม็กซ์ยิ้มกว้างทันทีเมื่อเขาเห็นลูน่ากินข้าวผัดของเธอจนหมด มันเป็นความฝันของพ่อครัวทุกคนที่ต้องการเห็นลูกค้าเพลิดเพลินไปกับอาหารที่พวกเขาทำ
เอมี่เองก็มีความสุขเมื่อเธอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
“ติ๊ง !”
เสียงช้อนกระทบกับจานดังขึ้น ลูน่ามองไปที่จานเปล่าตรงหน้าและเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอกินข้าวผัดจนหมดแล้ว จานนี้สะอาดมากจนเธอสามารถมองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองได้ เธอรู้สึกอายขึ้นมาเล็กน้อยและรู้สึกประหลาดใจ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะกินข้าวจนเกลี้ยงจานแบบนี้
สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจกว่านั้นก็คือหลังจากที่ได้กินข้าวผัดไปแล้ว เธอรู้สึกสบายราวกับว่าเธอได้อาบน้ำอุ่น
“ครูลูน่า ครูชอบรึเปล่า ?” เอมี่ถามและมองลูน่าที่กำลังหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเพื่อเช็ดปาก
ลูน่าพยักหน้า “ใช่ มันอร่อยมาก ข้าวผัดสายรุ้งของพ่อหนูอร่อยจริงๆ” จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์ด้วยรอยยิ้ม “อาหารที่คุณทำนั้นพิเศษและอร่อยมากจริงๆ”
แม็กซ์พยักหน้ายิ้ม “ขอบคุณ” เขารู้สึกได้ว่าเธอลดการระมัดระวังตัวลงมาก
“ครูลูน่า นอกจากข้าวผัดสายรุ้งแล้วโร่วเจียหมัวของพ่อก็ดีเหมือนกันนะ ลองกินดูหน่อยสิคะ” เอมี่แนะนำขณะที่มองไปที่ลูน่า
ลูน่ามองดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลา 8.10 น.แล้ว แม้ว่าเธอจะอยากกินอาหารที่เอมี่ แนะนำอยู่เล็กน้อยแต่เธอก็ยิ้มและส่ายหน้า “ขอบคุณนะ แต่ครูต้องไปทำงานแล้วล่ะ ไว้ครูจะกลับมาลองกินครั้งหน้านะ” จากนั้นเธอก็หยิบกระเป๋าเงินของตัวเองออกมา
“โอ้” เอมี่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอต้องรออีกนานกว่าครูลูน่าจะมาอีกครั้ง
“คุณฟิลด์ อาหารมื้อนี้ถือว่าเป็นคำขอบคุณของผม ผมเลี้ยงคุณเอง” แม็กซ์พูดพร้อมกับมองไปที่ลูน่า
“ฉันขอแนะนำไม่ให้คุณทำแบบนี้” ระบบพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อย่าปล่อยให้ใครกินฟรี มีหลักการซะบ้าง !”
“นายมีแฟนมั้ย ?” แม็กซ์ถามอย่างใจเย็น
ระบบไม่ได้ตอบกลับในทันที หลังจากนั้นสักพักระบบก็พูดขึ้น “ฉันไม่ต้องการแฟน”
“ใช่ ใช่ นายมันขี้เหนียว นายไม่มีแม้แต่เพื่อนด้วยซ้ำยิ่งไม่ต้องพูดถึงแฟนเลย” แม็กซ์เยาะเย้ย จากนั้นเขาก็มองไปที่ลูน่า “เธอดีกับเอมี่มาก ถ้าฉันเลี้ยงข้าวเธอแล้วมันยังไง ? นายไม่มีแม้แต่แฟนด้วยซ้ำ นายสนแค่เรื่องผักของนายก็พอแล้ว”
“…” ระบบพูดอะไรไม่ออก
ลูน่าส่ายหน้า “ขอบคุณนะ แต่ฉันคิดว่าฉันจ่ายค่าอาหารเองดีกว่า มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว” เธอพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นเธอก็หยิบเหรียญทอง 6 เหรียญออกมาจากกระเป๋าเงินและวางมันลงบนโต๊ะ เธอลูบหัวเอมี่และเตรียมจะเดินออกไป
แม็กซ์ไม่ได้คัดค้านอะไร เขารู้ว่าคนบางคนก็เป็นแบบนี้ “งั้นรอสักครู่นะ” แม็กซ์พูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
“หือ ?” ลูน่ามองไปที่แผ่นหลังของแม็กซ์ด้วยความสงสัย เธอหยุดเดินและยังไม่ได้รีบออกไป
อีกหนึ่งนาทีต่อมาแม็กซ์ก็เดินออกมาพร้อมกับถุงกระดาษคราฟท์ เขาส่งมันให้กับ ลูน่าด้วยรอยยิ้ม “นี่คืออาหารเมนูใหม่ของเรา มันยังไม่ได้อยู่ในเมนูอย่างเป็นทางการ ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ลองกินมันดูแล้วบอกผมด้วยนะว่ามีอะไรที่ผมควรปรับปรุงรึเปล่า”
ลูน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเธอก็รับถุงกระดาษไปหลังจากที่เธอเห็นรอยยิ้มของแม็กซ์และใบหน้าที่คาดหวังของเอมี่ “ขอบคุณนะ” เธอพูด เธอรู้สึกได้ว่าทั้งสองคนต้องการให้เธอรับมันไว้อย่างจริงใจ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ปฏิเสธพวกเขาอีก
กลิ่นหอมของเนื้อลอยออกมาจากถุงและเมื่อเธอมองเขาไปด้านในเธอก็พบกับขนมปังสีขาวที่ถูกผ่ากลางเอาไว้และเต็มไปด้วยเนื้อ นี่น่าจะเป็นโร่วเจียหมัวที่เอมี่พูดถึง เธอเกือบจะอิ่มแล้วหลังจากที่กินข้าวผัดไปหนึ่งจานแต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกหิวขึ้นมาอีกครั้ง
เธอมองเอมี่และยิ้ม “งั้นครูไปก่อนนะ หนูสามารถมาโรงเรียนได้นะถ้าหนูอยากไป หนูมาที่ห้องเรียนของครูได้ตลอดเลยนะ”
เอมี่พยักหน้า “ขอบคุณค่ะครูลูน่า แต่หนูเพิ่งเรียนสูตรคูณจากพ่อมาเมื่อไม่นานมานี้เอง”
สูตรคูณ ? ลูน่ารู้สึกสงสัยขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าแม็กซ์สอนอะไรเอมี่แต่เธอไม่มีเวลาที่จะถามต่อ ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าให้กับแม็กซ์ก่อนที่จะเดินไปที่ประตู
นั่นคือตอนที่โมไบเปิดประตูเข้ามา “ดูเหมือนว่าวันนี้ฉันจะไม่ใช่ลูกค้าคนแรกนะแม็กซ์” เขาหลบไปด้านข้างเพื่อหลีกทางให้กับลูน่าและมองไปยังถุงกระดาษในมือของเธอ เขายิ้มออกมาทันทีเมื่อได้กลิ่นหอมของเนื้อ “นี่คือเมนูใหม่ที่มาวันนี้งั้นเหรอ ?”
