Akashic Record – บันทึกอาคาชิคของหนูน้อยหมวกแดง – ตอนที่ 11

R/C – 2-1

แค่ความฝัน

“อ้ากกกก..!!!!”

ดวงตาของเรดเปิดกว้างขึ้นพร้อมกับเสียงร้องที่เหมือนกับมีความเจ็บปวดมากมายถาโถมเข้ามาในประสาท ซึ่งเป็นวินาทีเดียวกับที่เธอผุดลุกขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวไม่หยุด

ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาไม่ใช่เพียงแค่ความเจ็บปวดเท่านั้น แต่เป็นความรู้สึกด้านลบต่างๆ เหมือนกับว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้มันจ้องจะทำร้ายตัวของเธอเอง ราวกับเธอเป็นศัตรูกับโลกใบนี้

ทำไมต้องเป็นเธอ เธอทำอะไรผิด ทำไมเธอต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ทำไมถึงต้องพบเจอกับความเจ็บปวดทรมานที่แสนโหดร้ายแบบนี้

เธอไม่ได้ทำเรื่องอะไรผิดแบบตอนนั้นไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องทำร้ายเธอด้วย.. เธอเชื่อฟังคำพูดของคุณแม่แปลกหน้าที่ไม่รู้จักด้วยซ้ำ

เธอพยายามจะช่วยคุณยายแปลกหน้าโดยการเอาอาหารไปให้เธอที่ป่วยอยู่.. หรือว่าเป็นเพราะเธอมาอยู่ในร่างของเด็กคนนี้.. นี่มันไม่ใช่เธอ เธอไม่สมควรมาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ

“ไม่ๆ.. ไม่!”

เธอคว้ามือไปด้านข้างด้วยสัญชาตญาณ แต่ทว่าขวดยาที่วางอยู่ด้านข้างกลับร่วงลงบนพื้นซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฝาขวดยาที่ปิดไม่สนิทถูกเปิดออกส่งผลให้เม็ดยากลิ้งกระเด็นไปทั่วทั้งห้อง

มือสองข้างของเรดสั่นด้วยความสับสนและหวั่นวิตก เธอรีบลุกจากเตียง แต่ก็เพราะรีบเกินไปส่งผลให้ผ้าห่มที่พัวพันอยู่รอบขาดึงขาเธอเอาไว้พอก้าวขาพลาดก็ทำให้เธอหกล้มไปข้างหน้า

จนทำให้หัวของเธอฟาดเข้ากับพื้นอีกรอบหนึ่งอย่างรุนแรง มันแรงกว่าตอนนั้นมากจนมีเลือดไหลออกหน้าผากเธอเลย แต่ทว่ามือของเรดพยายามคว้าหาเม็ดยาที่กลิ้งอยู่บนพื้น

มุมมองของเธอลอยเคว้งคว้างเหมือนกับพื้นตรงหน้ากลายเป็นกระดูกสันหลังของสัตว์ประหลาด พื้นที่ไม่เรียบตรงทำให้เม็ดยาที่กลิ้งหนีมือเธอไป ความรู้สึกที่ราวกับถูกเร่งเร้าและสับสนมันทำให้เธอเหมือนกับจะเป็นบ้า

“บัดซบ บัดซบ บัดซบ!!!”

เธอตะโกนออกมาพร้อมกับเอาหัวโขกลงกับพื้นอย่างรุนแรงด้วยความหงุดหงิด ซึ่งด้วยความที่พื้นมันทำจากไม้เพราะการเอาหัวโขกลงกับพื้นมันส่งผลให้วินาทีต่อมาก็มียาเม็ดหนึ่งก็กลิ้งมาอยู่ใกล้ๆ มือของเธอ

ซึ่งในสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นมันเหมือนกับภาพตรงหน้ามีพระเจ้าประทานพรให้แก่เธออย่างไรอย่างนั้น

ความโล่งอก ความรู้สึกปลอดภัย ทุกอย่างมันค่อยๆ หลอมรวมออกมากลายเป็นเม็ดยาตรงหน้า ก่อนที่เธอจะหยิบมันใส่ปากแทบจะทันที

ยาเม็ดนั้นถูกกลืนลงไปในท้องของเรด…

“……”

ผ่านไปความรู้สึกของเธอค่อยๆ สงบลงอย่างช้าๆ ข้อมูลทุกอย่างกลับคืนมาอย่างปกติอารมณ์ที่เคยพุ่งสูงขึ้นถูกทำให้สงบลง

เมื่ออารมณ์ของเธอสงบลง เธอก็รีบเก็บยาเข้าไปในขวดเหมือนเดิม แต่ในตอนนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าดังออกมาจากนอกห้องของเธอก่อนที่ประตูจะถูกผลักเข้ามาอย่างรุนแรง

“เรด.. เป็นอะไรลู—-?! เลือดไหลไม่ใช่เหรอนั่นน่ะ!”

