หลิงฮันลังเลชั่วขณะ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่ตระกูลโม่เคยช่วยเหลือเขาไว้เขาก็ไม่ปกปิดความจริงและกล่าวออกไป “ถูกแล้ว ข้าจะหลอมเม็ดยาด้วยตัวเอง”
ชายชราตกตะลึงก่อนที่รอยยิ้มจะกว้างขึ้น “นายน้อยฮัน ชายชราผู้นี้ต้องการทำธุรกิจกับนายน้อย… จริงสิ แซ่ของข้าเองก็เรียกว่าฮัน ช่างบังเอิญอะไรเยี่ยงนี้! ส่วนชื่อของข้าคือหั่ว”
“โอ้ ที่แท้ก็คือผู้จัดการฮันนี่เอง” หลิงฮันกล่าวทักทายก่อนจะกล่าวต่อ “แล้วผู้จัดการฮันต้องการจะทำธุรกิจอะไรกับข้ารึ?”
“ข้าสามารถมอบตำราเม็ดยาให้นายน้อยได้โดยไม่คิดเงิน เพียงแต่ว่าเมื่อนายน้อยหลอมเม็ดยาสำเร็จ ข้าต้องการให้นายน้อยขายเม็ดยาผ่านพวกเราเท่านั้น”
หลิงฮันชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะรู้สึกนับถือในตัวของฮันหั่ว
‘สมกับเป็นนักธุรกิจ’
หากดูแล้วจะเหมือนผู้จัดการฮันเป็นคนใจกว้าง แต่ตำราเม็ดยานั้นเป็นทรัพยากรที่เรียกว่าไร้ค่าหากขายไปแล้ว เพราะอย่างไรมันก็สามารถถูกคัดลอกได้อย่างง่ายดาย ดั้งนั้นต่อให้เขามอบให้หลิงฮันร้านค้าตระกูลโม่ก็ไม่เสียหายอะไร
ยิ่งกว่านั้นต่อให้เขาไม่ได้รับส่วนแบ่งจากเม็ดยาที่หลิงฮันนำมาขาย พวกเขาก็ยังใช้เม็ดยาของหลิงฮันในการเรียกลูกค้าได้
เม็ดยาเป็นทรัพยากรที่ขาดไม่ได้สำหรับจอมยุทธ และในช่วงที่จอมยุทธเดินทางมาซื้อเม็ดยา พวกเขาอาจจะซื้อสินค้าชิ้นอื่นติดไปด้วย ต่อให้พวกเขาซื้อสินค้าชิ้นอื่นแค่ชิ้นเดียว ตระกูลโม่ก็ยังได้รับผลประโยชน์อยู่ดี
ด้วยเหตุผลข้างต้น พวกเขาจึงอยากสร้างสายสัมพันธ์กับหลิงฮันที่เป็นสุดยอดอัจฉริยะ
‘ไม่น่าแปลกใจที่ตระกูลโม่สามารถขยายสาขาไปทั่วจักรวาลได้ พวกเขามีความสามารถในการคว้าโอกาสเอาไว้และสร้างความน่าเชื่อถือให้กับตนเอง’
เพียงแต่ว่าฮันหั่วไม่ได้รับรู้เลยว่าข้อเสนอที่จริงใจของเขาจะนำผลประโยชน์มาให้ร้านค้าโม่มากมายขนาดไหน… หลิงฮันคือจักรพรรดิปรุงยา!
หลิงฮันยิ้มและกล่าว “ไม่มีปัญหา! ข้าขอขอบคุณผู้จัดการฮันล่วงหน้าสำหรับตำราเม็ดยา!”
ฮันหั่วรู้สึกดีใจทันทีที่ได้ยินคำตอบของหลิงฮัน ที่จริงเขาไม่ได้หวังอะไรในตัวหลิงฮันมากขนาดนั้น เขาเพียงต้องการสร้างสายสัมพันธ์ที่ดีกับหลิงฮันที่เป็นสุดยอดอัจฉริยะเท่านั้นเอง
ในส่วนที่หลิงฮันบอกว่าเขาสามารถหลอมเม็ดยาได้นั้น ผู้จัดการฮันไม่ได้เก็บมาใส่ใจแม้แต่น้อย เพราะอย่างไรในโลกนี้จะมีคนที่อัจฉริยะขนาดนั้นได้อย่างไร? ถ้าใครคนใดคนหนึ่งมีพรสวรรค์ในวรยุทธ พวกเขาก็คงไม่มีพรสวรรค์ในด้านการปรุงยาหรอกจริงไหม?
