ให้กระสุนอีก
งูพวกนี้มีอยู่ประมาณเกิน 20 ตัวได้ ผิวหนังของพวกมันดูหนามาก ต่อให้งูตัวที่เล็กที่สุดก็ยังมีขนาดยาวมากกว่า 2 เมตร พวกมันเลื้อยกันอยู่บนต้นไม้ตามกิ่งก้าน พวกมันกดกิ่งของต้นไม้ให้ต่ำลงเรื่อยๆเพื่อจะโจมตี การเคลื่อนไหวของงูพวกนี้ดูมีรูปแบบ ดูน่าสงสัยอย่างมาก!
ชูฮันมองไปที่กิ่งก้านดอกไม้ต่างๆที่พวกงูเลื้อยอยู่บนหัวเขา ทว่าเมื่อมองไปที่บนหัวของคนอื่นๆเขากลับต้องรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา งูพวกนี้เล็งเป้ามาที่เขาคนเดียวเท่านั้น?
วิวัฒนาการ 30 คนต่างมารวมตัวกันรอบๆหลูปิงเซ่อด้วยความกลัว หลูปิงเซ่อมีอาการเหงื่อแตกพลั่กแต่มันกลับมีรอยยิ้มฉายอยู่บนใบหน้าของเขาขณะจ้องมาที่ชูฮัน “งูเต็มไปหมด!”
คนอื่นๆที่อยู่รอบตัวหลูปิงเซ่อก็ต่างส่งสายตาไม่พอใจมาที่ชูฮันเช่นกัน
“เหตุผลของการได้คริสตัลของที่นี้มันคืออะไร? มันอาจจะคุ้มค่าความพยายาม แต่มันไร้ราคา”
“อย่าดันทุรัง แกก็เคยเห็นคนประเภทนี้ ตอนนี้ฉันอยู่ระยะ 1 ฉันคิดว่าฉันจะไม่รอดแล้ว ฉันถูกล้อมไว้ด้วยสัตว์ประหลาด”
“มันจะอะไรกันนักกันหนา!”
“ส่งคริสตัลมา หลูปิงเซ่อสามารถปกป้องแกได้ อ้อ ฉันลืมบอกแกไป เขาเป็นพรสวรรค์ที่แข็งแกร่งมาก!”
พรสวรรค์นั้นหาได้ยากมาก โดยเฉพาะเมื่อ เฉินช่าวเย่ กลายเป็นที่รู้จักและจดจำไปทั่วในฐานะพรสวรรค์ ทำให้ในสายตาทุกคนพรสวรรค์ถูกจดจำว่าเป็นหาได้ยากและทรงพลังมากๆไปแล้ว
ในตอนนี้ หลูปิงเซ่อ ก็เป็นเช่นนั้นในสายตาทุกคน ทว่าเขาไม่ได้มีร่างกายที่แข็งแกร่งเหมือนกับวิวัฒนาการ และถึงแม้เขาจะมีพรสวรรค์ที่หาได้ยาก แต่มันก็เป็นเพราะความสามารถที่เขามี เพราะเขาสามารถสร้างความแตกต่างได้และทำให้ทุกคนเชื่อฟังสิ่งที่เขาพูด
ชูฮันมองไปที่เหล่างูบนหัวเขาที่ต่างส่งเสียงขู่พร้อมจะโจมตีใส่เขา จากนั้นก็หันกลับไปมองหลูปิงเซ่อ “นายควบคุมพวกมันให้โจมตีฉัน?”
“ไม่ ไม่” หลูปิงเซ่อยิ้ม “ฉันแค่บอกพวกมันว่าอย่าโจมตีคนรอบๆตัวฉัน”
ชูฮันประหลาดใจมาก “นายสามารถสื่อสารกับงูได้?”
หลูปิงเซ่อยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีก แต่ถ้ามองดีๆรอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยการยั่วยุ “ฉันเป็นเพื่อนที่ดีกับพวกสัตว์”
ชูฮันนิ่งไปชั่วขณะ…เป็นความสามารถที่แปลกและน่าเหลือเชื่อ!
