Chapter 5 : มาตรฐานการทำอาหาร
แม็กซ์จับมือของเอมี่ขึ้นมา “ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ เอมี่หาวแล้ว ได้เวลาไปนอนแล้ว” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้มขึ้น
“เอมี่ยังไม่ง่วง เอมี่จะช่วยพ่อเก็บโต๊ะ” เอมี่ส่ายหน้าทั้งๆที่ยังหาว
“พ่อจะทำเอง ลูกนอนที่นี่ไม่ได้ พ่ออุ้มลูกขึ้นไปไม่ไหว…” แม็กซ์จับมือลูกเอาไว้พร้อมกับรู้สึกสลดขึ้นมา
เธอเป็นเด็กสาวที่น่ารักแต่เขากอดเธอแน่นๆไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการอุ้มเธอเลย ไม่ ฉันต้องรีบฟื้นฟูร่างกายให้เร็วที่สุด ! แม็กซ์บอกกับตัวเอง
บันไดอยู่อีกด้านของครัว มันมีประตูอยู่ด้านหลังเคาเตอร์ มันแยกส่วนระหว่างร้านอาหารกับที่พักออกจากกัน ซึ่งตรงกับความต้องการของแม็กซ์พอดี
เธอวิ่งไปมาตลอดเพื่อหาคนมาดูอาการในตอนที่เขาไม่ได้สติ เมื่อกินข้าวเย็นเสร็จถึงแม้ว่าเธอจะบอกว่าไม่ง่วงแต่เธอก็หาวแล้ว
แม็กซ์พาเธอไปยังห้องนอนหลัก นอกจากเตียงแล้วก็ยังมีตัวกั้นสีชมพู บนเตียงมีทั้งหมอนและผ้าห่ม นอกจากนี้ยังมีบันไดเล็กๆให้ปีนขึ้นไปอีกด้วย
เมื่อเห็นห้องและเตียงสวยๆเอมี่ก็ตาเป็นประกายขึ้นมา แต่เพราะความง่วงเธอจึงถอดรองเท้าแล้วปีนขึ้นไปบนเตียงก่อนที่จะเอาหัวหนุนหมอนและกอดนิ้วของแม็กซ์เอาไว้แน่น ก่อนจะพูดออกมา “พ่อนี่น่าทึ่งจริงๆ เตียงนี้ทั้งนุ่มแล้วก็สบาย เอมี่ ชอบมัน แล้วสำรับแมนจูเองก็ดีด้วย…”
“ใช่ พรุ่งนี้เช้าตอนที่ลูกตื่นขึ้นมา ลูกจะได้กินอาหารเช้าจากความรักของพ่อ ตอนนี้ก็หลับตาแล้วนอนได้แล้วนะ” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม
“อาหารเช้าจากความรัก…มันต้องดีแน่ๆ…” เอมี่พึมพำ จากนั้นเธอก็หลับตาลงก่อนที่จะหลับไปอย่างรวดเร็ว
แม็กซ์ยืนอยู่ข้างๆเตียง เขามองไปยังเอมี่และปัดผมออกจากหน้าเธอ จากนั้นเขาก็ก้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากของเธอ ไม่ต้องกังวล พ่อจะทำสำรับแมนจูให้ลูกแน่ๆ
จากนั้นแม็กซ์ก็นั่งลงข้างเตียงใหญ่ข้างๆเตียงเล็กของเอมี่ เขาหลับตาลงและมองไปยังประตูในหัวและคิดว่าจะเปิดมันได้ยังไง แล้วก็มีสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ มันมีผู้ชายตัวเล็กๆที่ดูเหมือนกันกับเขาอยู่ในหัวของเขา และเขาก็สามารถควบคุมร่างนั้นได้ แม็กซ์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะใช้ร่างนั้นเปิดประตูเข้าไป
ในตอนนั้นเอง แม็กซ์ก็รู้สึกว่ามีแสงสว่างวาบเข้ามาในตาของเขา เขารีบหลับตาลงทันทีและเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง จิตของเขาก็ถูกดึงเข้ามาในตัวของร่างเล็กในหัวแล้ว ประตูด้านหลังเขาหายไปและตอนนี้เขาก็ยืนอยู่ในครัวมราเหมือนกันกับครัวที่ชั้น 1 ทุกอย่างนั้นมีขนาดเท่ากันหมด
แม็กซ์ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที ดี นี่มันดีจริงๆ ตอนที่ฉันออกไป ฉันก็ไม่ต้องปรับตัวกับครัวอีก และตอนที่เขายกขาเพื่อเดิน เขาก็ต้องแปลกใจอีกรอบ ร่างกายที่ไม่มีแรงก่อนหน้านี้กลับเคลื่อนไหวได้ตามปกติ ! เขาอดไม่ได้ที่จะลองกระโดดเพื่อทดสอบดู แม้ว่าเขาจะยังรู้สึกอ่อนแรงแต่เขาก็รู้สึกดีกว่าก่อนหน้านี้มาก
“ระบบ นี่มันอะไรกัน ?” แม็กซ์พูดออกมาด้วยความตื่นเต้น หรือว่าระบบจะใจดีและฟื้นฟูร่างกายให้กับฉัน ?