ดังนั้นที่เขาให้สูตรเม็ดยากับหลิงฮันจะเรียกว่าการประจบก็ไม่ผิดนัก
“นายน้อยฮันต้องการตำราเม็ดยาระดับไหน?” ฮันหั่วถาม
“ระดับห้า” หลิงฮันกล่าวตอบ เขาสามารถหลอมเม็ดยาศักดิ์สิทธิ์ระดับสี่ได้แล้ว เพราะงั้นเป้าหมายต่อไปของเขาก็คือการหลอมเม็ดยาศักดิ์สิทธิ์ระดับห้า
ฮันหั่วเผลอก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ ‘ระดับห้า?!’
‘ถ้าเจ้าอยากจะโอ้อวด แค่เม็ดยาศักดิ์สิทธิ์ระดับหนึ่งก็เพียงพอแล้วไม่ใช่รึไง? มีเหตุผลอะไรที่ต้องเป็นถึงเม็ดยาระดับห้า? ต่อให้เจ้าเป็นศิษย์เมล็ดพันธุ์ของนิกายสวรรค์เยือกแข็งหรือต่อให้เจ้าได้รับทรัพยากรมากมาย การปรุงยาก็จะผลาญทรัพยากรที่เจ้ามีจนเกลี้ยง โดยเฉพาะในกรณีของเม็ดยาศักดิ์สิทธิ์ระดับสูง’
หลิงฮันยิ้มกว้างพร้อมกับหยิบขวดเม็ดยาออกมาและส่งให้กับผู้จัดการฮัน “เม็ดยาเหล่านี้คือเม็ดยาสวรรค์ครามเร้นลับและเม็ดยาหยกฟ้าที่ข้าหลอมเอง ข้าขอฝากผู้จัดการฮันขายพวกมันให้ข้าหน่อย”
ฮั่วหั่นสับสนเล็กน้อยในขณะที่รับขวดเม็ดยามา หลังจากที่เขามองดูเม็ดยาเขาถึงเพิ่งรู้ว่าหลิงฮันไม่ได้ล้อเล่น
เม็ดยาสวรรค์ครามเร้นลับ… นี่มันเม็ดยาศักดิ์สิทธิ์ระดับสี่!
‘เฮือก! หรือว่าหลิงฮันจะเป็นนักปรุงยาจริงๆ? แถมยังระดับสูงอีกด้วย?’
เขาไม่กล้าทำเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่นๆและรีบเปิดขวดตรวจสอบเม็ดยาอย่างระเอียด
ตระกูลโม่นั่นขายสินค้าทุกอย่างทุกชนิด ดังนั้นฮันหั่วจึงมีความรู้ในด้านปรุงยามากพอสมควร เขารู้ทันทีว่าเม็ดยาเหล่านี้เป็นอย่างที่หลิงฮันกล่าวไม่ผิด พวกมันเป็นเม็ดยาของจริง
‘ฮันหลินหลอมเม็ดยาพวกนี้เองจริงๆรึ?’
ฮันหั่วเลือกที่จะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง เพราะอย่างไรเขาก็พยายามจะสร้างสายสัมพันธ์ที่ดีกับหลิงฮันอยู่ไม่ใช่รึ? เขาพยักหน้าและกล่าว “นายน้อยฮันโปรดรอสักครู๋ ข้าจะนำตำราเม็ดยามาให้นายน้อยเดี๋ยวนี้ เนื่องจากเป็นสูตรเม็ดยาที่ล้ำค่า ข้าเลยไม่ได้เก็บไว้กับตัวเพราะเกรงว่าจะทำหาย”
“ไม่ต้องกังวล ข้าเข้าใจผู้จัดการฮันดี”
ฮันหั่วเดินหายไปสักพักก่อนจะกลับมายื่นตำราเล่มเล็กๆให้กับหลิงฮัน
หลิงฮันรับมันมาและมองดูหน้าปกที่มีคำว่า ‘เม็ดยาเจ็ดเพลิงลอยล่อง’ เขียนเอาไว้ เขาอ่านเนื้อหาคร่าวๆและพบว่าแทบจะเก้าในสิบส่วนของหนังสือเป็นเนื้อหาเกี่ยวกับวัตถุดิบที่จำเป็นและขั้นตอนการหลอมเม็ดยา
การจะหลอมเม็ดยาศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงนั้นซับซ้อนมาก ตำราเม็ดยาจะกินพื้นที่ทั้งเล่มก็ไม่แปลก
‘เม็ดยาเจ็ดเพลิงลอยล่องสามารถยกระดับพลังต่อสู้ให้กับจอมยุทธที่บ่มเพาะทักษะธาตุเพลืงได้ถึง… สองดาว!’ หลิงฮันตกตะลึงเมื่ออ่านคำอธิบายเม็ดยา
