Chapter 72 : มันจะอ้วน
เด็กสาวมองเขาอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเธอก็แกะน้ำเต้าที่ผูกเอาไว้กับเข็มขัดของเธอออกมาแล้วโยนมันให้กับเขาโดยบอกว่ามันเป็นน้ำพุจากบ้านของเธอและมันจะช่วยดับกระหายให้กับเขาได้ หลังจากนั้นเธอก็เดินขึ้นบันไดไป
ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีสิทธิ์เข้ามาในหอคอยนักเวทย์ ยิ่งเป็นเผ่าพันธุ์อื่นด้วยแล้วยิ่งเป็นไปได้ยาก ความกังวลและความร้อนใจที่เขารู้สึกก่อนหน้านี้หายไปแล้ว เขาไอออกออกมาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเปิดจุกน้ำเต้าและดื่ม เขารู้ได้ในทันทีว่ามันเป็นน้ำนมแห่งชีวิตซึ่งมีค่ามากยิ่งกว่าน้ำจากน้ำพุแห่งชีวิต
ภายในน้ำเต้านี้มีพวกมันอยู่เพียงแค่สามหยดเท่านั้น แต่พวกมันช่วยยืดอายุขัยของเขาได้มากกว่า 10 ปี
เธอมอบของล้ำค่าแบบนี้ให้กับเขา – ชายชราที่พบกันโดยบังเอิญ – ราวกับว่ามันเป็นแค่ขวดน้ำธรรมดาและเธอไม่รู้จักชื่อของเขาด้วยซ้ำ
เขาได้รู้ในภายหลังว่าเธอเป็นเจ้าหญิงเอลฟ์ ผู้สืบทอดบัลลังก์แต่เพียงผู้เดียว เธอนำน้ำนมแห่งชีวิตมาจากที่บ้านเพื่อเอาไว้ดื่มดับกระหาย เธอเห็นเขาไอเธอจึงมอบมันให้กับเขา
มันเป็นครั้งแรกที่เธอมาที่อาณาจักรรอท เจ้าหน้าที่เอลฟ์ได้มาเยี่ยมเพื่อนที่หอคอยและเธอก็แอบตามมาด้วย เธอหลอกล่อยามไปทางอื่นจากนั้นเธอก็แอบเข้าไปข้างใน เธอขึ้นไปที่ชั้นบนสุดแล้วเขียนข้อความเอาไว้ว่า “เจ้าหญิงเอลฟ์อยู่ที่นี่แล้ว !” จากนั้นเธอก็จากไปพร้อมกับความพึงพอใจ
เธอเป็นเจ้าหญิง ดังนั้นพระราชาจึงไม่สามารถลงโทษเธอได้ เขายังคงเก็บข้อความสีเขียวของเธอเอาไว้เป็นหลักฐานของมิตรภาพระหว่างสองประเทศ
ครัสซูดึงความคิดของเขากลับมาแล้วพยักหน้าให้เอมี่พร้อมกับยิ้ม “ขอบคุณ” เขาพูด สาวน้อยคนนี้เหมือนกับเธอมาก น่าจะเป็นเพราะว่าเธอเป็นลูกครึ่งเอลฟ์ เขาผลักประตูเปิดแล้วเดินออกไป
เขาไม่ได้ยินข่าวคราวของเธอมาหลายปีแล้ว ความจริงของเหตุการณ์นั้นถูกปกปิดเอาไว้โดยสิ้นเชิงและสิ่งที่เขารู้ก็คือมีข่าวลือว่าอเล็กซ์ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากนั้นก็ถูกสังหารในการซุ่มโจมตีครั้งนั้นและไม่มีใครได้ยินข่าวของเจ้าหญิงเอลฟ์มาตั้งแต่นั้นมา ไม่มีใครที่เชื่อมโยงสองเรื่องนี้เข้าด้วยกันได้ยกเว้นเพียงแค่ไม่กี่คนที่มีตำแหน่งสูงในเผ่าพันธุ์ทั้งสอง
“ดูเหมือนว่าเจ้าของร้านจะไม่ต้องการให้ลูกสาวของเขาจากเขาไป ฉันควรพาเขาไปที่หอคอยด้วยมั้ยนะ ?” ครัสซูพึมพำในขณะที่เขามองย้อนกลับไป จากนั้นเขาก็เดินกะเผลกออกไปพร้อมกับใช้ไม้เท้าช่วยพยุงตัว
ไม่ไกลออกไปที่ประตูร้านขายน้ำยาเวทย์ อูเรี่ยนที่สวมชุดคลุมสีดำยืนอยู่ตรงนั้นและหรี่ตามองไปที่ครัสซูที่เดินออกไป “ทำไมเขาถึงออกมาจากหอคอยโลงศพนั่นล่ะ ?” เขาพึมพำกับตัวเองในขณะที่เปลวไฟสีเขียวเข้มกำลังพลิ้วไหวอยู่ในฝ่ามือของเขา จากนั้นเขาก็หันหน้าไปมองแม็กซ์และเอมี่ที่เพิ่งเดินออกมาจากร้านอาหาร เขาขมวดคิ้วเมื่อเขามองไปที่เอมี่ “ไอ้แก่นั่นต้องการรับสาวน้อยเป็นลูกศิษย์ของเขาเหรอ ?”
