“หลิงฮัน!” ใบหน้าของเนี่ยเทียนเฉิงมืดมน ในตอนที่ถูกหลิงฮันโจมตีตอบโต้แบบไม่ทันตั้งตัวจนล่วงหล่นสู่หุบเขาเฉินเอี๋ยนทำให้เขารู้สึกอัปยศเป็นอย่างมาก!
เขาไม่ได้รู้สึกว่าตนเองด้อยกว่าหลิงฮัน แต่เป็นเพราะพลังบ่มเพาะของเขาในตอนนั้นถูกผนึกเอาไว้ หากเป็นพลังที่แท้จริงแล้วเขาสามารถกำราบหลิงฮันได้เพียงด้วยมือข้างเดียว
ตอนนี้เมื่อไม่มีถูกจำกัดพลังบ่มเพาะอีกต่อไปและด้วยอุปกรณ์กึ่งเซียนในมือ เป็นไปได้รึไงที่เขาจะเอาชนะหลิงฮันไม่ได้?
“วันนี้ข้าจะคืนความอัปยศที่เจ้าทำไว้กับข้าคืนให้หมด” เนี่ยเทียนเฉิงกล่าว
หลิงฮันส่ายหัว ชายผู้นี้ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี
ในตอนแรกพวกเขาเป็นสหายร่วมกลุ่มที่ดีต่อกัน แต่เมื่อมีเรื่องของจักรพรรดินีเข้ามาเกี่ยวข้องอีกฝ่ายก็เป็นคนลอบโจมตีเขาก่อน เขาแต่ตอบโต้ไปความที่ควรเท่านั้นเอง
แบบนี้ยังจะมากล่าวโทษเขาอีก?
“รับมือ!” หลิงฮันไม่สบอารมณ์ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาและปล่อยหมัดใส่เนี่ยเทียนเฉิง
อีกฝ่ายยังคิดว่าเขามีพลังบ่มเพาะระดับดาราขั้นกลาง แต่ที่จริงแล้วหลังจากจบการแย่งชิงวาสนาที่หุบเขาเฉินเอี๋ยน พลังบ่มเพาะของหลิงฮันก็ยกระดับเป็นระดับดาราขั้นสมบูรณ์ และทะลวงผ่านระดับวารีนิรันดร์ในเวลาต่อมา
สามารถกล่าวได้ว่าในตอนนี้ต่อให้ไม่มีรูปแบบอาคมสลักเอาไว้บนร่างกายหลิงฮันก็สามารถรับมือกับจอมยุทธระดับดาราที่มีอุปกรณ์เซียนได้อย่างง่ายดาย
เนี่ยเทียนเฉิงแสยะยิ้ม กล้าเป็นฝ่ายโจมตีเขาก่อนเลยรึ? ช่างกล้านัก!
เป็นจอมยุทธระดับดาราขั้นกลางที่บ้าอะไรเช่นนี้!
เขารีบนำอุปกรณ์กึ่งเซียนออกมา กิ่งลูกท้อเซียนส่องประกายสลัวพร้อมปลดปล่อยกลิ่นหอมลอยกว้างไกลสิบไมล์
‘ตูม’ ร่างของเนี่ยเทียนเฉิงสั่นสะท้าน อุปกรณ์กึ่งเซียนสามารถสลายพลังทำลายของหลิงได้ เพราะอย่างไรเขาก็ไม่ได้เอาจริงเพราะกลัวว่าจะเผลอสังหารหมดปลวกในการประลอง
“อั่ก!” เนี่ยเทียนเฉิงกระอักโลหิต เขาได้รับบาดเจ็บเพียงเพราะรับแรงกระแทกจากหมัดของหลิงฮัน
“เป็นไปได้อย่างไร!” เนี่ยเทียนเฉิงตะโกนลั่น ใบหน้าของเขายังคงประดับเอาไว้ด้วยท่าทียิ่งยโส
เมื่อราวๆหนึ่งถึงสองปีก่อน หลิ.ฮันยังมีพลังบ่มเพาะเพียงระดับดาราขั้นกลางแท้ๆ แต่เหตุใดตอนนี้ถึงบรรลุระดับวารีนิรันดร์แล้ว…
นั่นต้องเป็นเพราะวาสนาอันยิ่งใหญ่ที่ได้รับจากแผ่นหินสีทองไม่ผิดแน่!
