Chapter 53 : มีดบินฆ่าเธอ
หลังจากที่พวกเขากินข้าวเสร็จแล้ว ฮากะก็หันหน้ามามองเอมี่ด้วยรอยยิ้ม “เจ้าของร้าน…ตัวน้อย…คิดเงิน เรา…สองคน” เขาพูดขึ้นและชูสองนิ้ว
ตาของฮาเป็งเป็นประกายขึ้นมาในทันที “พี่ชาย นายจะจ่ายให้ฉันเหรอ ?” เขามองฮากะด้วยความแปลกใจและมีความสุข ในที่สุดเขาก็กลับมาเป็นพี่ใหญ่ที่แสนดีของฉันอีกครั้ง
ฮากะพยักหน้ายิ้ม
เอมี่เดินไปหาพวกเขา “คุณกินโร่วเจียหมัว 12 ชิ้น คิดเป็นเงิน… 36 เหรียญทอง คุณออร์คตัวโต วันนี้คุณจะจ่ายค่าอาหารมั้ย ?”
ฮากะพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “อ่าา…หักออกจากเงินระดมทุนเลยนะ”
เอมี่พยักหน้า “โอ้…” เธอหันหลังกลับอย่างห่อเหี่ยว “ไม่มีเงินให้เก็บเลย เมื่อไหร่เงินนั้นจะถูกหักจนหมดนะ ฉันต้องการนับเหรียญ…” เธอถอนหายใจ
“คุณยังเป็นพี่ชายที่ดีของฉัน” ฮาเป็งพูดอย่างดีใจและตบไหล่ฮากะ ฉันไม่สนใจเงิน 18 เหรียญทองนั่นหรอก ฉันแค่ดีใจที่เขากลับมาเป็นพี่ใหญ่ของฉันอีกครั้ง
ฮากะพยักหน้ายิ้ม เขาหยิบใบเสร็จรับเงินออกมาและวางเอาไว้บนโต๊ะ “วันนี้ฉันต้องกลับไปที่เหมืองของเผ่าเราแล้ว เอาใบเสร็จนี่ไป ตอนนี้มันเป็นของนายแล้ว” เขาพูดเป็นภาษาออร์ค
“เหมืองแร่ ? รอเดี๋ยวนะ ฉันให้นายยืมเงินไปซื้อใบเสร็จรับเงินนี้มา แล้ววันนี้นายก็ทานอาหารหลายจานด้วยใบเสร็จใบนี้ แต่ตอนนี้นายกลับพูดว่ามันเป็นของฉันงั้นเหรอ ฉันซื้ออาหารเช้านี้ให้นายหรือว่านายซื้อให้ฉันกันแน่เนี่ย” ฮาเป็งถามและมองฮากะด้วยความสับสนเล็กน้อย เขาพบว่าภาพลักษณ์แสนดีของพี่ชายที่เขาเพิ่งนึกขึ้นมาเริ่มแตกสลายไปอีกครั้ง
ฮากะคิดอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า “ในมุมมองของฉัน ยังไงเราก็ต้องใช่ใบเสร็จรับเงินนี้ใช่มั้ยล่ะ ?”
