Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย – ตอนที่ 864 ลูกผสมตัวสุดท้าย

ฝุ่นตลบลอยฟุ้งไปทั่วทุกที่เห็นได้ชัดว่าไม่มีร่องรอยการสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่ภายในนี้ ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือยาและอุปกรณ์ต่างๆที่ถูกจัดวางไว้เป็นระเบียบตามชั้นตามตู้ เป็นไปได้ว่าบริเวณนี้มีซอมบี้มารวมตัวหนาแน่ ทำให้เหล่าผู้รอดชีวิตไม่กล้าจะมาตามหาทรัพยากรต่างๆในบริเวณนี้ ของทุกอย่างจึงดูครบครัน
”ร้านขายยา…”หวังไคพึมพำทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน มันประหลาดใจสุดๆ แต่เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจของชูฮันมันก็รีบเข้าไปด้านในทันที
ชูฮันไม่อยากจะเชื่อกับสมองของหวังไคทั้งๆที่เขากำลังจะตายมันยังมายืนอึ้งอยู่ได้ หวังไคโง่จนเกินจะเยียวยาแล้วจริงๆ
ตอนนี้ชูฮันอยากจะเป็นลมสลบไปโดยไม่ต้องรับรู้อะไรอีกหวังไคกำลังทำให้เขาประสาทแดก!
”ยาฆ่าเชื้อพวกนี้จะหมดอายุแล้วรึยัง?ดูจากสภาพอาการของนายในตอนนี้ ยาทั่วไปพวกนี้น่าจะไม่สามารถช่วยอะไรได้ใช่มั้ย?” หวังไคกระซิบพูดขณะกวาดตามองไปรอบๆ “ต้องใช้ยาสลบด้วยมั้ย? ต้องการปริมาณเท่าไหร่? แขนของนายต้องให้เลือดมั้ย? แม้ว่าฉันจะไม่เคยรักษาใครมาก่อน แต่ฉันสามารถลองดูเพื่อนายได้!”
หน้าของชูฮันเริ่มอึมครึมเขาอยากจะฟาดหัวหวังไคให้ได้สติ นี้มันคิดจะฆ่าเขารึไง?
ที่เขาให้หวังไคพามาที่นี้ไม่ใช่เพราะให้มาหายาแต่เพราะต้องการหลบหนีฝูงซอมบี้อัดแน่นด้านนอกเมืองที่กำลังมุ่งหน้ามา หลังจากที่หวังไคหวุดหวิดจะเจอเข้ากับฝูงซอมบี้อยู่หลายครั้ง ชูฮันก็ตัดสินใจได้แล้วว่าลูกผสมตัวสุดท้ายน่าจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆนี้
ชูฮันสูดลมหายใจลึกนอนเงียบๆอยู่ที่พื้นโดยไม่คิดสนใจหวังไคอีก ภายในห้องที่มืดสนิท วิสัยทัศน์ในการมองฃจึงต่ำอย่างมาก ฝุ่นที่ตลบอบอวลอยู่ในอากาศยิ่งทำให้มันหนักเข้าไปกว่าเดิม เพราะงั้นสถานที่นี้จึงเป็นตำแหน่งที่ยอดเยี่ยมสำหรับการซ่อนตัว
ชูฮันได้แต่หวังว่าหวังไคจะไม่ทำทุกอย่างพังปล่อยให้เขาได้นอนพักเอาแรงที่นี้สักพัก รอให้ร่างกายเขาฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ ให้พลังของวิวัฒนาการระยะ 5 ฟื้นตัวได้สักหน่อย มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าฟื้นตัวได้ 100% แต่สำหรับตอนนี้แค่ให้ได้พักหายเหนื่อยและมีแรงขึ้นมาหน่อยก็ดีมากแล้ว ถ้าผ่านคืนนี้ไปได้ร่างกายเขาคงจะดีขึ้นมาก
ในขณะที่ชูฮันคิดเช่นนั้นขณะที่ตาของเขากำลังจะปิดโดยพยายามหายใจเบาๆเพื่อใช้พลังงานร่างกายให้น้อยที่สุด—-
”พรึบ!”