เนี่ยเทียนเฉิงกัดฟันแค้น ก่อนหน้านี้เขาล่วงลงไปยังด้านล่างสุดของหุบเขาทำให้ไม่ได้รับวาสนาใดๆ เขาจึงจากไปโดยไม่เห็นการปะทะกันระหว่างหลิงฮันกับกู่ต้าวอี้
และในตอนรับศิษย์ ที่หลิงฮันถูกขานชื่อเป็นอันดับสองเขาคิดไปเองว่าเป็นเพราะหลิงฮันเป็นผู้ชนะแย่งชิงวาสนา เขาจึงไม่ได้สืบค้นถึงพลังของหลิงฮัน
แต่ตอนนี้เนี่ยเทียนเฉิงรู้แล้วว่าพลังบ่มเพาะของหลิงฮันได้เหนือกว่าเขาไปแล้ว!
“บัดซบ!” เขาสยบด่า หากไม่ใช่ใช่เพราะหลิงฮันล่ะก็เขาอาจจะได้รับวาสนาอันยิ่งใหญ่และทะลวงผ่านระดับวารีนิรันดร์ไปแล้ว
ไม่คิดจะกล่าวโทษตนเองและนำความแค้นเคืองทั้งหมดไปลงที่หลิงฮัน มือขวาของเขายกขึ้นพร้อมกับกระตุ้นใช้งานพลังของอุปกรณ์กึ่งเซียนเต็มที่
หากปลดปล่อยพลังทั้งหมดของอุปกรณ์กึ่งเซียนออกมา มันจะมีพลังอำนาจที่สามารถทัดเทียมกับระดับวารีนิรันดร์ น่าเสียดายที่พลังบ่มเพาะของเขานั้นอ่อนแอเกินไปทำให้พลังของอุปกรณ์กึ่งเซียนสามารถสังหารได้เพียงจอมยุทธระดับวารีนิรันดร์ขั้นต้นและทัดเทียมกับระดับวารีนิรันดร์ขั้นกลาง
“ตาย!” เนี่ยเทียนเฉิงกวัดแกว่งกิ่งลูกท้อเซียนเข้าใส่หลิงฮัน ประกายแสงสีชมพูของกิ่งไม้ส่องสว่างปลดปล่อยกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัว
ปัง!
หลิงฮันปล่อยฝ่ามือออกไป อำนาจของอุปกรณ์กึ่งเซียนถูกสลายพร้อมกับคลื่นพลังจากฝ่ามือได้กระแทกเข้าใส่ใบหน้าของเนี่ยเทียนเฉิง
ร่างของเนี่ยเทียนเฉิงถูกซัดกระเด็น ปากของเขากระตุกก่อนจะสำลักฟันที่แตกหักออกมาสองสามซี่และสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นสิ้นหวัง
ขนาดกระตุ้นพลังของอุปกรณ์กึ่งเซียนเต็มที่แล้วก็ยังไม่สามารถโค่นหลิงฮันได้?
แม้จะไม่สบอารมณ์แต่บุรุษนั้น สิบปีค่อยแก้แค้นก็ยังไม่สาย!
สำนักละอองดาราเป็นสถานที่ที่ไม่ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ ตอนนี้เขาพ่ายแพ้หลิงฮันแต่ใช้ว่าจะต้องพ่ายแพ้ตลอดไป ตัวเขาเป็นถึงราชาระดับสองที่มีโอกาสกลายเป็นราชาระดับสาม ตราบใดที่เขาทะลวงผ่านระดับวารีนิรันดร์สำเร็จเขามั่นใจว่าตนเองไม่มีทางด้อยกว่าหลิงฮัน
ทำไมต้องฝืนดันทุรังแก้แค้นตอนนี้ทั้งๆที่ยังมีโอกาสอีกในวันหลัง?