แม็กซ์สัมผัสได้ถึงสายตาของอูเรี่ยน มันเป็นเรื่องดีที่เอมี่เป็นอัจฉริยะ แต่ฉันรู้สึกไม่ดีเลยที่เห็นว่าเธอกลายเป็นเป้าหมายของคนอื่น
ครัสซูดูสุภาพ มันเป็นเกียรติที่จะได้รับใช้ราชวงศ์และเกียรตินั้นจะมาพร้อมกับความรับผิดชอบและความยับยั้งชั่งใจ อย่างไรก็ตามเพื่อนบ้านที่สวมเสื้อคลุมสีดำของเขากำลังทำให้เขารู้สึกกังวลว่าเขาอาจจะเป็นนักเวทย์มนตร์ดำ รูปลักษณ์ของเขา เสียงของเขาและการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าของเขานั้นดูเซื่องซึม เยือกเย็นและมืดหม่น
เอมี่หยุดที่ร้านของเพื่อนบ้านของพวกเขา “อรุณสวัสดิ์คุณปู่เต่า ถ่านดำ ถั่วเขียว สวัสดี !” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม
แม็กซ์ยกคิ้ว “เต่า…” อันที่จริง อูเรี่ยนเพียงแค่หลังค่อมเล็กน้อยเท่านั้น ปกติคนมักไม่ชอบชื่อเล่นแบบนี้ – มันเป็นคำที่หยาบคายเล็กน้อย เอมี่เด็กเกินกว่าที่จะรู้เรื่องนี้ แต่แม็กซ์รู้สึกอาย ดังนั้นเขาจึงต้องการที่จะขอโทษ
อูเรี่ยนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “อรุณสวัสดิ์” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสากๆและฟังดูน่ากลัวเหมือนกับเสียงโลหะขูดกัน
แม็กซ์กลืนคำพูดของเขากลับลงไป ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ไม่ชอบชื่อเล่นของเขา แต่ฉันรู้สึกว่าว่าภาพนี้มันคล้ายกับตอนครัสซูเลย ถ้าเขาต้องการที่จะรับเอมี่เป็นลูกศิษย์ด้วยนั่นคงจะน่าปวดหัวมากๆ
“เอมี่ ตัวน่าเกลียดอะไรที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ ?” ถ่านดำถามเมื่อมันขยับเข้ามาใกล้ มันยังคงมีใบไม้สองใบอยู่บนตัวของมัน
“มันน่ารักมากกว่านายอย่างชัดเจน” ถั่วเขียวพูดพร้อมกับมองอย่างเหยียดหยามไปที่ถ่านดำ “แต่ว่าแมวไม่ได้มีแค่สีดำไม่ก็สีขาวเท่านั้นเหรอ ? ทำไมมันถึงมีสีส้มกับขาวล่ะ ?” มันถามอย่างสงสัย
“เหมียว !” ลูกเป็ดขี้เหร่ส่งเสียงขู่ไปที่อีกา มันยื่นอุ้งเท้าสีชมพูออกมาราวกับว่ามันพยายามที่จะแสดงกรงเล็บของมัน แต่เสียงของมันยังฟังดูเหมือนเด็กเล็กๆ
“แมว !” ถ่านดำกระโดดถอยหลังไปอย่างตกใจ แต่มันก็เงยหน้าขึ้นในขณะที่มันมองไปที่ลูกแมวอีกครั้ง “ฉันคือผู้ทรงเกียรติ ฟามา โอดิน เบ็น ฉันไม่มีวันกลัวลูกแมวผิดปกติที่ดูน่าเกลียดตัวนี้หรอก” มันพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ
