หลิงฮันเหงื่อตกทันที เมื่อถูกภรรยาของตนและหอคอยน้อยกดดันให้หาทางครอบครองสตรี
ไม่… จะยอมตามน้ำไม่ได้!
“โอ้ ช่างเป็นสตรีที่งดงามอะไรเยี่ยงนี้!” ‘พรึบ’ จู่ๆเงาของอะไรบางอย่างก็แวบผ่านเข้ามา พร้อมกับร่างของสุนัขร่างใหญ่สีดำได้ปรากฏขึ้นบนดาดฟ้าเรือ สุนัขตัวนี้สวมใส่กางเกงในโลหะอันแวววาวและพูดจาหยอกล้อกับจื่อเหอปิงอวิ๋น
หลิงฮันที่เห็นเช่นนั้นก็กำหมัดทันที สุนัขตัวดำตนนี้ช่างตามหลอกหลอนเขาไปทุกที่จริงๆ
“นั่นมันฮันน้อยไม่ใช่รึ?” สุนัขตัวดำก็โบกอุ้งเท้าหน้าทักทายหลิงฮัน ก่อนจะหันกลับไปมองจื่อเหอปิงอวิ๋น “แม่สาวน้อย ไหนส่งยิ้มให้นายท่านหมาหน่อยสิ!”
แววตาของจื่อเหอปิงอวิ๋นหรี่ลงเล็กน้อย พริบตาหลังจากนั้นจู่ๆร่างกายของนางก็ค่อยๆจางหายไป
เพียงแต่การเคลื่อนไหวของนางนั้นรวดเร็วเป็นอย่างมาก ภาพติดตาในตำแหน่งเดิมของนางยังไม่ทันหายไป ร่างจริงของนางก็มาปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าสุนัขตัวดำและผลักฝ่ามือโจมตี
“สาวน้อย นี่เจ้าอยากนวดหลังให้นายท่านหมารึ?” สุนัขตัวดำยังคงหยอกล้อไม่เลิก “แต่น่าเสียดายที่มือของเจ้าดูจะหนักไปหน่อย นายท่านหมาขอหลบก็แล้วกัน”
‘พรึบ’ ร่างของสุนัขตัวดำหายไปในพริบตา ‘ตูม’ ฝ่ามือของจื่อเหอปิงอวิ๋นสัมผัสโดนเพียงความว่างเปล่า
หืม?
ลั่วจ่างเฟิงแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาอย่างปิดไม่มิด บางทีคนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่ตัวเขานั้นรู้เป็นอย่างดีว่าพลังต่อสู้ของจื่อเหอปิงอวิ๋นไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาแม้แต่น้อย ในความเป็นจริงเขากับนางนั้นเพิ่งจะไปเข้าร่วมการประลองของขุมอำนาจระดับสูงมา จึงถือโอกาสมาที่นี่ด้วยกัน
จื่อเหอปิงอวิ๋นคือคนที่เกิดมาพร้อมกับแก่นกำเนิดนิรันดร์ห้วงมิติ ในด้านความเร็วแล้ว นางเหนือยิ่งไปกว่าเขาเสียอีก เพราะงั้นการที่นางเป็นฝ่ายลงมือก่อนแต่กลับโจมตีใส่สุนัขตัวดำล้มเหลว จึงทำให้เขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก
“ฮ่าๆ นายท่านหมาอยู่ตรงนี้!” สุนัขตัวดำปรากฏตัวที่มุมหนึ่งของดาดฟ้าเรือ และสะบัดก้นยั่วยุจื่อเหอปิงอวิ๋น เมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้นนี้ อย่าว่าแต่จื่อเหอปิงอวิ๋น แม้แต่คนอื่นๆก็รู้สึกคันเท้าเช่นกัน
จื่อเหอปิงอวิ๋นพยายามเคลื่อนไหวไล่ตาม แต่สุนัขตัวดำก็เปิดช่องว่างมิติหนีไปได้อย่างง่ายดาย
“เห้อ เหตุใดสาวน้อยที่หน้าตาสะสวยเช่นนี้ ถึงได้โหดเหี้ยมนัก? พอดีกว่า นายท่านหมาไม่อยากได้เจ้ามาเป็นสัตว์ขี่แล้ว! ฮันน้อย ข้าขอยกสตรีโหดเหี้ยมผู้นี้ให้ เจ้าจะจัดการนางอย่างไรก็แล้วแต่เจ้าเลย” หลังจากสิ้นประโยค สุนัขตัวดำก็ปัดตูดหนีไป
จื่อเหอปิงอวิ๋นยังคงไล่ตามต่อ แต่หากพูดถึงพรสวรรค์ในการหลบหนีแล้ว อย่างน้อยในระดับเดียวกัน หลิงฮันก็ไม่เคยเห็นใครที่ไล่ตามสุนัขตัวดำทันเลยแม้แต่คนเดียว
ซึ่งก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ เวลาผ่านไปไม่นาน จื่อเหอปิงอวิ๋นได้ทะยานร่างกลับมาด้วยสีหน้ามืดมน ดวงตาอันงดงามของนางจดจ้องมายังหลิงฮันอย่างโหดเหี้ยม
เจ้าสุนัขบัดซบนั่น!
