Chapter 71 : ระวังด้วยนะ !
ครัสซูวางช้อนลงเบาๆ ในจานของเขาไม่มีข้าวเหลือแม้แต่เม็ดเดียว เขาเคี้ยวข้าวผัดคำสุดท้ายและสัมผัสได้ถึงรสชาติที่น่ายินดีแพร่กระจายอยู่ภายในปากของเขา
หลังจากที่เขากลืนข้าวผัดลงไปมันก็กลายเป็นกระแสความอบอุ่นเข้าไปบำรุงร่างกายที่แห้งกร้านของเขา เขารู้สึกราวกับว่าตัวเขาได้ฟื้นคืนชีพและไม่สนว่ามันจะเป็นแค่ประกายแสงสุดท้ายหรือไม่ ตอนนี้ชีวิตสวยงามสำหรับเขา
“เจ้าของร้าน ฉันต้องการอีกหนึ่งจาน” ครัสซูพูดพร้อมกับมองไปที่แม็กซ์ เขาจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เขาต้องการกินเพิ่มคือเมื่อไหร่ เขารู้สึกว่าวันนี้เขาสามารถกินได้เพิ่มอีกมาก
แม็กซ์ส่ายหัวเล็กน้อย “ขอโทษด้วยครับ เวลาทำการตอนเช้าของเราหมดแล้ว อันที่จริงเราเปิดให้เพิ่มมาอีกสามนาทีแล้ว กลับมากินใหม่ครั้งหน้านะครับ” ตอนนี้เป็นเวลา 9 โมง 3 นาทีแล้ว แม็กซ์ทำใบหน้าให้ดูจริงจังเพื่อที่ครัสซูจะได้ไม่สามารถต่อรองได้
ครัสซูมองไปที่แม็กซ์ “ฉันต้องการอีกแค่จานเดียว ฉันจะจ่ายให้เป็นสองเท่า” เขาหยิบเหรียญมังกรสามเหรียญออกมาวางลงบนโต๊ะเบาๆ
แม็กซ์ส่ายหัวอีกครั้ง “ขอโทษด้วย แต่นี่เป็นกฎของที่นี่” ถ้าเขาเป็นแค่ชายชราธรรมดาแม็กซ์ก็อาจจะยกเว้นให้ แต่คนๆนี้คือครัสซู ในตอนนี้เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการทำให้คนๆนี้ออกไปจากร้าน – การให้คนๆนี้อยู่ต่อมันอันตรายเกินไป
“พ่อ…” เอมี่เงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์ด้วยท่าทีลังเล คุณปู่เคราขาวน่าสงสารมากและเขาเสนอว่าจะจ่ายเงินให้ตั้งสองเท่า จากนั้นเธอก็มองเห็นสีหน้าของแม็กซ์และกลืนคำพูดของเธอกลับลงไป
ครัสซูมองไปที่แม็กซ์อยู่สักพักเพื่อให้แน่ใจว่าแม็กซ์ไม่ได้ตอบรับข้อเสนอของเขาจริงๆ “เข้าใจแล้ว งั้นฉันจะกลับมาตอนมื้อเที่ยง” เขาวางเงินเอาไว้บนโต๊ะ เขาต้องการถามเกี่ยวกับน้ำพุแห่งชีวิต แต่เมื่อคิดดูอีกทีเขาก็ตัดสินใจว่าจะนำมาถามในภายหลัง
ครัสซูจัดเสื้อคลุมของเขาแล้วยืดตัวขึ้นเล็กน้อย “เจ้าของร้าน ฉันมีเรื่องที่อยากจะถามคุณ” เขาพูดในขณะที่มองไปที่แม็กซ์ “ ฉันคือครัสซู นักเวทย์ระดับ 10 จากอาณาจักรรอท ตอนนี้ฉันแก่มากแล้วฉันจึงพยายามหาลูกศิษย์เพื่อสืบทอดทักษะเวทมนตร์ของฉัน ฉันสัมผัสได้ถึงคลื่นเวทมนตร์ที่น่าสนใจจากตัวเธอ คุณอนุญาตให้ฉันตรวจสอบพรสวรรค์ของเธอได้มั้ย ? บางทีมันอาจจะเป็นโชคชะตาที่ฉันได้มาพบเธอในวันนี้”
แม็กหรี่ตาของเขาลง นักเวทย์ระดับ 10 มีไม่เกิน 15 ในทวีปนี้ พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่มีพลังมากที่สุดในทวีป