“มันก็ใช่แหละ” ฮาเป็งโบกมือของเขาไปมา “แล้วทำไมนายถึงต้องกลับไปวันนี้ล่ะ เราวางแผนที่จะพักอยู่ที่นี่หนึ่งเดือนไม่ใช่เหรอ ยังมีของอีกตั้งหลายอย่างที่ยังไม่ได้ซื้อและอาวุธก็ยังไม่พร้อม มีเรื่องด่วนอะไรเกิดขึ้น ?” เขาถามและมองไปที่พี่ชายของเขาด้วยความสับสน
“เผ่าสโตนมาสร้างปัญหาที่เหมืองทองของเผ่าเราอีกแล้ว เมื่อวันก่อนมีการปะทะกันเกิดขึ้นเล็กน้อย เราเสียคนไปสองคนและเหมืองขนาดเล็กของเราก็ถูกพวกนั้นยึดไป พ่อต้องการให้ฉันรีบกลับไปเพื่อทวงเหมืองคืนและล่งแค้นให้พี่น้องของเรา” ใบหน้าของฮากะเคร่งขรึมและไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไป
“พวกโง่นั่นกลับมาอีกแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยจากเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้ว พี่ชายให้ฉันกลับไปแทนเถอะ ฉันจะสอนบทเรียนหนักๆให้กับพวกมันเอง” ฮาเป็งกำหมัดแน่นจนมีเสียงดังออกมาจากข้อนิ้วของเขาและมีเส้นเลือดปรากฏขึ้นมาบนหน้าผากของเขา
ฮากะส่ายหน้า “ไม่ นายต้องอยู่ที่นี่ อาวุธมีความสำคัญกับพวกเรามากและนายต้องนำพวกมันกลับไปอย่างปลอดภัยให้ได้” จากนั้นเขาก็ตบไหล่ฮาเป็ง “นอกจากนี้เอวของนายก็ได้รับบาดเจ็บมาเมื่อปีที่แล้วและยังไม่หายดี นายไม่ต้องกังวลกับการต่อสู้หรอก”
“ฉันฟื้นตัวเต็มที่แล้ว ฉันสามารถทุบหัวของพวกมันด้วยกระบองของฉันได้ ดูนี่…” จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและพยายามที่จะพิสูจน์ความแข็งแรงของตัวเอง
“พ่อบอกว่ามาร์คัสเป็นผู้นำการโจมตีในครั้งนี้ นายไม่สามารถเอาชนะเขาได้ นอกจากนี้ฉันจะเป็นคนฆ่าเขาเอง” ในตอนนี้ใบหน้าของฮากะนั้นน่ากลัวมาก กำปั้นของเขากำแน่นแล้วค่อยๆคลายออก เขาตบไหล่ฮาเป็งเบาๆแล้วหยิบกระบองของตัวเองขึ้นมาก่อนที่จะเดินไปที่ประตูร้าน
“สีหน้าของฮาเป็งดูแปลกไปทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ “งั้นฉันจะไปกับนายด้วย” เขาพูดและมองพี่ชายของเขา
ฮากะส่ายหน้า “รออยู่ที่นี่และซื้อของที่พวกเราต้องการให้ครบ อีกไม่กี่วันฉันจะกลับมาและมากินอาหารอร่อยๆของแม็กซ์อีกครั้ง” จากนั้นเขาก็หันมายิ้มให้กับเอมี่ “ดี…ลาก่อน…เจ้าของร้านตัวน้อย”
เอมี่โบกมือของเธอ “ลาก่อนคุณออร์คตัวใหญ่” จากนั้นเธอก็ปีนลงจากเก้าอี้และพูดคุยกระซิบกระซาบกับไข่ใบใหญ่ของเธอ
“ไอ้เวรมาร์คัส เขากล้าโจมตีเผ่าของเราได้ยังไง ! ไอ้บ้านั่น” ฮาเป็งพูดขึ้นอย่างขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน เขามองดูฮากะเดินจากไปและนั่งลงอย่างไม่สามารถทำอะไรได้
ความขัดแย้งระหว่างเผ่า ? แม็กซ์มองดูฮาเป็ง แม็กคนเก่านั้นสามารถพูดคุยภาษาออร์คได้เพราะว่าอาณาเขตของมนุษย์นั้นอยู่ติดกันกับออร์ค ความสำเร็จส่วนใหญ่ของเขามาจากการต่อสู้กับออร์ค ดังนั้นเขาจึงสามารถเข้าใจภาษาและสามารถพูดได้เล็กน้อย