คนที่ผลักประตูเข้ามาคือแม่ของเธอ แต่พอแม่ของเรดเห็นหัวที่แตกของเรดเธอก็ถึงกับตกใจทันที เธอรีบวิ่งเข้ามาหาเรดด้วยความเป็นห่วงเป็นใย แต่ในทางด้านของเรดกลับต้องรีบซ่อนขวดยาเอาไว้ด้านหลังเธอ

เป็นเพราะเมื่อกี้แม่ของเธอเข้ามาก่อน เรดยังหายาเม็ดสุดท้ายไม่เจอ เพราะยาขวดนี้เป็นขวดใหม่ต้องมียี่สิบเม็ด แต่พึ่งเก็บมาได้สิบแปดเม็ดอีกหนึ่งเม็ดกินไปแล้ว

ดังนั้นจึงเหลือเม็ดที่ยังไม่ได้เก็บอยู่หนึ่งเม็ด ซึ่งมันน่าจะกลิ้งไปอยู่ใต้เตียง เพราะว่าโลกนี้ไม่ใช่โลกเดิมไปแล้ว เป็นโลกที่ไม่น่าจะมีระบบการแพทย์เหมือนโลกเดิมเธอ ถึงจะไม่รู้ว่าขวดยานี่ตามเธอมาต่างโลกได้ด้วยยังไงก็ตามแต่…

ทว่ายาทุกเม็ดในตอนนี้ล้วนมีค่าเพราะไม่สามารถหามาได้อีกแล้ว นี่คือต่างโลกยุคกลาง บางทีบนโลกนี้ตอนนี้นั้นมียาคลายเครียดเพียงประเภทเดียว และนั่นคงเป็นยาเสพติดแน่ๆ

ดังนั้นเรดต้องใช้ยาอย่างประหยัด แต่เพราะคุณแม่เข้ามาก่อนเรดเลยไม่เก็บยาเม็ดสุดท้าย เพราะพอเธอเห็นแผลบนหัวของเรด เรดก็โดนคุณแม่ลากตัวออกไปนอกห้องนอนเพื่อทำแผลทันที

“เลือดไหลออกมาตั้งขนาดนี้ เพราะฟาดลงแผลเก่าใช่ไหมเนี่ย?”

ผู้เป็นแม่กำลังใช้ผ้าชุบน้ำยาอะไรสักอย่างจิ้มใส่แผลของเรดอย่างอ่อนโยน แม้จะแสบแปล๊บๆ อยู่บ้างแต่เรดก็ไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดอะไรออกมามากนัก

“แผลเก่า..?”

“ก็แผลที่หัวที่ลูกล้มไง”

“อ้อ ใช่ค่ะ..”

ถึงจะไม่รู้ว่าแผลเก่าที่ว่าคืออะไร เกิดขึ้นตอนไหน ในช่วงเวลาใด แต่เรดได้แต่ต้องตอบพยักหน้าออกไปเหมือนกับว่าเข้าใจทุกอย่าง เพราะเธอเป็นเรดคนอื่นที่ไม่ใช่เรดคนนี้

ต่อให้คุณแม่ชวนคุยเรื่องอดีตไป สิ่งที่เรดทำได้มีเพียงเออออไปตามน้ำเท่านั้นนั่นแหละนะ และในขณะที่แม่เรดกำลังทำแผลให้อยู่นั้นเอง

เรดก็นึกถึงฝันที่ฝันเมื่อคืน.. ฝันนั่นมันอะไรกันแน่นะ ทั้งชัดเจนและความเจ็บปวดที่เธอได้รับจากความฝันนั้น มันก็สมจริงมากจนเกินไป มันสมจริงในระดับที่ว่าถ้าเธอไม่ตายตอนจบเธอคงคิดว่านั่นเป็นอีกโลกหนึ่งเลยล่ะ

และไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยฝันแบบนี้หรอกนะ ไอ้ความฝันประเภทที่ให้ความรู้สึกที่ได้รับมาจากฝันมันสมจริงจนเกินไปจนแยกไม่ออกทันทีในตอนตื่นว่านั่นคือความฝันหรือความจริงอะไรแบบนั้นน่ะ

เพราะฝันแบบนั้นจะเป็นฝันที่เราไม่รู้ตัวว่าเป็นฝันตอนที่กำลังฝันอยู่ด้วย

แต่ไอ้ความฝันแบบนั้นก็เป็นฝันที่ไม่ได้มอบความเจ็บปวดนี่น่า มันเป็นการฝันถึงความสุขจนไม่อยากจะตื่นขึ้นมามากกว่า แบบความรู้สึกที่ถูกรักจากคนแปลกหน้าในความฝันน่ะ

บางครั้งมันก็ทำให้เธออยากที่จะนอนหลับไปตลอดเลยด้วยซ้ำ เพื่อหนีจากความจริงอันโหดร้าย ความฝันนี้แหละคือความจริงสำหรับเธอ.. อันนี้ก็เหมือนกันเพียงแค่เปลี่ยนจากความรู้สึกด้านบวกเป็นด้านลบแทน

แต่พอเรดคิดถึงเรื่องนี้อยู่ดีๆ ก็รู้สึกเดจาวูเหมือนเคยคิดเรื่องนี้มาแล้ว..

แต่ทุกอย่างก็เป็นเพราะเมื่อวานเธอได้มาต่างโลกนั่นแหละ… มันเลยทำให้เธอยังสับสนจนเกิดเป็นความเครียดอยู่ละมั้ง อีกอย่างเธอต้องทานยาแทบทุกเช้าอยู่แล้ว

อาจจะเพราะวันที่ตื่นมาในต่างโลกเธอลืมทานหรือไม่คิดจะทาน เลยทำให้เธอฝันร้ายแบบนั้นขึ้นมาละมั้งนะ

แต่เรดก็ยังรู้สึกว่าฝันนั่นมันสมจริงจนเกินไปอยู่ดี…

และสิ่งที่เกิดขึ้นในฝันก็เป็นสิ่งที่เธอวางแผนจะทำในวันนี้ ตอนแรกเธอวางแผนว่าจะทำแบบในฝันเลยนั่นแหละคือไม่คล้อยตามใคร เดินตรงไปเรื่อยๆ แต่พอมานึกย้อนดูในฐานะมุมมองบุคคลที่สาม

เรดรู้สึกว่าจุดที่ตัวเองต้องระวังคือไม่ใช่แค่ไม่คล้อยตามหรือไม่ทำตามบทของหนูน้อยหมวกแดง.. แต่เป็นการไม่คุยกับคนแปลกหน้าเลยต่างหาก

เพราะในฝันเธอคุยกับคนอื่นไปทั่วเลยมีผลลัพธ์แบบนั้นละมั้ง เธอก็ลืมนึกไปเลยว่าบางทีเจ้าหมาป่าอาจจะได้ยินที่เรดคุยกับคุณผีเสื้อหรือกระต่ายก็ได้ เลยทำให้มันไปดักรออยู่ที่บ้านคุณยายได้

แต่ว่าหมาป่าไม่น่าจะออกมาเดินเพ่นพ่านอยู่แถวทางเดินเท้านี่น่า เพราะที่ป่าแห่งนี้มีนายพรานอยู่ด้วยอะนะ แต่ก็นะ จะหาเหตุผลให้ความฝันไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก

เพราะในโลกแห่งความฝันมันก็ไม่มีเหตุผลมาแต่แรกแล้วนี่

“เสร็จแล้วจ้ะ!”

ในขณะที่เรดกำลังจมดิ่งอยู่กับความคิดเสียงของแม่เรด ก็ดึงเธอกลับมายังโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง ที่หน้าผากของเธอตอนนี้ถูกพันไว้ด้วยผ้าสีขาว

ช่างดูขัดกับการเป็นหนูน้อยหมวกแดงเหลือเกินนะ… แถมความเจ็บปวดก็หายสนิทเร็วจนเรดรู้สึกประหลาดใจเลย

“เอาล่ะ ไปทานอาหารเช้าดีกว่า วันนี้ลูกต้องไปบ้านคุณยายด้วยนะ”

“ค่ะ”

ก็นะ เรื่องนี้คุยกันตั้งแต่เมื่อวานแล้วถึงจะไม่มีความทรงจำก่อนหน้านั้นเลย แต่เรดไม่มีทางลืมเรื่องเมื่อวานไปได้หรอก

อีกทั้งยังมีความฝันสุดพิลึกเมื่อคืนนั่นอีก.. เรดพยักหน้าตอบอย่างว่าง่าย ในขณะที่แม่ของเธอกำลังจะไปทำอาหารนั้นเอง

“แม่ เดี๋ยวหนูทำอาหารเอง”

“เอ๊ะ จะช่วยแม่ทำอาหารงั้นเหรอ ลูกทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?”