แม้แต่จักรวรรดิรอทก็มีพวกเขาเพียงแค่สี่หรือห้าคนเท่านั้น แต่ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยเห็นชื่อของเขาในรายชื่อมาก่อน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้โกหกเพราะว่าเขาไม่พูดถึงมันเลย
“ถ้าคุณรับเอมี่เป็นลูกศิษย์คุณจะพาเธอกลับไปที่เมืองโรดูมั้ย ?” แม็กถามและมองไปที่ครัสซู
ชายชราพยักหน้า “ฉันตั้งใจว่าอย่างนั้น มีอุปกรณ์ที่เหมาะสมและห้องฝึกเวทมนต์ที่สมบูรณ์แบบสำหรับผู้เริ่มต้นอยู่ที่หอคอยนักเวทย์ เธอจะสามารถเรียนรู้ได้เร็วขึ้นที่นั่น ในฐานะลูกศิษย์ของฉันเธอมีสิทธิ์ที่จะเข้าไปข้างในหอคอยนักเวทย์ ที่นั่นคือหอคอยศักดิ์สิทธิ์สำหรับนักเวทย์”
หอคอยนักเวทย์ได้รับการยกย่องอย่างสูงจากนักเวทย์ส่วนใหญ่ในทวีปนอร์แลนด์และมันเป็นเหตุผลสำคัญว่าทำไมนักเวทย์จำนวนมากถึงอาศัยอยู่ที่เมืองโรดู แม้แต่คนทั่วไปก็รู้ว่ามันหมายถึงอะไรถ้าได้เข้าไปในหอคอย ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลว่าแม็กซ์จะปฏิเสธข้อเสนอของเขา
“ขอโทษด้วย ฉันไม่ชอบความคิดของคุณที่จะพาเอมี่ไปจากการดูแลของฉันและฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไปที่เมืองโรดูตัวคนเดียว ดังนั้นขอบคุณ แต่ฉันต้องขอปฏิเสธข้อเสนอของคุณ” แม็กซ์พูดพร้อมกับส่ายหัวอย่างไม่ลังเล
เอมี่พยักหน้า “หนูจะไม่ทิ้งพ่อไป” เธอปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้แล้วยื่นมือเล็กๆของเธอออกมาจับนิ้วของแม็กซ์เอาไว้
ครัสซูนิ่งไปชั่วครู่หนึ่ง ในฐานะนักเวทย์ระดับ 10 ที่คอยรับใช้อาณาจักรรอท เขาต้องการทดสอบเอมี่ดู ถ้าเธอมีคุณสมบัติเขาก็จะรับเธอเป็นลูกศิษย์แล้วพาเธอกลับไปที่เมืองโรดูเพื่อเรียนรู้เวทมนตร์ในหอคอยนักเวทย์
แม้แต่ขุนนางในเมืองหลวงก็ยังบ้าคลั่งกับข้อเสนอนี้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะถูกปฏิเสธจากเจ้าของร้านอาหารเล็กๆในเมืองเคออสแบบนี้
ระหว่างการเดินทางอันยาวนาน ครัสซูได้ตรวจสอบเด็กหลายคนที่ต้องการเป็นลูกศิษย์ของเขา พ่อแม่ของเด็กพวกนั้นจะรีบส่งลูกมาหาเขาในทันทีที่เขาแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นใคร พวกนั้นไม่สนใจแม้ว่าเขาจะรับลูกของพวกเขาไปเป็นเด็กรับใช้
แต่แม็กซ์ไม่แม้แต่จะให้โอกาสเขาทดสอบลูกสาวของเขา ความเฉยเมยของแม็กซ์ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ แต่เขาก็ไม่ได้เสียมารยาทและยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว “เจ้าของร้าน คุณอาศัยอยู่ในเมืองเคออสดังนั้นบางทีคุณอาจจะไม่รู้จักนักเวทย์มนตร์ หอคอยนักเวทย์ – ”