หูของหวังไคกระดิกทันทีมันรีบผุดลุกขึ้นยืน พยายามควบคุมลมหายใจให้แผ่วเบาที่สุด มันหดร่างของตัวเองให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้และหลบอยู่ในมุมซ่อนตัวอยู่ในความมืดอย่างสมบูรณ์แบบ
แม้แต่ชูฮันก็เปิดตาขึ้นทันทีเช่นกันเมื่อสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างเขาพยายามหายใจให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นกลัว
มีแต่ความมืดที่เงียบสนิท! ไอรีนโนเวล
หากท่ามกลางความมืดที่เงียบสนิทมันมีเสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่กำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ตามมาเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข
หวังไคกลัวจนแทบคุมสติไม่อยู่มันพยายามเบียดหลบตัวเข้ามุม มันคุยกับชูฮันในความคิดอย่างสิ้นหวัง “ชูฮัน! ชูฮัน! ให้ฉันทำยังไงดี? ลูกผสมกำลังมาแล้ว! มันใกล้เข้ามาแล้ว!”
ชูฮันพยายามควบคุมจังหวะหัวใจตัวเองให้เต้นช้าลงจากนั้นก็เอ็ดใส่หวังไคในความคิด “หุบปากแล้วสงบสติซะ”
ลูกผสม!
ลูกผสมตัวสุดท้ายไม่รู้ว่าชูฮันรู้เรื่องของมันหมดแล้วแม้ว่าชูฮันจะฆ่าซอมบี้ไปได้แล้ว 7 ตัวจากทั้งหมด 8 ตัว แต่ดูจากจำนวนซอมบี้มหาศาลที่ยังโจมตีค่ายหนานตู้อยู่ซึ่งมันมากกว่าครึ่งของซอมบี้ทั้งหมดที่มี ซึ่งมันก็แสดงให้เห็นทุกอย่างชัดเจน
ซอมบี้ทั้งหมดกว่าครึ่งถูกควบคุมด้วยลูกผสมตัวสุดท้ายแสดงให้เห็นถึงพลังอำนาจที่ลูกผสมตัวสุดท้ายมี!
ชูฮันรู้ดีถึงสถานกาณณ์ในปัจจุบันของตัวเองเขาได้รับบาดเจ็บรุนแรง และที่สำคัญที่สุดเขาไม่มีเลือดไปที่เลี้ยงที่แขนมากพอจะยกขวานซิ่วโหลขึ้นด้วยซ้ำ เส้นเลือดใหญ่ของเขาขาด กล้ามเนื้อฉีก
เขาเสียเลือดเกินขีดจำกัดแล้วแขนของเขาแทบจะขาด…
”ฮึ!ฮึ!”
ฝีเท้าของลูกผสมตัวสุดท้ายเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆฟังจากน้ำเสียงทำให้รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์ดีและรับรู้ถึงชัยชนะในมือตัวเอง มันผิวปากส่งเสียงอย่างไม่สนใจว่าชูฮันจะรู้ตำแหน่งของมันเลย แสดงให้เห็นว่ามันรู้ถึงสถานการณ์ของชูฮันในตอนนี้ดี ลูกผสมตัวสุดท้ายได้วางแผนและตัดสินใจทุกอย่างมาแล้ว
หัวใจของหวังไคเต้นแรงจะแทบจะกระเด้งออกมาเหงื่อเย็นๆผุดขึ้นเต็มตัว ลูกผสมคงไม่ได้รู้ว่าชูฮันอยู่ที่นี้หรอกใช่มั้ย? ทำไมมันถึงมาที่นี้ได้!
นัยน์ตาสีดำสนิทของชูฮันหรี่มองท่ามกลางความมืดเงียบๆ
เสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ทุกขณะอีกฝ่ายเอาชนะเขาได้ง่ายๆ ถ้าเขาไม่สามารถฟื้นพลังกลับมาได้ตอนนี้ เขาคงได้เจอกับความตายเข้าจริงๆ…
แววตาของชูฮันมีร่องรอยความเจ็บปวดหมดหนทาง ไม่พอใจและหลายอย่างผสมปนเปกันไป จิตใต้สำนึกของเขาดำดิ่งเมื่อนึกถึงเศษชิ้นส่วนล่มสลายที่เก็บไว้ในประตูมิติมาเป็นเวลานาน
ชีวิตของแม่เขากับชีวิตเขา
เขาจะเลือกใคร?
