ตอนที่ 698 ทาส
ลูกผสม?!
ทันใดนั้นเหล่าสมาชิกทีมกุ้งเสือดําก็รีบรุ่นถอยหลังหนีทันที พวกเขาประหม่า คําถามมากมายผุดขึ้นในหัวพวกเขาไม่หยุด มันมีความรู้สึกของหายนะที่กําลังจะเกิดขึ้น
และในขณะที่เสี่ยวเกินกําลังตึงเครียด จู่ๆร่างของผู้หญิงที่นั่งอยู่ก็แสยะยิ้มออกมา “ช่างระวังเหลือเกิน!”
จากนั้นหญิงสาวก็ค่อยๆหันหน้ากลับมา เผยให้เห็นเพียงแค่ใบหน้าครึ่งซีกเดียวเนื่องจากผมดํายาวของเธอที่ปิดบังไปครึ่งหน้า ผิวของเธอขาวราวกับครีม ใบหน้าที่สวยงามอย่างน่าพึ่งด้วยเครื่องหน้าที่รวมตัวกันอย่างวมบูรณ์แบบ ดังนั้นมันจึงทําให้ทีมกุ้งเสือดําถึงกับตะลึงค้างกันไปครู่หนึ่งกับความงามที่ได้เจอ
หญิงสาวที่ส่งเสียงล้อเลียนยังคงนั่งนิ่งๆ ไม่เผยใบหน้าเต็มๆให้ได้เห็น แล้วน้ําเสียงที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและอํานาจก็ดังขึ้น ” ตอนนี้รู้หรือยังทําไมฉันไม่เผยหน้าทั้งหมด?”
เหล่าสมาชิกทีมกุ้งเสือดํามองหน้ากันและกันไปมา พวกเขาเป็นเหล่านักฆ่าที่ถูกฝึกมาโดยหัวหน้าชูฮันพวกเขารู้แค่วิธีการฆ่าเท่านั้น ไม่รู้ว่าต้องรับมือกับผู้หญิงยังไง
อย่างไรก็ตามจางโบตั๋นก็มีท่าทีผ่อนคลาย มีดสั้นที่เธอพกไว้ถูกดันกลับเข้าด้ามฝัก และเอ่ยด้วยน้ําเสียงล้อเลียน “ผู้กลุ่มผู้ชายหยาบๆพวกนี้ไม่เข้าใจหรอก? ผู้หญิงคนนี้สวยเกินไปที่จะต้องเผยหน้าเพราะกลัวถูกผู้ชายอย่างพวกนายกินไงล่ะ!”
“โอ้?” เหล่ากลุ่มนักฆ่าที่นาโดยเสี่ยวคุนส่งเสียงตอบโต้ ประกอบกับคําพูดของหญิงสาวก่อยหน้านี้พวกเขาก็คํานวณสถานการณ์ในหัวและเริ่มเข้าใจ
“ขอโทษ” หวังหลินวางอาวุธของตัวเองลงและหันหน้าไปหาหญิงสาวและเอ่ยขอโทษทันที
“ไม่เป็นไร” หญิงสาวดูเหมือนจะโกระมาก น้ําเสียงของจึงยังเย็นชา ละเย่อหยิ่งอยู่ “เสื้อคลุมของฉันมันดูเหมือนพวกลูกผสมเพราะฉันจงใจให้คนที่เห็นคิดเป็นอย่างนั้น ถึงอย่างไรแล้วการใช้ชีวิตในโลกาวินาศสําหรับหญิงสาวอย่างฉันมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ฉันกลัวจะเจอกับกลุ่มคนไม่ดี”
“เข้าใจแล้ว!” จางโบฮั่น สูดลมหายใจเข้าแรงๆ ตบหน้าอกตัวเองและเอ่ยขึ้น “ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันฉันเข้าใจความคิดของผู้หญิงที่สวยแบบคุณ แต่พวกเราไม่ยุ่งกับผู้หญิง และท้ายที่สุดแล้วพวกเราทั้งห้าสิบคนก็ไม่ได้คิดจะคุกคามคุณเพราะงั้นเราจะขึ้นไปข้างบนกัน”
“ไม่ส่งนะ” หญิงสาวหันหน้ากลับ น้ําเสียงไม่อ่อนหวานเลยสักนิด แต่มันกลับแสดงออกถึงความไม่แยแส
เหล่าทีมกุ้งเสือดําวางความกังวลใจลงทันทีและเดินขึ้นไปชั้นบนต่อ มีเพียงแค่เสี่ยวเดินที่เดินเข้าไปข้างหน้าขณะนิ่วหน้าพร้อมจ้องไปที่หญิงสาว “คุณชื่ออะไร?”
