พิษของเห็ดซากศพช่างรุนแรง!
เซียนหวู่เซียงเป็นเซียนระดับต้นก็จริง แต่ฝ่ามือปราณก่อเกิดเมื่อครู่ยังไม่ทันสัมผัสโดนเห็ดซากศพเลยด้วยซ้ำ พิษของเห็ดซากศพกลับลุกลามเข้ามาที่ร่างของเขาได้
หากสัมผัสโดนตรงๆล่ะจะเป็นอย่างไร?
ไม่แน่ว่าร่างกายอาจจะเน่าสลายในพริบตาเลยก็เป็นได้
เห็ดซากศพเป็นสมุนไพรที่มีพิษรุนแรงเทียบเท่าอำนาจของราชาเซียน หากเซียนระดับต้นต้องการเก็บเกี่ยวมันคงเป็นเพียงความคิดเพ้อฝัน
เซียนหวู่เซียงรีบนำเม็ดยาออกมากินเพื่อฟื้นฟูบาดแผลที่ตัดแขนออกไปทันที
“ไม่มีทางเก็บเกี่ยวมันได้!” เขาส่ายหัว เพียงแค่ออร่าที่ปลดปล่อยออกมาจากเห็ดซากศพก็ทำให้เซียนระดับต้นอย่างเขาต้องตัดแขนตนเองเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ หากสัมผัสโดนตัวเห็ดจริงๆเกรงว่าชีวิตของเขาจะต้องดับสูญแน่นอน
สตรีนกอมตะและหลงอวี่ซานเองก็ส่ายหัวด้วยความหมดหวัง
แต่ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว หากเห็ดซากศพเก็บเกี่ยวได้ง่ายจริงๆมันจะยังเหลือมาถึงตอนนี้? ก่อนหน้าพวกเขามีเซียนเข้ามาที่นี่ก่อนแล้วมากมาย แม้แต่เหล่าราชาเซียนที่ทรงพลังจากดินแดนแดนต้องห้ามต่างๆก็อาจจะมาด้วยเช่นกัน
หากขนาดราชาเซียนยังไม่สามารถเก็บเกี่ยวได้ก็คงไม่ต้องเอ่ยถึงพวกเขา
หลิงฮันครุ่นคิด หากเขาใช้แสงอัสนีเคลื่อนที่ไปเก็บเห็ดซากศพล่ะจะเป็นอย่างไร ด้วยความเร็วของแสงอัสนีระยะเวลาที่สัมผัสกับตัวเห็ดนั้นจะเกิดขึ้นเพียงพริบตาเดียว ซึ่งหลังจากนั้นหากโคจรคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์ทันทีพลังป้องกันของเขาก็จะเพิ่มขึ้นอย่างไร้เทียมทาน
แต่ประเด็นคือความสามารถในการป้องกันกับความสามารถในการต้านทานพิษนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“หอคอยน้อย ข้าจะป้องกันตัวเองจากพิษที่รุนแรงเช่นนั้นได้รึเปล่า?” เขาเอ่ยถามหอคอยน้อย ถึงแม้สมุนไพรระดับราชาเซียนจะล้ำค่า แต่มันจะเทียบกับชีวิตของเขาได้อย่างไร?
