“น้องชาย ในที่สุดก็มาถึง!” ในตอนที่เห็นโมเซอ ชูฮันตื่นเต้นมากจนหัวเราะออกมา
โมเซอในวันนี้แตกต่างจากโมเซอเมื่อหกเดือนก่อนอย่างสิ้นเชิง ถ้าไม่ใช่เพราะชูฮันจดจำโมเซอในชาติที่แล้วได้ เขาคงจะนึกไม่ออกอยู่นานเลยว่าคนตรงหน้าเขานี้คือใคร ซึ่งมันไม่ใช่การกล่าวเกินจริงเลยสักนิด
ครั้งนี้ โมเซอดูคล้ายกับคนที่ชาติที่แล้วพอสมควร เขามีจิตวิญญาณของความร้ายกาจและความดุดันติดตัวมาด้วยเหมือนกับในชาติที่แล้ว ซึ่งมันเป็นคนละบรรยากาศกับคนเมื่อครึ่งปีที่แล้วอย่างสิ้นเชิง อาจจะเป็นเพราะการกระทำของชูฮัน ทำให้ประสบการณ์ที่โมเซอพบเจอในชาตินี้ต่างไปจากชาติที่แล้ว กลายเป็นคนที่ดุดันและน่ากลัวยิ่งกว่าชาติที่แล้วซะอีก
ในจังหวะที่โมเซอเห็นชูฮัน จิตวิญญาณชั่วร้ายรอบๆตัวโมเซอก็สลายตัวลงไปอย่างมากเหลือเพียงแค่รอยยิ้มบางๆ
“ดูรอยยิ้มนั่นสิ หน้าไม่ตึงแล้วรึไง?” ชูฮันอารมณ์ดีมากจนพูดจาแซวโมเซอ
“พี่ไม่เจอฉันมาตั้งครึ่งปี และชื่อเสียงของพี่ก็มีแต่เพิ่มขึ้นๆ” โมเซอไม่สนใจอะไรมากกับการพูดของชูฮัน ถ้ามีใครที่รู้จักโมเซออยู่แล้วและมาเห็นภาพนี้เข้าจะต้องคิดว่านี่ต้องเป็นผีแน่ๆ โมเซอตัวจริงไม่มีทางยิ้มหรือยอมให้ใครพูดแซวเด็ดขาด
ชูฮันยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ “นายอยากจะเพิ่มชื่อเสียงให้ตัวเองมั้ยล่ะ? มาเข้าร่วมกับฉันสิ!”
โมเซอส่ายหน้าอย่างสุภาพ “พี่ก็รู้จักฉัน ฉันไม่สนใจเรื่องอะไรแบบนี้”
“อะไรก็ช่าง” ชูฮันไม่สนใจคำปฏิเสธของโมเซอ เขาเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว “นายทำสำเร็จรึยังสำหรับหกเดือนที่ผ่านมา? ไม่ว่าได้ยินข่าวมามากแค่ไหน ฉันก็คิดเสมอว่านายทำได้”
มันมีแววตาลึกลับบางอย่างปรากฏขึ้นที่นัยน์ตาของโมเซอและสลายไปอย่างรวดเร็ว “มันมีประเทศหนึ่ง”
“พัฟ! แค่ก! แค่ก!” ชูฮันถึงกับสำลักน้ำลายตัวเองทันที มันยากมากที่จะได้เห็นชูฮันในอารมณ์เช่นนี้ นี่โมเซอมันถึงกับเล่นข้ามประเทศเลยเหรอ?!
“เซอร์ไพรส์” โมเซอจ้องหน้าชูฮันพร้อมกับยิ้ม
“ไร้สาระ” ชูฮันเหลือบมองตอบและก็รีบเปลี่ยนหัวข้อทันที “ใช่ ฉันสัญญาว่าอาวุธของนายจะเริ่มทำการผลิตทันที แต่มันจำเป็นต้องผ่านการทดลองจากนายด้วยตัวเองก่อน”
“ขอบคุณ” โมเซอไม่คิดว่าชูฮันจะพูดเรื่องเมื่อหกเดือนก่อนอย่างสบายๆแบบนี้ ชูฮันยังจำคำสัญญาที่ผ่านมานานแล้วได้ทำให้โมเซอรู้สึกดีอย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็เป็นเริ่มเปิดก่อน “พี่ไม่สงสัยเกี่ยวกับฉันเหรอไง ฉันไปไหนมา? ทำอะไรมาบ้าง?”
