ตอนที่ 1139 ทำอะไรกลางวันแสกๆ
ชั้นบนสุดของคฤหาสน์เดิมของตระกูลป่ายป่ายหวีเนอในตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก ตอนที่ชูฮันเป็นลมไปเพราะถูกสายฟ้าฟาดเข้าใส่ เสียงระเบิดและแสงจ้ากระทันหันทำให้เธอแทบจะหลุดการควบคุม ความคิดเพียงอย่างเดียวในหัวของเธอคือต้องช่วยชูฮัน…แต่จะช่วยอย่างไรละ? หลังจากที่เธอวิ่งมารับตัวชูฮันที่กำลังล้มได้ เธอก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อ
ป่ายหวีเนอเองก็ยังไม่เข้าใจถึงสายฟ้าที่ฟาดเข้าใส่หัวชูฮันเลยยังดีที่ตอนนี้ร่างของชูฮันได้เปิดระบบกู้คืนการบาดเจ็บไว้ ทำให้ร่างกายจะสามารถกู้คืนการบาดเจ็บได้ทันที 30% ทว่าแม้จะมีระบบกู้คืนการบาดเจ็บที่ช่วยดึงชีวิตกลับมาจากความตายได้ แต่เนื่องจากครั้งนี้การบาดเจ็บของชูฮันมันรุนแรงมาก ผลจึงทำให้ตอนนี้ร่างเขาเข้าสู่สภาวะโคม่าเพื่อฟักพื้นโดยอัตโนมัติ
ฟ้าร้อง? หวังไคที่ได้สติก็รีบวิ่งตามขั้นบันไดขึ้นมาพร้อมขนที่ยังตั้งชันอยู่ ตัวของมันยังมีอาการสั่นเทิ้มอยู่เลย แม่เจ้า! สายฟ้านี่มีพลังสูงมากขนาดทำให้ร่างของชูฮันช็อตและโคม่าได้เลยเนี่ยนะ!
หวังไคซึ่งเชื่อมต่อกับชูฮันอยู่แล้วรับรู้ถึงสถานการณ์ชัดเจนดีและมันเป็นคนเดียวที่รู้ว่าในใจของชูฮันรู้สึกอะไรตอนไหนที่ชูฮันตื่นเต้น และมันก็ชัดเจนว่าครั้งนี้ชูฮันเฉียดวิกฤตมาอย่างหวุดหวิด แต่ร่างกายของชูฮันได้รับผลกระทบอย่างไม่น้อยเลย
แถมยังเรียกน้ำตาจากป่ายหวีเนอผู้เย็นชาเพราะความเฉียบแหลมของเธอทำให้เธอสามารถจับสัญญาณชีพจรของชูฮันได้อย่างรวดเร็วและทันที ป่ายหวีเนอรับรู้ถึงปริมาณความรุนแรงของสายฟ้าที่ชูฮันโดน ซึ่งชูฮันเป็นเพียงวิวัฒนาการระยะ 6 เท่านั้น การที่ร่างกายต้องเจอกับการโจมตีขนาดนั้นและยังไม่ตายก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์มากแล้ว!
ป่ายหวีเนอที่เต็มไปด้วยความคิดซับซ้อนเต็มไปหมดทันใดนั้นก็พลันนึกถึงสร้อยคอที่แม่ของเธอเคยให้ไว้ เธอกุมสร้อยที่ห้อยอยู่ที่คอขึ้นมาและก็พบว่าจี้สร้อยคอนั่นมีคริสตัลสีฟ้าซึ่งเป็นสีเดียวกับที่ห้อยจากด้านบนห้อง เพียงแค่มีขนาดเล็กกว่าหลายเท่า อีกทั้งเพราะคริสตัลนี้ทำให้ป่ายหยูไม่สามารถเข้าใกล้ตัวป่ายหวีเนอได้ตลอดที่ผ่านมา
ขณะนี้ในใจของป่ายหวีเนอเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาเธอคิดว่าเธอไม่น่าจะมาที่นี้พร้อมกับชูฮันเลย
สร้อยคอนี้เป็นที่ระลึกของแม่ป่ายหวีเนอแสดงว่าคริสตัลขนาดใหญ่ที่ห้อยอยู่กลางห้องในคฤหาสน์ของตระกูลป่ายนี้ก็จะต้องเป็นของที่ระลึกของบรรพบุรุษตระกูลป่ายแน่ๆ!
ในขณะที่ป่ายหวีเนอกำลังเป็นกังวลและไม่ทันสังเกตเห็นขวานยักษ์ของชูฮันที่เขาเสียบไว้ที่หลังในจังหวะนั้นมันมีประกายแสงบางอย่างสะท้อนออกมาจากตัวขวานยักษ์
หวังไคที่เหนื่อยล้าและไม่เหลือแรงจากการปีนบันไดขึ้นมาจากชั้นล่างสุดมันเงยหน้าขึ้นมองไปที่ด้านบนแม้จะมองไม่เห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่มันเกิดสงสัยเพราะปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นกับร่างกายตัวเอง เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆกระแสไฟถึงหายไป?
