ทุกส่วนของตำหนักถูกทำลายไปแทบทั้งหมด สามารถจินตนาการได้ว่ากรงเล็บมหึมานี้มีพลังทำลายที่แม้แต่ตำหนักที่ถูกสร้างด้วยวัสดุเซียนก็ไม่สามารถต้านทานได้
คนที่ลงมือต้องเป็นราชาเซียนไม่ผิดแน่
หลิงฮันและจักรพรรดินีสำรวจรอบตำหนักพร้อมกับเก็บเกี่ยวหยกครามต้นกำเนิดไปด้วย
ในขณะที่กำลังเก็บเกี่ยว พวกเขาพบว่าพลังทำลายของกรงเล็บมหึมาได้ทำลายตำหนักจนมีทางเดินใต้ดินปรากฏออกมาให้เห็น
“ห้องสมบัติ!” หลิงฮันกับจักรพรรดินีมองหน้ากันและกล่าว
ห้องใต้ตำหนัก… หากไม่ใช่ห้องสมบัติแล้วจะเป็นอะไรอื่นไปได้?
ที่จริงห้องลับใต้ดินนี้สมควรต้องใช้วิธีการพิเศษในการเปิดออก แต่ว่าพลังทำลายของกรงเล็บมหึมานั้นทรงพลังเกินไปทำให้กำแพงของห้องสมบัติถูกทำลายในหนึ่งการโจมตี
กรงเล็บมหึมาทะลวงตำหนักลงไปถึงใต้ดิน และเนื่องจากว่ากรงเล็บมีขนาดใหญ่ ช่องว่างที่เกิดขึ้นจึงเพียงพอสำหรับให้ร่างของคนเดินผ่านไปได้
เพียงแต่ว่า… รอยกรงเล็บที่หลงเหลืออยู่ยังคงปลดปล่อยแรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัวออกมา ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งหายใจติดขัด แม้กระทั่งจักรพรรดินีก็ยังทนไม่ไหว หากฝืนเข้าใกล้ยิ่งกว่านั้นร่างของนางคงหนีไม่พ้นระเบิดเป็นเศษเนื้อ
สำหรับหลิงฮันนั้นไม่มีปัญหาอะไรเนื่องจากกายหยาบของเขาแข็งแกร่งเกินกว่าระดับพลังบ่มเพาะหลายเท่า
เขานำจักรพรรดิเข้าไปในหอคอยทมิฬและก้าวเดินอย่างเชื่องช้า
มาถึงจุดนี้แล้วแม้แต่เขาก็ไม่กล้าผลีผลาม ที่บริเวณรอยกรงเล็บมหึมานั้นยังคงมีอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ที่เหมือนกับกระบี่สีทองหลงเหลือลอยไปมาอยู่
หลิงฮันใบหน้าเปลี่ยนสี อำนาจแห่งกฎเกณฑ์นั่นคือเจตจำนงของราชาเซียน หากสัมผัสโดนแม้จะเป็นเขากายหยาบก็คงถูกผ่าออกเป็นสองส่วนในพริบตา
เพราะอย่างไรกายหยาบของเขาก็ทนทานเทียบเท่ากับแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์ระดับสิบห้าเท่านั้น
กระบี่สีทองลอยไปมาอย่างเชื่องช้างผิดกับพลังอำนาจของมันที่สามารถบดขยี้ใช้แม้แต่เซียนระดับต้นหรือเซียนระดับกลาง
ในขณะที่กระบี่สี่ทองเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ หลิงฮันได้ทำการหลบเข้าไปในหอคอยทมิฬจนกระทั่งกระบี่สีทองลอยผ่านหายไปเขาถึงออกมาและเดินหน้าต่อ
