Chapter 8 : รอเดี๋ยวนะพ่อ
ข้าวผัดจากกระทะนั้นยังคงร้อนอยู่ กลิ่นของไข่และต้นหอมทำให้เอมี่ต้องสูดหายใจเข้าลึกๆและมองไปที่ข้าวผัดตรงหน้าด้วยตาที่เป็นประกาย
ข้าวแต่ละเม็ดนั้นเคลือบไปด้วยไข่ราวกับว่าพวกมันกำลังส่องแสงอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นมันไม่ได้มีแค่สีทอง มันยังมีสีเขียว แดงและขาว สีพวกนั้นผสมรวมกันได้อย่างสมบูรณ์แบบ เอมี่อดกลืนน้ำลายไม่ได้ เธอเงยหน้าขึ้นมองแม็กซ์และถามขึ้นด้วยความแปลกใจ “พ่อ พ่อเอาสายรุ้งใส่ลงไปด้วยเหรอ ?”
“อะไรนะ ?” แม็กซ์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแปลกใจกับคำพูดของเธอ เขามองไปที่ข้าวผัดหลากสี มันดูเหมือนกับสายรุ้งจริงๆ เด็กน้อยคือสิ่งที่น่าสนใจที่สุดในโลกนี้ แม็กซ์พยักหน้าและยิ้มออกมา “ใช่ นี่คือข้าวผัดสายรุ้ง เอาสิ ลูกลองกินดูเลย”
“ไม่ พ่อกินก่อนแล้วหนูค่อยกิน” เอมี่ส่ายหน้าและตักข้าวขึ้นมาหนึ่งช้อนและยื่นมาให้กับแม็กซ์
“ลูกกินได้เลยเอมี่ พ่อยังไม่หิว พ่อจะทำเพิ่มทีหลัง” แม็กซ์ส่ายหน้าและยิ้มออกมา
“ไม่ พ่อตื่นมาทำอาหารให้เอมี่ตั้งแต่เช้า พ่อต้องหิวกว่าหนูแน่ๆ” เอมี่ยังคงยืนกราน เธอเขย่าช้อนเบาๆเพราะเธอมีแรงน้อยแต่เธอก็ไม่คิดดึงมือกลับ
“ก็ได้ งั้นพ่อจะกินคำนึงแล้วกัน” แม็กซ์ยิ้มและกินข้าวเข้าไป เมื่อข้าวผัดแสนอร่อยเข้าไปในปาก ความรู้สึกอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งหัวใจของเขา เด็กน้อยนี่แอบกลืนน้ำลายอยู่หลายครั้งแล้วแต่เธอก็ยังยืนกรานว่าจะให้เขากินก่อน
มันรู้สึกดีจริงๆที่ได้รับการห่วงใย
“งั้นหนูจะกินแล้วนะ” เอมี่ดึงช้อนกลับไปและตักข้าวผัดขึ้นมาอีกคำก่อนจะมองไปที่ข้าวในช้อน “ขอโทษนะสายรุ้ง แต่ฉันต้องกินแกแล้วล่ะ”
แม็กซ์ยิ้มออกมา เด็กน้อยนี่ใสซื่อจริงๆ เขาเอามือเท้าคางและมองไปที่เอมี่ด้วยความคาดหวังและกังวล
เขาคิดว่าข้าวผัดนี้อร่อย แต่มันก็เป็นอาหารจากโลกของเขา ยังไงซะวัฒนธรรมของที่นี่ก็แตกต่างออกไป เขาไม่มั่นใจว่าเอมี่จะชอบมันรึเปล่าหรือว่าเธอจะไม่ชินกับรสชาติแบบนี้
ไม่นานหลังจากที่เธอเอาข้าวเข้าปาก หูแหลมๆของเธอก็ขยับเล็กน้อย ข้าว กุ้ง แฮม เห็ดและหน่อไม้ที่เคลือบด้วยไข่มีรสชาติที่อร่อย สัมผัสมันนุ่มลื่นพร้อมกับมีกลิ่นหอมหวานละลายอยู่ในปากของเธอ มันดีเกินกว่าที่เธอจะอธิบายออกมาได้
เทียบกับข้าวผัดจานนี้แล้ว เธอรู้สึกว่าแพนเค้กที่เป็นของโปรดของเธอนั้นเป็นเหมือนกับหินเลย บางทีเธออาจจะไม่กินมันอีกต่อไป
หลังจากที่กินคำแรกเข้าไปแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะกินคำที่สอง เธอหยุดมือไม่ได้และไม่มีทางที่จะรู้สึกมีความสุขไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“ข้าวผัดสายรุ้งนี่ดีจริงๆ พ่อสุดยอดไปเลย…” เอมี่พึมพำออกมาตอนที่มีโอกาส ตาของเธอยังคงมองไปที่จานข้าวตลอดเวลา เธอยังคงตักข้าวเข้าปากอยู่ตลอดและไม่คิดที่จะพักหายใจเลยแม้แต่น้อย
“กินช้าๆหน่อย” แม็กซ์พูด เขาลุกขึ้นยืนไปเติมน้ำใส่แก้วแล้ววางเอาไว้ข้างๆเธอ เมื่อเห็นหูแหลมๆที่ส่ายไปมาแม็กซ์ก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ ท่าทางของเอมี่ได้บอกทุกอย่างแล้ว เธอพอใจกับข้าวผัดจานนี้มาก การฝึกฝนที่น่าเบื่อและซ้ำซากที่เขาทำในพื้นที่ทดสอบนั้นให้ผลลัพธ์ที่ดี การนั่งดูเธอกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยนี้อาจจะคุ้มค่าก็ได้
