Chapter 51 : เลือดไหลแรง
“โร่วเจียหมัว ?” ฮาเป็งรู้สึกงงเล็กน้อยเหมือนกับที่ตอนที่เขาได้ยินคำว่า ‘ข้าวผัดหยางโจว’ เป็นครั้งแรก อย่างไรก็ตามคำว่าเนื้อในชื่อทำให้เขารู้สึกทึ่งจริงๆ “แม็กซ์ ฉันขอสองอันเลย” เขาพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย
“สอง…สำหรับฉัน” ฮากะพูดออกมาอย่างกระท่อนกระแท่น เขาค่อนข้างคาดหวังเพราะว่าออร์คอย่างพวกเขานั้นชอบกินเนื้อมากที่สุด ข้าวผัดหยางโจวนั้นดีแต่มันมีเนื้อเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“ได้เลย รอสักเดี๋ยวนะ” แม็กซ์ตอบแล้วเดินเข้าไปในครัว
“โมไบ นายมาเป็นคนแรกตลอดเลยนะ” ฮาเป็งพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มขณะที่เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามโมไบ
โมไบส่ายหัว “ไม่ใช่ วันนี้มีมนุษย์ผู้หญิงมาเร็วกว่าฉัน”
“อรุณสวัสดิ์ สาว…น้อย” ฮากะพูดพร้อมกับยิ้มเมื่อเขามองไปที่เอมี่
เอมี่พยักหน้า “อรุณสวัสดิ์คุณออร์คตัวใหญ่” จากนั้นเธอก็มองไปที่เขี้ยวของเขาและถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “เขี้ยวพวกนั้นทำให้คุณลำบากเวลากินมั้ย”
ฮากะส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม “ฉัน…ชินกับพวกมันแล้วล่ะ”
“ฟันของฉันมันเรียงสวยมาก” เอมี่ยิ้มโชว์ฟันซี่เล็กๆของเธอให้เขาดู
ฮากะยิ้มแล้วนั่งลงข้างฮาเป็งเพื่อรอทานอาหาร
หลังจากนั้นไม่นานแม็กซ์ก็ออกมาพร้อมกับโร่วเจียหมัวสามอันสำหรับทั้งสามคน
“หอมมาก นี่คือโร่วเจียหมัวที่นายพูดถึงใช่มั้ย มันมีเนื้ออยู่เยอะเลย” กลิ่นหอมที่รุนแรงของเนื้อสัตว์ทำให้พวกเขาต้องกลืนน้ำลายขณะที่พวกเขาถือมันเอาไว้ในมือ ข้างในถุงกระดาษเป็นขนมปังที่ถูกยัดไส้เอาไว้ด้วยเนื้อตุ๋นอันแสนเย้ายวน
“มันค่อนข้างต่างจากข้าวผัดหยางโจว ฉันไม่เคยได้กลิ่นเนื้อที่พิเศษแบบนี้มาก่อน มันน่ากินมากจริงๆ” โมไบชมในขณะที่เขาดูโร่วเจียหมัวในมือ จากนั้นเขาก็กินข้าวผัดหยางโจวคำสุดท้ายในจานของเขา
“ฉันจะลองกินมันตอนนี้เลย” ฮาเป็งฉีกถุงกระดาษออกแล้วกัดเข้าไปครึ่งชิ้นในทันที
หมูติดมันและซอสเกรวี่แสนอร่อยถูกห่อเอาไว้ด้วยขนมปังที่มีรสหวาน ในขณะที่เขาเคี้ยวซอสเกรวี่ก็ได้ซึมเข้าไปในเนื้อขนมปังและเนื้อตุ๋นนุ่มๆก็ได้ละลายอยู่ภายในปากของเขา มันอร่อยมากและรสชาติของมันก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งปากของเขา ความอยากกินเนื้อของเขาได้รับการตอบสนองและเขารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก
ฮาเป็งรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากหลังจากที่เขากลืนมันลงไป โร่วเจียหมัวเป็นเหมือนกับลูกไฟที่ไหลลงไปในคอของเขา ราวกับว่าเขาได้ดื่มเหล้าแรงเข้าไป เลือดของเขาร้อนจัดและเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างในตัวเขาได้ถูกปลุกขึ้นมา
“คำราม !”
