การปรากฏตัวของพลตรีสิงโตผู้บ้าคลั่งยิ่งทำให้อารมณ์ของผู้คนพุ่งทะยานขึ้นไปอีก โดยเฉพาะเหล่าคนที่ลงทะเบียนเพื่อสมัครเข้ากองทัพต่างตื่นเต้นดีใจกันใหญ่ นี่เป็นครั้งแรกของพวกเขาที่ได้เจอกับทหารระดับพลตรี!
“ท่านพลตรี!”
“ท่านพลตรี!”
มันมีเสียงแหกปากโห่ร้องของผู้คนดังสนั่น ทว่าพลตรีสิงโตกลับไม่แม้แต่จะเอาคนพวกนี้ไว้ในสายตา เขาจ้องตรงมาที่ชูฮันอย่างแน่วแน่ ด้วยเพราะตรงที่ของชูฮันมันเป็นพื้นที่เว้นว่างขนาดใหญ่ระหว่างฝูงชนทั้งสองฝั่ง แถมชูฮันก็ยังกำลังกรอกข้อมูลอยู่ตรงจุดของพรสวรรค์อีก มันจึงยากที่จะไม่สังเกตเห็นได้
“ท่านพลตรีสิงโต! วันทยาหัตถ์!”
หลินเทียนซีและเจ้าหน้าที่ทหารทุกคนต่างแสดงความเคารพต่อพลตรีสิงโตตามระเบียบการทหารทันที หลินเทียนซีที่เป็นคนนำวันทยาหัตถ์เริ่มวิตกกังวลอยู่ในอก
ทำไมจู่ๆพลตรีถึงมาที่นี้ได้? และถ้าเขาโดนจับได้ว่าอำนวยความสะดวกให้ไอ้หนุ่มนี้ เขาต้องโดนจับได้คาหนังคาเขาแน่! แล้วเขาจะทำอย่างไร เขาจะโดนลดตำแหน่งหรือโดนปลดทันทีรึเปล่า?
จูเล่อเลอเองก็ประหม่าเมื่อเห็นพลตรีสิงโต เขาพึ่งจะเข้าร่วมกองทัพมาได้เพียงแค่ครึ่งเดือนเท่านั้น แม้มือและแขนของเขาจะทำท่าวันทยาหัตถ์ตามระเบียบการปกติ ทว่าขาของเขาทั้งสองข้างนั้นสั่นไม่หยุด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับระดับนายพล!
แน่นอนว่า ปีใหม่ใกล้เข้ามาแล้ว จึงมีแต่คนตำแหน่งใหญ่โตอยู่ไปทั่วทุกหนแห่งในค่ายซางจิง!
เพียงแค่เหลือบตาเดียว พลตรีสิงโตก็เดินมาถึงชูฮันแล้ว ทุกคนต่างมองไปที่คนสองคนที่เผชิญหน้ากันอยู่อย่างเงียยบๆ หากคราวนี้ภาพมันแตกต่างออกไป
ชูฮันไม่ได้ทำวันทยาหัตถ์!
มันแค่วูบหนึ่งที่จูเล่อเลอเห็นจุดจบของตัวเอง หัวใจของเขาเต้นกระโดดราวกับจะหลุดออกมา ไอ้คนมาใหม่นี่มันกล้ามาก แถมยังคิดจะติดสินบนพันตรีหลินอีก และตอนนี้ก็อยู่ต่อหน้าพลตรีสิงโต
มันต้องเป็นบ้าแน่ๆ?!
หลินเทียนซีแทบอยากจะตบหน้าชูฮันซะตอนนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ ทำไมเขาถึงยอมช่วยไอ้หนุ่มไร้สมองนี้เพื่อแลกกับคริสตัลแค่สองชิ้น?
พลตรีสิงโตยืนอยู่ต่อหน้าชูฮัน สายตากวาดมองชูฮันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่ไม่คิดจะหลบซ่อน ความไม่พอใจฉายชัดทางแววตา “คนธรรมดา?”