ความสามารถนี้เป็นเรื่องที่ชูฮันเคยได้ยินอยู่ในชาติที่แล้ว ประกอบกับได้เห็นภาพที่หลูปิงเซ่อสื่อสารกับเจิ่งเทียนอี้มากับตา ชูฮันจึงยิ่งแน่ใจกับความสามารถที่หลูปิงเซ่อมี มันน่าจะเป็นอะไรที่เกี่ยวกับคลื่นสมอง หลูปิงเซ่อสามารถใช้คลื่นความถี่วิทยุเพื่อสื่อสารกับสิ่งมีชีวิตทุกชนิดอย่างไร้อุปสรรค มันไม่มีอุปสรรคทางด้านภาษา เพียงแค่สังเกตคลื่นความถี่ที่อีกฝ่ายใช้และใช้ตามเพื่อจะสื่อสารด้วย
คนที่มีพรสวรรค์แบบนี้มักไม่ค่อยเป็นที่รู้จักด้วยเพราะกล่าวกันว่าความสามารถแบบนี้ใช้ได้แค่การแลกเปลี่ยนหรือปลอมตัวเท่านั้น หลูปิงเซ่อสามารถใช้ความสามารถนี้กับสัตว์เมื่ออยู่เข้ามาในป่าเท่านั้น แต่ตัวเขานั้นไม่มีพลังในการต่อสู้ และไม่สามารถผ่านการประเมิณผลของเสาหินได้ด้วยเพราะเขาไม่มีความสามารถในการต่อสู้
ความสามารถของหลูปิงเซ่อมีขีดจำกัดและมันหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะฉะนั้นหลูปิงเซ่อจะไม่สามารถควบคุมพวกสัตว์ได้ตลอดเวลา
หลูปิงเซ่อมองไปที่ชูฮันที่ยืนนิ่งอย่างไร้อารมณ์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ “ตราบใดที่มีคริสตัล ฉันสามารถบอกให้เพื่อนฉันไปได้ทันที”
“เร็วสิ! อย่าทำให้พวกเราเสียเวลา!” ชายที่อยู่ข้างๆหลูปิงเซ่อตะโกนใส่ชูฮันอย่างหมดความอดทน “ส่งคริสตัลมาซะที เสียเวลามานานแล้ว!”
ชูฮันใช้มือทั้งสองข้างจับขวานซิ่วโหลขึ้นพาดบนไหล่ จากนั้นเขาก็จ้องตาหลูปิงเซ่อและแสยะยิ้มออกมา “ต่อให้จะเป็นคนที่ช่วยชีวิตแม่ฉันมาขอคริสตัล แม้แต่ครึ่งหนึ่งฉันก็ไม่ให้”
สายตาของหลูปิงเซ่อเปลี่ยนเป็นเย็นชา “แสดงว่านายจะไม่ให้ใช่มั้ย? อยากจะสู้ใช่มั้ย? รู้ไว้ด้วยว่างูพวกนี้มีพิษร้ายแรง แต่ให้นายเป็นวิวัฒนาการระยะ 3 ก็ช่วยอะไรไม่ได้”
“สำหรับคนขี้เหนียวแบบฉัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้คริสตัล” สีหน้าของชูฮันยังคงไร้อารมณ์ดังเดิม ทว่าประโยคต่อมาของเขากลับฟังดูเหมือนยั่วโมโห “ฉันสามารถให้ได้แต่ลูกกระสุน”
หน้าของหลูปิงเซ่อดำมืดทันทีด้วยความโมโห พร้อมกับพวกงูที่จู่ๆก็จู่โจมใส่ชูฮันทันที…เห็นได้ชัดว่ามันได้รับคำสั่งมา!
