Chapter 58 : พบความฝันอีกครั้ง
เมื่อแม็กซ์เปิดประตูร้าน ชายหนุ่มที่รออยู่ข้างนอกก็เงยหน้าขึ้นมามองเขาในทันที “แม็กซ์ วันนี้ฉันได้ยินมาว่าร้านอาหารของนายมีจานใหม่เหรอ ? ฉันค่อนข้างยุ่งแต่ฉันก็ปล่อยให้พนักงานดูแลร้านแทนและรีบมาที่นี่เพื่อลองกินมัน” เขาพูดอย่างคาดหวัง เขามีผมสั้นสีบลอนด์
แม็กซ์พยักหน้ายิ้ม “ใช่ แต่วันนี้เป็นแค่การทดลองขายระ” ชายหนุ่มคนนี้มีชื่อว่า พรอล มูซาน มีอายุประมาณ 28 ปีและยังเป็นเจ้าของร้านในลานเอเดน ร้านของเขาขายธูปหอมที่นำเข้ามาจากเมืองหลวงอันไกลโพ้นของอาณาจักรรอท สินค้าของเขาได้รับความนิยมจากผู้หญิงหลากหลายเผ่าพันธุ์ เขามีพนักงานห้าคนและธุรกิจของเขาก็ดีมาก
เมื่อวานตอนเช้าเขาได้เดินไปรอบๆและมาเจอเข้ากับร้านอาหารแฟนซีนี้ เขารู้สึกว่าเขาได้พบกับเส้นทางของเขาหลังจากที่เขาได้กินข้าวผัดหยางโจว ดังนั้นเขาจึงมากินอาหารกลางวันและอาหารเย็นที่นี่ด้วย เขายังพาเพื่อนบ้านทั้งสองของเขามาที่นี่เมื่อเขามากินข้าวในตอนเย็น
เมื่อเช้านี้เขาไม่ได้มากินอาหารเช้า บางทีเขาอาจจะได้ยินจากเพื่อนของเขาว่าร้านอาหารของแม็กซ์เปิดตัวอาหารจานใหม่ดังนั้นเขาจึงรีบมาและนั่งรออยู่ด้านนอก
“ถ้าอย่างนั้นฉันต้องการมันหนึ่งที่ แต่จานใหม่นี้คืออะไรกันแน่ ?” พรอลถามอย่างสงสัยในขณะที่เขาเดินเข้ามาในร้าน
“มันเรียกว่าโร่วเจียหมัว” แม็กซ์ตอบพร้อมกับยิ้ม
โร่วเจียหมัว ? มันคืออะไร ? พรอลคิ้วขมวด ฉันรู้ว่า โร่ว (เนื้อสัตว์) และ หมัว (ขนมปัง) คืออะไร แต่พวกมันสามารถเอามารวมกันและกลายเป็นอาหารได้จริงๆเหรอ ?