ทันทีที่คำพูดของสิงโตหลุดออกมา ทันใดนั้นชูฮันก็เอามือตบปากตัวเองและเหลือบมองพลตรีสิงโตด้วยหางตา สายตาของชูฮันมีแววล้อเลียนขณะมองมาที่ตราตำแหน่งที่หน้าอกของพลตรีสิงโต จากนั้นชูฮันก็ทำเพียงพยักหน้ารับ
“หึ!” พลสิงโตไม่พอใจกับท่าทางของชูฮันอย่างทาก เขาแสยะยิ้ม “พลเรือนในเขตนี้กล้าที่จะไม่ทำความเคารพพลตรี คิดว่าพรสวรรค์จะทำตัวอยู่เหนือกฏหมายได้งั้นเหรอ?”
อีกครั้งที่ชูฮันเหลือบมองตราที่หน้าอกของพลตรีสิงโต สายตาของชูฮันไม่เปลี่ยนแปลง และไม่มีการเคลื่อนไหวใด
“ทำความเคารพท่านสิ!” หลินเทียนซีที่อยู่ข้างๆกลัวจนแทบจะเป็นลมและรีบกระซิบบอกชูฮันทันที
“ฉันไม่ต้องการ!” พลตรีสิงโตที่หมดความอดทนแล้วพูดขึ้น ความหวาดกลัวที่มีต่อพลังของพรสวรรค์ทำให้พลตรีสิงโตอยากจะขัดขวางชูฮัน เพราะถึงอย่างไรก็ตามเฉินชาวเย่ก็ยังเป็นหน้าเป็นตาอยู่และไม่มีใครกล้าจะทำตัวเป็นศัตรูกับพรสวรรค์ ใครจะรู้ว่ามันจะเก่งกาจเทียบเท่ากับเฉินช่าวเย่หรือเปล่า?
“ขอดูหน่อยสิว่าพรสวรรค์จะเก่งกาจขนาดไหน” พลตรีสิงโตพูดพร้อมกับคว้ากระดาษที่ชูฮันกรอกข้อมูลบนโต๊ะขึ้นมา
บรรยากาศในตอนนี้น่าอึดอัดมาก ทุกคนรอบๆรู้ดีว่าชูฮันไม่ได้เป็นพรสวรรค์!
อย่างที่คาดไว้!
“ไอ้เวร!” พลตรีสิงโตเงยหน้าขึ้นมาและตะคอกใส่ชูฮัน ใบหน้าที่กำลังโกรธขึ้นสีแดงด้วยความเดือดและรอไม่ไหวที่จะฆ่าผู้ชายตรงหน้าทิ้งซะ “วิวัฒนาการ? แกไม่เพียงแต่จะหยาบคาบกับฉันแต่ยังเป็นแค่วิวัฒนาการ?”
ทุกคนไม่แม้แต่จะกล้าส่งเสียงอะไรออกมา ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาพยายามลดการมีตัวตนของตัวเอง โดยเฉพาะหลินเทียนซีที่หน้าตาดำคร่ำเครียด เขากลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นตามมาอย่างมาก!
ชูฮันก้าวไปข้างหน้า จ้องตาเขม็งใส่พลตรีสิงโต “เมื่อกี้นายสบถใส่ใคร?”
พฤติกรรมกระทันหันของชูฮันทำให้ทุกคนบริเวณนั้นแทบอยากจะหมุนตัวและวิ่งหนีออกไปทันที ตอนนี้พลตรีสิงโตกำลังเกรี้ยวกราด แต่ผู้ชายคนนี้ยังกล้าจะเผชิญหน้าอีก?
นอกเหนือจากที่โดนกลุ่มของซางจิงตี้ทำให้ขายหน้ามาจากเมืองอันลู พลตรีสิงโตไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้มาก่อนในค่ายซางจิง ไอ้หน้าอ่อนตรงหน้าเขานี้ไม่ได้เป็นทั้งพรสวรรค์หรือเก่งกาจอะไร แต่มันยังกล้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้!