แม้เม็ดยานี้จะไม่มีประโยชน์ต่อเขา แต่ถ้าเขาหลอมมันได้สำเร็จเม็ดยาเหล่านี้ก็จะกลายเป็นสมบัติล้ำค่าสำหรับจอมยุทธที่บ่มเพาะทักษะธาตุเพลิง
ยิ่งกว่านั้นเหล่าจอมยุทธระดับสุริยันจันทราย่อมไม่คาดแคลนเงินทอง พวกเขาสามารถซื้อเม็ดยานี้ได้แน่นอน
“นายน้อยฮัน นายน้อยคิดว่าตำราเม็ดยานี้เป็นอย่างไรบ้าง?” ฮันหั่วกล่าว
“ใช้ได้!” หลิงฮันกล่าวและพยักหน้า
“ข้าขอแนะนำนายน้อยฮันเล็กน้อย เม็ดยาเจ็ดเพลิงลอยล่องเป็นเม็ดยาที่หลอมยากมาก ข้าได้ยินมาว่าแม้แต่นักปรุงยาระดับหกที่ไม่สามารถหลอมมันขึ้นมาได้ก็มีจำนวนมหาศาล ดังนั้นอย่าได้ใช้เวลาไปกับเม็ดยานี้มากเกินไป เพราะอย่างไรนายน้อยฮันก็เป็นอัจฉริยะในด้านวรยุทธ”
“ข้าเข้าใจ” หลิงฮันกล่าวตอบ ผู้จัดการฮันแนะนำเขาด้วยความหวังดี เขาจึงไม่รู้สึกโกรธอีกฝ่าย แถมคำพูดของเขาก็ไม่ผิดอะไร ไม่ว่าจะอย่างไรการบ่มเพาะพลังก็สำคัญที่สุด
เพียงแต่ว่าฮันหั่วไม่รับรู้ว่าหลิงฮันครอบครอบต้นสังสารวัฏ ต้นไม้ต้นนี้คือสิ่งที่ท้าทายสวรรค์!
พวกเขาพูดคุยถึงเงื่อนไขการทำการค้าร่วมกันเมื่อหลิงฮันสามารถหลอมเม็ดยาเจ็ดเพลิงลอยล่องได้สำเร็จ
ฮันหั่วคาดหวังในตัวหลิงฮันมากนักดังนั้นเขาจึงเสนอผลประโยชน์ให้หลิงฮันถึงเก้าในสิบส่วน ที่จริงเขาตั้งใจจะมอบผลประโยชน์ให้หลิงฮันคนเดียวเลยด้วยซ้ำ แต่เป็นตัวหลิงฮันเองที่เสนอหนึ่งส่วนให้กับเขา
ฮันหั่วไม่เชื่อจริงๆว่าหลิงฮันจะหลอมเม็ดยานี้สำเร็จ เขาจึงไม่คิดอะไรมากและรับข้อเสนอที่ว่าแบบขอไปที
หลิงฮันซือวัตถุดิบสมุนไพรที่จำเป็นต่อการหลอมเม็ดยาเจ็ดเพลิงลอยล่องเดินทางกลับนิกายสวรรค์เยือกแข็ง
เขาเข้าหอคอยทมิฬไปศึกษาตำราเม็ดยาภายใต้ต้นสังสารวัฏทันที
ขั้นตอนในการหลอมเม็ดยานั้นไม่ได้เข้าใจยากอะไร ต่อให้เป็นคนธรรมดาก็สามารถเลียนแบบขั้นตอนเหล่านี้ได้
เพียงแต่ว่าการควบคุทรูปแบบอาคมศักดิ์สิทธิ์กับสมุนไพรต่างหากที่ยากลำบาก มันไม่ใช่สิ่งที่ใครก็ทำได้ มีเพียงคนที่มีสัมผัวสวรรค์ที่แข็งแกร่งและควบคุมได้อย่างเชี่ยวชาญเท่านั้นถึงจะทำได้
ที่จริงขั้นตอนควบคุมรูปแบบอาคมศักดิ์สิทธิ์นั้นมีความเป็นไปได้อยู่หลายล้านวิธี ดังนั้นหากเป็นคนธรรมดาต่อให้พวกเขาใช้เวลาทั้งชีวิตก็ไม่สามารถเรียนรู้มันได้ ต่อให้เป็นนักปรุงยาระดับห้าหรือหกก็ต้องใช้เวลาหลายร้อยปีในการเรียนรู้
เพราะงั้นจึงสามารถเข้าใจได้ว่าทำไมฮันหั่วถึงไม่คิดว่าหลิงฮันจะสามารถหลอมเม็ดยานี้ได้ในระยะเวลาสั้นๆ
แต่ตรงกันข้าม หลิงฮันนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เขามีต้นสังสารวัฏ!
ใบไม้ของต้นสังสารวัฏพลิ้วไหวในขณะที่หลิงฮันกำลังทำสมาธิ เขาจำลองการหลอมเม็ดยาในใจครั้งแล้วครั้งเล่า
หนึ่งวัน สองวัน สามวัน… วันเวลาค่อยๆผ่านไป
