“ฉันชูฮัน ขอสาบานกับตราพลเอกของจีน—-” ชูฮันกำหมัดมือขวาวางไว้ตรงหัวใจ ตาสีดำสนิทของเขามองตรงไปข้างหน้า ชูฮันไม่เคยมีสายตาที่จริงจังขนาดนี้ จากนั้นเขาก็พูดออกมา “จะจงรักภักดีต่อจีนตลอดชีวิต”
ชูฮันไม่ได้มองกระดาษที่มีข้อความตรงหน้าเลยสักนิด!
เหตุการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบสงบ ทุกคนตะลึงเมื่อได้ยินคำสาบานที่แปลกไปจากปกติ
พวกคนที่ต่อต้านชูฮันที่นั่งอยู่ต่างก็ทำอะไรไม่ถูกกันหมด คำสาบานตนไม่สามารถเป็นแบบนี้ได้ กระดาษมันก็อยู่ตรงหน้าชูฮันแล้ว ทำไมเขาถึงไม่อ่าน!
ชูฮันยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน ขณะยังคงกำหมัดแน่นคาที่หน้าอกข้างซ้ายและยืนนิ่งเงียบอยู่ที่เดิม
คำสาบานตนของชูฮันที่มีต่อกองทัพ มีง่ายๆสั้นๆเพียงแค่นี้!
&%[email protected]%^[email protected]$
เกิดเสียงปรบมืออย่างลุกฮือราวกับระเบิดที่จู่ๆก็ปะทุขึ้นมา ผู้คนทั้งค่ายซางจิงปรบมือกันด้วยความรู้สึกฮึกเฮิม นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ยินคำสาบานที่เรียบง่ายและชัดเจนแบบนี้ หากด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยพลังแข็งแกร่งผลกระทบมันจึง—-
สดใหม่อย่างมาก ดูดีอย่างมาก และให้ความรู้สึกที่ดีมากแก่คนฟัง!
คนที่เคยกล่าวคำสาบานตนก่อนหน้านี้ต่างตะลึงกันหมด พวกเขาต่างรู้สึกเสียดาย ทำไมพวกเขาถึงไม่มีคำสาบานตนที่ดูหล่อเหลาแบบชูฮัน?
สถานการณ์ในตอนนี้ที่ตกอยู่ในความวุ่นวาย หลายคนตะโกนโวยวายเสียงดัง ทำไมคำสาบานตนถึงดูง่ายๆไม่เป็นทางการแบบนี้ แต่พวกเขาก็ว่าไม่ได้ว่ามันผิด…
ชูฮันทำทุกอย่างถูกต้อง ภักดีต่อใคร? ภักดีต่อค่ายซางจิง? ภักดีต่อผู้บัญชาการมู๋?
ไม่…เขาจงรักภักดีต่อจีนเท่านั้น
หลังจากคำสาบานตนของชูฮันถูกประกาศออกไป ชูฮันไม่มีความสำนึกผิดใดๆ ถึงแม้ชูฮันจะเป็นคนที่รอบคอบและสมเหตุสมผลที่สุดในซางจิง แต่เขาไม่ได้ภักดีต่อซางจิง เขาสาบานตนต่อตราพลเอกว่าจะรักภักดีต่อจีนเท่านั้น
พระเจ้า! คำสาบานตนของชูฮันไม่มีข้อบกพร่องให้แย้งเลย!
ฉางกวนหลงและตวนเจียงเหว่ยต่างมีสีหน้าอิหลักอิเหลื่อ พวกเขาสามารถเข้าใจแบบนี้ได้มั้ย…มันอาจจะมีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันที่ชูฮันจะนำทัพมาโจมตีค่ายของพวกเขา? ด้วยเหตุผลที่ค่ายพวกเขาไม่จงรักภักดีต่อจีน นี่เขากำลังจะแสดงตนว่าเป็นคนที่จงรักภักดีต่อจีนที่สุดเหรอไง
โกหกสิ้นดี! ชูฮันกำลังเล่นละครครั้งยิ่งใหญ่!