หลิงฮันเข้าๆออกๆหอคอยทมิฬจนอยู่ห่างจากห้องสมบัติอีกเพียงหนึ่งร้อยก้าว โดยปกติแล้วระยะทางเพียงแค่นี้แต่กระโดดก้าวเดียวก็ถึง แต่ตอนนี้เขากลับต้องใช้เวลานานอย่างมาก
และในที่สุดก็มาถึงรูรอยแยก
หลิงฮันอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมกรงเล็บถึงได้ทะลวงเข้าใส่กำแพงห้องสมบัติได้อย่างแม่นยำนัก ราวกับว่าผู้ที่โจมตีรู้อยู่ก่อนแล้วว่าที่ใต้ดินนี้มีห้องสมบัติซ่อนเอาไว้
แถมรถเกวียนที่บรรจุกล่องเขตแดนลี้ลับนี้ก็ยังถูกนกอมตะสามตัวลากเหาะเหินไปทั่วอวกาศ ต่อให้เป็นราชาเซียนก็ตามเป็นไปได้อย่างไรที่จะไล่ล่าได้นกอมตะถึงสามตัวได้ทัน? ราวกับว่าเหล่าตัวตนที่ไล่ล่าราชันวารีสวรรค์รับรู้เส้นทางที่นกอมตะจะมุ่งหน้าไปอยู่ก่อนแล้ว
หรือภายในกลุ่มสหายของราชันวารีสวรรค์จะมีไส้ศึก?
จากที่ลองคาดการณ์ด้วยสภาพแวดล้อมปัจจุบัน เกรงว่าผู้ใช้กรงเล็บมหึมานั้นคงจะลอบโจมตีอย่างกระทันหันโดยที่มุ่งเป้าไปยังการโจมตีตำหนักบริเวณห้องสมบัติ ทว่าราชันวารีสวรรค์เองก็เป็นปรมาจารย์ที่ทรงพลังและสามารถตอบโต้ผู้ใช้กรงเล็บมหึมาได้ทันท่วงที
ยิ่งคิดภาพหลิงฮันก็ยิ่งตื่นเต้นจนเนื้อตัวสั่น การต่อสู้ระหว่างราชาเซียนนั้นสามารถก่อให้เกิดภัยพิบัติถึงขั้นทำลายดวงดาวนั้นไม่ถ้วนได้เลย
หลิงฮันย่อตัวลงไปยังรูช่องว่างบนพื้นซึ่งมีขนาดใหญ่พอให้คนสามคนลอดผ่าน แต่ด้วยการที่อำนาจของกรงเล็บมหึมายังคงอยู่เขาจึงไม่กล้าขยับตัวเยอะ หากผลีผลามตัวเขาคงร่วงหล่นสู่ความตายอย่างเลี่ยงไม่ได้
หลังจากขยับตัวอย่างระมัดระวังอยู่นานในที่สุดหลิงฮันก็คลานลงมาได้สำเร็จ ความรู้สึกกดดันให้เขาตึงเครียดถึงขนาดเสื้อผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
เขาถอนหายใจยาวก่อนจะมองไปยังเบื้องหน้า
เป็นห้องสมบัติอย่างที่คิดไว้จริงๆ ที่นี่มีแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์และอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์นับกองเรียงกันอยู่นับไม่ถ้วน
เส้นทางเดินภูเขาก่อนหน้านี้ถูกสร้างขึ้นด้วยแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์ระดับสิบหก หากแร่โลหะที่ล้ำค่าขนาดนั้นยังใช้สร้างเพียงทางเดิน แล้วสมบัติที่ถูกรวบรวมเอาไว้ในห้องสมบัติจะล้ำค่าขนาดไหน?
แร่โลหะศักดิ์สิทธิ์ระดับสิบเจ็ด… สิบแปด… สิบเก้า… ยี่สิบ… ทั้งหมดเป็นแร่โลหะระดับเซียน!
หลิงฮันยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหู
เขารีบเก็บสมบัติอย่างไม่รีรอ ถึงแม้ในห้องสมบัตินี้จะมีอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์มากมายแต่ก็ไม่มีชิ้นไหนเลยที่เป็นอุปกรณ์เซียนเนื่องจากพวกมันไม่มีเจตจำนงของเซียนสลักเอาไว้ทำให้ไม่สามารถกระตุ้นใช้งานอำนาจของเซียนตามที่ควรจะเป็นได้
แต่ถึงอย่างไรพวกมันก็ยังเป็นอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังอยู่ดี
พี่ใหญ่ พี่สอง พี่สาม… อุปกรณ์เหล่านี้ต้องแบ่งให้พวกเขาคนละชิ้น นอกจากนั้นก็ยังมีจักรพรรดินีและสตรีนกอมตะที่เป็นภรรยาของเขาอีก ลูกศิษย์ทั้งหกคนเองก็จะขาดเหลือไม่ให้ใครก็ไม่ได้ นอกจากนั้นบางทีอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้อาจจะต้องใช้แลกเปลี่ยนกับเขามังกรของอาสาวของหลงเซียงเยว่
เห้อ จะพอรึเปล่านะ…
ในขณะที่กำลังเก็บเกี่ยว หลิงฮันได้นำจักรพรรดินีออกมา
“หรือราชันวารีสวรรค์จะขโมยขุมสมบัติมาจากขุมอำนาจในดินแดนแห่งเซียน?” จักรพรรดินีตกตะลึงทันทีที่เห็น วัสดุเซียนที่อยู่ในห้องสมบัตินี้มีจำนวนมากเกินไป บางทีต่อให้รวบรวมวัสดุเซียนจากทั่วทั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ก็อาจจะไม่สามารถมีจำนวนมากมายขนาดนี้
เพราะงั้นความเป็นไปได้จึงมีเพียงอย่างเดียว วัสดุเซียนเหล่านี้ต้องมาจากดินแดนแห่งเซียน
วัสดุเซียนที่หลิงฮันพบนั้นบางส่วนถูกกรงเล็บมหึมาทำลายไปแล้ว อย่างเช่นแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์ระดับสิบเจ็ดสิบแปดบางชิ้นนั้นมีรอยร้าวปรากฏให้เห็นซึ่งทำให้หลิงฮันปวดเจ็บอย่างมาก แต่พอคิดอีกที แร่โลหะเหล่านี้สุดท้ายก็ต้องถูกดาบอสูรนิรันดร์ดูดกลืนอยู่ดี มันจะเสียหายบ้างจะมีปัญหาอะไร?
นอกจากวัสดุเซียน ในห้องสมบัติก็ยังมีสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำด้วยเช่นกัน พวกมันเป็นสมุนไพรที่ถูกเก็บเกี่ยวแล้วไม่ใช่สมุนไพรที่ปลูกเอาไว้ หลิงฮันผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง หากมันยังเป็นสมุนไพรเป็นๆอยู่เขาก็ยังนำไปปลูกต่อในหอคอยทมิฬได้ ซึ่งผลเก็บเกี่ยวจะงอกเงยเพิ่มขึ้นมหาศาล
แต่ไม่ว่าสมุนไพรจะเป็นอย่างไร เขาจะรู้จักหรือไม่ เขาก็เลือกเก็บพวกมันเข้าไปในหอคอยทมิฬอยู่ดี
“แต่ถึงจะเป็นสมบัติเหล่านี้ก็เถอะ มันจะสามารถดึงดูดให้ถูกราชาเซียนมากมายไล่ล่าเลยรึ?” จักรพรรดินีกล่าว
หลิงฮันชะงัก เป็นอย่างที่ว่าจริงๆ ไม่อาจเถียงได้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสมบัติล้ำค่า แต่หากจะบอกว่าตัวตนระดับราชาเซียนจำนวนมากร่วมมือกันเพียงเพราะต้องการแย่งชิงวัสดุเซียนและสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำก็ดูจะไร้เหตุผลไปหน่อย