หวังไคเองก็รับรู้ถึงความคิดของชูฮันมันอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา “ใช้ชิ้นส่วนล่มสลายเพื่อยกระดับในระบบ ไม่แน่นายอาจจะปลดล็อคบางความสามารถได้”
”ไม่”ชูฮันปฏิเสธทันทีอย่างต้องคิด “เศษชิ้นส่วนล่มสลายจะช่วยชีวิตแม่ฉันได้”
”ชูฮัน!”หวังไคร้องอย่างเป็นกังวล “แล้วนายจะช่วยชีวิตแม่ยังไงถ้านายตายไป? พอนายตาย เศษชิ้นส่วนนี่ก็จะสลายหายไปกับระบบล่มสลาย และป้าหยวนก็จะไม่รอดเหมือนกัน ตอนนี้ฉันรับรองได้เลยว่าถ้ามีชีวิตรอก มันยังมีเศษชิ้นส่วนล่มสลายอีกมากให้เราตามมา เราไปตามหามันกันอีกด้วยกันได้!”
ชูฮันเงียบไปแต่หวังไคที่รู้จักชูฮันดี รู้ดีว่าไม่ว่ายังไงชูฮันก็จะไม่เลือกใช้เศษชิ้นส่วนล่มสลาย
”ถ้าลูกผสมปรากฏตัวขึ้นฉันจะยอมใช้” ทันใดนั้นชูฮันก็พูดตอบหวังไคหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง “ทางเดียวที่เราจะรอดไปได้คือยกระดับ แต่ฉันไม่อยากใช้เศษชิ้นส่วนล่มสลาย มันเป็นชิ้นที่ห้าแล้ว ฉันจะไม่ใช้มัน”　　หวังไคชะงักไปมันหยุดเงียบ แม้ว่ามีหลายอย่างที่มันอยากจะพูด แม้ว่ามันอยากจะห้ามการกระทำที่แสนจะสิ้นหวังของชูฮัน แต่มันก็ไม่สามารถพูดอะไรออก
เศษชิ้นส่วนล่มสลายมีทั้งหมดสิบชิ้นมันต้องใช้สามชิ้นเพื่อช่วยชีวิตแม่ชูฮัน? แล้วความสำคัญของระบบล่มสลายในตัวมันล่ะ?
ตอนนี้ระบบล่มสลายปลดล็อคไปได้เพียง70% เท่านั้น ความทรงจำของหวังไคเรียกกลับคืนมาได้แค่ 70% เท่านั้น!
ในตอนนี้แม้ว่าทางเลือกของชูฮันจะดูน่าสมเพชแต่ก็ไม่มีใครบอกได้ว่าเขาผิด
และทันทีที่ชูฮันตัดสินใจได้เสียงฝีเท้าก็มาถึงหน้าประตูร้านขายยาพอดี ท่ามกลางความมืดชูฮันไม่สามารถมองเห็นร่างของอีกฝ่ายได้ชัดเจน
แต่สิ่งที่ชูฮันมองเห็นผ่านแสงจากดวงจันทร์ยามค่ำคืนนั้นเป็นเงาทอดของร่างที่ยืนนิ่งไม่ขยับอยู่ตรงประตูร้านขายยา! 　　ลูกผสมตัวสุดท้ายหยุดนิ่งเสียงผิวปากที่บ่งบอกความสบายอารมณ์ได้หายไปแล้ว บรรยากาศทุกย่างรอบๆตกอยู่ในความเงียบสนิท
แขนข้างที่แทบขาดถูกยกขึ้นอีกครั้งชูฮันกลั้นใจยกขวานซิ่วโหลขึ้น เขารอให้อีกฝ่ายหาเขาเจอแล้วเขาจะโจมตีมันทันที!