หานเถาไม่ได้มีจิตใจที่แข็งแกร่งเหมือนหลิงฮัน ร่างของเขาค่อยๆเขยิบก้าวถอยหลังทันที
“สุนัขของข้า เจ้าเห็นสุนัขของข้ารึไม่?” ชายชราก้าวตาม ใบหน้าของเขาแทบจะแนบชิดติดกับหานเถา
หานเถามองเห็นรายละเอียดทุกอย่างบนใบหน้าของชายชรา อีกไม่เป็นเพียงผิวหนังเดินได้ที่แม้แต่อวัยะภายในปากก็ว่างเปล่า!
เขาหวาดกลัวจนขนลุกไปทั่วร่าง แม้แต่เส้นผมเองก็สยายตั้งชี้ฟ้า หัวใจของเขาเต้นถี่ราวกับจะระเบิดออกมา
การที่บรรลุระดับพลังขนาดนี้ ต่อให้ท้องฟ้าจะถล่มลงมาเขาก็ไม่ควรตกตะลึงใดๆ แต่ตอนนี้ความกล้าหาญของหานเถากลับหายไปอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับกระดาษและรู้สึกขาอ่อนจนแทบจะล้มลงกับพื้น
“สุนัขของข้า เจ้าเป็นสุนัขของข้ารึไม่?” ชายชราไม่ลังเลที่จะถามต่อ แต่ครั้งนี้เอื้อมมือออกไปด้วย นิ้วทั้งห้านั้นเรียวบางดั่งหยกแต่กลับให้ความรู้สึกราวกับเป็นอุ้งมือสังหาร
หานเถาพยายามรีดเค้นความกล้าออกมาได้ในที่สุด เขาส่ายหัวและกล่าว “ไม่ ข้าไม่เห็น!”
“โอ้!” ชายชราแสดงสีหน้าผิดหวัง “งั้นข้าจะไปถามคนอื่น” เขาก้าวเท้าไปปรากฏตัวที่ด้านหลังคนอื่น
ชายชราคนนี้จะต้องเป็นสุดยอดปรมาจารย์แน่นอน แค่เขาขยับเข้าไปใกล้ก็ทำให้ทุกคนหวาดกลัว แม้แต่ปรมาจารย์ระดับดาราก็ยังกลายเป็นเหมือนคนธรรมดาเหมือนอยู่ต่อหน้าชายชราผู้นี้
หลายคนเป็นเหมือนกับหานเถา พวกเขาหวาดกลัวจนเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้น คนเหล่านั้นถือว่ายังโชคดี มีบางคนหวาดกลัวจนกลายเป็นบ้าและไม่ตอบคำถามของชายชรา หลังจากชายชราถามคำถามไปสามครั้งเหล่าคนที่ไม่ตอบคำถามก็ถูกชายชราเอื้อมมือออกไปบีบคอจนตาย
คนเหล่านั้นไม่มีโอกาสได้แม้แต่กรีดร้องและสิ้นชีพทันที
ผ่านไปไม่นานการต่อสู้ในหุบเขาก็หยุดลง ทุกคนมองไปยังชายชราด้วยความหวาดกลัวโดยไม่เหลือความกล้าแม้แต่จะเผ่นหนี
โชคดีที่ชายชราไม่สังหารคนมั่วซั่ว มีเพียงเมื่อเขาถามคำถามไปสามครั้งแล้วไม่ยอมตอบ คนคนนั้นถึงจะถูกสังหาร
ทุกคนรู้สึกหวาดกลัว เป็นไปได้อย่างไรที่จะมีสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนี้ปรากฏตัวที่นี่? ไม่สิ นั่นไม่ใช่สิ่งมีชีวิตแต่เป็นผิวหนังเดินได้! แต่ขนาดแค่ผิวหนังยังแข็งแกร่งขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นในช่วงนี้ชายชราคนนี้มีสภาพสมบูรณ์เขาจะแข็งแกร่งขนาดไหน?
หลายล้านปีที่ผ่านมานี้ ไม่มีใครเคยได้ยินว่ามีสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดเช่นนี้อยู่!
