Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย – ตอนที่ 1107 ความจำเสื่อม

　　หลังจากเหตุการณ์ความวุ่นวายตั้งแต่แรกในที่สุดมันก็ค่อยๆเริ่มกลับเข้าสู่ความสงบ เสี่ยวเมิงชีที่ถูกทำให้ตกใจก็เริ่มใจเย็นลง เธอทำใจได้ว่าการเปิดเผยตัวตนของพวกเธอไม่ได้เปลี่ยนแปลงความเป็นจริง เพราะถึงอย่างไรเธอก็ยังคงถือไพ่ในมืออยู่ มันไม่สำคัญว่าตัวตนของเธอจะถูกเปิดเผยหรือไม่เพราะปัญหาที่ใหญ่ที่สุดนั้นก็คือการตอบสนองของเกาช้าวฮุ่ยในตอนนี้ต่างหาก

　　ไม่เพียงแค่ชูฮันแค่เสี่ยวเมิงชีเองก็สังเกตเห็นว่าตอนนี้เกาช้าวฮุ่ยไม่ปกติ เขาดูหวาดกลัวอย่างมากและการกระทำของชูฮันก็เหมือนจะยิ่งกระตุ้นความกลัวของเกาช้าวฮุ่ยเพิ่มขึ้นไปอีก

　　ทันใดนั้นเสี่ยวเมิงชีก็รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาสายตาจับจ้องไปที่มือของชูฮัน มันเป็นไปไม่ได้ที่เกาช้าวฮุ่ยจะหวาดกลัวขนาดนี้แค่เพราะการกระทำของชูฮัน ดังนั้นแสดงว่าสองคนที่พึ่งมาใหม่นี้จะต้องเป็น…

　　คนจากตระกูลป่ายแน่!

　　คนมาใหม่สองคนนี้คือคนที่ตระกูลป่ายส่งมาหรืออาจจะเป็นคนตระกูลป่ายเลย?

　　ฮ่าฮ่าฮ่า!

　　รอยยิ้มสะใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสี่ยวเมิงชีเธออดไม่ได้ที่จะกลั้นยิ้ม เพราะชูฮันได้สร้างเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว!

　　หรือนี่คือความตั้งใจที่ถูกนำมาใช้เพื่อเปิดเผยตัวตนพวกเธอ?

　　เธออยากจะรู้จริงๆว่าสีหน้าของป่ายหยูภายใต้ผ้าคลุมจะเป็นอย่างไร!

　　ขณะที่เสี่ยวเมิงชีกำลังยิ้มอย่างสะใจอยู่เกาช้าวฮุ่ยก็ยังคงยืนตัวสั่นด้วยความกลัวอย่างทำอะไรไม่ถูก ส่วนชูฮันก็กำลังคิดจะขี่หลังเสือที่เต็มไปด้วยอันตรายมหาศาล

　　ชูฮันพยายามสังเกตคนแปลกหน้าที่เขาจับมืออยู่ชายร่างผอมคนนี้มีมือเรียวบางราวกับผู้หญิง ผิวขาวจั๊วะ ส่วนชายร่างอ้วนท้วมด้านหลังนั้นก็ดูเหมือนจะหวาดกลัวต่อชายร่างผอมแห้งคนนี้ไม่น้อย

　　 เฮ้เฮ้!ขอโทษที ฉันจำผิดคนนะ  ชูฮันยิ้มและพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบและต้องการจะปล่อยมือที่จับอยู่ออก

　　สายตาของเกาช้าวฮุ่ยรีบจับจ้องไปที่ชายร่างผอมทันทีแม้ว่าชายคนนี้จะปกปิดใบหน้าแต่ในใจของเกาช้าวฮุ่ยนั้นรู้ดีว่าคนคนนี้คือป่ายหยูเพราะเกาช้าวฮุ่ยจำได้ดีว่าชายร่างอ้วนท้วมด้านหลังนั้นคือคนรับใช้ของตระกูลป่าย

　　เสี่ยวเมิงชีประหลาดใจกับบรรยากาศแปลกๆที่เกิดขึ้นเธอต้องการจะรู้ว่าป่ายหยูจะรับมือกับชูฮันอย่างไร

　　แต่ที่เหนือความคาดหมายของทุกคนก็คือ——

　　 ไม่มีปัญหา เสียงของผู้หญิงที่ดูเย็นชาดังขึ้นมาเบาๆ แต่เป็นเพราะบรรยากาศที่เงียบสนิทดังนั้นทุกคนจึงได้ยินมันชัดเจน　　เกาช้าวฮุ่ยจะตะลึงเสี่ยวเมิงชีเองก็ไม่ต่าง ชายลึกลับก็ยืนนิ่งงัน

　　ส่วนชูฮันนั้นช็อคตัวแข็งค้างไปแล้วเรียบร้อย!