เอมี่ส่ายหัว “มันไม่ใช่ลูกแมว มันเป็นลูกเป็ดขี้เหร่” เธอลูบขนเพื่อปลอบมัน “ถ่านดำ นายเป็นคนที่น่าเกลียดที่สุดที่นี่และลูกเป็ดขี้เหร่เป็นได้แค่คนที่น่าเกลียดที่สุดอันดับสองเท่านั้นและมันจะโตขึ้นได้อีก”
ถ่านดำกลายเป็นรู้สึกกังวลเล็กน้อยอีกครั้ง แต่เมื่อมันเห็นลูกแมวตัวเล็กกระดิกหางของมันอย่างภาคภูมิใจมันก็พูดเย้ยหยัน “ฉันไม่กลัวเจ้าตัวน้อยนั่นหรอก ดูที่ขาสั้นๆของเขาสิ มันไม่สามารถเข้าใกล้ฉันได้หรอก นอกจากนี้การเติบโตในร้านอาหารก็จะทำให้มันอ้วนด้วย”
แม็กซ์พยักหน้าให้กับเอมี่ด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะเอมี่ พ่อต้องเตรียมวัตถุดิบอีกเมื่อเรากลับมา” เขาพูด วัตถุดิบของโร่วเจียหมัวนั้นต้องเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าและการจ้องมองของนักเวทย์คนนี้กำลังทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ
“ไปก่อนนะ” เอมี่พูดและโบกมือ แล้วเดินออกไปพร้อมกับแม็กซ์
“บางทีฉันก็น่าจะดูๆเธอเอาไว้เหมือนกัน ถ้าเธอมีพรสวรรค์ด้านมนต์ดำฉันจะขโมยเธอจากไอ้แก่นั่น มันช่างน่าสนใจจริงๆ…” อูเรี่ยนพึมพำกับตัวเองในขณะที่เขามองดูเอมี่เดินจากไป
หลังจากที่พวกเขากลับมาจากตลาด แม็กซ์ก็แบ่งนมแกะใส่ขวดให้กับเอมี่และลูกแมวและมองดูทั้งคู่ดูดนมอย่างมีความสุข จากนั้นเขาก็เทนมใส่ถ้วยสำหรับตัวเขาเอง เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นไม่สามารถฟื้นกลับมาได้ในเวลาอันสั้น แต่เขารู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของเขาที่เพิ่มขึ้นมาอย่างช้าๆ
ในขณะที่เขากำลังนวดแป้งเขาก็ตรวจสอบตารางภารกิจภายในหัวของเขา เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการขายโร่วเจียหมัว 1,000 อัน ด้วยความเร็วระดับนี้เขาสามารถทำมันให้เสร็จได้ภายในเวลาประมาณหกวัน
อย่างไรก็ตามภารกิจรับลูกค้า 1,000 คนแบบไม่ซ้ำหน้านั้นดูไม่ค่อยดีนัก มีลูกค้าใหม่เพียงแค่ 10 คนเท่านั้นที่เข้ามาในตอนเช้า ตอนนี้ลูกค้าประจำมีมากเกินไป เขารู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย
ฉันต้องมีประสิทธิภาพให้มากขึ้น การสั่งอาหารและการบริการนั้นใช้เวลามากเกินไป เอมี่ไม่สามารถจัดการกับสองเรื่องนี้ได้ บางทีฉันน่าจะจ้างคนมาทำหน้าที่นี้ แม็กซ์คิด
สำหรับกลยุทธ์จำกัดการซื้อนั้นเขาไม่ต้องการที่จะทำ ถ้าลูกค้าไม่ได้กินอาหารอย่างที่พวกเขาต้องการพวกเขาก็อาจจะเปลี่ยนใจไปกินอาหารที่ร้านอื่น จริงมั้ย ?
