Chapter 6 : สวัสดีแม็กซ์
หลังจากที่หั่นหน่อไม้ไปได้ 20 หน่อ แม็กซ์ก็หยิบเอาสองชิ้นมาเทียบกันแล้วพยักหน้าด้วยความพอใจ เหมือนว่าจะดีขึ้นแล้ว
ตอนที่เขาก้มหน้าลงไปมองหน่อไม้ที่เขาหั่นเอาไว้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสลดขึ้นมา กลายเป็นว่าการทำอาหารมันยากขนาดนี้ ฉันมีวิธีการหั่นอยู่ในหัวแล้ว แต่หลังจากที่ลงมือหั่น นี่คือผลงานที่ดีที่สุดที่ฉันทำได้ พวกที่เป็นมือใหม่คงต้องเรียนรู้การหั่นแบบนี้อยู่หลายปีแน่ๆ
เมื่อคิดถึงรีวิวที่เขาเคยเขียนด่าเอาไว้เขาก็รู้สึกอายขึ้นมา ตอนนี้การรีวิวพวกนั้นได้กลายมาเป็นมาตรฐานในการผ่านการทดสอบในครั้งนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะได้ชดใช้กรรมของตัวเองแล้ว
“ระบบ ด้วยความเร็วระดับนี้ฉันคงต้องใช้เวลาเป็นอาทิตย์ในการหั่น มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำภารกิจให้เสร็จภายในเวลา 3 วันไม่ใช่รึไง ?” แม็กซ์ถามระบบในหัวพร้อมกับหยุดมือ
“ในพื้นที่ทดสอบ ระยะเวลา 365 วันด้านในเท่ากับ 1 วันด้านนอก” ระบบตอบกลับ “1 ปีที่นี่เท่ากับหนึ่งวันด้านนอก นอกจากนี้คุณก็ไม่จำเป็นต้องนอนและพักผ่อนในพื้นที่นี้ ในพื้นที่ทดสอบนี้คุณจะไม่รู้สึกเหนื่อย วัตถุดิบนั้นมีไม่จำกัด หวังว่าคุณจะกลายเป็นเชฟเทพได้ในเร็ววัน ทำภารกิจให้สำเร็จ คุณถึงจะออกจากที่นี่ได้”
อะไรนะ ? แม็กซ์ประหลาดใจ แม้แต่ระยะเวลาที่นี่ก็เปลี่ยนไป พื้นที่ทดสอบนี่พิเศษจริงๆ แต่ในครัวปิดนี่ถ้าต้องทำแต่อะไรซ้ำๆฉันคงจะเบื่อตายแน่ๆ ! ไม่ ฉันต้องออกจากที่นี่ก่อนที่เอมี่จะตื่นและทำข้าวผัดให้เธอกิน แม็กซ์สลัดความเบื่อหน่ายในหัวทิ้งไป นี่คือคำสัญญากับเอมี่ และเขาต้องทำมันให้ได้ เขามองไปที่ปฏิทินและทำการหั่นหน่อไม้ต่อไป
ตอนนี้เขามีเวลา 4 เดือนและไม่จำเป็นต้องนอนหรือพักผ่อนแม้แต่น้อย ดังนั้นเมื่อคำนวณว่าปกติแล้วคนเราจะใช้เวลาทำงาน 8 ชม.ต่อวัน ชั่วโมงทำงานของเขาก็จะเท่ากับการทำงาน 1 ปีเต็ม ซึ่งคงเพียงพอให้เขาเชี่ยวชาญด้านข้าวผัดหยางโจวได้ โดยเฉพาะกับการที่มีประสบการณ์ต่างๆอยู่ในหัวของเขาอยู่แล้ว
แม็กซ์เริ่มฝึกจากวัตถุดิบง่ายๆไปหายาก จากหน่อไม้ไปเห็ด จากนั้นก็ไปที่แฮมและกุ้ง ด้วยความเชี่ยวชาญที่เพิ่มขึ้น ทักษะการหั่นของเขาจึงก้าวหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเทียบกับประสบการณ์ที่มีอยู่ในหัวของเขาแล้ว เขาถือว่าก้าวหน้าขึ้นมาเร็วมาก แม้แต่กุ้งก็ยังโดนเขาแกะเปลือกออกมาอย่างง่ายดายก่อนที่จะถูกหั่นให้มีขนาดเล็กเท่ากับเม็ดข้าว