“ไอ้เวรเอ๊ย! แก!” มีเสียงสบถไม่พอใจของบางคนดังขึ้น
เหล่าทหารที่นั่งอยู่ด้านหลังชูฮันแทบจะกระเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้แหกปากร้องด้วยความไม่พอใจอย่างสุดขีดหน้าตาที่บิดเบี้ยวอัดแน่นไปด้วยความไม่พอใจและอับอาย
“นี่มันคือการยั่วยุชัดๆ!”
“แล้วกระดาษที่ให้ไปล่ะ? ทำไมเขาถึงไม่อ่าน?”
“ชูฮัน! ผู้ชายคนนี้เกินกว่าใครจริงๆ!”
“แต่เขาเหมือนจะพูดถูก” บางคนก็มีความคิดต่างออกไป “วัตถุประสงค์ของคำสาบานตนก็คือเพื่อแสดงความจงรักภักดีต่อจีน มันก็แค่เขาพูดมันอย่างตรงไปตรงมาเท่านั้นเอง”
“ในอดีตจงรักภักดีต่อจีนมันก็ถูกแล้ว แต่ตามกฏของซางจิงแล้วที่ตอนนี้เป็นหลักในการปกครอง เขาก็ต้องภักดีต่อซางจิง!”
ผู้บัญชาการมู๋และเลาหมิงที่นั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนค่อนข้างประหลาดใจอย่างมาก ทั้งสองต่างจ้องหน้ากันไปมาอย่างเงียบๆ สายตาเป็นประกายแวววาว คำสาบานตนของชูฮันถูกประกาศออกมาแล้ว!
ไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่าซางจิงจะไม่เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นในอนาคต ถ้าการบริหารระดับสูงของซางจิงถูกควบคุมโดยคนคดโกง เช่นนั้นคำสาบานที่จะภักดีต่อซางจิงก็จะถูกกั้นไว้ด้วยตัวคำพูดเอง หากมันไม่เหมือนกันถ้าเป็นการสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อจีน ในกรณีที่มีคนชั่วร้ายในค่ายซางจิง ชูฮันก็จะเป็นนเดียวที่กล้าส่งกองกำลังทหารมาจัดการในฐานะพลเอกที่รักดีต่อความมั่นคงของจีนไม่ใช่ค่ายซางจิง!
มันสง่างามและสมบูรณ์แบบมากจนแม้แต่ผู้บัญชาการมู๋และเลาหมิงยังคาดไม่ถึงเลยว่าชูฮันจะสาบานตนแบบนี้
จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ทั้งสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน หากขณะคนอื่นๆดูเหมือนกำลังจะเป็นบ้า
ชูฮันที่ปฏิญาณตนต่อคำสาบาน เพิกเฉยต่อความคิดเห็นของคนอื่นๆรอบๆ แน่นอนว่าเขารู้ว่าคำสาบานของเขาจะนำพาความไม่พอใจของหลายๆคนในซางจิงมา แต่นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น? จะให้เขาสาบานตนต่อซางจิงได้อย่างไร?
แล้วไหนจะเรื่องที่มันจะมีวิกฤตครั้งใหญ่เกิดขึ้นในซางจิงอีกปีครึ่งหลังจากนี้อีก ถ้าเขาสาบานว่าจะยกซางจิงขึ้นเหนือหัว เขาจะไม่สามารถสั่งการต่อสู้ได้เมื่อมันเกี่ยวข้องกับซางจิง?
อีกอย่างเขาพึ่งมาซางจิงได้แค่สองวันเท่านั้นแต่เขาสังเกตเห็นความผิดปกติของเมืองแล้ว มือที่คอยโจมตีผู้บัญชาการมู๋มีเข้ามามากกว่าสามทาง เพียงแต่ว่าความวุ่นวายมันยังไม่เดือดสุด และเขาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะอยากมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้
เขาจะเดินตามแผนที่เขาวางไว้ดีกว่า กลับไปสร้างค่ายของเขา ฆ่าซอมบี้เพื่อเก็บคะแนน สร้างทีมเขี้ยวหมาป่าขึ้น
และเขาจะภักดีแค่กับจีนเท่านั้น ใครกล้าจะลอบกัดเขา? ถ้ากล้าจะลอบกัดเขา เขาจะกลืนกินมันให้ไม่เหลือซาก!
