Chapter 61 : แม็กซ์ นายต้องเป็นอัจฉริยะแน่ๆ !
แม็กซ์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าการทดลองขายของเขาเมื่อวานนี้จะประสบความสำเร็จ – มีลูกค้าจำนวนมากมาต่อแถวอยู่หน้าร้านอาหารของเขาในตอนเช้า แม็กซ์ยิ้มและพยักหน้า เขาพลิกป้ายหน้าร้านเป็น ‘เปิด’ และหลบไปด้านข้างเพื่อให้ลูกค้าเดินเข้ามา
โมไบเข้ามาเป็นคนแรก “แม็กซ์ ดูเหมือนว่าหลังจากนี้ฉันจะต้องมาให้เร็วขึ้นซะแล้วสิ สักวันหนึ่งปลายสุดของแถวนี้อาจจะไปถึงอีกฝั่งนึงของลานเอเดน” เขาพูดยิ้มๆ “ฉันเอาข้าวผัดหยางโจวสองจาน ผลของโร่วเจียหมัวรุนแรงเกินไปสำหรับฉัน มันมีไว้สำหรับคนหนุ่มเท่านั้น”
แม็กซ์พยักหน้า “ได้เลย รอสักเดี๋ยวนะ”
“แม็กซ์ ฉันต้องการอาหารใหม่หนึ่งอัน มันเรียกว่าอะไรนะ ?” ชายตาเล็กที่เดินตามหลังโมไบเข้ามาถามขณะที่เขานั่งลง
“มันเรียกว่าโร่วเจียหมัว คุณดูชื่อมันได้จากเมนูเลย” แม็กซ์ตอบด้วยรอยยิ้ม ระบบได้เพิ่มเมนูใหม่และราคาลงไปในเมนูและช่วยลดเรื่องยุ่งยากให้กับแม็กซ์
นอกจากนี้ แม็กซ์ได้ขอให้ระบบเพิ่มกฎเข้าไปอีกสองข้อที่ด้านหลังของเมนูด้วยตัวอักษรสีทอง : 1. ห้ามส่งเสียงดังในร้าน, 2. จ่ายด้วยเงินสดเงินสดเท่านั้น ! ไม่อนุญาตให้ติดเงิน !
สำหรับกฎข้ออื่นๆ เขาตัดสินใจว่าจะเพิ่มมันเข้าไปที่ทีหลัง มันเป็นเพราะเขาไม่รู้ว่าร้านอาหารในโลกนี้จัดการกับพวกกินแล้วหนียังไง เขาจึงตัดสินใจว่าจะเพิ่มกฎใหม่เข้าไปหลังจากที่มีปัญหาใหม่เกิดขึ้น
สภาพแวดล้อมที่เงียบสงบเป็นกฎพื้นฐานของการกินอาหาร ไม่มีใครชอบการถูกรบกวนในขณะที่พวกเขากำลังเพลิดเพลินอยู่กับการกินอาหาร
เขารับแค่เงินสดเท่านั้น เพราะว่าเขาไม่ต้องการคอยทวงหนี้ เขาเปิดร้านอาหารนี้ขึ้นเพื่อสร้างรายได้และมอบชีวิตที่ดีมากกว่านี้ให้กับเอมี่และตัวเขาเอง ร้านอาหารของเขาไม่ใช่องค์กรการกุศล
เฉพาะคนที่ทำดีกับพวกเขา เช่น ลูน่า ที่นานๆครั้งจะไม่ต้องจ่าย แน่นอนว่ายังไงก็ต้องจ่าย ส่วนผสมมีราคาแพงมากและแม็กซ์ก็ต้องการเงินด่วน ดังนั้นเขาจึงไม่ควรให้อาหารฟรีบ่อยนัก
“ฉันเอาโร่วเจียหมัวหนึ่ง…ไม่สิ สองอันเลย ฉันอยากลองกินมันตั้งแต่ตอนที่ฉันเดินผ่านมาที่นี่และเห็นพวกเขากินเมื่อคืนแล้ว” ชายอ้วนพูดแล้วก็นั่งลง
ทุกคนเดินเข้ามาและบางคนก็เปิดดูเมนู โร่วเจียหมัวนั้นมีราคาเพียงแค่ครึ่งเดียวของข้าวผัดหยางโจวเท่านั้น พวกเขาทั้งหมดจึงเลือกที่จะสั่งโร่วเจียหมัวก่อน
หลังจากที่แม็กซ์รับออเดอร์ของทุกคนมา เขาก็เดินกลับเข้าไปในครัว