เขาจำได้ว่าเมื่อครั้งก่อนเขาถามแม็กซ์ว่าข้าวผัดหยางโจวหมายถึงอะไร และแม็กซ์บอกเขาว่าหยางโจวเป็นสถานที่ที่สวยงามมาก
ดูเหมือนว่าแม็กซ์จะตั้งชื่ออาหารของเขาแบบสุ่มๆ เขาเป็นพ่อครัวที่มีความสามารถและเขาสามารถทำอาหารอร่อยๆออกมาได้ ความเข้าใจของฉันเกี่ยวกับ “อาหารที่ดี” ได้ถูกแยกออกจากกันโดนสิ้นเชิง พรอลคิดและนั่งลง
แม็กซ์พยักหน้า “รอสักเดี๋ยวนะ” เขาเดินกลับไปที่ห้องครัว เมื่อเขาเดินผ่านเคาน์เตอร์ เขาก็เห็นว่าเอมี่กำลังนอนลูบขนด้านหลังของลูกเป็ดขี้เหร่อย่างไม่หยุดหย่อน แน่นอนว่าแมวเป็นสัตว์ที่น่ารักมากโดยเฉพาะลูกแมวตัวเล็กๆ แม้แต่เอมี่ก็ไม่สามารถต้านทานได้
แม็กซ์ได้เตรียมขนมปังและเนื้อตุ๋นเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เขาหยิบขนมปังออกมาจากเตาอบ ผ่าเปิดตรงกลางแล้วยัดเนื้อสับเข้าไปข้างในแล้วตามด้วยน้ำเกรวี่ จากนั้นเขาก็ใส่มันเข้าไปในถุงกระดาษแล้วเดินออกมาจากห้องครัวแล้วส่งมันให้พรอล “โร่ลเจียหมัวของนาย” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม
พรอลรับมันมา “กลิ่นหอมมาก !” กลิ่นหอมของเนื้อทำให้เขารู้สึกทึ่ง กลิ่นของมันรุนแรงยิ่งกว่าข้าวผัดหยางโจวซะอีก เขากลืนน้ำลายในทันที
ถุงกระดาษคราฟท์นั้นสะอาดและประณีต บนถุงนั้นมีภาพด้านหลังของลูกครึ่งเอลฟ์ที่น่ารัก เขาจำได้ว่าแม็กซ์มีลูกสาวที่น่ารักอยู่ แต่เขาก็ไม่เคยคิดเลยว่าแม็กซ์จะใช้ภาพของเธอเป็นเครื่องหมายการค้า เขาเป็นคนที่กล้าหาญและน่าสนใจมาก เขาเป็นพ่อที่ดี
เขาทำธุรกิจกับทุกเผ่าพันธุ์ ดังนั้นเขาจึงรู้ดีว่าพวกลูกครึ่งนั้นมีชีวิตที่ลำบากมากขนาดไหน
ในฐานะนักธุรกิจพรอลไม่ได้สนใจความแตกต่าง นอกจากนี้ลูกสาวตัวน้อยของแม็กซ์ก็น่ารักมากจนลูกค้าทุกคนต่างก็ชอบเธอ วันนี้เธอไม่อยู่เหรอ ?
พรอลดึงความคิดที่ลอยไปของเขากลับมาและมองดูอาหารที่มีกลิ่นหอมด้านในถุง – ขนมปังขาวก้อนหนึ่งถูกผ่าครึ่งและยัดไส้ด้วยเนื้อแสนอร่อย นั่นคือที่มาของชื่อสินะ เนื้อสัตว์นี้เรียกว่า ‘หมูสามชั้น’ ใช่มั้ย ?
พรอลไม่สามารถต้านทานกลิ่นหอมของมันได้ เขาอ้าปากแล้วกัดลงไปด้วยความคาดหวัง
รสชาติแสนอร่อยกระจายไปทั่วทั้งปากของเขาในทันที น้ำเกรวี่แสนอร่อยช่วยกระตุ้นต่อมรับรสและทำให้เขาได้รับความพึงพอใจที่มากขึ้น ในขณะที่ข้าวผัดหยางโจวนั้นอ่อนโยนเหมือนกับฤดูใบไม้ผลิที่แสนหวาน โร่วเจียหมัวนี้มีความรุนแรงมากขึ้นเหมือนกับเหล้าแรงๆ มันกลายเป็นความร้อนที่ทำให้เลือดสูบฉีด
“อาา !” พรอลลืมตาขึ้นมาในทันทีและถอนหายใจออกมาด้วยความชื่นชม เขารู้สึกถึงการสูบฉีดอย่างรุนแรงของเลือดเหมือนกับตอนที่เขากำลังจะได้มีเซ็กส์กับผู้หญิงเป็นครั้งแรก เขารู้สึกราวกับว่าเขาได้กลับไปเป็นเด็กหนุ่มที่มีพละกำลังเหลือล้นอีกครั้ง