เดาว่าฉันคงตกหลุมรักการทำอาหารในไม่ช้า แม็กซ์พูดกับตัวเอง เมื่อเห็นเด็กน้อยกินอย่างเอร็ดอร่อยมันก็ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความสำเร็จ เธอกินอย่างกับคนตะกละซึ่งมันทำให้เขาพลอยรู้สึกหิวไปด้วย
ตอนที่เธอกินจนหมด เอมี่ก็ยกจานขึ้นมาเลีย แม้แต่เนื้อกุ้งก็ไม่เหลือแม้แต่น้อย เธอวางจานลงและพูดขึ้นด้วยสีหน้าคาดหวัง “เอาอีก พ่อ เอมี่อยากกินข้าวผัดสายรุ้งอีก มันอร่อยมาก”
“เอาอีก ?” แม็กซ์ประหลาดใจและมองไปที่จานเปล่า เขาผัดข้าวให้เธอกินเท่ากับที่ผู้ใหญ่กินและเอมี่ก็กินมันจนหมดแต่เธอก็ยังขอเพิ่มอีก
“ใช่ เอมี่อยากกินอีก” เอมี่พยักหน้าพร้อมกับกระพริบตามองไปที่แม็กซ์ด้วยสีหน้าคาดหวัง แต่เมื่อคิดดูอีกทีเธอก็มองไปที่ครัวแล้วก็รู้สึกลังเลขึ้นมาก่อนที่เธอจะพูดขึ้น “แต่พ่อยังไม่ได้กินเลย เรามีข้าวพอมั้ย ? เอมี่ ไม่กินอีกก็ได้”
“แน่นอนว่าเรามีข้าวเยอะมากและพ่อก็กินข้าวผัดของเอมี่ไปด้วย นั่นคงทำให้เอมี่ไม่อิ่ม พ่อจะไปทำมาเพิ่มอีกแล้วมากินด้วยกันกับเอมี่นะ ?” แม็กซ์ลูบหัวเอมี่พร้อมกับยิ้มออกมา เด็กน้อยมักจะเป็นห่วงเขาอยู่เสมอ น่ารักจริงๆ
แม็กซ์ค้นความทรงจำในหัวและพบว่าเอมี่กินข้าวได้ถึงสองถ้วยแม้ว่าเธอจะอายุแค่ 4 ขวบก็ตาม นอกจากนี้นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้กินของที่อร่อยแบบนี้ ดังนั้นจึงพอเข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงอยากกินเพิ่มอีก ถึงอย่างนั้นแม็กซ์ก็ไม่อยากให้เธอกินเยอะเกินไป มันเพิ่งจะเช้า ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจทำให้เธออีกแค่ครึ่งถ้วย
“ดีเลย วันนี้พ่อทำอาหารได้เก่งจริงๆ” เอมี่มองไปที่แม็กซ์และปรบมือ
แม็กซ์ลุกขึ้นยืนก่อนจะเก็บโต๊ะและเตรียมที่จะเข้าไปในครัว
จากนั้นก็มีเสียงของระบบดังขึ้น “โบนัสการใช้วัตถุดิบฟรีหมดแล้ว จากนี้ไปวัตถุดิบทุกอย่างที่ระบบจัดหาให้คุณจะต้องจ่ายก่อนที่จะใช้มัน ราคาเป็นดังนี้ โปรดตรวจสอบ”
“จ่าย ?” แม็กซ์ผงะและนึกถึงตอนที่เขาอยู่ในพื้นที่ทดสอบ ตอนที่ทำภารกิจระบบพูดถึงเรื่องสิทธิในการซื้อวัตถุดิบอยู่แต่ตอนนั้นเขาเพ่งสมาธิไปที่การทำข้าวผัด เขาคิดว่าระบบจะให้วัตถุดิบพวกนั้นฟรีๆและไม่คิดว่าจะต้องซื้อมัน
แม็กซ์สงบใจลงและมองไปที่ราคา ทันใดนั้นตาของเขาก็ต้องเบิกกว้างเพราะความตกใจ “พระเจ้า ! ระบบ มันต้องมีปัญหากับราคาแน่ๆ”
“ราคาไม่ได้มีปัญหาอะไร” ระบบตอบกลับอย่างใจเย็น
“กุ้งราคาตัวละ 50 ทองแดง ไอ้นี่ฉันพอรับได้อยู่ แต่ถั่วฝักละ 1 ทองแดง…นี่จะปล้นฉันรึไง ?” แม็กซ์ขมวดคิ้ว
ในรายชื่อนั้นมันบอกว่า
ส่วนผสมสำหรับข้าวผัดหยางโจว
กุ้ง : 50 ทองแดงต่อตัว — ต้องใช้ 2 ตัว
ไข่ : 30 ทองแดงต่อฟอง — ต้องใช้ 2 ฟอง
แฮม : 40 ทองแดงต่อชิ้น — ต้องใช้ 1 ชิ้น
เห็ด : 30 ทองแดงต่อชิ้น — ต้องใช้ 1 ชิ้น
หน่อไม้ : 30 ทองแดงต่อหน่อ — ต้องใช้ 1 หน่อ
ข้าว : 30 ทองแดงต่อถ้วย — ต้องใช้ 1 ถ้วย
ถั่วเขียว : 1 ทองแดงต่อฝัก — ต้องใช้ 5 ฝัก
ต้นหอม : 1 ทองแดงต่อต้น — ต้องใช้ 1 ต้น
ทั้งหมด 296 ทองแดง
“ราคาส่วนผสมสำหรับข้าวผัดหยางโจว 1 จานซื้อแพนเค้กได้ 296 ชิ้นเลยเนี่ยนะ !” แม็กซ์หมดคำพูด แล้วฉันจะเปิดร้านได้ยังไงกับราคาวัตถุดิบที่แพงขนาดนี้ !