ขนมปังรออยู่ในเตาอบแล้วและเนื้อตุ๋นก็สุกแล้วเช่นเดียวกัน เขาจึงต้องทำแค่ใส่เนื้อตุ๋นเข้าไปในขนมปังเพื่อทำโร่วเจียหมัว
“อรุณสวัสดิ์ปู่คนแคระโมไบ” เอมี่พูดในขณะที่เธอนั่งลงบนเก้าอี้สูงและอุ้มลูกเป็ดขี้เหร่เอาไว้ในอ้อมแขน เธอยังแลกเปลี่ยนคำทักทายกับลูกค้าคนอื่นๆที่เธอได้พบอีกด้วย แต่เธอมักจะเรียกพวกเขาด้วยชื่อเล่นแปลกๆ
ตัวอย่างเช่น เธอเรียกชายตาเล็กว่า ‘ตาตี่’ และชายอ้วนอีกคนว่า ‘ตาตี่ใหญ่’ เพราะว่าตาของเขาปิดลงมาด้วยไขมันของเขาจนเหมือนว่าเขาตาตี่ แต่เพราะว่าเขาตัวใหญ่กว่าอีกคน ดังนั้นเธอจึงเรียกเขาว่า ‘ตาตี่ใหญ่’ เพื่อแยกเขาออกจากชายตาตี่
สำหรับชื่อเล่นแปลกๆที่เอมี่ใช้เรียกพวกเขา ลูกค้าต่างก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับชื่อเล่นนั้นด้วยรอยยิ้ม
ท้ายที่สุดแล้ว อาหารของแม็กซ์นั้นอร่อยมากและสาวน้อยคนนี้ก็น่ารักมาก – พวกเขาไม่สามารถโกรธได้เลย
โมไบพยักหน้ายิ้ม “อรุณสวัสดิ์เจ้าของร้านตัวน้อย” จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นหัวเล็กๆของลูกเป็ดขี้เหร่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเอมี่ “นั่นอะไร ? แมวเหรอ ?” เขาถามอย่างสงสัย
ลูกค้าคนอื่นๆก็มองไปที่เจ้าก้อนขนเล็กๆในอ้อมแขนของเอมี่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันดูปุกปุยคล้ายกับแมว มีขนสีส้มและขาวและมันน่ารักมาก พวกเขาเคยเห็นแมวมาก่อนและส่วนใหญ่พวกมันจะเป็นสีขาวหรือไม่ก็สีดำ พวกเขาไม่เคยเห็นแมวสีแปลกๆแบบนี้มาก่อนในชีวิต
ลูกเป็ดขี้เหร่มองดูลูกค้าด้วยตาสีแซฟไฟร์ของมันด้วยความอยากรู้อยากเห็น เมื่อวานมันนอนเกือบทั้งวัน ดังนั้นมันจึงเห็นคนเยอะขนาดนี้เป็นครั้งแรก เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังมองมันอยู่มันก็แยกเขี้ยวและขู่ออกมาด้วยสัญชาตญาณ
เอมี่ส่ายหัว “ไม่ใช่ มันเป็นลูกเป็ดขี้เหร่” เธอกดหัวของลูกเป็ดขี้เหร่ลง “หยุดนะลูกเป็ดขี้เหร่ อย่ารบกวนลูกค้า” เธอพูด
“เหมียว…” ลูกเป็ดขี้เหร่หยุดอย่างเชื่อฟังและนอนลงอย่างสบายใจอยู่ในอ้อมแขนของเอมี่อีกครั้ง มันหาวและมองพวกเขาด้วยหางตา แล้วหลับตาลงอีกครั้งโดยที่ไม่สนใจพวกเขาอีกต่อไป
พวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกลูกแมวดูถูกทำให้ใบหน้าของพวกเขาแปลกไปเล็กน้อย แต่พวกเขาไม่สามารถโกรธสาวน้อยคนนี้ได้ พวกเขาจึงทำได้แค่ไม่สนใจมัน
“ลูกเป็ดขี้เหร่ ?”