ชูฮันที่หมดสติไปค่อยๆเริ่มรู้สึกตัวเปลือกตารู้สึกหนักอึ้งและไม่สามารถลืมตาขึ้นได้หากเขานั้นรู้สึกได้ถึงพลังงานรุนแรงที่ไหลเวียนวนอยู่ในตัวเริ่มค่อยๆลดลง แต่พลังงานบางส่วนก็ยังค้างอยู่ในตัวเขา
ในขณะเดียวกันขวานซิ่วโหลวที่เชื่อมต่อกับชูฮันนั้นก็เหมือนกับกำลังกรีดร้องเพื่อปลุกชูฮันให้ตื่น ครั้งนี้ปฏิกิริยาของขวานซิ่วโหลวแปลกไปจากทุกครั้ง เพราะตอนนี้ขวานซิ่วโหลนั้นเต็มไปด้วยพลังรุนแรงมหาศาลและแรงโกรธ หากมันยังคงเชื่อฟังคำสั่งของชูฮันอย่างเต็มร้อย
เสียงกรีดร้องของขวานซิ่วโหลวดังอยู่เป็นเวลานานและมีเพียงแค่ชูฮันคนเดียวเท่านั้นที่สามารถได้ยินในหัวสำหรับภายนอกในโลกนั้นมันไม่มีเสียงใดๆเลย ดังนั้นป่ายหวีเนอที่อยู่ข้างๆจึงไม่ได้รับรู้เรื่องราวด้วยเลย
หลังจากเสียงกรีดร้องของขวานซิ่วโหลวลากยาวอยู่นานในที่สุดชูฮันก็ลดความกดดันลงและสภาพจิตใจก็ผ่อนคลายขึ้น เขาดิ้นรนพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น และเมื่อกระพริบตาลืมตาขึ้นมาเขาก็ได้เห็นป่ายหวีเนอที่เฝ้าอยู่ใกล้ๆ ดวงตาคู่นั้นที่เคยมีแต่ความเย็นชา ในตอนนี้มันกลับอัดแน่นไปด้วยอารมณ์จนท่วมท้นและทำให้ชูฮันรู้สึกสั่นสะท้าน
ป่ายหวีเนอไม่คิดว่าชูฮันที่ตัวดำไหม้เป็นถ่านจะสามารถฟื้นกลับขึ้นมาได้เร็วขนาดนี้โดยเฉพาะขณะที่เธอกำลังเป็นกังวลและใบหน้านั้นทิ้งห่างจากชูฮันไม่แค่กี่เซนติเมตร
รอให้ป่ายหวีเนอได้สติกลับมาจากอาการตกใจชูฮันที่เดิมทีนอนสลบไปที่พื้นก็ค่อยๆยกหัวขึ้นจนทำให้หน้าเขาบังเอิฐชนเข้ากับป่ายหวีเนอทำให้ปากของทั้งคู่ชนกัน
อุ๊ปปปป… ป่ายหวีเนอกลายเป็นใบ้ไปชั่วขณะ หัวใจเต้นรัวจนใจแทบวาย ทุกอย่างพร่ามัวจนเธอลืมจะต่อต้านไปชั่วขณะ
ขณะที่ในใจของชูฮันนั้นอยากจะอยู่แบบนี้ไปอีกนานๆ!
ชูฮันพึ่งจะได้สติกลับคืนมาหลังจากถูกสายฟ้าฟาดเข้าใส่ในที่สุดเขาก็รักษาอาการบาดเจ็บได้ แถมมันยังเป็นการบาดเจ็บสาหัสถึงชีวิตด้วย ที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้น!
ตอนนี้ชูฮันรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัวโดยเฉพาะตามเนื้อตัวที่ผิวหนังแสบร้อน มีสภาพช้ำเละและเลือดไหลเป็นบางจุด
เมื่อเห็นท่าทางเป็นกังวลของป่ายหวีเนอความคิดชั่วร้ายในหัวของชูฮันก็เริ่มทำงาน
เขาอยากจะเผลอจูบอีกครั้ง!
แต่ถ้าป่ายหวีเนอปฏิเสธเขาคงน่าเวทนาน่าดู ยิ่งด้วยสภาพของเขาในตอนนี้ที่น่าสงสาร เขาไม่ต้องการให้ป่ายหวีเนอยอมเพียงเพราะสงสาร!
———————– ความโกรธของหวังไคหายไปเมื่อมันสัมผัสได้ว่าร่างของชูฮันกลับสู่ความปกติแล้วไม่เพียงแค่นั้นแต่ระบบล่มสลายก็เหมือนจะได้รับการชาร์จพลังอย่างเต็มที่เช่นกัน ทำให้หวังไคที่ใกล้ชิดกับระบบล่มสลายที่พลังเต็มเปี่ยม
ไม่ต้องสงสัยมันก็รู้เลยว่าชูฮันกำลังอยู่ในช่วงวิกฤตแม้ว่าขณะนี้มันอาจจะดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไรแต่ความรู้สึกผิดทำให้มันพะวงไปหมด
ด้วยความตึงเครียดและกังวลหวังไคก็ใช้โอกาสเปิดโหมดคลั่งขึ้นก่อนเป็นครั้งแรก มันกระโดดสูงจนสามารถขึ้นมาทีเดียวสองชั้นในครั้งเดียว กระโดดไล่พุ่งขึ้นมาชั้นบนสุดอย่างรวดเร็ว!
ชูฮัน!นายเป็นยังไงบ้าง—- หวังไคที่แทบจะบินขึ้นมาชั้นบนสุด มันส่งเสียงตะโกนขึ้นมาก่อนจะมาถึงตัวตัวเอง และทันทีที่ขึ้นมาถึงเสียงของมันก็ต้องขาดหายไป
ใครกันที่ตัวดำเป็นถ่านแบบนี้? ห้ะ!คือชูฮัน!
แต่เดี๋ยวก่อน!
ทำไมเขาถึงเห็นภาพสวีทของทั้งคู่แทนทันทีที่ขึ้นมา
ชูฮันกับป่ายหวีเนอกำลังทำอะไรกลางวันแสกๆ?