ชูฮันกระพริบตา “แน่นอนว่าฉันไม่รู้ว่านายไปไหนมา แต่ฉันเดาได้ว่ามันมีอยู่แค่สองอย่างเท่านั้น มันไม่มีอะไรนอกเหนือจากฆ่าและทำเงิน”
โมเซอตะลึงงันทันที เขาตกใจมาก “รู้ได้ยังไง?”
ชูฮันไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น “ด้วยบุคคลิกของนายแล้ว นายไม่คิดหาเพื่อน นายไม่ชอบให้ตัวเองว่าง ไม่ชอบพูดคุยกับใคร เป็นคนที่มีประสิทธิภาพในตัวเองและจู่ๆที่ตอนนี้นายปรากฏตัวขึ้นก็เพราะว่าฉันมีอะไรบางอย่างที่ตรงกับความต้องการของนาย”
โมเซอพูดอะไรไม่ออก หลังจากเงียบไปอยู่พักหนึ่ง เขาก็ยิ้มออกมาและส่ายหัว “ถูก!”
ชูฮันยกมือขึ้นแตะจมูกอย่างอารมณ์ดี “ฉันเดาเอา ถ้างั้นก็บอกฉันมาว่านายไปประเทศไหนมา ไปทำอะไร ทำให้ความอยากรู้อยากสงสัยของคนที่ไม่เคยไปต่างประเทศคลายลงหน่อยสิ”
“ตอนนี้โลกเต็มไปด้วยซอมบี้ ชื่อของแต่ละประเทศนั้นหมายถึงสัญลักษณ์ของยุคเก่า เมื่อไม่มีการป้องกันระหว่างชายแดน การข้ามประเทศก็เป็นเรื่องปกติ ไม่มีใครสามารถควบคุมเราได้ ใครจะสามารถเดินทางไปไหนก็ได้ ตอนนี้ชื่อของหลายประเทศนั้นถูกเรียกแทนที่ด้วยชื่อภูมิศาสตร์ของแต่ละเขตเท่านั้น” โมเซอไม่รู้ว่าชูฮันมีความรู้ที่ลึกซึ้งเรื่องนี้มากกว่าตัวเองหลายเท่านัก
ชูฮันทำตัวปกติ เขาเพียงแค่ทำท่าให้โมเซอพูดต่อ ส่วนหวังไคที่ฟังอยู่ก็มีท่าทีเป็นกังวล
โมเซอพูดต่อ “ฉันไปที่ตะวันออกเฉียงเหนือสุดของจีนมา หลังจากเข้าปีที่สองของโลกาวินาษ ฉันข้ามเขตชายแดนไปเพื่อส่งของบางอย่างตามที่ได้รับคำสั่งจากนายจ้างมา ฉันไม่สามารถพูดอะไรมากได้ เพราะถึงอย่างไรแล้วฉันก็รับเงินมาแล้ว ในการทำธุริจ เราจำเป็นต้องรักษาความเป็นส่วนตัวของนายจ้างของเราด้วย”
ชูฮันพยักหน้าและอย่างเข้าใจ แต่ในใจของโมเซอนั้นเขากำลังวิเคราะห์ปฏิกิริยาของชูฮันอย่างละเอียดอยู่
โมเซอได้พบคนผู้คนมากมายจากทั่วโลก และสิ่งของที่เขาทำหน้าที่ส่งมอบก็เป็นจดหมายลับ ส่วนนายจ้างของโมเซอนั้นชูฮันมั่นใจว่าที่เขาคิดมันถูกต้อง
มันต้องเป็นตระกูลลึกลับอย่างแน่นอน!
นอกเหนือจากตระกูลลึกลับแล้ว ชูฮันไม่สามารถคิดถึงความเป็นไปได้อย่างอื่นออกได้เลย ข้อแรกก็คือความสามารถของตระกูลลึกลับที่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่กันดานที่ไกลออกไปได้
ข้อสองคือชูฮันรู้มาสักพักหนึ่งแล้วข้อความในจดหมายลับที่ถูกส่งมานั้นมาจากทางเหนือ
สำหรับนายจ้างที่ติดต่อโมเซอให้กับตระกูลลึกลับ ชูฮันไม่สามารถเดาได้ว่าคือใครกันแน่แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่ผู้บัญชาการมู๋หรือเหอเฟิง ระยะเวลาและเหตุการณ์มันไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ถ้าหากว่าใช่ เหอเฟิงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเอาทีมที่แข็งแกร่งที่สุดในจีนของตัวเองมาเข้าร่วมกับชูฮัน
ดูเหมือนว่าทุกอย่างสามารถอธิบายได้อย่างเดียวว่ามีเป็นตัวแทนคนนำการติดต่อกับตระกูลลึกลับให้ และสถานการณ์มันก็เป็นที่น่ากังวล!