พวกเขารู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเอมี่ พวกเขาไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าทำไมลูกแมวน้อยน่ารักตัวนี้ถึงได้เป็นลูกเป็ดขี้เหร่
อย่างไรก็ตาม ความคิดต่อมาของพวกเขานั่นก็คือ มันค่อนข้างสมเหตุสมผลเพราะว่าเอมี่เป็นคนที่ตั้งชื่อให้กับมันและเอมี่ก็มักจะตั้งชื่อเล่นแปลกๆให้กับคนอื่นอยู่เสมอ บางทีอาจจะเป็นชะตากรรมของมันที่มีชื่อแบบนี้เพราะว่าเจ้าของของมันคือเอมี่
แม็กซ์เดินออกมาพร้อมกับโร่วเจียหมัว มันเร็วมากจนพวกเขาที่นั่งรออยู่คาดไม่ถึง เขาทำพวกมันออกมาได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็กลับเข้าไปในครัวเพื่อทำข้าวผัดหยางโจว
โมไบไม่สนใจ เขามาที่นี่ก่อนแต่เขาก็เต็มใจที่จะรอต่อไปสำหรับอาหารอร่อยๆ
ชายตาเล็กสูดกลิ่นของโร่วเจียหมัวเข้าไปและกัดมัน รสชาติแสนอร่อยของมันกระจายไปทั่วทั้งปากของเขา หลังจากที่เขากลืนมันลงไป ดูเหมือนว่าจะมีพลังงานบางอย่างที่ไปกระตุ้นให้เลือดของเขาสูบฉีดอย่างรุนแรงจนตัวเขาต้องหลับตาลงแล้วครางยาวออกมาด้วยความพึงพอใจและมีความสุขเขียนอยู่ทั่วใบหน้าของเขา
ชายอ้วนแฮร์ริสันเหลือบมองไปที่ชายตาเล็ก เขาดูจะประทับใจกับมันมากเกินไป เขามองดูชายตาเล็กอย่างรังเกียจ ฉันค่อนข้างคาดหวังกับโร่วเจียหมัวนี้เช่นกัน แต่ฉันจะไม่แสดงอะไรเกินจริงเหมือนกับเขา
เขาเปิดปากของเขาและกัดเข้าไปคำใหญ่ ตาของเขาเบิกกว้างในทันที
ความอร่อยที่รุนแรงทะลักออกมาในขณะที่เขากัดลงไปในเนื้อสัตว์ที่ปรุงสุกอย่างพอดีผสมเข้ากับความหวานของขนมปัง มันอร่อยมากจนเขารู้สึกว่าไขมันทั่วทั้งตัวของเขากำลังสั่นสะเทือนราวกับว่าพวกมันกำลังส่งเสียงเชียร์และเต้นด้วยความตื่นเต้น
ใครๆก็สามารถบอกได้จากรูปร่างของเขาว่าเขาเป็นคนที่ชอบกินเป็นอย่างมาก ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของธนาคารสามแห่ง ดังนั้นเขาจึงไม่เคยกังวลเกี่ยวกับเรื่องเงินเลย
ครั้งหนึ่งเขาเคยใช้จ่ายเงินก้อนใหญ่มูลค่าหลายร้อยเหรียญทองในเมืองหลวงของอาณาจักรรอท ส่วนผสมที่มีค่าหลายอย่างถูกปรุงเป็นอาหารแสนอร่อยและเขาคิดว่าพวกมันเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในโลกนี้
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกมันจะไม่สามารถเทียบได้กับโร่วเจียหมัวเพียงแค่คำเดียว รสชาติของพวกมันส่วนมากขึ้นอยู่กับเครื่องเทศและเครื่องปรุงซึ่งพวกมันไม่สามารถเทียบได้กับน้ำเกรวี่แสนอร่อยนี้เลย แม้แต่ขนมปังด้านนอกก็ยังหวานและอร่อย
สิ่งที่น่าแปลกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ หลังจากที่เขากลืนมันลงไป เขารู้สึกร้อนราวกับว่าเขาเพิ่งดื่มเหล้าแรงๆเข้าไป เลือดของเขาเริ่มสูบฉีดอย่างรุนแรงในทันที เขารู้สึกเหมือนกับว่าไขมันของเขากำลังถูกเผาผลาญและสั่นสะเทือนเล็กน้อย หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
“อาา…” ชายอ้วนไม่สามารถกลั้นเสียงครางอันพึงพอใจของเขาเอาไว้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเสียงครางของเขายังดังมากกว่าชายตาเล็กซะอีก เขารีบลืมตาของเขาขึ้นมาในทันที “มันมีของที่อร่อยขนาดนี้อยู่ในโลกได้ยังไง ! แม็กซ์ นายต้องเป็นอัจฉริยะแน่ๆ !” เขาพูดกับแม็กซ์ที่กำลังเดินออกมาพร้อมกับจานข้าวผัดหยางโจว
