“ตาย! ตาย! ตาย!” หลูฉีเหว่ยไม่กล้าเคลื่อนไหวอะไร และโจมตีหลิงฮันด้วยคลื่นเสียงรูปร่างมนุษย์อีกครั้ง
“ฮ่าฮ่าฮ่า ถึงแม้เด็กอย่างเจ้าจะเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ที่เหนือกว่าผู้อื่น แต่การต่อสู้นั้นมันขึ้นอยู่กับประสบการณ์!” หลูฉีเหว่ยหัวเราะ “ข้าต่อสู้มานานจนมีอายุสองหมื่นเก้าพันปีแล้ว แล้วเจ้าจะต่อกรกับข้าได้อย่างไร?”
หลิงฮันยิ้มและพูดว่า “อย่างนั้นหรือ?”
“ข้าจะทุบหน้าของเจ้าให้ยับ แล้วมาดูกันว่าเจ้าจะยังยิ้มได้อีกหรือไม่!” หลูฉีเหว่ยกรีดร้อง และปล่อยคลื่นเสียงที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิมสามเท่า พร้อมกับดาบที่อยู่ในมือ
คลื่นเสียงรูปมนุษย์และดาบพุ่งไปที่ใบหน้าของหลิงฮัน
หลิงฮันเพียงแค่ถอนหายใจ เขายื่นมือขวาออกมาไปข้างหน้าและเริ่มใช้พลังแรงโน้มถ่วง ทันใดนั้นเองคลื่นเสียงรูปร่างมนุษย์ก็ถูกกดทับและถูกหยุดการเคลื่อนไหวอย่างสมบูรณ์
ปัง!
คลื่นเสียงรูปมนุษย์ถูกกดทับกับพื้น ทำให้พื้นไม้พังทลายลงและเกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นบนพื้นพร้อมกับฝุ่นที่ฟุ้งกระจายไปทั่ว หลายคนเริ่มโบกมือไปมาเพื่อไล่ฝุ่น
แต่ก็ยังมีผู้คนจำนวนหนึ่งที่ยังนั่งนิ่ง ถึงแม้จะมีฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว แต่ก็เหมือนมีม่านพลังบางอย่างปิดกั้นไม่ให้พวกมันผ่านไปได้
คนเหล่านั้นดูธรรมดา แต่ถ้ามองให้ดีจะเป็นกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากร่างกายของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีคนใดก็สามารถถูกพวกเขาบดขยี้ได้อย่างง่ายได้
เพราะพวกเขาคือจอมยุทธระดับสุริยันจันทรา
“เกิดอะไรขึ้น!” หลูฉีเหว่ยรู้สึกตกตะลึง เมื่อครู่เป็นการโจมตีครั้งใหญ่ของเขา แต่หลิงฮันเพียงแค่ยื่นมือออกมาก็ป้องกันการโจมตีของเขาได้แล้ว นี่ทำให้เขาไม่อาจยอมรับได้
หลิงฮันกระโจนพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายพร้อมกับกำปั้น
“หึ่ม!” ถึงแม้หลูฉีเหว่ยจะตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เขาก็รีบเรียกสติของตัวเองออกมาและรีบถอยหลบไปด้านหลังพร้อมกับคลื่นเสียงรูปร่างมนุษย์อีกครั้ง
ในเมื่อหลิงฮันสามารถหยุดยั้งการโจมตีของเขาได้ แล้วคลื่นเสียงรูปมนุษย์จะคุกคามเขาได้อย่างไร?
หมัดของเขาแฝงด้วยพลังแรงโน้มถ่วง ทำให้คลื่นเสียงรูปร่างมนุษย์ถูกกดทับทันที ต้องทราบก่อนว่าผลึกภูผาวารีนั้นคือสมบัติและหาได้ยากเป็นอย่างยิ่ง แล้วพลังของมันจะธรรมดาได้อย่างไร?
พลังแรงโน้มถ่วงของหลิงฮันนั้นยังมีผลต่อร่างกายของหลูฉีเหว่ย และดึงให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ขึ้นและต่อยหมัดไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย
หลูฉีเหว่ยเหยียดมือออกไปข้างหน้าเพื่อต้านรับ แต่ภายใต้พลังของแรงโน้มถ่วง หมัดของเขาเลยเคลื่อนที่ช้าลง ในขณะที่หมัดของหลิงฮันกระแทกเข้าใบหน้าของเขาอย่างรุนแรง ทันใดนั้นเอง กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาก็ยุบตัวลงเป็นคลื่น ก่อนที่จะกระเด็นไปด้านหลัง
เมื่อเขาถูกต่อยจนกระเด็นไปด้านหลังและกำลังจะกระแทกเข้ากับเสาหิน เขาก็เห็นใครบางคนกระโดดเข้ามากันเอาไว้ มิฉะนั้นถ้าเสาหินนี่พังทลาย บางทีทั้งโรงเตี๊ยมก็อาจพังทลายตามไปด้วย
ในตอนนี้ ทุกคนต่างจ้องมองไปที่หลูฉีเหว่ยไม่หยุด ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขามันดูเละเทะมาก
“พอได้แล้ว หากพวกเจ้ายังต่อสู้กันอีก ข้าจะเป็นคนสังหารพวกเจ้าซะ!” คนที่หิ้วร่างของหลูฉีเหว่ยไว้อยู่คือชายชราเคราขาว ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเขาปรากฏตัวออกมาจากที่ไหน เพียงแค่พริบตาเขาก็ปรากฏตัวอยู่ตรงนี้แล้ว
ชายชราเคราขาวเป็นจอมยุทธระดับสุริยันจันทราที่มีดวงอาทิตย์และดวงจันทร์อยู่ด้านหลังของเขา นี่แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นจอมยุทธระดับสุริยันจันทราขั้นต้นชั้นสูงสุด
“เฒ่าเฉียน!”
