เฉินโม่พูดต่อว่า “ฉันคิดว่านักออกแบบเกมมากมายติดปัญหานี้อยู่นั่นก็คือความสามารถถูกจำกัดและคุณภาพของเกมเทียบกับนักออกแบบเกมระดับ A ระดับ B ไม่ได้แต่พวกเขากลับไม่ได้คิดถึงปัญหานี้ พวกเขามัวแต่โฟกัสไปที่คุณภาพของเกม”
หลินหม่าวคิดอยู่พักหนึ่ง “ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจ”
เฉินโม่พูดอธิบาย “นายอย่ามองว่าฉันเป็นคนนอกฉันจะพูดตรงๆเลยละกัน ถ้านายเป็นผู้เล่นนายอยากซื้อเกมนี้ทำไม?”
หลินหม่าวตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ในความคิดเขาเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมชาติและเขาไม่เคยคิดมันเป็นพิเศษเลย
เขาครุ่นคิดอย่างรอบคอบก่อนพูดว่า “คงเป็น…คุณภาพ? ความแท้จริง?”
เฉินโม่พูดว่า “ความแท้จริงคือสิ่งว่างเปล่า ถ้านักออกแบบเกมติดอยู่ในกับดักความอยากขายมันจะสะท้อนให้เห็นแค่สองอย่าง หนึ่งคือเขารุ่งโรจ์แล้วและสองคือเขามาถึงทางตัน”
“ส่วนคุณภาพ นายเป็นนักออกแบบเกมระดับ D นายเทียบกับนักออกแบบเกมระดับ B ได้ไหม?”
หลินหม่าวเปิดปากและคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร
เฉินโม่พูดต่อว่า “ถ้านายถามผู้เล่นว่าพวกเขาต้องการซื้อมันทำไม อันที่จริงฉันต้องถามว่าความสนุกของเกมนี้มีอะไรบ้าง? ความพิเศษของเกมนี้เป็นยังไง?”
“ฉันคิดว่าความคิดสร้างสรรค์ของนายไม่ได้เปิดอย่างสมบูรณ์ เอาแค่เกมนี้มีจุดให้พิจารณาหลายที่แล้ว”
“ข้อหนึ่งจะต้องพิจารณาคือระบบการเล่นเกมและมันจะต้องใช้เวลาอีกสองเดือนในการยกระดับระบบต่อสู้ของนายเป็นสองเท่าด้วยการเพิ่มอาวุธ 8-15 ประเภทและมอนสเตอร์ต้องมีมากกว่า 20 ชนิด”
หลินหม่าวสงสัย “แต่สำหรับเกมโมบายไม่ซับซ้อนเกินไปเหรอ?”
เฉินโม่ส่ายหน้า “ไม่ซับซ้อนเลย เกมโมบายจำเป็นต้องง่ายๆและธรรมดาหรือ? ฉันไม่คิดงั้น นายจำเป็นต้องรู้ว่ายิ่งธรรมดายิ่งทำให้ยากขึ้นเท่านั้น ฉันอยากใช้พลังเกินตัวมากกว่าหยุดชะงักในนาทีสุดท้าย”
“การสร้างระบบต่อสู้ซับซ้อนมาก อย่างน้อยตอนที่นายโปรโมทนายสามารถเขียนสโลแกนแบบนี้ ‘มีอาวุธ 20 ประเภทให้เลือก’ ‘ท้าทายการผลาญสมอง’ ‘เจ้าสามารถเลือกอาวุธที่เหมาะสมได้ตลอดเวลา’ เป็นต้น”
หลินหม่าวครุ่นคิดจนลืมตัว
เฉินพูดต่อว่า “หรือเลือกข้อสอง ในด้านของความยาก ทำให้เกมยากเป็นพิเศษโดยติดตั้งกลไกกับดักในที่ที่ไม่คาดคิดสุดๆ”
หลินหม่าวถามว่า “นายหมายถึงอะไรเหรอในที่ที่ไม่คาดคิดสุดๆ?”
