เป็นถึงภรรยาของเซียนระดับสูงที่เพิ่งให้กำเนิดบุตร ความหยิ่งยโสของนางคงจะมากล้นเกินจินตนนาการ
หลิงฮันพยักหน้าและกล่าว “งั้นข้าจะไม่ไปพบนางและปล่อยให้เด็กกลับไปเอง” ถึงแม้เด็กน้อยจะอายุเพียงสี่ถึงห้าปีแต่ก็มีพลังบ่มเพาะถึงระดับทลายมิติ
ยิ่งกว่านั้นที่นี่ก็ยังเป็นสำนักหลักโบราณ ต่อให้เซียนซิงฉาจะเก็บตัวอยู่แต่สำหรับบุตรที่ล้ำค่าของเขา อีกฝ่ายจะต้องทิ้งสัมผัสสวรรค์คุ้มกันเด็กน้อยเอาไว้แน่นอนเนื่องจากอาจจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น
โม่หลี่ครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้า เขาลุกขึ้นยืนโดยใช้ปราณก่อเกิดพยุงกระดูกในร่างและกัดฟันอดทนความเจ็บปวด ใรความคิดของเขาความเจ็บปวดนี้ถือเป็นบทเรียนที่ดีที่ทำให้เขากลับมาสู่เส้นทางของวิถีวรยุทธที่ถูกต้อง
เด็กน้อยอายุสี่ถึงห้าปีคนนี้แม้จะถูกเลี้ยงดูแบบตามใจ แต่เมื่อได้เล่นสนุกกับสตรีนกอมตะเขาก็ลืมเรื่องอยากขี่ม้าไปเสียสนิท
หลิงฮันกล่าว “พาเด็กคนนี้กลับบ้านกันเถอะ”
“อืม” สตรีนกอมตะพยักหน้าและมองไปยังหลิงฮัน “ข้าเองก็อยากได้สักคน!”
จิตใจของหลิงฮันสั่นสะท้านทันใด “งั้นก็โยนเด็กน้อยนี่ทิ้งไปและพวกเราไปทำลูกกัน!”
สตรีนกอมตะถลึงตาใส่เขา เรื่องเช่นนี้พูดออกมาต่อหน้าเด็กได้อย่างไร ถึงแม้เด็กวัยเท่านี้จะไม่เข้าใจก็ตาม
“ข้าอยากขี่ลิง!” เด็กน้อยเข้าใจเพียงความหมายของคำบางคำและกล่าวออกมาอย่างตื่นเต้น
*生猴子 ทำลูกกับลิงใช้คำเดียวกัน
หลิงฮันสะบัดมือนำสัตว์อสูรออกมาจากหอคอยทมิฬ มันเป็นสัตว์อสูรที่มีรูปร่างเหมือนลิงแต่มีปูกคู่หนึ่งอยู่ด้านหลัง
สัตว์อสูรยิ้มอย่างดุร้ายทันทีที่ออกมา เมื่อแยกยะพลังของคนสามตนที่อยู่ตรงหน้าได้แล้ว มันก็จ้องมองไปยังเด็กน้อยด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม
ถึงแม้เด็กน้อยจะมีพลังบ่มเพาะที่สูงกว่าสัตว์อสูรลิง แต่เด็กน้อยก็ยังเป็นเด็กน้อย เมื่อเขาเห็นลิงทำหน้าโหดเหี้ยมใส่เด็กน้อยก็ร้องไห้ทันที
“พวกเราต้องพาเด็กกลับ ไม่ใช่ทำให้เด็กหวาดกลัว” สตรีนกอมตะไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เมื่อคิดว่าต้องมีลูกกับหลิงฮันแล้ว นางจะไม่มีทางให้หลิงฮันเป็นคนดูแลลูกเด็ดขาด
แต่ไม่ว่าอย่างไรเด็กน้อยก็เป็นช่วงอายุที่กลัวง่ายลืมง่าย เขาลืมความหวาดกลัวและกลับไปสร้างปัญหาต่อ
“ข้าอยากขี่ม้า! ข้าอยากขี่ม้า!” เด็กน้อยกลับมาตะโกนกล่าวคำพูดเดิมๆก่อนหน้านี้
เด็กน้อยถูกเลี้ยงดูแบบตามใจ เขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่เช่นนั้นจะร้องไห้ไม่หยุด
หลิงฮันจับร่างของสัตว์อสูรลิงโยนไปยังเด็กน้อยและกล่าว “เอาล่ะ ขึ้นขี่มันเลย!”
