Chapter 49 : แม็กซ์ ฉันถามอะไรนายได้รึเปล่า ?
แม็กซ์พยักหน้าและยิ้มให้กับโมไบ “ใช่ นายซื้อใบเสร็จระดมทุนไปแล้วดังนั้นนายสามารถลองกินเมนูใหม่ล่วงหน้าได้”
“ใช่ แต่ข้าวผัดที่นี่อร่อยมากดังนั้นฉันจะไม่ยอมพลาดมัน ฉันจะเอาข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจานกับเมนูใหม่” โมไบเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำของเขาและมองไปที่เอมี่ด้วยรอยยิ้ม “อรุณสวัสดิ์เจ้าของร้านตัวน้อย”
แม็กซ์พยักหน้า “ได้ งั้นรอสักเดี๋ยวนะ” จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในครัว
เอมี่พยักหน้า “อรุณสวัสดิ์ปู่คนแคระโมไบ” เธอตอบโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองเพราะว่าเธอกำลังมองดูลูน่าจากหน้าต่าง
“สาวน้อยฉันมีคำขอ เธอช่วยเลิกใช้คำว่าคนแคระได้รึเปล่า ?” โมไบพยายามใช้คำที่นุ่มนวลที่สุด
เมื่อลูน่าหายไปจากสายตาเอมี่ก็หันกลับมาแล้วพยักหน้าให้กับโมไบ “ได้เลย ปู่คนแคระโมไบ”
“….” โมไบผงะไปด้วยความประหลาดใจแต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่ใสซื่อของเอมี่ เขาก็ไม่คิดว่าเธอตั้งใจจะทำแบบนี้ เขาจะไปทำอะไรได้ ? เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมแพ้ไป
…
ลูน่าเดินออกมาจากลานเอเดนอย่างรวดเร็วพร้อมกับโร่วเจียหมัวในมือ ถึงแม้ว่าโรงเรียนเคออสจะอยู่ไม่ไกลจากลานเอเดนมากนักแต่เนื่องจากลานนี้มีขนาดใหญ่มันจึงต้องใช้เวลามากกว่า 10 นาทีที่จะเดินไปถึงที่นั่นแม้ว่าจะเดินตัดกลางลานมาก็ตาม
กลิ่นหอมของเนื้อลอยมาเตะจมูกของเธอและลูน่าก็ไม่รู้ว่าตัวเธอกลืนน้ำลายไปกี่รอบแล้ว ปกติแล้วเธอไม่ค่อยชอบกินเนื้อสัตว์ เธอมักจะกินผักเป็นส่วนใหญ่ แต่ตอนนี้เธอกลับต้องการที่จะกินโร่วเจียหมัวจนแทบคลั่ง
ลองกินสักคำดีมั้ย ? ในที่สุดลูน่าก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเดินอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอมองไปรอบๆเพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ จากนั้นเธอก็บีบถุงกระดาษในมือเพื่อดันโร่วเจียหมัวขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่จะกัดเข้าไปตรงกลาง
ขนมปังด้านนอกกรอบและหวาน ส่วนด้านในก็เป็นเนื้อตุ๋นนุ่มๆ เมื่อเธอกัดเข้าไปอีกน้ำของเนื้อก็ไหลออกมา ต่อมรับรสของเธอเหมือนกับว่ามันกำลังคึกคักขึ้นมาซึ่งนั่นทำให้เธอต้องหลับตาลงด้วยความเคลิบเคลิ้ม หลังจากที่เธอกลืนมันลงไป มันก็มีพลังงานที่รุนแรงเล็กน้อยไหลไปตามเส้นเลือดของเธออย่างรวดเร็ว เธออดไม่ได้ที่จะครางออกมาเบาๆเพราะความสบาย
ลูน่าลืมตาขึ้นมาทันทีและรีบปิดปากของตัวเองพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ นี่เป็นเสียงของฉันเหรอ ? ฉันส่งเสียงน่าอายแบบนี้ออกมาได้ยังไง ?!
เธอมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงและรู้สึกดีขึ้นเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ จากนั้นเธอก็มองไปที่โร่วเจียหมัวในมือและไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ
มันอร่อยมาก เธอไม่รู้ว่าวัตถุดิบของมันคืออะไร เลือดของเธอเริ่มสูบฉีดแรงขึ้นหลังจากที่เธอกินมันลงไป นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอส่งเสียงแปลกๆออกมา
ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอโชคดีที่มากที่เธอไม่ได้กินมันในร้านอาหาร ถ้าเธอส่งเสียงแปลกๆแบบนี้ออกมาต่อหน้าแม็กซ์มันคงจะน่าอึดอัดมาก
ฉันควรกินมันต่อรึเปล่า ? ลูน่าไม่สามารถตัดสินใจได้ การสูบฉีดเลือดของเธอค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นเหมือนกับคลื่นที่ซัดเป็นจังหวะ เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดอีกต่อไป ด้วยการกินโร่วเจี๋ยหมัวกับข้าวผัดหยางโจว มันทำให้ร่างกายเธอรู้สึกตื่นตัวเต็มที่
หน้าของเธอยังคงแดงอยู่นิดๆ ถ้ามันยังเป็นแบบนี้อยู่หลังจากฉันที่กินมันเข้าไป ใบหน้าของฉันอาจจะแดงแบบนี้ไปตลอดทั้งเช้าเลยก็ได้
กลิ่นของมันนั้นเย้ายวนและความรู้สึกที่น่าเหลือเชื่อที่เธอเพิ่งจะได้สัมผัสทำให้เธอนำมันเข้าไปใกล้ปากของเธออย่างช้าๆแล้วกัดเข้าไปอีกคำหนึ่ง
ฉันไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว ! มันอร่อยมาก ! ปล่อยให้หน้ามันแดงไปเถอะ ! ดูเหมือนว่าวันนี้อากาศก็ค่อนข้างจะร้อนด้วย เธอคิด เธอพ่ายแพ้ให้กับความอร่อยของมันอย่างสิ้นเชิง
“มันดีจริงๆ” ลูน่าพูดขึ้นและมองไปที่ถุงกระดาษเปล่าในมือของเธอและเลียริมฝีปากมันๆของตัวเอง
เช้าวันนี้เธอได้ลองกินอาหารแสนถึงสองอย่างและพวกมันก็ถูกทำขึ้นโดยผู้ชายคนเดียวกัน มันเป็นเช้าที่น่าสนใจจริงๆ
ความร้อนในกระแสเลือดค่อยๆลดลงอย่างช้าๆรวมถึงใบหน้าที่เป็นแดงของเธอ มันรู้สึกราวกับว่าเธอไปออกกำลังกายมา เธออยู่ในสภาพที่พร้อมที่สุดและไม่รู้สึกง่วงเลยแม้ว่าเธอจะกินไปแค่อาหารเช้าก็ตาม
มันวิเศษจริงๆ ! หรือว่าเขาจะเป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่ง ? เขาต้องเป็นอัจฉริยะที่ทำอาหารด้วยเวทมนต์แน่ๆ ลูน่าคิดถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นในร่างกายของเธอ และในตอนที่เธอกำลังจะโยนถุงกระดาษทิ้ง เธอก็เห็นรูปสาวน้อยอยู่ที่ด้านหลังของถุง เธอถึงกับยืนนิ่งไปในทันที
แน่นอนว่าเธอจำได้ว่านี่เป็นด้านหลังของเอมี่ ในเมืองเคออสแห่งนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ร้านจะมีเครื่องหมายการค้าของตัวเอง ร้านค้ามักจะพยายามอย่างมากที่จะทำให้ลูกค้าของพวกเขาจำสินค้าของตัวเองได้
อย่างไรก็ตามไม่มีใครคิดที่จะใช้เด็กสาวครึ่งเอลฟ์เป็นสัญลักษณ์ของร้านเพราะว่ามันอาจจะทำให้เกิดปัญหาขึ้นมาได้
ในทุกเผ่าพันธุ์มักจะมีคนที่มีอคติต่อพวกลูกครึ่ง พวกเขามักจะคิดว่าตัวเองนั้นดีกว่าคนอื่น
การที่แม็กซ์ใช้ด้านหลังของเอมี่เป็นสัญลักษณ์ของร้านอาจจะสร้างปัญหาให้กับเขาได้ ลูกครึ่งในเมืองนี้มักจะถูกรังแกอยู่เสมอ
“เขาเป็นพ่อที่ดีแต่ฉันจะเตือนเขาในครั้งหน้า ยังไงก็ตามมันถือว่าเป็นรูปที่สวยมาก” ลูน่าพึมพำกับตัวเอง เธอมองเข้าไปด้านในถุงและพบว่ามันไม่มีคราบมันเหลืออยู่ จากนั้นเธอก็พับมันและเก็บมันไว้ในกระเป๋าของเธอ
ลูน่ายกแขนขึ้นมาดูนาฬิกา “พระเจ้า วันนี้ฉันสายแน่ๆ” สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปในทันที เธอดึงชายกระโปรงของเธอขึ้นมาเล็กน้อยแล้วรีบเดินไปที่โรงเรียนโดยไม่สนใจเรื่องความสง่างามอีก
…
“นายมาสายนะวันนี้” แม็กซ์พูดขึ้นพร้อมกับวางข้าวผัดลงตรงหน้าโมไบ
“เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับเพราะว่าฉันพยายามคิดอะไรบางอย่างอยู่น่ะ เป็นข้าวผัดของนายที่ทำให้ฉันตื่นขึ้นมา” โมไบหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักข้าวผัดเข้าปาก หลังจากที่เขาเคี้ยวมันอยู่สักพักเขาก็มองไปที่แม็กซ์และถามขึ้นว่า “แม็กซ์ ฉันถามอะไรนายหน่อยได้มั้ย ? ถ้ามีบางอย่างที่สามารถปลดปล่อยพลังงานจำนวนมากได้ในทันที นายจะเปลี่ยนพลังงานนี้ให้กลายเป็นอาวุธระยะไกลได้ยังไง ?”
ปืน ? คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวของแม็กซ์ในทันที เขาแปลกใจเล็กน้อยและมองไปที่โมไบที่กำลังคิ้วขมวดอยู่