————-
ในเวลาเดียวกัน ในที่ที่ห่างไกลออกไปจากค่ายเขี้ยวหมาป่า ซึ่งมันเป็นเส้นทางเดียวที่จะไปเมืองอันลูหรือค่ายอื่นๆได้ ถนนเส้นนี้ล้อมรอบไปด้วยต้นหญ้าสูงหนานแน่น ท่ามกลางในนั้นมีกลุ่มคนหลายคนยืนนิ่งอยู่ด้วยความกังวล
“เหย่จือโปบอกให้เราสุ่มโจมตีฆ่าชูฮันตรงนี้ แต่เมื่อไหร่ที่ชูฮันจะมา?” หนึ่งในนั้นที่หมดความอดทนแล้วกระซิบกระซาบถามคนที่อยู่ข้างตัวเอง
“เงียบ!” คนที่เห็นได้ชัดว่าน่าจะเป็นผู้นำออกคำสั่งเสียงเข้ม “พวกเราคือนักฆ่า ไอ้ชูฮันนี่ที่เราได้ยินมาคือมันมีรายชื่ออยู่ในอันดับแรกของวิวัฒนาการระยะ 3 แต่ความจริงแล้วเรามีแหล่งข่าวที่เชื่อถือได้ว่ามันได้อยู่ในระยะ 4 แล้ว!”
“ไม่ว่าระยะ 3 หรือ 4 ไม่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” บางคนดูถูกชูฮัน “พวกเรามีคนตั้งมาก ไอ้ชูฮันนี่มันก็พาทหารของมันออกไปจากค่ายหมดแล้ว ถึงแม้มันอาจจะมีพรรคพวกเหลืออยู่แต่มันมีคนเก่งๆแค่ไม่กี่คน การฆ่ามันไม่น่ายากอะไร คงเหมือนกับฆ่าหมาตัวหนึ่งว่ามั้ย?”
ผู้นำที่ได้ยินมีท่าทีพอใจมาก หากสักพักก็นิ่วหน้า “ปัญหาก็คือตั้งแต่ที่เราได้รับข่าวเราสุ่มอยู่ที่นี้มาเป็นอาทิตย์แล้ว ทำไมไอ้ชูฮันยังไม่มาอีก?!”
“หัวหน้า เราไม่มีอาหารพอ…”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ผุ้นำก็ยิ่งรู้สึกลำบากใจ ทำได้แค่กัดฟัน “มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะล่าสัตว์ป่ามาเป็นอาหาร เราไม่สามารถปล่อยโอกาสหลุดมือไปได้ มันอาจมาได้ทุกเมื่อ!”
“หัวหน้า!” ทันใดนั้นก็มีคนหนึ่งรีบวิ่งมาจากที่ไกลด้วยท่าทางตื่นตระหนก
“ไอ้เวร! เป็นบ้าเหรอไง แหกปากเสียงดัง” ผู้นำตกใจมากและรีบกระซิบต่อว่า
คนที่วิ่งมารีบสูดลมหายใจเข้าปอด จากนั้นก็พูดขึ้น “ผมพึ่งได้ข่าวว่าชูฮันกลับมาแล้ว!”
“กลับมาแล้ว กลับมาไหน?” ผู้นำมึนงง
“กลับมาที่ค่ายเขี้ยวหมาป่า!” ชายที่รายงานเกือบจะเป็นลมอยู่แล้วเพราะหายใจไม่ทัน
ทันทีที่ทุกคนได้ยิน มันก็กวนตะกอนคลื่นอารมณ์มหาศาลขึ้นมา
“อะไรน่ะ?”
“แล้วพวกเรารอตรงนี้ทำบ้าอะไร!”
“กลายเป็นว่าชูฮันไม่ได้ออกจากค่ายเขี้ยวหมาป่า เขาเพียงแค่เดินวนดูรอบๆเท่านั้น!”
“ไอ้กูเหลียงเฉินมึงให้ข่าวปลอมกู!”
“ผมกลัวว่าชูฮันจะรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว เขามักทำตัวแปลกอยู่เสมอ มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นในค่ายเขี้ยวหมาป่าที่รู้ว่าเขาออกจากค่ายไปก่อนหน้านี้ มันอาจจะเป็นไปได้ว่าข่าวของกูเหลียงเฉินอาจจะไม่แม่นยำพอ เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้ใกล้ชิดกับชูฮันมากเท่าไหร่”
“คำถามก็คือ แล้วตอนนี้เราจะทำยังไง?” ทันใดนั้นทุกคนก็มองไปที่ผู้นำของตัวเอง
ผู้นำพยายามระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง “แล้วกูจะทำอะไรได้? กลับสิ!”
a