“เจ้าของร่างอยู่ในสภาพเพิ่มแรงขึ้น 0.5 หน่วย โปรดทำภารกิจให้เสร็จสิ้น ร่างกายที่แข็งแรงนี้รอคุณอยู่” ระบบตอบกลับ
“เข้าใจแล้ว” แม็กซ์มองไปยังผังจำลองแรงที่ปรากฏขึ้นมาในหัว แรงของคนทั่วไปนั้นอยู่ที่ 2 หน่วยและแรงของเขาหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บนั้นอยู่ที่ 1 หน่วย
เมื่อเขามีแรง 1.5 หน่วย ถึงเขาจะยกดาบหนักไม่ได้ แต่ก็สามารถถือมีดทำครัวได้
แรงจำกัดของมนุษย์ในโลกนี้สูงกว่าโลกเดิมที่เขาจากมา ตอนที่มนุษย์มีแรงถึง 4 หน่วย เขาจะจัดการกับออร์คได้และตอนที่มีแรงถึง 10 หน่วย เขาจะจัดการกับโทรลป่าได้ด้วยหมัดเดียว แรงที่แม็กคนเดิมมีนั้นอยู่ที่ 8 หน่วย ถือได้ว่าเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งในหมู่มนุษย์
“ยินดีต้อนรับสู่พื้นที่ทดสอบ” เสียงของระบบดังขึ้นมาอีกครั้ง “ระบบจะให้คะแนนเกี่ยวกับการทำข้าวผัดหยางโจว เมื่อคุณผ่านการทดสอบระบบจึงจะให้คุณออกจากที่นี่ได้ มาตรฐานทั่วไปสำหรับการทดสอบคือรีวิวที่คุณเคยเขียนเอาไว้”
“ระบบ ฉันคิดว่าฉันได้ยินอะไรผิดไป แกพูดถึงเรื่องมาตรฐานอีกรอบได้รึเปล่า ?”
“ข้อกำหนดทั้งหมดนั้นเป็นไปตามที่คุณได้พูดเอาไว้ตอนที่คุณรีวิวข้าวผัดหยางโจว” ระบบตอบอย่างไร้อารมณ์
“ฉันคิดว่ามาตรฐานทั่วไปก่อนหน้านี้ก็ดีอยู่แล้วนี่ เราเอาแบบนั้นดีมั้ย?” แม็กซ์พยายามต่อรอง
“มาตรฐานไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ โปรดทำภารกิจให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุด” ระบบปฏิเสธ
“งั้นอาหารอย่างอื่นล่ะ ?” แม็กซ์กังวลขึ้นมานิดๆ
“ข้อกำหนดของอาหารทั้งหมดอยู่ในมาตรฐานที่คุณได้เขียนรีวิวเอาไว้ก่อนหน้านี้”
“บ้าเอ๊ย !”