หอคอยน้อยเค้นเสียงดูถูก “เด็กน้อยผู้โง่เขลา พิษเองก็เป็นส่วนหนึ่งของอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของสวรรค์และปฐพี คัมภีร์สวรรค์นิรันดร์คือทักษะที่สามารถต้านทานอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ได้ทุกประเภท กับแค่ต้านทานพิษนั้นไม่ใช่เรื่องลำบากแม้แต่น้อ…” ยังไม่ทันที่หอคอยน้อยจะได้กล่าวจบ ร่างของหลิงฮันก็พุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว
‘พรึบ’ ร่างของหลิงฮันแปรเปลี่ยนเป็นคลื่นสายฟ้า ยังไม่ทันที่สตรีนกอมตะและคนอื่นๆจะกล่าวเตือนใดๆหลิงฮันก็พุ่งไปถึงตำแหน่งกึ่งกลางของอาณาเขตพิษแล้ว เขาเอื้อมมือออกไปคว้าเห็ดซากศพและเก็บเข้าสู่หอคอยทมิฬพร้อมกับทะยานร่างต่อไปยังอีกฝากของอาณาเขตพิษ
ภายใต้การโคจรคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์ ทั่วร่างของเขาได้ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่างสีทอง อักขระแห่งเต๋าอันลึกลับปรากฏวนไปมาและส่องสว่างไปทั่วสวรรค์และปฐพี
เขาหันหลังเดินกลับมาผ่านทางอาณาเขตพิษโดยที่ร่างกายไม่ได้รับผลกระทบใดๆ
“จะ เจ้า เจ้า เจ้า!” หลงอวี่ซานชี้นิ้วไปยังหลิงฮัน เสียงของนางสั่นเครือเนื่องจากคาดไม่ถึงว่าหลิงฮันจะสามารถเก็บเกี่ยวเห็ดซากศพได้ง่ายดายเพียงนี้
หลิงฮันยิ้ม “ไปกันต่อเถอะ บางทีที่อื่นอาจจะมีสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำเช่นนี้อยู่อีก”
เรื่องหนึ่งที่เขาไม่ได้บอกกับทุกคนอื่น หลังจากที่เก็บเห็ดซากศพขึ้นมาแล้ว ด้านล่างเห็ดซากศพนั้นเขาพบเจอก้อนเนื้อขนาดเล็กว่างอยู่ซึ่งเป็นเศษเนื้อของสิ่งมีชีวิตไม่ผิดแน่ เพียงแต่ว่าขนาดของมันนั้นเล็กมาก เล็กเสียยิ่งกว่าเล็บมือเสียอีก
ก้อนเนื้อขนาดเล็กที่ว่าคือต้นตอที่ทำให้เกิดเห็ดซากศพ
ต้องรู้ก่อนว่าไม่ใช่เสมอไปที่ซากศพของราชาเซียนทุกคนจะทำให้เกิดเห็ดซากศพได้ มีเพียงซากศพของราชาเซียนที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงเท่านั้นที่จะทำให้เห็ดซากศพเกิดขึ้นมาและเจริญเติบโต
ยิ่งกว่านั้นซากศพของราชาเซียนหนึ่งคนจะมีพลังเพียงพอที่จะหล่อเลี้ยงเห็ดซากศพเพียงแค่ต้นเดียว เมื่อหลังงานถูกดูดกลืนไปจนหมดซาพศพก็จะแห้งเหือดจนเหลือแต่โครงกระดูกและไม่สามารถให้กำเนิดเห็ดซากศพต้นที่สองได้
แต่สิ่งที่เขาเห็นล่ะ?
ก้อนเนื้อขนาดเล็กยิ่งกว่าเล็บนิ้วมือสามารถให้กำเนิดเห็ดซากศพได้ แถมหลิงฮันยังสัมผัสได้อีกว่าพลังภายในก้อนเนื้อนั้นยังคงเหลืออยู่มหาศาลและสามารถหล่อเลี้ยงเห็ดซากศพได้อีกมากมาย
นั่นต้องไม่ใช่ก้อนเนื้อของราชาเซียน!
“เศษเนื้อของนิรันดร์!” หลิงฮันกล่าวในใจ มีเพียงเนื้อและโลหิตของจอมยุทธระดับนิรันดร์เท่านั้นที่จะทรงพลังพอให้กำเนิดเห็ดซากศพได้ในสภาพของเศษเนื้อ เพียงแต่ว่าระยะเวลาในการเจริญเติบโตของสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำคือร้อยล้านปี หลิงฮันไม่สามารถรอจนถึงตอนที่เห็ดซากศพต้นที่สองเติบโตได้
“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” สตรีนกอมตะรีบเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีปัญหา” หลิงฮันส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม
ในขณะเดียวกันเสี่ยวกู่เอียงคอมองด้วยความสงสัย สิ่งที่หลิงฮันทำเมื่อครู่มันสนุกขนาดนั้นเชียว? มันไม่พูดพล่ามอะไรและเดินตรงไปยังอาณาเขตพิษทันที
แม้เห็ดซากศพจะถูกเก็บเกี่ยวไปแล้ว แต่สภาพแวดล้อมความเป็นพิษก็ไม่ได้หายไปเร็วขนาดนั้น ออร่าสีดำทมิฬพัวพันโอบล้อมทั่วร่างของเสี่ยวกู่ทันที
“เสี่ยวกู่!” หลงเซียงเยว่และสตรีนกอมตะอุทานออกมา ด้วยรูปลักษร์ของมันที่เหมือนกับหลิงฮันไม่มีผิดเพี้ยนจึงทำให้สตรีทั้งสองรู้สึกเป็นกังวลไปโดยปริยาย
เสี่ยวกู่เดินวนไปมาอย่างสบายใจราวกับบริเวณที่มันยืนอยู่ไม่ใช่อาณาเขตพิษแต่เป็นสวนหลังบ้านอันคุ้นเคย
นี่มัน!