“ข้าขอ…”
เพี๊ยะ!
เขากำลังจะกล่าวยอมแพ้ แต่ทันใดนั้นฝ่ามือปราณก่อเกิดขนาดใหญ่ก็พุ่งกระแทกเข้ามาใส่หน้าจนเขาต้องกลืนคำที่กำลังจะพูดลงท้องไป
เนี่ยเทียนเฉิงเกรี้ยวกราด ‘เพี๊ยะ’ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัวใบหน้าก็ถูกฝ่ามือกระแทกเข้าใส่อีกครั้งจนพูดอะไรไม่ออก
ตามกฎของการประลองแล้วจะตัดสินผู้ชนะก็ต่อเมื่อมีฝ่ายหนึ่งร่วงจากลานประลอง หมดสภาพต่อสู้หรือกล่าวยอมแพ้ด้วยตัวเอง เพราะงั้นการที่หลิงฮันขัดขวางไม่ให้เขากล่าวยอมแพ้หรือไม่ได้โจมตีให้เขาร่วงจากลานประลองนั้นการประลองก็ไม่มีทางสิ้นสุด
“อืม ข้านับถือเจ้าจริงๆ ยอมสู้จนตัวตายที่กว่ายอมรับความพ่ายแพ้!” หลิงฮันกล่าวในขณะที่ยังตบตีใบหน้าของเนี่ยเทียนเฉิงอย่างต่อเนื่อง
นับถือน้องสาวเจ้าสิ!
เนี่ยเทียนเฉิงอยากจะร้องไห้ เจ้าจะชนะก็ชนะไปสิ ทำไมถึงต้องปฏิบัติกับข้าเช่นนี้ด้วย?
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ ใบหน้าของเขาถูกกระแทกใส่ไม่หยุด
“ข้า… ข้า… ข้า…” ทุกครั้งที่เนี่ยเทียนเฉิงอ้าปากพูด หลิงฮันก็จะตบตีใบหน้าเพื่อบังคับให้เขาหุบปาก
แค่จะพูดคำสามคำออกมาทำไมถึงลำบากขนาดนี้
เนี่ยเทียนเฉิงยังคงกล่าว “ยอม…”
หลิงฮันยิ้ม มีรึที่เขาจะปล่อยให้อีกฝ่ายกล่าวจบ?
เนี่ยเทียนเฉิงอ้าปาก ‘เพี๊ยะ!’ อ้าปากอีกครั้ง ‘เพี๊ยะ!’
ทุกคนที่เห็นภาพนี้ล้วนแต่กลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว แม้เนี่ยเทียนเฉิงจะยังไม่กล่าวคำว่า ‘ข้ายอมแพ้’ ออกมาแต่ทุกคนก็รู้ดีว่าเขาต้องการจะกล่าวอะไร
น่าสงสารยิ่งนัก
“พอได้แล้ว!” ปรมาจารย์ของสำนักคนหนึ่งทนดูไม่ไหวและหยุดการต่อสู้
หลิงฮันยอมทำตามแต่โดยดีเนื่องจากไม่อยากก่อปัญหา ไม่เช่นนั้นปรมาจารย์คนนั้นก็ไม่สามารถหยุดยั้งเขาได้
เนี่ยเทียนเฉิงจ้องมองหลิงฮัน แววตาของเขาไม่เพียงแสดงออกถึงความโกรธแต่ยังแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัวเนื่องจากเมื่อครู่เขาคิดว่าหลิงฮันอาจจะลงมือสังหารเขาจริงๆ เหตุการณ์ในครั้งนี้ได้ทิ้งเงามืดแห่งความกลัวเอาไว้ในก้นบึงจิตใจของเขาซึ่งจะส่งผลกระทบต่อความสำเร็จในอนาคต
การประลองของลานประลองอื่นมีทั้งยังคงดำเนินอยู่และจบลงแล้ว
การประลองดำเนินไปเป็นเวลาแปดวันจนในที่สุดก็ได้ศิษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดสิบหกคนสุดท้าย