ชยาชราถามคำถามเรียงคนทีละคนจนในที่สุดก็มาปรากฏตัวด้านหน้าบุปผามกร เขาจ้องมองสมุนไพรพิษและพึมพำ “ดอกไม้ต้นนี้… รู้สึกคุ้นๆ”
ถ่ามกลางสายตาของทุกคน ชายชราเอื้อมมือออกไปถอนบุปผามกรออกมาและยัดใส่ปาก เขาเคี้ยวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลืนมันลงไป
เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้ทุกคนชะงักไร้คำพูด
อย่างที่รู้กันว่าสมุนไพรชนิดนี้มีพิษร้ายแรงขนาดไหน แม้กระทั่งปรมาจารย์ระดับวารีนิรันดร์ขั้นสูงสุดก็ยังมีโอกาสรอดชีวิตเพียงไม่กี่ส่วน แต่ชายชราคนนี้กลับกินมันเข้าไปโดยตรง! ต่อให้สมุนไพรจะยังไม่เบ่งบาน ภายในสมุนไพรก็ยังมีพิษทั้งหมดของมันอยู่ การที่อีกฝ่ายเคี้ยวแล้วกลืนลงไปเลยไม่ใช่ว่าเป็นการฆ่าตัวตายหรอกรึ?
เพียงแต่ว่าสิ่งมีชีวิตตรงหน้าเป็นเพียงผิวหนังมนุษย์เดินได้ ตามหลักแล้วถือว่าเขาได้ตายไปแล้ว ดังนั้นจะตายอีกสักครั้งจะเป็นอะไรไป?
ยิ่งกว่านั้นชราคนนี้ก็ยังแข็งแกร่งเกินพรรณนา บางทีแม้แต่บุปผามกรก็คงไม่สามารถสังหารเขาได้
เมื่อบุปผามกรถูกชายชรากินเข้าไป ทุกคนต่างไม่มีใครโต้แย้ง สิ่งที่ทุกคนคิดในตอนนี้คือต้องการออกจากที่นี่ไปทั้งๆที่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่แค่บุปผามกรเท่านั้น ต่อให้ชายชราจะกินสมบัติของพวกเขาเข้าไปก็ไม่มีใครโต้แย้ง
หลังจากชายชรากินดอกไม้เข้าไปเขาก็ยืนแน่นิ่งราวกับถูกพิษจนตาย แต่ผ่านไปชั่วครู่เขาก็มองไปยังทิศทางของหลิงฮันและก้าวข้ามช่องว่างมิติไปหาหลิงฮัน
ปรมาจารย์ระดับดาราทุกคนหวาดกลัว การบดขยี้ช่องว่างมิติคือทักษะที่ยากที่สุดเนื่องจากมันเกี่ยวข้องกับอำนาจแห่งกฎเกณฑ์มิติ คนที่มีคุณสมบัติพอจะสัมผัสกับอำนาจแห่งกฎเกณฑ์เช่นนั้นได้มีเพียงตัวตนระดับสร้างสรรพสิ่ง นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมถึงมีเพียงเซียนเท่านั้นที่เดินทางผ่านอวกาศได้
ผิวหนังมนุษย์เดินได้ตนนี้… คือตัวตนระดับสร้างสรรพสิ่ง!
“ข้ารู้สึกคุ้นเคยกับอะไรบางอย่างในตัวเจ้า” ชายชราจ้องมองไปยังหลิงฮัน ดวงตากลวงโบ๋ของเขาทำให้ผู้คนที่มองเข้าไปรู้สึกกลัวจนตัวสั่น
หลิงฮันขนลุกทันที ข้าเป็นมนุษย์ ส่วนเจ้าเป็นเพียงผิวหนังเดินได้ พวกเราไม่มีอะไรเหมือนกันเลยเหตุใดถึงได้กล่าวว่ารู้สึกคุ้นเคยกับข้า? เขาอยากจะชูนิ้วกลางใส่อีกฝ่ายเหลือเกิน แต่เมื่อนึกถึงความแข็งแกร่งของชายชรา เกรงว่าต่อให้โยนเซียนหวู่เซียงออกมาก็คงไม่มีประโยชน์
“ผู้อาวุโสต้องการจะสื่อว่าอะไร?” หลิงฮันกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ
ชายชราค่อยเดินเข้ามาใกล้และสูดดมกลิ่นบนร่างหลิงฮัน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเศร้าโศกก่อนจะเอามือกุมหัวและกล่าว “สุนัขของข้า เจ้าเห็นสุนัขของข้ารึไม่?”