หลิงฮันถอนหายใจในใจ สุนัขตัวดำจอมเจ้าเล่ห์นั่นจะต้องจงใจโยนปัญหามาให้เขาแน่นอน
“ช่างเป็นสุนัขที่ไร้ยางอายจริงๆ พวกเราทุกคนสมควรร่วมมือกันกำจัดมัน!” หลิงฮันรีบกล่าวแสดงจุดยืนอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากบาดหมางโดยไร้เหตุผล
“ในเมื่อเจ้ารู้จักสุนัขน่ารังเกียจตนนั้น ข้าก็จะจัดการเจ้าเพื่อบังคับให้มันโผล่หัวออกมา!” จื่อเหอปิงอวิ๋นกล่าวอย่างเย็นชา และลงมือโจมตีหลิงฮัน
นี่เจ้าช่วยมีเหตุผลหน่อยได้รึไม่?
หลิงฮันโคจรทักษะแสงอัสนีหลบการโจมตีของจื่อเหอปิงอวิ๋น และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “แม่นาง อย่าได้รังแกคนอื่นโดยไร้เหตุผล!”
“ถ้าข้าทำแล้วใครจะทำไม?” จื่อเหอปิงอวิ๋นกล่าวอย่างไม่แยแส และลงมือโจมตีหลิงฮันไม่หยุด
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนที่สามารถรังแกได้ง่ายๆ?” หลิงฮันเกรี้ยวกราด
จื่อเหอปิงอวิ๋นนำดาบเล่มยาวออกมาและโจมตีไม่ยั้ง
หลิงฮันไม่หวั่นเกรง เขานำดาบอสูรนิรันดร์ออกมาและผสานเพลิงเก้าสวรรค์ปลดปล่อยปราณดาบออกไป
หลังจากการต่อสู้ดำเนินไปครู่หนึ่ง ทุกคนที่มองดูอยู่ก็ได้ข้อสรุปว่า ในด้านของพลังต่อสู้นั้นจื่อเหอปิงอวิ๋นดูจะแข็งแกร่งกว่าหลิงฮัน เพราะอย่างไรนางก็เป็นนิรันดร์สามนิพพานที่อยู่ในระดับสูงกว่า แต่เนื่องจากพลังป้องกันอันผิดมนุษย์มนาของหลิงฮัน ทำให้การโจมตีทั้งหมดของจื่อเหอปิงอวิ๋นไร้ผล
“ฮึ่ม!” จื่อเหอปิงอวิ๋นเค้นเสียง ที่มือซ้ายของนางควบแน่นหอกโปร่งใสขึ้นมา และควบคุมหอกให้พุ่งโจมตี
‘พรึบ พรึบ พรึบ’ หอกโปร่งใสทะลวงผ่านชั้นมิติไปปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าศีรษะของหลิงฮัน
ช่างเป็นสตรีที่โหดเหี้ยมนัก!
ดวงตาหลิงฮันส่องประกายเย็นชา เพียงแค่สุนัขตัวดำกล่าวทักทายเขาและพูดคุยไม่กี่คำ สตรีผู้นี้ก็คิดจะโจมตีศีรษะของเขาเพื่อสังหารกันแล้วรึ?
‘หมับ’ หลิงฮันยื่นมือออกไปกำหอกโปร่งใส ‘แกร่ก แกร่ก แกร่ก’ หอกโปร่งใสถูกอำนาจอันเย็นยะเยือกแช่แข็งเอาไว้ แต่ก็ยังผลักร่างของเขาถอยหลังไปหลายร้อยไมล์ก่อนที่ร่างของเขาจะกระแทกเข้าใส่ประตูห้องโถงเรือ
หอกโปร่งใสที่ยังคงอยู่ได้บิดเป็นเกลียวเล็ดรอดออกมาจากมือของหลิงฮัน และทะลวงเข้าใส่หน้าอกก่อนจะสลายไป
หลิงฮันมีกายหยาบที่ไร้เทียมทาน เพราะงั้นต่อให้เป็นพลังทำลายจากหอกโปร่งใสเมื่อครู่ก็ไม่อาจระแคะระคายผิวหนังของเขา
สีหน้าของจื่อเหอปิงอวิ๋นเปลี่ยนไปทันที หอกโปร่งใสที่นางใช้โจมตีออกไปเมื่อครู่นั้นไม่ใช่การโจมตีธรรมดา แต่เป็นการโจมตีด้วยอำนาจของแก่นกำเนิดนิรันดร์ห้วงมิติ เพราะงั้นการที่หอกโปร่งใสไม่อาจสร้างบาดแผลให้กับหลิงฮันได้ จึงเป็นความจริงที่นางไม่อาจยอมรับได้
เหนือสิ่งอื่นใดคืออีกฝ่ายคว้าจับหอกโปร่งใสได้อย่างไร?
หอกโปร่งใสที่ผสานอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ห้วงมิติระดับสูงจากแก่นกำเนิดนิรันดร์เอาไว้ ไม่ใช่สิ่งที่จอมยุทธระดับโลกียนิพพานจะสัมผัสโดนได้
เมื่อถูกการโจมตีของนางพุ่งเข้าใส่ สิ่งที่จอมยุทธระดับโลกียนิพพานสามารถทำได้คือป้องกันหรือไม่ก็โจมตีต้านเท่านั้น
แต่หลิงฮันกลับสามารถคว้าจับหอกเอาไว้ได้!
เป็นไม่ได้… ต่อให้หลิงฮันมีแก่นกำเนิดนิรันดร์วารี แต่ก่อนถึงระดับราชานิรันดร์ อำนาจห้วงมิติสมควรเป็นอำนาจที่อยู่เหนือกว่าธาตุทั้งห้า เป็นไปได้อย่างไรที่อำนาจแห่งกฎเกณฑ์วารีของหลิงฮันจะต้านทานหอกห้วงมิติของนางได้?
แปลก… แปลกมาก ไม่ว่าสิ่งใดของบุรุษผู้นี้ก็ล้วนแต่แปลกประหลาดไปทั้งหมด