ส่วนภาษาเอลฟ์นั้นเขาก็สามารถใช้ได้ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะไม่ได้แต่งงานกับเจ้าหญิงเอลฟ์
แม็กซ์ค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น แต่เขาก็ไม่ได้คิดที่จะถามอะไร เขาไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น แต่เขาจะฟังถ้าคนเหล่านั้นต้องการเล่า
“แม็กซ์ ฉันขอข้างผัดหยางโจวหนึ่งจาน บางทีอาหารอร่อยๆอาจจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้” ฮาเป็งพูดกับแม็กซ์หลังจากที่เขานั่งเงียบอยู่พักหนึ่ง
“ได้เลย รอสักเดี๋ยวนะ” แม็กซ์ตอบรับและทำข้าวผัดหยางโจวออกมาอย่างรวดเร็ว
“ฮาเป็งหยิบช้อนขึ้นมาแต่หลังจากนั้นเขาก็วางมันลง “แม็กซ์ ถ้าเพื่อนสนิทของนายฆ่าผู้หญิงของนาย นายจะฆ่าเขามั้ย ?” ฮาเป็งถามและเงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์
แม็กซ์ก้มหน้าลงเล็กน้อย “อาจจะนะ”
“เกรซเป็นคู่หมั้นของพี่ชายฉัน พวกเขาโตมาด้วยกัน ส่วนมาร์คัสนั้นอยู่ในเผ่าสโตนและอายุของเขาก็เท่ากันกับพี่ชายของฉัน ตอนนั้นเผ่าเรายังไม่มีเหมืองทองและเผ่าสโตนก็ใกล้ชิดกับพวกเรามาก เด็กๆจากทั้งสองเผ่าจะมาเล่นด้วยกันอยู่เสมอ พี่ชายของฉันเป็นหัวหน้าของเด็กๆในเผ่าของเรา และมาร์คัสเป็นหัวหน้าของเด็กๆของเผ่าพวกเขา บ่อยครั้งที่พวกเขาจะต่อสู้กันและด้วยฝีมือที่ใกล้เคียงกัน สุดท้ายพวกเขาก็กลายเป็นเพื่อนกันหลังจากที่ได้ต่อสู้กันไปหลายครั้ง
“จากนั้นเผ่าของเราก็ขุดพบเหมืองทองและกลายเป็นเศรษฐีขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และทุกอย่างเปลี่ยนไปในภายหลัง เผ่าสโตนต้องการมาขุดทองภายในเหมืองและพ่อของฉันก็ตกลงยกเหมืองขนาดเล็กสองสามแห่งให้กับพวกเขาเพื่อช่วยพวกเขาจากความยากจน แต่พวกเขากลับโลภและต้องการให้พวกเราแบ่งเหมืองทองให้กับพวกเขาครึ่งหนึ่ง รวมถึงเหมืองที่มีขนาดใหญ่ที่สุดด้วย แน่นอนว่าพวกเราไม่เห็นด้วยและยึดเหมืองขนาดเล็กพวกนั้นคืนจากพวกเขา ดังนั้นความขัดแย้งจึงเริ่มต้นขึ้นและกินเวลามานานกว่าสิบปี ทั้งสองฝ่ายต่างก็มีการสูญเสีย
“มีครั้งหนึ่งพี่ชายของฉันและมาร์คัสพบกันในสนามรบ พวกเขาทั้งคู่เป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มคนรุ่นใหม่ในเผ่าของตัวเอง พวกเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน แต่วันนั้นเผ่าสโตนกลับเล่นสกปรก ในกลุ่มของพวกเขามีคนขว้างมีดหินออกมาเพื่อลอบโจมตีพี่ชายของฉันระหว่างที่เขาต่อสู้กับมาร์คัส เกรซเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและรีบออกไปช่วยพี่ชายของฉัน และสุดท้ายเธอถูกฆ่าตายด้วยมีดเล่มนั้น” ฮาเป็งหยุดพูดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจออกมา “แต่ฉันเห็นมัน มาร์คคัสตั้งใจขว้างมีดเล่มนั้นออกมาเพื่อโจมตีพี่ชายของฉัน แต่เขามองไม่เห็นเกรซ ดังนั้นมีดบินเลยแทงทะลุตัวเธอและฆ่าเธอ”