ถามคำถามซ้ำอีกแล้ว
“ข้าไม่เห็น” หลิงฮันส่ายหัว
“งั้นข้าจะไปถามคนอื่น” ชายชราลงไปยังล่างหุบเหลวและถามคำถามกับทุกคนอีกครั้ง
หลิงฮันรีบเผ่นหนีเนื่องจากไม่อยากจะเจอหน้าชายชราอีก
น่าแปลก แม้จำนวนของคนที่ขึ้นมายังชั้นที่ห้าได้จะมีน้อย แต่ระยะเวลาล้านปีตั้งแต่ค้นพบเขตแดนลี้ลับนั้นไม่ใช่เวลาสั้นๆ แต่ทำไมถึงไม่มีใครเคยได้ยินเรื่องราวของชายชราคนนี้มาก่อน หรือว่าบางอาจจะเขาอาจจะเพิ่งปรากฏตัวขึ้นเป็นครั้งแรกเมื่อครู่นี้
เดี๋ยวก่อน ที่ชายชรากล่าวว่ารู้สึกคุ้นเคยกับอะไรบางอย่างในตัวในตัวเขา หรือว่าจะเป็นเพราะอักษรของประตูวิหารชั้นสี่ หลิงฮันคาดเดา
ชายชราผู้นี้อาจจะเป็นเจ้าของวิหารชั้นสี่ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาถึงถูกถลกหนังจนตายทั้งเป็น แต่ด้วยพลังที่แข็งแกร่งต่อให้จะเหลือเพียงแค่ผิวหนังจิตวิญญาณบางส่วนของเขาก็ยังไม่สลายหายไปและหลงเหลือสัญชาตญาณที่ต้องการตามหาสุนัข
ก่อนหน้านี้ชายชราสมควรหลับใหลอยู่จนกระทั่งหลิงฮันไปดูดซับพลังของอักษรที่วิหารชั้นสี่ ชายชราถึงได้ตื่นขึ้นมา
เพราะงั้นนี่จึงสามารถอธิบายว่าเหตุใดชายชราถึงรู้สึกคุ้นเคยกับอะไรบางอย่างในร่างของเขา
แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความคิดในการหาเหตุผลมาอธิบายของหลิงฮัน ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะหาหลักฐานมาพิสูจน์
จะอย่างไรก็ช่าง ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ต้องการมีส่วนร่วมเล่นตอบคำถามตามหาสุนัขกับชายชรา
เขาติดสินใจไม่ออกสำรวจหรือเก็บเกี่ยวสมุนไพรใดๆในชั้นนี้ ด้วยการที่ชั้นนี้มีสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยความตาย สมุนไพรที่พบคงเป็นสมุนไพรที่มีคุณสมบัติเหมือนกับบุปผามกรซึ่งใช้สำหรับสังหาร สมุนไพรประเภทนี้ไม่ได้มีประโยชน์ใดๆต่อการบ่มเพะพลัง
เพราะเหตุนั้นหลังจากผ่านไปครึ่งวันเขาก็มุ่งหน้ามาถึงวิหารของชั้นห้า
วิหารพันวารี (千水殿)
เพียงแต่ว่าอักษรทั้งสามบนประตูทางเข้านั้นค่อนข้างเลือนราง ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนดูดซับพลังของมันไปแล้ว
หลิงฮันถอนหายใจและเดินเข้าไปในวิหารด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กน้อย
เมื่อเดินเข้ามาสิ่งที่พบก็คือผลต้นกำเนิดวิถีสวรรค์ที่เกือบจะเติบโตเต็มที่ มันปลดปล่อยกลิ่นอันหอมหวานออกมาจนทำให้ปราณก่อเกิดของผู้ที่สูดดมเข้าไปเดือดพล่านราวกับจะปะทุออกมา
หลิงฮันกตะตะลึง ในสี่ชั้นก่อนหน้านี้ ผลต้นกำเนิดวิถีสวรรค์ไม่ได้ส่งกลิ่นหอมใดๆเช่นนี้ออกมา
หากผลต้นกำเนิดวิถีสวรรค์ถูกปลูกเอาไว้ที่วิหารทั้งเก้าพร้อมกัน นั่นก็หมายถึงผลต้นกำเนิดวิถีสวรรค์เก้าผลใกล้จะเติบโตเต็มที่ทั้งหมดแล้ว ผลของมันถึงได้ปลดปล่อยกลิ่นอันหอมหวานออกมา
หรือว่าการเข้ามายังเขตแดนลี้ลับถ้ำจ้าวสมุนไพรในครั้งนี้จะมีเหตุการณ์บางอย่างที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้น?
“กลิ่นที่คุ้นเคย” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังหลิงฮัน
