Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย – ตอนที่ 1143 โชคลาภ

ตอนที่ 1143 โชคลาภ

　　ขณะที่ทั้งสองเดินตามทางไปเรื่อยๆความกลัวของหวังไคก็เริ่มค่อยๆลดลงทว่ามันยังมีข้อสงสัยอยู่  แสดงว่า อย่างน้อยมีสี่คนที่เข้ามาหุบเขาหยางและได้อาวุธไป งั้นเรามาช้าไปงั้นเหรอ? และอาวุธพวกนั้น ฉันรู้สัมผัสได้ว่ามันมีความคล้ายกับขวานยักษ์ซิ่วโหลวของนาย คนที่สร้างขวานให้นายจะต้องมีลับลมคมในแน่! 

　　ชูฮันนิ่วหน้า เหย่โม่ไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว แต่ในหลายๆทางฉันก็สังเกตได้ว่าขวานซิ่วโหลวกับปืนด้ามยาวสีทองของซูเฟิงนั้นมีความคล้ายคลึงกันอยู่ อย่างน้อยมันก็ดูเหมือนจะมีหลักการใช้งานเหมือนกัน แต่ท้ายที่สุดถ้ามันไม่ได้เป็นอาวุธที่มาถึงหุบเขาหยาง มันก็ยังคนละเรื่องกัน 

　　 เฮ้อ! หวังไคถอนหายใจอย่างหนักใจ  คนที่ล่อลวงนายไปจนได้ขวานซิ่วโหลมาก็คือเสี่ยวชี เป็นไปได้มั้ยว่าเหย่โม่และเสี่ยวชีอาจจะมีความสัมพันธ์บางอย่างกัน? 

　　 ไม่มีใครรู้! ชูฮันไม่มีอารมณ์จะพูดกับหวังไคอีก การต้องใช้ความคิดมากมายท่ามกลางบรรยากาศที่ร้อนและอบอ้าว มันยิ่งทำให้เขาปวดหัว

　　ในที่สุดหลังจากเดินไปอีกสักพักชูฮันก็สังเกตได้ว่าอุณหภูมิภายในถ้ำลดลงถึงจุดหนึ่งจนทำให้เขารู้สึกสบายตัวมากขึ้น

　　 สุดยอด!หุบเขาหยางน่าทึ่งมาก!  หวังไคประหลาดใจอย่างมาก

　　ชูฮันหมั่นไส้ แล้วถ้าเป็นฝีมือของผีในนี้ละ นายรู้สึกมั้ยว่าอยู่ๆมันก็หนาวขึ้นมา? 

　　 เฮือก! 

　　หวังไคกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น

　　 ฮ่าฮ่าฮ่า! ชูฮันหัวเราะลั่น  กิน นอน เล่น นายก็มีแค่นี้แหละหวังไค! 

　　 ฮึ่ย!นายหลอกฉัน?  หวังไคกระฟัดกระเฟียด

　　 เปล่าฉันไม่ได้หลอก นายลองคิดดูสิ? ชูฮันทำท่าใสซื่อ  หุบเขาหยางคือสุสาน ถ้าอย่างนั้นทำไมต้องตั้งชื่อว่าหุบเขาหยาง? ในเมื่อที่นี้มันคือมันใต้ดิน ความร้อนระอุในระดับใกล้แกนโลกมันเป็นเรื่องธรรมดาแต่ทำไมจู่ๆอุณหภูมิถึงเย็นขึ้นมา? 

　　 หรือว่ามันคือหยินและหยางสองขั้วที่ต่างกันแต่ต้องมีทั้งคู่เพื่อความสมดุล…  หวังไคพึมพำตอบเสียงแผ่ว

　　 เป็นไปได้แต่อาจจะยังไม่ถูกทั้งหมด ฉันเดาว่าที่แห่งนี้คือที่ที่กักขังความน่ากลัวสยดสยองของโลกเอาไว้!  ชูฮันอธิบายช้าๆ ขณะที่หวังไคยังไม่กล้าออกมาจากกระเป๋าของชูฮัน มันทำเพียงแค่ชะโงกหัวออกมาเท่านั้น  ออกมาได้แล้ว เรามาถึงแล้ว 

　　 ที่ไหน? หวังไคยื่นหน้าออกมาสอดส่องดูรอบๆ

　　 สุสาน ชูฮันตอบเสียงเรียบ

　　 เฮือก!!! หวังไคกลัวจนตาเหลือก มันรีบหดหัวกลับเข้าไปซุกในกระเป๋าทันที! 　　ที่สุดทางเดินเบื้องหน้าสายตาของชูฮันมันมีหลุมลึกกว้างขนาดใหญ่ มันเหมือนกับอุโมงค์ใต้ดินซึ่งเป็นสถาบันวิจัยลับของค่ายหนานตู้ เพียงแต่ว่าตอนนี้อุโมงค์แนวตั้งลึกตรงหน้ายิ่งใหญ่และโอ่อ่ามากกว่า กะจากสายตาคร่าวๆเขาคิดว่ามันลึกยาวหลายกิโลเมตร

　　เมื่อมองลงไปก็ทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมาได้เห็นเพียงแค่ความมืดลึกที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด ให้สัมผัสน่ากลัวและความชั่วร้าย