“ข้าเคยเห็นเฒ่าเฉียนมาก่อน!”
หลายคนแสดงความเคารพนับถือต่อเขา เขามีชื่อว่าเฉียนอี้ ซึ่งเป็นอดีตสมาชิกกลุ่มต้าเฉิง แต่อย่าได้คิดว่าเขาเป็นคนมีน้ำใจเชียว แท้จริงแล้วเขาเป็นนักฆ่าที่มีชื่อเสียง และโด่งดังในเรื่องความโหดร้ายของเขา แล้วยังสังหารผู้คนมานับไม่ถ้วน
หลิงฮันไม่ได้ต่อสู้เพื่อหวังชนะ เขาแค่ปกป้องสุ่ยเยี่ยนยวี่เท่านั้นและไม่มีเหตุผลที่จะต่อสู้อีกต่อไป เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้กับเฒ่าเฉียน จากนั้นก็เดินไปที่ประชาสัมพันธ์แล้วพูดว่า “พวกข้าต้องการพักที่นี่”
“เจ้าต้องการห้องหนึ่งห้องหรือสองห้อง?” เหรัญญิกกล่าว
“หนึ่ง”
“สอง!”
ประโยคแรกหลิงฮันเป็นคนพูด แต่สุ่ยเยี่ยนยวี่ก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที
“หนึ่ง!” หลิงฮันยืนกรานอีกครั้ง
“ค่าที่พักของโรงเตี๊ยมแห่งนี้คือหนึ่งคืนต่อผลึกก่อเกิดหนึ่งก้อน ระหว่างที่พักพวกเจ้าทั้งสองจะปลอดภัยอย่างแน่นอน – แน่นอนว่าถ้าเจ้าต้องการต่อสู้กับคนอื่นสามารถทำได้เช่นกัน แต่ปัญหาคือเจ้าต้องจ่ายค่าที่พักสำหรับสิบวัน แล้วถ้าเจ้าอยากพักอาศัยต่ออีกสิบวัน เจ้าก็จ่ายเพิ่มได้เช่นกัน” เหรัญญิกกล่าว
ที่นี่เรือจะออกทุกสามวัน คนทั่วไปจะพักอาศัยอยู่ที่นี่สองหรือสามวันเท่านั้น แต่ถ้าเขาจ่ายค่าที่พักสำหรับสิบวันแล้วออกก่อน เขาก็จะไม่ได้เงินคืน
หลิงฮันนำผลึกก่อเกิดออกมาสิบก้อนและส่งให้กับเหรัญญิก มันเป็นจำนวนเล็กน้อยสำหรับเขา เขาไม่สนใจมันแม้แต่น้อย
“ข้าจะนำทางท่านไปส่งที่ห้องเอง!” คนรับใช้ที่อยู่ด้านข้างกล่าว
เขาพาหลิงฮันและสุ่ยเยี่ยนยวี่ขึ้นบันได โรมเตี๊ยมแห่งนี้มีทั้งหมดห้าชั้น ซึ่งพวกเขาพักอยู่ที่ชั้นสี่
ห้องพักของที่นี่ไม่ได้สวยหรือเลิศหรูอะไรมากนัก แต่จุดประสงค์ของการพักที่โรมเตี๊ยมแห่งนี้คือความปลอดภัยและได้รับการคุ้มครองจากกลุ่มต้าเฉิง
“ท่านจะนอนพักก่อนหรือจะลงไปหาอะไรกินข้างล่าง?” คนรับใช้กล่าว
“พัก”
“เอาล่ะ หากเป็นเช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวและไม่รบกวนพวกท่านทั้งสองคนอีกต่อไป” คนรับใช้กล่าวและปิดประตู
ภายในห้องเหลือแค่หลิงฮันกับสุ่ยเยี่ยนยวี่เท่านั้น เมื่อนางเห็นหลิงฮันเดินเข้ามาใกล้ นางจึงพูดด้วยความตื่นตัวว่า “อย่าได้คิด!”
หลิงฮันหัวเราะและพูดว่า “ในหัวของเจ้าคิดเรื่องอะไรอยู่กันแน่?” จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเสียงให้ฟังดูโหดร้ายและพูดว่า “เจ้าไม่รู้หรือว่าข้ามีอุปกรณ์มิติที่สามารถพาเจ้าเข้าไปได้ และข้าจะแสดงให้เจ้าเห็น”
ทันใดนั้นเองสุ่ยเยี่ยนยวี่ก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ อุปกรณ์มิติที่สามารถพาสิ่งมีชีวิตเข้าไปได้มีเพียงแค่ตำนานเท่านั้น สำหรับนางแล้วมันเป็นไปไม่ได้เลยที่หลิงฮันจะครอบครองมัน!
“อย่าได้ต่อต้านสัมผัสสวรรค์ของข้า!” หลิงฮันกล่าว