“ไอ้ห่า! เ*ย!” พลตรีสิงโตตวาดใส่ชูฮัน พร้อมกับชี้นิ้วด่าใส่หน้าชูฮันอย่างโกรธจัดและตะคอก “ออกไป! ออกไปเดี๋ยวนี้! และอย่าคิดว่าจะได้เข้ามาเหยียบที่นี้อีก อยากจะเข้าร่วมกองทัพงั้นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า กูจะทำให้มึงไม่สามารถเข้าร่วมกองทัพได้ทั้งชีวิต! มึงจะไม่มีวันได้ใส่ชุดทหารในชาตินี้!”
อย่างเหนือความคาดหมาย ทันใดนั้นปากของชูฮันก็เผยรอยยิ้มลึกออกมา ท่าทางผ่อนคลายราวกับไม่สนใจอะไรของชูฮันยิ่งยั่วยุอารมณ์ของพลตรีสิงโตให้เดือดขึ้นไปอีก “นายหมายความว่า นายต้องการไล่ฉันออกไปจากที่นี้และห้ามไม่ให้ฉันเข้าร่วมกับกองทัพ? และในอนาคตฉันก็ไม่มีทางได้เป็นทหารงั้นเหรอ?”
“ไร้สาระ นี่กูต้องพูดอีกรอบเหรอ มึงหูหนวกเหรอไง?” พลตรีสิงโตผู้บ้าคลั่งตะคอกใส่ชูฮันทันที พร้อมกับพูดจาดูถูกชูฮันไม่หยุด “หมามันก็โง่อยู่วันยังค่ำ เสียเวลากูชะมัดที่ต้องมาเสวนากับมึง”
แววตาของชูฮันฉายประกายความเยาะเย้ยออกมา “ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ไม่มีอะไรต้องพูด แต่การที่นายอิจฉาฉันมันยังไม่จบหรอกนะ”
เมื่อชูฮันพูดจบ ทันใดนั้นชูฮันก็ยื่นมือออกไป และยังไม่ทันที่ทุกคนจะได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง——
เฮ้ย!
ร่างของพลตรีสิงโตลอยขึ้น!
พลตรีสิงโตบ้าคลั่งไม่มีเวลาจะได้ตอบโต้อะไร จู่ร่างของเขาก็โดนชูฮันยกจนลอยขึ้นมาด้วยมือข้างเดียวโดยที่พลตรีสิงโตขัดขืนอะไรไม่ได้ ภาพที่เกิดขึ้นได้สร้างผลกระทบอย่างมากต่อทุกคนที่มองมา หากยังไม่ทันที่สมองของทุกคนจะได้แสดงปฏิกิริยาตอบโต้กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น——-
ปึง!
เกิดเสียงดังขึ้น!
ร่างของพลตรีสิงโตร่วงหล่นลงพื้นราวกับถุงกระสอบทราย!
การกระทำของชูฮันนั้นเป็นไปอย่างรวดเร็วและดุดัน พลตรีสิงโตถูกเขวี้ยงลงพื้นง่ายๆเสมือนกับโยนของทิ้งลงถังขยะ ฝุ่นที่พื้นฟุ้งกระจายไปทั่ว และในเวลาเดียวกันนั้นเองฟันของพลตรีสิงโตก็กระแทกเข้ากับพื้นจนฟันหลุด 2 ซี่และมีเลือดกบปาก
ชูฮันเดินไปทางพลตรีสิงโตที่กองอยู่ที่พื้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วมากภายในพริบตาเดียว นอกเหนือจากตัวพลตรีสิงโตแล้วไม่มีใครรู้ว่าชูฮันจริงๆทำอะไรลงไปบ้าง และไม่มีใครรู้ว่าชูฮันมีพละกำลังที่มากขนาดนี้ได้อย่างไร พลังผันผวนของชูฮันหายวับไปภายในพริบตาจนเหล่าวิวัฒนาการไม่สามารถจับได้ทันและสำหรับคนธรรมดานั้นไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆสำหรับพวกเขาเลย
มันเกินขอบเขตความสามารถของพวกเขาที่จะจับพลังผันผวนได้ทัน!
หลังจากชูฮันโยนพลตรีสิงโตทิ้ง เขาก็ยืนมองมาที่พลตรีสิงโตที่กองอยู่ที่พื้นและยิ้มออกมา