ในวันที่ 100 แม็กซ์ได้เทข้าวที่เพิ่งจะผัดเสร็จในกระทะลงไปในจาน เขาวางกระทะลงก่อนจะปิดแก๊สและยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ “ระบบ ฉันคิดว่ามันน่าจะได้”
ข้าวผัดหยางโจวร้อนๆจากกระทะ ข้าวแยกเม็ดกันอย่างชัดเจน ข้าว ถั่วเขียว กุ้งขาว เห็ดและแฮมต่างก็ห่อหุ้มด้วยไข่สีทอง…ส่วนผสมต่างสีต่างก็ผสมรวมกันได้อย่างสมบูรณ์ สีที่มาผสมกันนั้นไม่ได้ดูเละเทะแต่มันกลับทำให้รู้สึกถึงความเข้ากันได้เป็นอย่างดี
ด้านบนมีต้นหอมหั่นแต่งวางเอาไว้ทำให้มันดูสมบูรณ์แบบมากกว่าเดิม กลิ่นหอมของส่วนผสมที่รวมกันนี้ทำให้แม็กซ์น้ำลายไหล
ระบบเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น “ตามมาตรฐานของคุณก่อนหน้านี้
1. ข้าวต้องแยกเม็ดกันอย่างชัดเจนโดยแต่ละเม็ดต้องมีไข่เคลือบเอาไว้ ผ่าน !
2. สีต้องดูมีชีวิตชีวารวมถึงกระตุ้นความอยากอาหาร ผ่าน !
3. ผิวเรียบลื่น รสชาติต้องอร่อย ต้องมีทั้งรสชาติ ความนุ่มและความสดใหม่ ผ่าน !
4. กลิ่นต้องยั่วยวนและทำให้รับรู้ได้ในระดับหนึ่ง ผ่าน !
เกณฑ์ทั้งสี่นี้ผ่านในคราวเดียว ยินดีด้วย คุณเชี่ยวชาญข้าวผัดหยางโจวแล้ว ภารกิจเสร็จสิ้น คุณจะได้รับรางวัลเป็นแรง +0.5 หน่วย ในขณะเดียวกันคุณก็มีสิทธิที่จะซื้อวัตถุดิบสำหรับข้าวผัดหยางโจวและมีสิทธิที่จะใช้เครื่องครัวในส่วนนี้ได้”
แม็กซ์กำหมัดแน่น ความรู้สึกถึงความสำเร็จพรั่งพรูขึ้นมาในใจของเขา เขามองไปที่ข้าวผัดตรงหน้าและรู้สึกภูมิใจขึ้นมา
เขาจำไม่ได้แล้วว่าเขารู้สึกแบบนี้ล่าสุดเมื่อไหร่ ความรู้สึกหลังจากที่พยายามทำบางสิ่งบางอย่างจนสำเร็จ แน่นอนว่าการทำตามเป้าหมายให้สำเร็จได้นั้นจะทำให้คนรู้สึกดีที่สุด
สิ่งที่ทำให้เขาตื่นเต้นมากที่สุดคือ เขาสามารถทำข้าวผัดหยางโจวที่มีทั้งรสชาติ กลิ่นและสีที่ดีให้เอมี่กินได้แล้ว เมื่อเขาคิดถึงใบหน้าที่น่ารักของเด็กน้อยเมื่อกินข้าวผัดของเขา เขาก็เกิดความคาดหวังขึ้นมา
“ระบบ ฉันลองกินมันได้มั้ย ?” แม็กซ์มองไปที่ข้าวผัด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกหิวเมื่อเขาเข้ามาที่พื้นที่ทดสอบ แต่เมื่อเขามองไปที่ข้าวผัดจานนี้ มันก็ทำให้เขารู้สึกหิวขึ้นมานิดๆ
“คุณจะถูกส่งออกจากพื้นที่ทดสอบในอีก 5 นาที” ระบบตอบกลับ
“5 นาทีน่ะพออยู่แล้ว !” แม็กซ์ไม่เสียเวลาก่อนจะตักข้าวผัดขึ้นมาใส่ปาก เมื่อเคี้ยวไปได้ไม่กี่ครั้งตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา
กลิ่นหอมของต้นหอมและไข่ขึ้นมาที่จมูก ความหยาบของกุ้งและแฮมรวมถึงข้าวที่เคลือบด้วยไข่นั้นเข้ากันได้เป็นอย่างดี รสชาติของวัตถุดิบทุกอย่างได้กระตุ้นต่อมรับรสของเขา แม้แต่ตอนที่กลืนมันลงไป ในปากเขาก็ยังเต็มไปด้วยกลิ่นหอม
รสชาติมันน่าเหลือเชื่อ !
นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าข้าวผัดหยางโจวอร่อยมากขนาดนี้ !
แค่ช้อนเดียวไม่มีทางพอ แม็กซ์กินข้าวผัดหมดทั้งจานในทันทีราวกับว่ามีลมพัดข้าวในจานปลิวไปหมด เขาเลียข้าวที่ติดอยู่ที่มุมปากด้วยความพอใจและตื่นเต้น
เอมี่ต้องชอบมันแน่ๆ ! สำหรับคนในทวีปนอร์แลนแล้ว ฉันมั่นใจว่าไม่มีใครต้านทานมันได้อย่างแน่นอน แม็กซ์วางช้อนลงและนึกถึงรสชาติของข้าวผัด ความหดหู่กับการทำเรื่องเดิมซ้ำเป็นร้อยๆครั้งได้หายไป เขากลับรู้สึกตื่นเต้นและสดชื่นขึ้นมาแทน
เวลา 5 นาทีได้หมดลง ทันใดนั้นแม็กซ์ก็รู้สึกได้ว่ามีแสงสีขาวส่องเข้ามาในตาของเขาและเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองได้มานอนอยู่บนเตียงแล้ว เขาลุกขึ้นนั่งและหันกลับไปมองก่อนจะพบว่าเอมี่กำลังนอนอยู่ในเตียงสีชมพูของเธอ เมื่อเห็นแบบนั้นความรู้สึกที่ด้านชาของเขาก็ค่อยๆหายไป
ระบบนี่พึ่งพาได้จริงๆ แม็กซ์ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเหยียดแขนพร้อมกับดูนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียง มันเป็นเวลาตี 5 แล้ว เขาก้มหน้าลงและมองไปที่ชุดที่สกปรกของเขา จากนั้นเขาก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและเปิดมันออก แล้วเขาก็พบกับชุดเชฟและชุดของสาวน้อยอยู่ในตู้ ชุดเชฟนั้นเป็นเสื้อสีขาวที่มีกระดุมสีดำเรียงกันอยู่ มีกางเกงสีดำ ผ้ากันเปื้อนสีดำมีลายคาดขาวและรองเท้าสีดำคู่หนึ่ง ชุดของเด็กสาวคือชุดสีดำ ถุงน่องและรองเท้าขาว ทั้งหมดต่างก็ดูสะอาดและเรียบง่าย
แม็กซ์หยิบเอาชุดออกมาก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ จากนั้นเขาก็ใช้กรรไกรตัดผมของตัวเองให้สั้นและดูเป็นระเบียบ หนวดของเขาก็ถูกตัดด้วยกรรไกรก่อนที่จะโกนออกจนเหลือแค่ตอหนวด
ดูดีแล้ว แม็กซ์เอามือลูบหน้าและมองตัวเองในกระจกก่อนจะยิ้มออกมา หลังจากที่โกนหนวดและตัดผมแล้ว ตอนนี้เขาก็เปลี่ยนจากคนไร้บ้านมาเป็นผู้ชายที่ดูหล่อเหลา
เขาเหมือนกับตัวเองในชีวิตก่อนขึ้นมาแล้ว สิ่งเดียวที่ต่างออกไปก็คือรูปร่าง รูปร่างของเขาตอนนี้ดูผอมบางและอ่อนแอ เขาต้องกินให้เยอะและทำงานให้หนักนับจากนี้ไป
หลังจากที่โกนหนวดเสร็จเขาก็ใส่ชุดเชฟ หลังจากที่จัดชุดจนดูดีแล้วเขาก็ดูเหมือนกับเชฟขึ้นมาบ้าง
“สวัสดีแม็กซ์” เขาทักทายตัวเองในกระจกด้วยสีหน้าจริงจัง แต่เมื่อคิดอีกครั้งเขาก็ต้องยิ้มออกมา “หรือฉันควรเรียกนายว่าอเล็กซ์ดีล่ะ ?”