　　มือของชูฮันค้างกลางอากาศ…กลายเป็นว่าคนที่พูดขึ้นเป็นผู้หญิงเป็นเสียงของผู้หญิงที่ชูฮันคุ้นเคยดีมากด้วย!

　　 ทำไมถึงเป็นเสียงผู้หญิงได้? เสี่ยวเมิงชีพึมพำกับตัวเอง จ้องไปที่ผู้หญิงในชุดคลุมปกปิดทั้งตัว…ทำไมเธอถึงไม่ทันคิด?

　　เกาช้าวฮุ่ยดีดตัวอย่างแรงถึงอย่างไรตอนนี้เขาก็เปิดเผยออกไปหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องรักษาท่าทีอีกต่อไป  ป่ายหยูไม่ได้มาหรอกเหรอ? หมายความว่ายังไง ตระกูลป่ายดูถูกฉันงั้นเหรอ? พ่อจะสั่งสอนให้ ตระกูลป่ายจะต้องสั่นสะเทือน! 

　　อารมณ์โกรธของเกาช้าวฮุ่ยนั้นไม่ได้เสแสร้งตระกูลลึกลับสามารถรักษาความรุ่งโรจน์และอำนาจมาได้ยาวนานเพราะปฏิบัติตามพื้นฐานที่สำคัญที่สุด…นั่นคือกฏระเบียบ　　 ตระกูลป่ายอะไรกัน? ฟานเจี้ยกระซิบถามซูเฟิง

　　 ฉันไม่รู้แต่ชูฮันรู้ ตอนนี้เราทั้งสองคนควรเงียบปากไว้ก่อน  ซูเฟิงมีท่าทีเย็นชา

　　 ฉันก็เป็นคนตระกูลป่าย เสียงของผู้หญิงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความเย็นชาและนิ่งเฉย ราวกับว่าเธอไม่สนใจเรื่องราวๆใดทั้งสิน ขณะเดียวกันภายใต้สายตาของทุกคนที่จับจ้องมา เธอก็ค่อบๆใช้มือเลิกผ้าที่คลุมใบหน้าออกช้าๆ

　　ในตอนที่หญิงสาวเปิดเผยใบหน้าของเธอออกทุกคนในบริเวณจึงตกใจค้างกันหมด โดยเฉพาะเกาช้าวฮุ่ยที่ทำหน้าราวกับว่าโลกของเขาพึ่งจะถล่ม!

　　มันเป็นใบหน้าที่มีความคล้ายคลึงกับป่ายหยูแต่ให้ความอึดอัดน้อยกว่าและดูมีความเป็นมนุษย์มากกว่า

　　ผู้หญิงคนนี้เป็นคนจากตระกูลป่ายจริงแต่เป็นคนที่ไม่มีสัญลักษณ์พันธุกรรมของตระกูลป่ายเลย! 　　ผมสีดำสนิทรัศมีอันน่าเกรงขาม นอกจากรัศมีอำนาจที่ให้ความรู้สึกคล้ายกับป่ายหยูแล้ว มันก็ไม่มีส่วนไหนอีกที่บ่งบอกว่าเธอเป็นคนจากตระกูลป่ายเลย

　　และผู้หญิงคนนี้ก็คือ…ป่ายหวีเนอนั่นเอง

　　ฟานเจี้ยนเคยเจอกับป่ายหวีเนอมาแล้วดังนั้นเขาจึงไม่ได้ตกใจอะไรมาก เขาเพียงแค่มองสลับป่ายหวีเนอและชูฮันไปมา

　　 เธอ? เกาช้าวฮุ่ยจ้องหน้าของป่ายหวีเนอและผมสีดำสนิทของป่ายหวีเนอด้วยความตะลึง  เธอ เธอคือใคร? 

　　 ฉันชื่อป่ายหวีเนอเป็นคนของตระกูลป่าย แค่นี้มีคุณสมบัติพอมั้ย?  ป่ายหวีเนอตอบชัดทีละคำด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ไร้ความรู้สึก

　　เกาช้าวฮุ่ยกระพริบตาปริบๆอย่างพูดอะไรไม่ออกทำไมเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีผู้หญิงอยู่ในตระกูลป่ายด้วย? ตระกูลป่ายมีแค่ป่ายหยูไม่ใช่เหรอ? 　　ตอนแรกเขายังเคยเยาะเย้ายตระกูลป่ายเรื่องนี้อยู่เลย

　　ชูฮันพึ่งจะหายจากอาการตกใจในตอนนี้เองเขาไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับป่ายหวีเนอที่นี้ มันเป็นเรื่องน่าตกใจเกินไปและเขามีคำถามมากมายในหัวที่อยากจะถามกับป่ายหวีเนอ

　　ทำไมจู่ๆเธอพึ่งมาเจอเขาตอนนี้?