คําตอบของหญิงสาวทั้งกระชับและชัดเจน “หวังเสี่ยวเสียว”
” หวังเสี่ยวเสียว ขอบคุณที่ยอมรับให้พวกเราขึ้นมาพักที่นี้ เราจะหาโอกาสตอบแทนคุณอย่างแน่นอนในอนาคต”เสี่ยวเกินกําหมัดตัวแน่น จากนั้นก็หมุนตัวเดินตามทุกคนขึ้นไปข้างบน
ซึ่งด้านหลังที่เสี่ยวเดินไม่เห็น หญิงสาวยิ้มมุมปาก เธอเอื้อมมือไปจับผิวหน้าอีกข้างและค่อยๆถอดผ้าปิดหน้าสีหน้าตาหน้าด้านขวาออกเผยให้เห็นตาสีแดงฉาน!
ในเวลาเดียว ผิวหน้าของเธออีกข้างที่ไม่ได้เปิดเผยของก็มีสีซีดและเนื้อสีเทาๆ มุมปากก็มีเนื้อเน่าเปื้อนและยังมีเขี้ยวแหลมคมที่โผล่ออกมาอีก
ด้านซ้ายมีใบหน้าราวกับนางฟ้า หากด้านขวานั้นราวกับปีศาจ ด้านซ้ายที่ดูเหมือนคนปกติแต่ด้านขวานั้นไม่ต่างอะไรกับซอมบี้!
เธอคือลูกผสม?
ลูกผสมทรงพลังซึ่งมีใบหน้าของมนุษ์ที่ยังไม่สมบูรณ์แบบดี!
ค่ําคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว และซูฮันก็ถูกปลุกให้ตื่นเพราะความหิวโหยในห้อง ก่อนที่เขาจะได้ทันลืมตาขึ้นเขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยที่กําลังกรีดร้องอยู่ห่างออกไป
“หวังไค! เฮ้ ฉันชนะอีกแล้ว เร็วเข้า รีบสับไพ่!”
ซูฮันลืมตาขึ้น สีหน้าแข็งๆมองไปที่ภาพตรงหน้า เขาได้เห็นชายร่างผอมสูงใหญ่และกระต่ายที่เขาคุ้นเคยดีนั่งเผชิญหน้ากันตรงหน้ามีสํารับไพ่และถัดไปก็มีบะหมี่ถ้วยร้อนวางอยู่ข้างกายทั้ง
ตอนนี้ชายร่างผอมก็กําลังกินซดบะหมีพร้อมตะโกนใส่หวังไคที่กําลังใช้อุ้งมือของมันสับไพ่อยู่
ในตอนนั้นเอง สีหน้าของซูฮันสามารถใช้คําว่าช็อคก็เป็นไปได้ เขาแครีบหลับไป แต่หวังไคกลับไปนั่งเล่นไพ่กลับคนแปลกหน้าที่พึ่งเจอไม่ถึงวัน!
โลกนี้มันกว้างใหญ่เกินไป? หรือว่าสมองของหวังไคมันมีแต่น้ํา?
“เฮ้ นายตื่นแล้ว!” ชินยู่ซวยเป็นคนแรกที่เห็นชูฮันตื่น เขาโบกมือเรียกชูฮันอย่างกระตือรือร้น “เร็วเข้าเราขาดคนหนึ่งพอดี มาๆเล่นกัน!”
หวังไคเองก็หันกลับไปมองตามอย่างตื่นเต้น เสียงของหวังไคดึงขึ้นในหัวของซูฮัน “ซูฮันมาช่วยฉันที ฉันไม่ไหวแล้ว เรามาร่วมมือกันเอาชนะมัน ฉันจะได้เลิกเล่นซักที!”
