ปรมาจารย์จื่อเฉิงพอใจในสีหน้าของหลิงฮันในตอนนี้มาก นี่ล่ะคือสิ่งที่เขาต้องการเห็น
“เจ้าอยากรู้รึไม่ว่าข้าทำได้อย่างไร?” ปรมาจารย์จื่อเฉิงหัวเราะ
“ข้าอยากรู้!” หลิงฮันพยักหน้าถี่
ปรมาจารย์จื่อเฉิงพยักหน้าตอบและกล่าว “ที่ข้าทำเมื่อครู่คือสิ่งที่เรียกว่าห้วงจิตปรับแต่ง มันคือขั้นตอนในการชี้นำอำนาจแห่งเต๋าของสวรรค์และปฐพีเข้าสู่เม็ดยา เพื่อยกระดับคุณภาพของเม็ดยา ห้วงจิตปรับแต่งนั้นสามารถทำได้มากกว่าหนึ่งครั้ง ในแต่ละครั้งประสิทธิภาพของเม็ดยาก็จะเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ”
ชายชราแน่นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “เท่าที่ข้ารู้ ห้วงจิตปรับแต่งนั้นสามารถทำได้ทั้งหมดเก้าครั้ง”
“เพียงแต่ว่า ยิ่งปรับแต่งเม็ดยาหลายครั้ง ความยากในการปรับแต่งก็จะเพิ่มขึ้น ซึ่งหากการปรับแต่งครั้งใดล้มเหลว… เม็ดยาก็จะถูกทำลาย”
“ความสามารถของนักปรุงยาไม่ได้วัดเพียงแค่ว่าเป็นนักปรุงยากี่ดาว แต่ยังมีเรื่องของการปรับแต่งเม็ดยาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย มีเพียงนักปรุงยาที่ใช้ห้วงจิตปรับแต่งได้ห้าครึ่งขึ้นไปเท่านั้น ถึงจะมีคุณสมบัติเรียกได้ว่าเป็นปรมาจารย์”
หลิงฮันอดไม่ได้ที่จะกล่าวถามออกไปด้วยความสงสัย “แล้วผู้อาวุโสสามารถปรับแต่งเม็ดยาได้กี่ครั้งกัน?”
ปรมาจารย์จื่อเฉิงยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ยิ่งระดับของเม็ดยาสูงขึ้น ความยากในการปรับแต่งก็จะยากขึ้นตามไปด้วย ส่วนขีดจำกัดของข้านั้น อยู่ที่ห้วงจิตปรับแต่งเจ็ดขั้น!”
ห้วงจิตปรับแต่งเจ็ดขั้น หรือก็คือสามารถยกระดับคุณภาพของเม็ดยาได้เจ็ดครั้ง ประสิทธิภาพของเม็ดยาหลังจากถูกปรับแต่งแล้ว ไม่รู้ว่าจะดีกว่าเม็ดยาดั้งเดิมกี่เท่ากัน
“เจ้าอยากเรียนทักษะที่ว่ารึไม่?” ปรมาจารย์จื่อเฉิงมองไปยังหลิงฮันด้วยรอยยิ้ม และสายตาที่คาดหวัง
การได้ฝึกสอนลูกศิษย์จนประสบความสำเร็จเหนือว่าตนเองได้นั้น คือเป้าหมายอันสูงส่งของเขา
“ข้าต้องการ!” หลิงฮันรีบพยักหน้า
ปรมาจารย์จื่อเฉิงเผยสีหน้าภาคภูมิใจ “ถ้าเช่นนั้นเจ้าคิดว่าตนเองมีคุณสมบัติใด ที่ข้าจะต้องรับเจ้าเป็นศิษย์?”
เรื่องนี้…
หลิงพยายามครุ่นคิด เรื่องพรสวรรค์ในศาสตร์วรยุทธนั้นเขาคงกล่าวออกไปไม่ได้ เนื่องจากเหล่าคนที่เป็นนักปรุงยานั้น ไม่ค่อยให้ความสนใจกับศาสตร์วรยุทธเท่าไหร่ แต่ถ้าหากกล่าวถึงความสามารถในศาสตร์ปรุงยาแล้ว ปรมาจารย์จื่อเฉิงก็เป็นตัวตนที่แทบจะยืนอยู่บนจุดสูงสุด เพราะงั้นมีเหตุผลอันใดที่อีกฝ่ายต้องมาสนใจความสามารถในการหลอมยาของเขา?
หลิงฮันเกาหัว หรือว่าอีกชายชราต้องการให้เขากล่าวออกไปอย่างมั่นใจกันแน่ว่า ‘ข้าจะเป็นนักปรุงยาห้าดาวได้แน่นอน’
เพราะการที่ได้เป็นผู้ฝึกสอนนักปรุงยาห้าดาวในอนาคตนั้น ผู้ที่เป็นอาจารย์ยอมได้รับเกียรติไปด้วย
แต่ก็น่าเสียดายที่ในยุทธภพ ไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่า ตนเองจะสามารถบรรลุเป็นราชานิรันดร์ หรือนักปรุงยาห้าดาวได้
“ถ้างั้นข้าจะเปลี่ยนคำถาม” ปรมาจารย์จื่อเฉิงไม่ได้คิดจะต้อนหลิงฮันให้จนมุม เพราะไม่งั้นแล้วเขาคงไม่พูดคุยกันหลิงฮันมานานสองนาน
เหตุผลที่เขาต้องการไล่ต้อนหลิงฮัน ก็เป็นเพราะอยากลบล้างความหยิ่งทะนง และความมั่นใจที่มีมากเกินไปก็เท่านั้น
“ทำไมเจ้าถึงเรียนรู้ศาสตร์ปรุงยา?”
ทำไมถึงเรียนรู้ศาสตร์ปรุงยางั้นรึ?
หลิงฮันครุ่นคิดและพบว่าจุดประสงค์ของเขานั้นมีมากมายเหลือเกิน
ที่เขาฝึกฝนการปรุงยาก็เป็นเพราะต้องการนำเม็ดยามาใช้กับตัวเอง แบ่งปันให้พวกพ้องรอบตัว หรือใช้มันเพื่อสร้างมิตร และแลกเปลี่ยนเป็นสมบัติอื่นๆที่เงินไม่สามารถซื้อได้
หลิงฮันครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน และพอนึกถึงนิสัยของปรมาจารย์จื่อเฉิงเขาก็กล่าวออกไป “เพื่อความมั่งคั่ง!”