“ฉันจะไม่ปล่อยให้เอมี่ออกห่างจากฉัน” แม็กซ์ขัดจังหวะ “และฉันก็ไม่สนใจหอคอยนักเวทย์” จากนั้นเขาก็ดูเวลา “ขอโทษด้วย พวกเราต้องออกไปซื้อนมแกะสำหรับเจ้าตัวน้อยตัวนี้ ถ้าหากคุณไม่รังเกียจก็กลับมาใหม่ครั้งหน้านะ” เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่สุภาพ
เอมี่พยักหน้าในขณะที่เธอลูบหัวลูกแมว “ใช่ ลูกเป็ดขี้เหร่หิวแล้ว” เธอหยิบเหรียญทองสี่เหรียญออกมาจากกระเป๋าของเธอวางลงบนโต๊ะแล้วหยิบเหรียญมังกรขึ้นมา “คุณปู่เคราขาวคุณตัวเล็กและไม่ต้องการอาหารมากนัก คุณจะไม่โตขึ้นอีกแล้ว ดังนั้นประหยัดเงินของคุณไว้สำหรับมื้อต่อไปของคุณดีกว่า นี่เงินทอนของคุณ”
“…” ครัสซูมีอารมณ์ผสมปนเปอยู่มากมาย ฉันบอกพวกเขาไปแล้วว่าฉันเป็นใครและเสนอว่าจะทดสอบพรสวรรค์ทางเวทมนต์ของเธออย่างจริงใจและจะรับเธอเป็นลูกศิษย์ของฉัน แต่ฉันกลับถูกปฏิเสธเพียงเพราะว่าลูกแมวต้องการกินนมแกะ ฉันเดาว่าถ้าเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังก็คงจะไม่มีใครเชื่อ
ถึงแม้ว่าระหว่างการเดินทางเขาจะไม่ได้รับลูกศิษย์เลยแต่เกือบทุกคนก็จะแสดงให้เห็นถึงความเคารพและชื่นชม พวกเขายินดีที่จะจ่ายเงินเพื่อให้เขาทดสอบลูกๆของพวกเขาด้วยซ้ำ
แต่น่าเศร้าที่มันเป็นความจริง ท่าทางและการแสดงออกของพวกเขานั้นตรงกัน พวกเขาไม่ต้องการให้ฉันอยู่ที่นี่
“เอาล่ะ งั้นฉันจะกลับมาใหม่” ครัสซูผู้ถูกปฏิเสธเป็นครั้งแรกเมื่อพยายามรับลูกศิษย์หยิบเหรียญขึ้นมาแล้วเดินไปที่ประตูพร้อมกับไม้เท้าของเขา
“เดินระวังๆด้วยนะคุณปู่เคราขาว ถ้าคุณหกล้มคุณอาจจะไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก” เอมี่พูดในขณะที่ครัสซูกำลังเปิดประตู
มือของครัสซูหยุดชะงัก เขาหันกลับมาอย่างรวดเร็วและเห็นใบหน้าที่เป็นห่วงของเอมี่ มันเหมือนกับว่าเขาเคยเห็นเด็กผู้หญิงเอลฟ์ที่พูดแบบนี้มาก่อน
เขาเคยได้รับคำพูดแบบนี้ในตอนที่เขานั่งไอและอยู่ในช่วงบั่นปลายของชีวิตอยู่ที่ข้างหน้าต่างของชั้นที่ 32 ของหอคอยนักเวทย์ ทันใดนั้นเสียงที่ฟังดูกระฉับกระเฉงและเป็นกังวลก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังเขา “ระวังด้วยนะคุณปู่เคราขาว ถ้าคุณตกลงไปคุณอาจจะไปฆ่าคนอื่นตายได้”
เมื่อเขาหันหลังกลับมา มันเป็นเด็กสาวอายุประมาณ 16 ปี นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับเธอ คำพูดของเธอทั้งน่าแปลกใจและน่าขบขัน เธอมีความคิดที่แสบสันและลิ้นที่ชั่วร้ายเหมือนกับสาวน้อยตรงหน้าเขาคนนี้