ซูฮันพูดไม่ออก เขาควรจะยกย่องหวังไคที่รู้ว่าตัวเองไม่ควรพูดต่อหน้าคนอื่นสินะ?
ชูฮันลุกขึ้นและแย่งถ้วยบะหมีในมือหวังไคมาและยกซดรวดเดียว ซูฮันดึงขวานซิ่วโหลออกมาและคว้าขนหวังไคพร้อมกับลากมันออกไปข้างนอกทันที
“โอ้ย ชูฮัน! ใจเย็นก่อน ปล่อยฉัน ฉันจะไม่เหลือขนแล้วนะ!” หวังไคประท้วงอยู่ในหัวชูฮันอย่างสิ้นหวัง
ชินยู่ซวนเองก็ลุกขึ้น และคว้ามือซูฮันเอาไว้ “เฮ้ นายจะทําอะไร? ทําไมรังแกน้องหวังไคแบบนั้น?เราแค่เล่นเกมส์กันเอง!”
ซูฮันสะบัดมือทิ้งทันที ตอนนี้ซูฮันยืนอยู่ตรงกลางระหว่างหวังไคและชินยู่ชวน ”หวังไคแกเรียกเขาว่าพี่ชายเหรอ?”
หวังไคหลุบตา ท่าทางรู้สึกผิด
“ใช่!” ในยู่ชวน “ตอนนี้หวังไคเป็นน้องชายฉัน อย่ากดขี่ข่มเหงน้องแบบนั้นสิ ฉันไม่ เห็นด้วย”
ซูฮันหันไปจ้องอีกฝ่ายเขม็ง “นายเป็นใคร?”
“ฉัน” ซินยู่ซวนกระแอมลําคอ “ฉันชื่อในยู่ซน นายเป็นใคร?”
ซูฮันยิ้มเยาะจากนั้นก็พูดถึงหวังไค “ซินยู่ชวน ฟังนะ หวังไคเป็นทาสของฉัน และ
นายไม่มี ทธิมายุ่งกับทาสของฉัน”
ชินยู่ซวนอ้าปากค้าง ทาส?
“หวังไค นายเป็นทาสเขางั้นเหรอ?” หลังจากตะลึงไปพักใหญ่ ชินยู่ชวนก็เริ่มได้สติ เขาเอ่ยถามหวังไคอย่างต้องการคําตอบ
ซูฮันคว้าหวังไคกระแทกลงพื้น หวังไคนิ่วหน้าด้วยความเจ็บทันที พร้อมกับน้ําตาที่ไหลออกมาก็จะหันไปพยักหน้าให้กับชินยู่ชวน
ชินยู่ซวนชะงักเป็นเวลานานกว่าจะได้สติกลับคืนมา เขาคิดว่าเจ้ากระะต่ายคงจะบูชาเจ้านายของมันและซื่อสัตย์สุดๆแต่กลับเป็นว่ามันคือทาส?
ไม่อยากจะเชื่อ!
ในจังหวะนั้นเอง ซูฮันก็รีบเปิดช่องลิฟท์และเตะหวังไคลงไปทันที ตามด้วยตัวชูชันที่กระโดดไต่ปีนบันไดลงไป
ความสูงยี่สิบชั้น เป็นบทลงโทษสําหรับหวังไคที่ไปยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์จนสร้างความวุ่นวาย
กว่าจะรู้ตัวร่างของซูฮันก็ลงไปถึงด้านล่างอย่างรวดเร็วแล้ว ชิ้นยู่ซวนรีบดึงสติกลับมา วิ่งไปที่ช่องลิฟท์และตะโกนตาม “จะทิ้งฉันไว้ที่นี้เหรอ? นายจะเล่นกับฉันอีกในอนาคตใช่มั้ย?”
เล่นกับแม่ถึงสิ!
ชูฮันไม่คิดกลับไป เขามุ่งหน้าไปสู่ถนนที่เต็มไปด้วยซอมบี้ด้านหน้า