เฉินโม่ชี้บนจอเกมแล้วพูดว่า “อย่างที่นี่มันดูเหมือนเป็นเนินเขาแต่ตอนที่นายเหยียบมัน มันจะมีเหล็กแหลมโผล่ออกมาฆ่าผู้เล่นทันที หรือจุดนี้มันดูเหมือน NPC ที่เป็นมิตรแต่ทันทีที่นายเดินผ่าน มันจะใช้มีดแทงนายจนตาย หรือกระโดดออกมาแล้วพูดคุยกับนายจากข้างหลังจากนั้นก็แทงนายตาย หรือเหยียบหัวนายจนตายก็ได้”
ปากของหลินหม่าวอ้าค้างเล็กน้อย เขามีสีหน้าแบบ ‘เกินจินตนาการฉันไปแล้ว’
เฉินโม่พูดว่า “ถ้านายใช้วิธีข้อสอง นายสามารถพูดว่านี่เป็น ‘เกมที่ไม่คาดคิดที่สุดในประวัติศาสตร์’ ชื่อยังสามารถเปลี่ยนเป็น ‘การผจญภัยอันยิ่งใหญ่ที่ฉาวโฉ่ของอัศวิน’ เป็นต้น”
“ยังมีวิธีข้อสามการพิจารณาพล็อตเรื่อง อย่างเช่นนายให้ผู้เล่นเลือกเส้นทางต่างๆหรือปฏิกริยาตอบโต้ที่ทางแยกแต่ละแห่ง อย่างเช่นถ้านายพบศัตรูในอดีตและศัตรูกำลังบาดเจ็บสาหัส นายสามารถเลือกที่จะช่วยหรือไม่ช่วยเขา ตัวเลือกมากมายจะนำไปสู่ตอนจบที่แตกต่างกัน”
“นายสามารถออกแบบตอนจบ 5-8 พล็อต มีบางทางให้สำเร็จ มีบางทางให้ล้มเหลวและบางทางก็ไม่คาดคิด”
“ในกรณีนี้ นายสามารถใช้ ‘แปดตอนจบ หลายสิบตัวเลือก’ ‘เจ้าสามารถมองทะลุคำโกหกและค้นหาความจริง’ ฯลฯ เป็นสโลแกน”
หลินหม่าวเท้าคาง เห็นได้ชัดว่าคำแนะนำของเฉินโม่อัดแน่นข้อมูลมากเกินไปและเขาจึงครุ่นคิดตาม
เฉินโม่ไม่รีบ กินอาหารคำหนึ่ง รอให้หลินหม่าวทำความเข้าใจตัวเลือกที่เพิ่งพูด
นักออกแบบเกมขาดแคลนที่สุดในโลกนี้คืออะไร?
ความคิดสร้างสรรค์ไงละ
เฉินโม่ไม่ได้มีความคิดสร้างสรรค์ติดตัวมาตั้งแต่เกิด แต่สะสมมาจากในโลกอื่น
ในกระบวนการกำเนิดและการเติบโตของวงการเกมเริ่มต้นมาจากเกมพกพา เกมพีซีไปสู่เกมโมบาย ยังมีเกมอินดี้ต่างๆ
นักออกแบบเกมมากมายมีความคิดจะสร้างเกมที่น่าดึงดูดใจให้ผู้เล่นเพื่อให้ผู้เล่นเอาเงินออกมาจากกระเป๋าอย่างเชื่อฟัง
สำหรับเกม ความคิดสร้างสรรค์มาเป็นอันดับแรกเสมอ คนกลุ่มเล็กๆที่ยืนบนสุดของพีระมิดเป็นกลุ่มที่น่าทึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย นักออกแบบเกมที่ไม่มีความคิดสร้างสรรค์ไม่อาจพัฒนาเกมที่ตรึงผู้เล่นไว้ได้
แน่นอนว่าความคิดสร้างเป็นสิ่งลึกลับมาก คนอ่อนหัดหลายคนที่อ้างว่ามีความคิดสร้างสรรค์และอ้างว่าอยากช่วยค้ำจุนวงการเกมอันที่จริงความคิดสร้างสรรค์ที่พวกเขาอ้างนั้นไม่มีอะไรนอกจากความเพ้อฝัน ไม่มีใครสามารถยืนยันได้ว่ามันจะประสบผลสำเร็จก่อนจะเปลี่ยนไอเดียเป็นเกมจริงๆ
สามข้อที่เฉินโม่พูดมาเป็นไอเดียฉลาดมากในโลกนี้แต่ในโลกก่อนพวกมันเป็นกฎที่นักออกแบบเกมส่วนใหญ่รู้จักดี ทั้งยังได้รับการพิสูจน์จากตลาดหลายครั้งแล้วและเป็นแบบแผนที่ประสบผลสำเร็จอย่างมาก
เฉินโม่รู้ว่าหลินหม่าวคือคนซื่อสัตย์และเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เขาอยากช่วยหลินหม่าวเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามเฉินจะไม่ไปก้าวก่ายและพูดแผนอย่างเจาะจงออกมา ท้ายที่สุดมันจะขึ้นอยู่กับความเข้าใจของหลินหม่าวเอง
หลินหม่าวครุ่นคิดอยู่นานก่อนพูดว่า “ได้ฉันเข้าใจนิดหน่อยแล้ว ฉันรู้สึกว่าที่นายพูดมามีเหตุผลมาก ส่วนสาเหตุว่าเกมฉันเป็นรูโหว่ทำไมเพราะมันขาดจุดประกายที่จะดึงดูดความสนใจนี่เอง”
เฉินโม่พยักหน้า “ใช่”
หลินหม่าวพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว เฉินโม่สามข้อชี้แนะของนายจุดประกายไอเดียให้กับฉันมากจริงๆ ฉันรู้ว่าฉันได้รับแรงบันดาลใจบางอย่างแล้ว ขอบคุณมาก”
เฉินโม่โบกมือ “ไม่เป็นไร ฉันแค่ให้ทิศทางกับนาย จะดำเนินการยังไงต่อทั้งหมดขึ้นอยู่กับนาย”
หลินหม่าวพยักหน้า “อืม ตอนนี้ฉันมีทิศทางในใจแล้ว เดิมทีฉันคิดว่าเกมนี้สำเร็จไป 80 เปอร์เซ็นแล้วแต่ท่าทางมันจะยังห่างไกลจากคำว่าพอ ตอนฉันกลับไปฉันจะรื้อแผนเกมใหม่”
คิ้วขมวดแน่นของหลินหม่าวคลายออก เขารู้สึกว่าเกมเมื่อก่อนมีข้อบกพร่องอยู่เสมอแต่เขาไม่แน่ใจว่าอยู่ตรงไหนและตอนนี้เขารู้ว่าเกมขาดจุดประกายที่ผู้เล่นเห็นทันที!
ด้วยจุดประกายนี้เกมของเขาย่อมโดดเด่นอยู่ในเกมนับไม่ถ้วน
จ้าวจือฮาวประหลาดใจ “เฉินโม่พูดได้ดี! ฉันไม่เคยรู้ว่านายมีไอเดียมากมายขนาดนั้นมาก่อนเลย นายเกิดความเข้าใจอย่างฉับพลันเหรอ?”
เฉินโม่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่ใช่ความเข้าใจมันคือการรู้แจ้ง คืนก่อนวันแข่งออกแบบเทพเจ้าแห่งเกมเข้าฝันฉันและมอบหนังสือสมบัติสกิลนักออกแบบเกมให้ฉัน”
จ้าวจือฮ่าวหัวเราะลั่นและพูดว่า “ไปตายซะ!”
ทั้สามคนกินอาหารและพูดคุยกันจนถึง 4 ทุ่มในระหว่างนั้นก็สั่งเบียร์มาเพิ่มอีก 4 ขวด ทั้งสามดื่มกันคุยกันจนหมดและเริ่มเมากันเล็กน้อย พวกเขาคุยกันจนอิ่มเอม
เฉินโม่ไม่ค่อยชอบดื่มแอลกอฮอล์ในตอนที่ดื่มสมองจะเริ่มเลอะเลือนมันจะส่งผลต่อการคิดและความจำ มันไม่ใช่นิสัยที่ดีสำหรับนักออกแบบเกมในการดื่มแอลกอฮอล์ เขาจึงดื่มไม่ค่อยมากนัก
จ้าวจือฮ่าวโทรหาน้องชายคนรองให้มาขับรถให้เขา หลินหม่าวกำลังครุ่นคิดวิธีปรับปรุงเกมเดิมใหม่ตลอดเวลา
เฉินโม่เองก็วางใจมากขึ้นตอนที่มีคนมาขับรถแทนเพื่อนสนิทของเขา หลังจากให้คำแนะนำอีกสองอย่าง เขาก็มองพวกเขาจากไป
เฉินโม่กลับไปที่ร้านสัมผัสประสบการณ์และจัดระเบียบสิ่งของเล็กๆน้อยๆของตน หลังจากได้รับข้อความจากจ้าวจือฮาวและหลินหม่าวแล้ว เฉินโม่ก็อาบน้ำและไปนอน
วันพรุ่งนี้เขายังต้องพิจารณาเกมใหม่ของเขา ในคืนนี้เฉินโม่จึงต้องพักผ่อนให้เต็มที่เพื่อยกระดับจิตใจและให้มั่นใจว่าจะมีสภาพที่ดีที่สุด