ไม่ใช่แค่พวกสตรีนกอมตะแต่หลิงฮันก็ตจกตะลึงเช่นกัน เขารู้ดีกว่าใครว่าพลังของเสี่ยวกู่นั้นทรงพลัง แต่ก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะทรงพลังขนาดนี้
“หืม?” หลิงฮันชะงักก่อนจะหันไปมองทางซ้าย
‘พรึบ’ เงาสามร่างปรากฏตัว พวกเขาทั้งสามคือรุ่นเยาว์ร่างสูงใหญ่ที่แต่งตัวแปลกประหลาด ที่แปลกประหลาดไม่ใช่ชุดของพวกเขาแต่เป็นมงกุฎบนหัวที่ถูกถักทอจากขนนกที่ตั้งตรงและยาวราวๆสามฟุต
หลิงฮันมองไปยังทั้งสามคนก่อนจะเผยสีหน้าประหลาดใจ ออร่าที่สัมผัสได้จากทั้งสามคนนั้นเห็นได้ชัดว่าอ่อนแอกว่าเขามาก แต่เขากลับไม่สามารถมองเห็นระดับพลังบ่มเพาะของทั้งสาม!
ด้วยชุดที่เปิดสัดส่วนทำให้มองเห็นลวดลายตามร่างกายของพวกเขาได้อย่างชัดเจน ลวดลายเหล่านั้นดูคล้ายคลึงกับอักขระอสูรของดินแดนใต้พิภพเล็กน้อย แต่หากมองให้ดีจะพบว่าไม่ใช่
แรกเริ่มนั้นหลิงฮันเคยคิดว่าออร่าของจอมยุทธในดินแดนใต้พิภพนั้นจะเป็นออร่าที่ชั่วร้ายเนื่องพวกเขาบ่มเพาะพลังจากอำนาจแห่งกฎเกณฑ์แห่งการทำลายล้าง แต่หลังจากที่เขาได้ฝึกฝนอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของดินแดนใต้พิภพ เขาก็ค้นพบว่าแท้จริงแล้วแก่นแท้ของอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของทั้งดินแดนใต้พิภพและดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ได้แตกต่างกันเลย
แต่ทว่า ความรู้สึกที่เขาสัมผัสได้จากลวดลายสีดำบนร่างกายของชายสามคนนี้ เป็นความรู้สึกที่แตกต่างไปจากอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของทั้งสองดินแดนอย่างสิ้นเชิง
“มอบสมุนไพรล้ำค่ามา!” รุ่นเยาว์ผู้หนึ้งเอ่ยปาก คนที่เขาพูดด้วยคือเสี่ยวกู่ที่เดินอยู่ในอาณาเขตพิษ เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าที่นี่มีเห็ดซากศพ และเมื่อตอนนี้ไม่เห็นเห็ดซากศพอยู่ที่เดิมแล้ว คนที่เก็บไปจะเป็นใครอื่นนอกจากเสี่ยวกู่ที่กำลังเดินอยู่ในอาณาเขตพิษของเห็ดซากศพ?
ภาษาที่เขาใช้กล่าวออกมานั้นแปลกประหลาดจนไม่อาจเข้าได้ แต่ด้วยสัมผัสสวรรค์ที่เขาปลดปล่อยออกมาพร้อมๆทำให้ข้ามผ่านเรื่องกำแพงภาษาไปได้
“มอบ.. สมุนไพร.. ล้ำค่า.. มา…!” เสี่ยวกู่พูดเลียนแบบ มันรู้สึกสนใจคำพูดใหม่ๆและผู้คนที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนเป็นอย่างมาก
รุ่นเยาว์ทั้งสามคนเกรี้ยวกราดทันที
เจ้ากล้าล้อเลียนโดยการพูดตามข้า?
“คนนอกเช่นพวกเจ้า หากไม่โดนสั่งสอนเสียหน่อยคงไม่รู้จักเข็ดหลาบสินะ?” รุ่นเยาว์ที่เอ่ยปากก่อนหน้านี้คว้ามือเข้าใส่เสี่ยวกู่ ลวดลายสีดำตามร่างกายของเขาส่องแสงสลัวพร้อมกับที่ฝ่ามือได้มีเส้นใยสีดำปรากฏออกมา เส้นใยสีดำพัวพันกันกลายเป็นตาข่าย
หลิงฮันเผยสีหน้าตกตะลึงทันที