ฮาเป็งอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าและส่งเสียงคำรามออกมาจนทำให้โต๊ะสั่น มันเป็นเสียงที่ดังมาก
“หือ ?” เอมี่ขมวดคิ้วและรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยแล้วยื่นมือออกมา
แต่แม็กซ์ก็จับมือเล็กๆของเธอเอาไว้เบาๆก่อนที่เธอจะได้ปล่อยลูกไฟออกมา เขายิ้มและส่ายหน้าเพื่อส่งสัญญาณห้ามเธอ
เขามองไปที่ฮาเป็งด้วยความสงสัยและรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ ระบบได้บอกอาไว้ว่าโร่วเจียหมัวจะส่งผลอย่างรุนแรงกับสายพันธุ์สัตว์ป่า
ขนาดตัวเขาเองยังรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อยหลังจากที่กินมัน นับประสาอะไรกับออร์คที่มีความเป็นสัตว์ป่ามากกว่ามนุษย์ ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจที่ฮาเป็งมีปฏิกิริยาที่รุนแรงแบบนี้ แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันจะมีผลกระทบอะไรเกิดขึ้นบ้าง
เสียงคำรามของฮาเป็งทำให้โมไบและฮากะตกใจ แต่พวกเขาเคยได้กินข้าวผัดหยางโจวมาแล้วและรู้ว่ามันสามารถช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กังวลว่าโร่วเจียหมัวจะไม่ส่งผลดีกับพวกเขา ตอนนี้พวกเขากำลังมองฮาเป็งด้วยความคาดหวังและสงสัยว่ามันจะมีผลพิเศษอะไรเกิดขึ้น
หลังจากที่คำรามเสร็จฮาเป็งรีบหันไปมองเอมี่ในทันที เขารู้สึกโล่งใจเมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ได้เสกลูกไฟออกมา “ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อสักครู่ด้วย ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้” เขาพูดขอโทษ “แม็กซ์ โร่วเจียหมัวนี่ดีจริงๆ แต่มันทำให้ฉัน…ฉันรู้สึกว่าเลือดของฉันมันสูบฉีดอย่างรุนแรงและความแข็งแกร่งของฉันก็ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้น”
แม็กซ์พยักหน้ายิ้ม “ใช่”
เมื่อโมไบและฮากะได้ยินแบบนั้นตาของพวกเขาก็เป็นประกายขึ้นมา พวกเขากัดโร่วเจียหมัวพร้อมกันในทันที
ทั้งคู่สัมผัสถึงรสชาติของมันได้ในทันที และหลังจากที่พวกเขากลืนมันลงไป ความร้อนและเลือดที่สูบอย่างรุนแรงก็ทำให้พวกเขาแผดเสียงคำรามออกมา
เสียงของโมไบนั้นไม่ดังมาก แต่เสียงของฮากะนั้นดังกว่าเสียงของฮาเป็งเสียอีก ฮากะเกาหัวของเขาด้วยความเขินอาย “เอ่อ…ขอโทษ” เขาพูดกับเอมี่
เอมี่พยักหน้า “นี่เป็นครั้งแรกของคุณออร์คตัวใหญ่หนูจะไม่ว่าอะไร แต่มันไม่ใช่ครั้งแรกของใครบางคน”
“ฉันขอโทษ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว…” ฮาเป็งพูดพร้อมกับผงกหัวขอโทษ จากนั้นเขาก็กินเข้าไปอีกคำใหญ่ รสชาติของเนื้อและขนมปังนี่อร่อยจริงๆ เป็นรสชาติที่ทำให้คนรู้สึกมึนเมา ! เขากลืนมันลงไปและคราวนี้เขาได้เรียนรู้แล้ว เขารีบปิดปากในทันทีและพยายามไม่ส่งเสียงออกมา
ฮากะทำตามน้องชายของเขาในทันที เขาปิดปากของเขาทุกครั้งที่กลืนและพยายามยับยั้งเสียงคำรามของตัวเองเอาไว้ ในขณะเดียวกันเขาก็สัมผัสได้ถึงรสชาติที่ยังคงหลงเหลืออยู่ภายในปากของเขา
“มันอร่อยมาก แม็กซ์ ฉันขออีกห้าชิ้นเลย !” ฮาเป็งพูดกับแม็กซ์พร้อมกับวางถุงกระดาษลงบนโต๊ะ เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยและใบหน้าของเขาก็แดงก่ำ
ตอนนี้เขากินเสร็จแล้วและเขาก็ตระหนักได้ถึงผลกระทบของโร่วเจียหมัวนี้ ผลของมันไม่ใช่แค่ทำให้ร่างกายตื่นตัว แต่มันยังไปกระตุ้นการไหลเวียนของเลือดและเพิ่มความแข็งแกร่งอีกด้วย
“ฉันด้วย ห้า” ฮากะยกนิ้วขึ้นมาห้านิ้วให้แม็กซ์ดู
โมไบส่ายหัว “มันค่อนข้างดีแต่ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันไม่สามารถทนรับได้อีก สำหรับฉันแค่อันเดียวก็พอแล้ว” เลือดสูบฉีดอย่างรุนแรงอยู่ภายในร่างกายของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถคุ้นเคยกับมันได้อย่างรวดเร็วและรู้สึกดีเล็กน้อย แต่เขาก็รู้สึกว่าเขาชอบข้าวผัดหยางโจวมากกว่าเพราะมันช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อของเขา
“วันนี้เราถือว่าเป็นแค่การทดลองขายเท่านั้น ดังนั้นแต่ละคนสามารถซื้อได้สูงสุดแค่คนละสามชิ้นต่อมื้อเท่านั้น” แม็กซ์พูดขึ้นพร้อมกับยิ้ม “อาจจะต้องมีการปรับปรุงเล็กน้อย ดังนั้นเราจะเริ่มขายมันอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้และจะไม่มีการจำกัดจำนวนการซื้อ แต่เพราะส่วนผสมมีจำกัด ดังนั้นใครมาก่อนก็ได้ก่อน”
เขาไม่ต้องการทำโร่วเจียหมัวมากเกินไปในวันนี้เพราะมันเป็นแค่การทดลองขายเท่านั้นและเนื้อหมักก็ยังไม่พร้อม วันนี้ถือว่าเป็นแค่การอุ่นเครื่องเท่านั้น
“สามอันมันน้อยเกินไป” ฮาเป็งรู้สึกเสียใจเล็กน้อย “แม็กซ์ มันราคาอันละเท่าไหร่ ? ฉันจะจ่ายเพิ่มเป็นสองเท่าและซื้อเพิ่มอีกสองอัน นายบอกฉันมาเลย” เขาถาม