เขามักจะยิ้มอยู่เสมอในขณะที่ทำธุรกิจทุกเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกัน เขาลืมไปแล้วว่ารอยยิ้มที่แท้จริงควรเป็นเช่นไร
แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาได้พบกับความต้องการที่จะยิ้มอีกครั้ง อาหารอร่อยมากจนทำให้เขารู้สึกดีและอยากที่จะยิ้ม
พรอลกินเข้าไปอีกคำแล้วก็อีกคำและเขาก็ยังคงยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ตลอดเวลา เขามาที่เมืองเคออสแห่งนี้ตอนอายุ 17 และเริ่มจากการเป็นลูกจ้างตัวเล็ก เขาผ่านทั้งการล้มลุกคุกคลาน ร้องไห้ ล้มเหลวและชนะ ในที่สุดเขาก็ตั้งหลักที่นี่ได้และเปิดร้านเป็นของตัวเองที่ลานเอเดนแห่งนี้ สิบปีผ่านไป เขาลืมไปแล้วว่าเขาเป็นยังไงเมื่อเขาเพิ่งมากถึงที่นี่เป็นครั้งแรก
ดูเหมือนว่าความสะดวกสบายในหลายๆปีที่ผ่านมาจะทำให้เขาหลงลืมความใฝ่ฝันของตัวเองที่จะเปิดร้านให้ได้สิบร้านแห่งและตอนนี้เขาได้กลับมาเป็นเหมือนกับเมื่อตอนที่เขาได้มาถึงเมืองนี้เป็นครั้งแรกและได้เห็นลานเอเดนอันกว้างใหญ่
หลังจากที่กินโร่วเจียหมัวของเขาเสร็จ พรอลก็เงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์ในทันที “แม็กซ์ ฉันคิดว่าฉันจะเปิดร้านที่สอง” เขาพูดพร้อมกับยิ้ม
แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ขอให้คุณโชคดีนะ” เขาไม่รู้ว่าทำไมพรอลถึงพูดแบบนี้ แต่ดูเหมือนว่าโร่งเจียหมัวจะมอบความแข็งแกร่งให้กับเขาและเขาเองก็ชอบมัน
“ขอให้ฉันอีกอันนึงนะ ฉันแน่ใจว่าอาหารที่ทำช่วยกระตุ้นให้เลือดสูบฉีดนี้จะได้รับความนิยมไปทั่วทั้งเมือง” พรอลพูดอย่างมั่นใจ
แม็กซ์พยักหน้า “ขอบคุณ รอสักเดี๋ยวนะ” จากนั้นเขาก็เข้าไปในครัวและทำโร่วเจียหมัวอีกชิ้นหนึ่ง
ไม่นานพรอลก็กินโร่วเจียหมัวอันที่สองของเขาจนหมด เขาคลำหากระเป๋าเงินของเขาแล้วหยิบมันออกมา “แม็กซ์ ฉันต้องการซื้อเพิ่มอีกห้าอันสำหรับพนักงานของฉัน” เขาพูดขณะที่มองไปที่แม็กซ์
แม็กซ์ส่ายหัวเล็กน้อย “โร่วเจียหมัวที่ขายในวันนี้เป็นแค่ตัวอย่างเท่านั้น ลูกค้าสามารถซื้อได้สูงสุดคนละสามชิ้น” การทดลองขายมีขึ้นเพื่อดึงดูดความสนใจและเตรียมการสำหรับการขายอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ทำมันออกมามากนัก
พรอลพยักหน้า เขาเองก็เป็นนักธุรกิจดังนั้นเขาจึงเข้าใจสิ่งที่แม็กซ์บอก “อ๋อ เข้าใจแล้ว ฉันจะซื้ออีกหนึ่งอัน พ่อของเด็กชายคนหนึ่งเพิ่งเสียชีวิตและเขากำลังรู้สึกแย่ หวังว่าอาหารของคุณจะให้พละกำลังและเป็นกำลังใจให้กับเขา”
แม็กซ์มองดูพรอลเดินออกไป เขาเก็บเหรียญทองบนโต๊ะ จากนั้นลูกค้าคนอื่นๆก็เข้ามา “แม็กซ์ วันนี้มีอาหารจานใหม่ใช่มั้ย ? คนๆนั้นถืออะไรออกไป ? มันหอมมาก” เขาถาม