“ใช่ค่ะ จำมาจากในหนังสือน่ะ แต่แม่ไปนั่งรอทานอาหารเช้าได้เลย เดี๋ยวหนูทำเองคนเดียวก็ได้ค่ะ”

ในมุมมองของเรดแม่คนนี้เป็นแม่ที่ทำอาหารไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่และเธอเองก็ไม่อยากทานอาหารที่รสชาติจืดชืดเท่าไหร่

แม่ผู้ที่โดนลูกสาวตัวน้อยไล่ไปนั่งรอทานอาหารเธอก็ห่อเหี่ยวลงเล็กน้อย อันที่จริงเรดอาจจะไม่รู้แม่คนนี้ของเธอสนุกกับการทำอาหารมาก

พอโดนไล่ออกมาเธอก็คอตกนั่งลงบนโต๊ะอาหารอย่างช่วยไม่ได้ เธอทำได้แต่จำใจนั่งรอเรดทำอาหารเสร็จ น่าประหลาดที่เรดสามารถได้ประสบการณ์จากฝันเมื่อคืนได้ด้วย

เพราะทำอาหารในครั้งนี้เธอก็ไม่ต้องลองผิดลองถูก เธอทำทุกอย่างตามในฝันเลยด้วยซ้ำ แม้แต่ของทุกอย่างที่วางอยู่ตรงหน้าก็เหมือนในฝันทุกระเบียบนิ้ว

มือที่กำลังทำอาหารของเรดหยุดชะงักลงเล็กน้อย….

“หรือว่ามันไม่ใช่ฝัน…”

ขณะที่ความคิดนั้นผุดขึ้นมาในหัวของเธอเท่านั้นแหละเธอก็รีบส่ายหัวของเธอแทบจะทันที.. ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ก็ในความฝันเธอตายไปแล้ว

ถ้านั่นเป็นความจริงไม่มีทางที่เธอจะรอดมาได้ อีกอย่างแขนที่ขาดก็ยังอยู่… พอคิดแบบนั้นเรดก็ดึงเสื้อขึ้นมองหน้าท้องขาวสะอาดของตัวเอง

ซึ่งไม่มีริ้วรอยของแผลถูกฟันเลยแม้แต่น้อย.. ทว่าภาพตรงหน้าก็หวนกลับไปซ้อนทับกับภาพในฝันของเธอ

ท้องของเธอถูกขวานเสียบเข้าไปลึกจนถึงลำไส้ พอดึงมันออกมาลำไส้ทั้งใหญ่และเล็กก็ติดกันเป็นพวงออกมา ภาพสยดสยองนั้นซ้อนทับกับหน้าท้องที่ขาวสะอาดของตัวเธอเอง

“อุ้บ..”

เธอรู้สึกเหมือนจะอ้วกเล็กน้อย.. แต่ก็พยายามจะสงบสติอารมณ์มากที่สุดเท่าที่จะทำได้… เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

และหายใจออกเบาๆ เธอส่ายหน้าความฝันก็คือความฝันจะไปถามหาว่ามันเป็นแบบนั้นได้ไงมันก็จะมีคำถามใหม่ไม่จบไม่สิ้นนั่นแหละ

หลังจากนั้นเรดก็เอาอาหารที่ตัวเองทำไปให้คุณแม่ทาน ทั้งสองก็เริ่มทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

………..

[ใครที่คิดว่าผมจะลอยแพ คืออยากจะบอกว่าไม่ต้องคิดครับ เรื่องนี้ผมจ้างวาดปกไป 3400 บาท เลยนะ เทไปก็ตายพอดี… แค่จะมาช้าหน่อยเพราะเรื่องนี้ใช้พลังงานในการเขียนเยอะมาก ฮา – ผู้เขียน]