สัตว์อสูรลิงอ้าปากทำหน้าโหดเหี้ยม
ร่างของเด็กน้อยทรุดลงกับพื้น เขาหยุดร้องไห้แต่หวาดกลัวจนใบหน้าซีดเผือดแทน
“เจ้านี่นะ เขายังเป็นเด็กอยู่ จะไปทำให้เขากลัวทำไม?” สตรีนกอมตะรีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา
หลิงฮันเกาหัว เขาคุ้นเคยแต่การรับมือกับผู้ใหญ่ แต่สำหรับเด็กน้อยนั้นเขาไม่รู้แม้แต่น้อยว่าต้องทำอย่างไร
“เจ้าไม่ต้องยุ่งแล้ว!” สตรีนกอมตะสะบัดมือไล่ หลิงฮันช่างไม่มีความสามารถในการเลี้ยงดูเด็กอย่างแท้จริง
เด็กน้อยสร้างปัญหาไม่หยุด ทั้งสองคนใช้เวลานานกว่าจะพามาถึงที่พักแห่งหนึ่งได้ ซึ่งที่นี่ก็คือบ้านของเด็กน้อย
หลิงฮันยังไม่ทันจะเคาะประตูเรียก แต่จู่ๆประตูก็เปิดออกพร้อมกับมีชายชราอายุราวๆเจ็ดสิบปีปรากฏถึงออกมา แม้คิ้วและเส้นผมของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้วแต่ร่างกายไปได้อ่อนแอตามวัยเลยแม้แต่น้อย จากที่ดูแล้วเขาคงเป็นหัวหน้าผู้ดูแลที่พักแห่งนี้
การจะมีคนรับใช้ระดับชายชราคนนี้ เกรงว่าได้ท้องฟ้าคงมีจำนวนเพียงหยิบมือ
ชายชราคือปรมาจารย์ระดับวารีนิรันดร์ ซึ่งพลังบ่มเพาะของเขาย่อมสูงกว่าแน่นอน แต่จะเป็นขั้นกลาง ขั้นสูงหรือชั้นสูงสุดนั้นหลิงฮันไม่สามารถรู้ได้
“นายน้อยหยุน!” ชายชรายิ้มและเอื้อมมือไปรับเด็กน้อย
แต่เด็กน้อยไม่สนใจชายชราแม้แต่นิดเดียว เขาหันหน้าหนีและกอดคอสตรีนกอมตะเอาไว้ราวกับว่าไม่อยากแยกจากกัน
“มอบเด็กคืนแล้วรีบไปกันดีกว่า” หลิงฮันพยักหน้าให้กับสตรีอกตะเพื่อส่งสัญญาณให้นางวางเด็กลง โม่หลี่กล่าวเตือนเอาไว้ว่าอย่าไปพบเจอกับภรรยาของเซียน
สตรีนกอมตะนั่งลง แต่เด็กน้อยปฏิเวธที่จะแยกห่างจากนาง เขากอดคอนางเอาไว้แน่นและตะโกนไม่หยุด “ห้ามไป! เจ้าห้ามไปไหน! ข้าอยากได้เจ้าเป็นภรรยา!”
มุมปากของหลิงฮันกระตุก เด็กน้อยตัวเท่านี้กล้าคิดจะแย่งภรรยาของเขาไป?
สตรีนกอมตะยิ้มและกล่าว “หยุนน้อย ปล่อยข้าเถอะ”
“ไม่ เจ้าต้องเป็นภรรยาของข้าและหลับนอนด้วยกันกับข้า!” เด็กน้อยกล่าว
ใบหน้าของหลิงฮันแปรเปลี่ยนเป็นมืดมน
สตรีนกอมตะยังคงยิ้ม “แต่พี่สาวเป็นภรรยาของคนอื่นแล้ว”
“ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องการเจ้าเป็นภรรยา!” เด็กน้อยกอดคอสตรีนกอมตะและตะโกน
ชายชรายิ้มและกล่าว “ถ้าเช่นนั้นแม่นางก็ต้องอยู่ที่นี่ต่อไปสักพักจนกว่านายน้อยหยุนจะพอใจถึงจะกลับไปได้”
หลิงฮันไม่สบอารมณ์อย่างมาก หากแค่คำพูดของเด็กเขายังคงฟังเป็นเรื่องตลกได้
“พวกข้าไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น!” เขากล่าวอย่างไม่แยแส
“หนุ่มน้อย นายน้อยหยุนเป็นบุตรของเซียนซิงฉา!” ชายชราไม่ขึ้นเสียงใดๆแต่กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย
“นางเป็นภรรยาของข้า มีเหตุผลอะไรที่ข้าต้องยอมพวกเจ้า?” น้ำเสียงของหลิงฮันเปลี่ยนเป็นเย็นชา
ชายชรายิ้ม “นายน้อยหยุน ต่อให้ท่านต้องการดวงตะวันบนท้องฟ้าชายชราก็จะนำมาให้มา เพราะงั้นแค่สตรีคนนี้ย่อมเป็นเรื่องเล็กน้อย!” เขาเอื้อมมือออกไปคว้าร่างของสตรีนกอมตะหวังจะพานางเข้าไปในที่พัก
“ฮึ่ม!” หลิงฮันลงมือปล่อยหมัดที่แฝงไว้ด้วยเจตจำนำดาบเข้าใส่มือของชายชรา
ตูม!
คลื่นพลังสั่นสะเทือนไปทั่วพื้นดิน หากไม่ใช่เพราะมีรูปแบบอาคมป้องกันเซียนติดตั้งเอาไว้ ทั่วทั้งที่พักคงถูกทำลายสิ้นซากไปแล้ว
“อะไรกัน!” ชายชราแสดงสีหน้าตกตะลึง รุ่นเยาว์ผู้นี้สามารถสลายพลังจากฝ่ามือที่เอื้อมออกไปของเขาได้
แม้เขาจะไม่ได้ออกแรงเต็มที่ แต่เขาก็เป็นถึงปรมาจารย์ระดับวารีนิรันดร์ขั้นสูงชั้นปลาย เพียงแค่ศิษย์ที่เพิ่งทะลวงระดับวารีนิรันดร์จะสามารถสลายพลังฝ่ามือของเขาได้ง่ายๆ?