ทุกคนที่ยืนอยู่ข้างๆหลูปิงเซ่อต่างแสยะยิ้มและพูดคุยกัน
“ไอ้หนุ่มนี้มันรนหาที่ตายชัดๆ”
“ฉันหวังว่าศพมันจะไม่ล่อสัตว์อื่นมา”
“สบายใจได้” เสียงของหลูปิงเซ่อเย็นยะเยือก “มันจะสะอาดเรียบร้อย–“
หลูปิงเซ่อพูดยังไม่ทันจบ มันก็เสียง——
พึบ!
พึบ!
เสียงของขวานที่ฟาดฟันงูดังขึ้น ราวกับเครื่องจักรที่เคลื่อนไหวรวดเร็วและแม่นยำ งูหลายตัวถูกตัดขาดกองอยู่ที่พื้นไปแล้วเรียบร้อย และมีอีกหลายตัวที่ที่ยังไม่ตายทันทีแต่แค่จะมีชีวิตรอดไปได้ก็ถือว่าโชคดีแล้ว ทว่าวินาทีต่อมาก็มีขวานยักษ์โจมตีลงมาด้านบน พุ่งลงมากระแทกหัวของพวกมันจนเละเป็นโจ๊กอย่างแม่นยำและรวดเร็ว
มีเสียงขู่ของงูหลายตัวที่พุ่งเข้ามาใส่ชูฮันที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เขาฟาดขวานใส่พวกมันขาดเป็นสองท่อนภายในพริบตา งูมากกว่า 30 ตัวถูกฆ่าอย่างรวดเร็วภายในการแกว่งขวานแค่ไม่กี่ครั้ง
วิวัฒนาการระยะ 3 ก็ช่วยอะไรไม่ได้? แต่ว่าชูฮันไม่ใช่วิวัฒนาการระยะ 3 ธรรมดา…
สีหน้าของทุกคนที่กำลังรอดูการแสดงที่จะได้เห็นชูฮันถูกกัดและถูกพวกงูกลืนกินไปกลายเป็นนิ่งค้าง หลูปิงเซ่อหน้าตาซีดเซียว เหงื่อแตกพลั่กเต็มหน้าผาก
ชูฮันฆ่างูทั้งหมดและเตะซากกองศพพวกมันที่ขวางทางออกไป ฝูงชนต่างรีบเดินถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติ หนึ่งในนั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆพร้อมกับเหงื่อโชก “วิวัฒนาการระยะ 4 งั้นเหรอ?”
ขณะเดียวกันสีหน้าของวิวัฒนาการมากกว่า 30 ต่างบิดเบี้ยวน่าเกลียด วิวัฒนาการและพรสวรรค์ส่วนใหญ่จะเคารพคนที่มีพลังสูงกว่า แต่พวกเขาได้เยาะเย้ยและพูดจาดูถูกอีกฝ่ายตั้งแต่เมื่อวานที่ร้านอาหาร และวันนี้มันก็ยิ่งหนักกว่าเดิมอีก พวกเขาคิดว่าอีกฝ่ายก็แค่วิวัฒนาการหน้าใหม่ธรรมดาๆ ใครจะไปรู้ว่าเป็นคนที่น่ากลัวและแข็งแกร่งได้ขนาดนี้
ทุกคนต่างไม่เข้าใจ คนที่ทรงพลังขนาดนี้ควรจะอยู่ในค่ายขนาดใหญ่ที่อุดมสมบูรณ์ เขามาทำอะไรในถิ่นทุรกันดารแบบนี้กัน?
ชูฮันเดินอย่างสบายๆตรงเข้ามาหาฝูงชนพร้อมกับตอบคำถามอย่างสุภาพ “ไม่ใช่ระยะ 4 แค่ระยะ 3”
ขณเดียวกันฝูงชนต่างมีสีหน้าหวาดกลัวและสยดสยองทันทีที่ได้ยินคำตอบ ชูฮันตบมือลงที่ไหล่หลูปิงเซ่อ น้ำเสียงดังแผ่วอยู่ในหูของหลูปิงเซ่อ “ขอโทษนะที่ฆ่างูของนายตายหมดก่อนที่นายจะได้ทันบอกให้พวกมันยอมจำนน”