เมื่อมองไปที่กระดาษคำสาบานปลอมที่เขียนข้อความเกินจริงตรงหน้า ชูฮันก็ยิ้มออกมา ต้องขอบคุณสำหรับของขวัญนี้ไม่อย่างนั้นเขาคงหาเหตุผลที่เหมาะสมที่จะเปลี่ยนคำสาบานตนไม่ได้
อยากให้เล่นตามบท?
ขอบคุณ! อย่าพึ่งเลิกเล่นก่อนล่ะ!
หลังจากงานเฉลิมฉลองผ่านพ้นไป ผู้คนก็สลายตัวกลับไปที่เดิมของตัวเอง ในตอนเช้ามันคือการนัดพบเพื่อการเฉลิมฉลอง และในตอนบ่ายมันคือการประชุมของคนระดับสูงในซางจิง พลเอกทั้งหมดที่มาซางจิงต่างเข้าร่วมกันหมด ชูฮันเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
“ชูฮัน! ตอนบ่ายนายรอโดนกล่าวโทษได้เลย!” ชายคนหนึ่งชี้นิ้วมาทางชูฮันพร้อมแหกปากข่มขู่
“แม้แต่คำสาบานนายยังกล้าที่จะเปลี่ยน นายรอรับการรายงานให้ลดตำแหน่งได้เลย!” ชายแก่คนหนึ่งที่ดูมีอำนาจพูดข่มขู่ขณะเดินผ่านชูฮันไป
“ชูฮัน นายจบแล้ว ต่อจากนี้เราไม่รู้จักกัน” คนหนึ่งที่มักมองชูฮันในแง่ดีมาตลอดผิดหวังกับชูฮันอย่างมาก
“มันเป็นความจริงมั้ยที่คนหนุ่มสาวมีความซื่อสัตย์?”
“อย่าไปเชื่ออะไรแบบนี้ ฉลาดหน่อยสิ!”
ทีละคนๆที่เดินผ่านชูฮันไปต่างทิ้งคำพูดทิ้งท้ายไว้ให้ชูฮันกันหมด และรอคอยที่จะได้เจอกับชูฮันอีกครั้งที่การประชุมในช่วงบ่าย
ชูฮันไม่สนใจเลยสักนิด เขาได้ส่งคำสาบานปลอมนั้นให้เลาหมิงแล้ว ทางที่สุดที่สุดก็คือเลาหมิงไม่ตามหาคนที่เป็นคนส่งมอบกระดาษแผ่นนี้มา ไม่อย่างนั้นใครจะรู้คนๆนั้นอาจคนถูกลดขั้นหรือปลดออกได้
“หัวหน้า” เฉินช่าวเย่เดินมาหาชูฮันอย่างกังวล มือที่ถือไก่อยู่สั่นเทิ้ม “ฉันควรทำอย่างไร? ตำแหน่งพลเอกของหัวหน้าจะโดนปลดมั้ย?”
เพี้ยะ!
ชูฮันตบหัวเฉินช่าวเย่ “กินน่องไก่ของแกไปซะเหมือนหวังไค!”
“ใครคือหวังไค?”
“ทาสของฉัน”
“….”
“พี่แกสิ!” หวังไคตะโกนตอบอยู่ในหัวชูฮันขึ้นมาทันที ตามด้วยคำบ่นที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ฉันวิ่งวุ่นช่วยนายมาตลอด คอยช่วยนายตรวจสอบการติดตาม แต่นายกลับพูดจาแบบนี้กับฉัน? ฉันจะบอกให้ชูฮัน อย่ามาขอให้ฉันช่วยนายตรวจสอบอะไรอีก! นี่มันเกินกว่าจะรับได้—–“
ชูฮันแตะจมูกตัวเอง “น่องไก่สิบน่องติดต่อกันสามวัน”
หวังไค “ตกลง”