　　แล้วการเจอกับตระกูลป่ายมันเป็นอย่างไรบ้าง?

　　มีใครรังแกเธอมั้ย?

　　แล้วความลับของตระกูลป่ายคืออะไร?

　　อย่างไรก็ตามพอได้เผชิญหน้ากับป่ายหวีเนอจริงๆ แรงกระตือรือร้นที่อยากจะถามคำถามมากมายกลับหายไป ทุกอย่างดูว่างเปล่า ความรู้สึกไร้พลังก่อตัวขึ้นในหัวใจของชูฮัน

　　แววตาของป่ายหวีเนอตอนนี้ดูว่างเปล่าสายตาที่เธอใช้มองเขารวมถึงเกาช้าวฮุ่ย และแม้แต่เสี่ยวเมิงชีเป็นแววตาเดียวกันหมดราวกับมองดอกไม้ต้นไม้ตามข้างทาง ชูฮันรู้สึกว่าป่ายหวีเนอในตอนนี้เหมือนกับป่ายหวีเนอในชาติที่แล้ว มันเป็นสถานการณ์เดียวกันเลย…

　　ความจำเสื่อม…

　　ในชาติที่แล้วหลังจากรู้กันมานานหลายปีจู่ๆวันหนึ่งป่ายหวีเนอก็หายตัวไป แล้วหลังจากนั้นเขาก็ได้บังเอิญเจอกับป่ายหวีเนอที่หุบเขาหยินหยางในสถานการณ์เช่นเดียวกันกับตอนนี้ ป่ายหวีเนอในตอนนั้นก็ใช้สายตาที่มองมาราวกับไม่รู้จักชูฮันเลยสักนิด

　　หลังจากนั้นชูฮันก็ได้รู้ว่าเธอได้สูญเสียความทรงจำไปทว่าตอนนั้นชูฮันยังไม่รู้ว่าตระกูลป่ายเอาตัวเธอไปใช้เพื่อผลประโยชน์

　　ความทรงจำของป่ายหวีเนอหายไปเธอไม่สามารถจำได้แม้กระทั่งตัวเอง เธอไม่รู้ว่าในอดีตมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เธอไม่มีความอบอุ่นในแววตายามที่มองชูฮัน เธอไม่สามารถจำเรื่องราวอะไรได้เลย ลืมความสนิทสนมที่เคยมี เธอจำอะไรไม่ได้สักอย่าง…จำไม่ได้เลย! 　　ชูฮันโมโหและแค้นใจอย่างมากเขาอยากจะรีบเข้าไปในเสาหินพิเศษให้เร็วที่สุด อยากจะฆ่าตระกูลป่ายให้สิ้นซากเพื่อแก้แค้น!

　　เขาทั้งโกรธหงุดหงิด และรู้สึกไร้อำนาจไปในเวลาเดียวกัน

　　ความรู้สึกของการล้มเหลวโจมตีเข้าใส่จนตอนนี้ชูฮันต้องการจะระบายอารมณ์ออกไปให้หมด!

　　 พรึบ! 

　　ทันใดนั้นชายร่างอ้วนท้วมที่อยู่ข้างหน้าก็เขยิบมาประชิดด้านข้างของชูฮัน ใช้มือตบไหล่เบาๆ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีความตื่นเต้นแฝงอยู่  เฮ้! ฉันต้องขอพูดเลยเพื่อน นายเท่มาก! 

　　สายตาของชูฮันพลันเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวราวกับพร้อมจะฆ่าใครก็ได้มือของเขาเอื้อมไปจับขวานซิ่วโหลวเอาไว้แล้วเรียบร้อย

　　แต่ชายร่างอ้วนท้วมดูเหมือนจะไม่รับรู้ถึงเหตุการณ์เลยสักนิดเขายังคงพูดต่อไป  เพื่อน นายรู้จักคุณป่ายหวีเนองั้นเหรอ? เมื่อกี้นายสามารถจับมือคุณป่ายได้โดยไม่ตาย! สุดยอดมากเพื่อน! นายรู้มั้ยว่าแม้แต่คนในตระกูลป่าย แม้กระทั่งท่านป่ายหยูยังไม่สามารถเข้าใกล้คุณป่ายได้ในรัศมีหนึ่งเมตรเลย ใครก็ตามที่กล้าจับตัวเธอ มันจะมีแต่คำว่าตายเท่านั้น!