แม็กซ์แทบทรุด เขาคิดว่าระบบจะใจดีและเป็นผู้ช่วยที่ดีของเขา แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาคิดผิดไป การใช้ข้อกำหนดที่เขาเคยพูดเอาไว้เป็นมาตรฐานมันเป็นเรื่องโหดร้ายชัดๆ
เมื่อคิดถึงความเรื่องมากของตัวเอง คำสบถแค่นี้มันยังน้อยเกินไป
ฉันได้รับผลกรรมแล้ว บางทีอาจจะแค่ไม่กี่คนที่พอจะผ่านเกณฑ์นั้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นเชฟที่เชี่ยวชาญเรื่องข้าวผัดหยางโจวก็ตาม แม็กซ์คิด
แน่นอนว่าฉันคงทำแบบที่ดีที่สุดไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่นี่แล้ว ฉันออกไปไม่ได้จนกว่าฉันจะทำภารกิจเสร็จ… แม็กซ์มองไปยังประสบการณ์ต่างๆที่โผล่ขึ้นมาในหัวของเขาก่อนที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์
เนื่องจากมันไม่มีทางอื่นเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับมัน นอกจากนี้เขาก็รับปากกับเอมี่ไว้แล้วว่าเขาจะทำอาหารเช้าให้เธอกิน เมื่อคิดถึงใบหน้าที่มีความสุขของเอมี่ตอนที่เธอกินข้าวผัด แม็กซ์ก็เริ่มมีความหวังพร้อมกับใบหน้าที่ดูเด็ดเดี่ยวขึ้นมา
แม็กซ์ลองค้นหาประสบการณ์เกี่ยวกับข้าวผัดหยางโจวที่มีอยู่ในหัว เขาเลือกส่วนผสม วัตถุดิบและขั้นตอนการทำอาหาร ทุกอย่างหลอมรวมกับความคิดเขาราวกับว่าเขามีมันมาตั้งแต่แรก
ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ ? แม็กซ์ผงะ เขาคิดว่าระบบคงทำให้มันยุ่งยากกว่านี้ แต่แทนที่จะเป็นแบบนั้นมันกลับทำให้เขาแปลกใจแทน มันราวกับว่าเขากำลังสืบทอดฝีมือจากเชฟข้าวผัดหยางโจวมาทั้งรสชาติ สีและกลิ่น เขาพัฒนาขึ้นมาจากมือใหม่และกลายเป็นเชฟฝีมือดี นี่มันโกงจริงๆ
แม็กซ์คิดเรื่องต่างๆในหัวก่อนที่จะเดินไปที่ตู้เย็นด้วยความมั่นใจ เขาเปิดมันออกและพบว่าส่วนผสมทุกอย่างจัดเรียงเอาไว้อย่างเป็นระเบียบทั้งข้าว เห็ด แฮม หน่อไม้ กุ้ง ถั่วเขียว ไข่และหัวหอม มันคือทุกอย่างที่เขาต้องใช้ในการทำข้าวผัดหยางโจว
หุงข้าวก่อนแล้วค่อยจัดการกับวัตถุดิบอื่นๆ จากนั้นค่อยมาผัด ขั้นตอนในหัวเขาชัดเจนมากเมื่อเขาเห็นวัตถุดิบต่างๆในตู้เย็น
เขาหยิบเอาข้าวออกมา มันทั้งเรียบและลื่นราวกับว่ามันโดนขัดสีมา มันเปล่งแสงออกมาภายใต้โคมไฟ มันดีกว่าข้าวไหนๆที่เขาเคยกินมาซะอีก มันมีกลิ่นหวานอยู่นิดๆด้วย
จากนั้นเขาก็มองไปที่กุ้งที่อยู่ในน้ำ ตัวที่โปร่งใสของมันดูสวยงาม พวกมันแหวกว่ายไปมาอย่างรวดเร็วราวกับว่าร่างกายของพวกมันเต็มไปด้วยพละกำลัง
หน่อไม้มีดินติดอยู่นิดๆ เกลือบนแฮมก็ยังไม่หายไป เห็ดก็น่าจะเป็นเห็ดบางอย่าง ไข่เองก็ใหญ่กว่าไข่ปกติทั่วไป ที่หัวหอมยังมีจุดรานิดๆด้วย
นี่เป็นการตัดสินใจที่เขาทำได้ในฐานะนักชิมที่แทบจะไปลองอาหารที่ได้ดาวมิชลินมาแทบทุกร้าน วัตถุดิบพวกนี้เป็นของระดับสูงแต่สูงแค่ไหนนั้นเขาบอกไม่ได้ เขาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นเพราะยังไงซะของพวกนี้ก็มีไว้ให้เขาใช้ทดสอบ ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลและเริ่มหุงข้าวทันที
แม็กซ์คิดดูแล้วด้วยประสบการณ์ต่างๆที่มี มันไม่น่ายากในการทำข้าวผัดหยางโจว แต่เมื่อเขาเริ่มลงมือทำ เขาก็พบว่ามันไม่ได้ง่ายแบบที่เขาคิดเอาไว้
แม้ว่าเขาจะรู้วิธีการใช้มีด แต่เมื่อเริ่มหั่นเขาก็พบว่าการเคลื่อนไหวของมือไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิดเอาไว้
เพื่อที่จะทำให้ข้าวนั้นเรียบสวย ส่วนผสมทุกอย่างต้องหั่นตัดให้มีขนาดเท่ากันกับเม็ดข้าว ดังนั้นทักษะการหั่นจึงจำเป็นอย่างมากซึ่งมันยากสำหรับแม็กซ์ ตอนนี้เขาหั่นมันเป็นชิ้นเล็กๆไม่ได้ด้วยซ้ำจนเขาต้องกลับมาหั่นพวกมันซ้ำอีกครั้ง
แม็กซ์มองไปที่หน่อไม้ที่ด้านหนึ่งหนาด้านหนึ่งบาง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาแล้วลงมือหั่นต่อไป