　　ขณะเดียวกันในใจชูฮันกลับเกิดความรู้สึกคุ้นเคยลางๆขึ้นมา อุโมงค์แนวตั้งที่เหมือนกับบ่อน้ำขนาดใหญ่ ทุกอย่างนั้นให้ความรู้สึกคล้ายกับตอนที่เห็นอุโมงค์ลับครั้งแรกที่ค่ายหนานตู้เลย

　　แต่ในตอนแรกเลยชูฮันคิดว่ามันเป็กรงที่ใช้กักขังคน ไหรจะเครื่องมือทรมานมากมายที่วางอยู่ให้เห็น

　　หลังจากได้ยินคำพูดของยู่ยงหนานชูฮันก็รู้ทันทีว่าตัวเขาคิดผิดไปมาก ไม่ว่ามองไปทางไหนของสุดทางเดิน มันก็มีแต่หลุมศพอยู่เต็มไปหมด เป็นไปได้มั้ยว่าที่พวกเขาถูกฝังอยู่ที่นี้พวกเขาคือคนที่อยู่ที่นี้เมื่อหลายพันปีก่อน?

　　หรือเป็นนักโทษ?

　　ท้ายที่สุดเครื่องมือทรมานเหล่านี้อาจจะเป็นของจริง!

　　แม้ว่าคนเหล่านั้นสร้างหุบเขาหยางขึ้นมาด้วยปัจจัยหลายอย่างแต่ถึงอย่างไรชูฮันก็ไม่สามารถทำความเข้าใจได้จริงๆว่าคนเหล่านั้นคิดอะไรอยู่ในหัวกันแน่!

　　แต่ทั้งหมดก็เป็นเพียงแค่การคาดเดาของชูฮันเรื่องจะเป็นอย่างไรเขาไม่มีทางรู้ได้เลย นอกซะจากว่าจะสามารถย้อนเวลากลับไปเมื่อหลายพันปีก่อนและดูให้เห็นกับตา

　　ไม่ต้องคิดมากชูฮันเอาเชือกออกมาและหลังจากเกี่ยวตะกอเข้ากับพื้นอย่างแน่นหนา ชูฮันก็กระโดดลงไปตามความลึกและมืดมิดของอุโมงค์ด้วยความว่องไวคล่องแคล่ว　　ชูฮันทิ้งตัวลงยาวจนมาถึงที่ความลึกหนึ่งร้อยเมตรชูฮันก็เริ่มสำรวจตัวกำแพงของอุโมงค์ มองหาว่ามีจุดไหนมีผิวนูน มีรอยขูดหรือมีตำหนิที่บ่งบอกถึงความผิดปกติ

　　ที่ระดับความลึกหนึ่งร้อยเมตรชูฮันคลำไปที่จุดหนึ่ง จากนั้นก็รีบตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น  หวังไค เตรียมตัวให้พร้อม 

　　หวังไคกระโดดเข้าไปที่ทางเดินที่กำแพงเปิดออกหากหลังจากรออยู่สักพักมันก็ยังไม่เห็นชูฮันจะตามเข้ามาซะที

　　หลังจากรออยู่นานหวังไคที่เอาแต่จ้องทางเดินมืดสนิทตรงหน้าด้วยความกลัวก็ตะโกนเรียกชูฮันขึ้นมา  ชูฮัน?!!! 

　　ซึ่งตอนนี้ชูฮันยังคงห้อยคาเชือกอยู่ด้านนอกเหมือนกับแมงมุม เท้าของเขาแตะค้างอยู่ที่ปากเดินทางแต่ไม่ได้เข้าไป ชูฮันตะโกนกลับใส่หวังไค  ฉันไม่สามารถเข้าไปได้เพราะไม่งั้นต้องปล่อยมือออกจากเชือกแล้วเราจะไม่ได้กลับออกไปจากที่นี้ ดังนั้นฉันจะรออยู่ที่นี้ นายเข้าไปเอาของมาซะ!  　　 ห้ะ?! 

　　หวังไคหันคอขวับอย่างตกใจ เอาของ? ฉัน? เอาอะไร? 

　　ชูฮันพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจัง ใช่ นายนั่นแหละหวังไค! 

　　 ไม่!ชูฮัน ฉันกลัว!  หวังไคหน้าเสีย มันรีบเกาะขาชูฮันและเริ่มร้องออกมา

　　 ปั่ก! 

　　ชูฮันสะบัดหวังไคเข้าไปข้างในและให้หลุดออกจากขาตัวเองพร้อมกัน กลัวอะไรหนักหนา! ขุดหลุมศพจนเจอกระดูกสีขาว ข้างๆน่าจะมีอาวุธวางอยู่ ไปเอามันมาให้ฉันซะ! 

　　 กระดูกสีขาว?หาาาาาาาา กระดูก!  หวังไคร้องเสียงดัง

　　 เร็วเข้ารีบไปซะ!  ชูฮันขัดอย่างไม่สนใจ  ข้างล่างยังมีหลุมอีกหลายร้อยหลุมให้ขุด! 

　　ด้วยการบีบบังคับของชูฮันหวังไคจำต้องเดินคอตกไปตามทางเดินด้วยสีหน้าไม่สู้ดี มันยังคงพึมพำต่อว่าอย่างไม่พอใจไปตลอดทางไม่หยุด

　　หลังจากรออยู่นานในที่สุดหวังไคก็วิ่งกลับมาพร้อมกับมีดเล่มใหญ่ที่คาบไว้ที่ปาก จากนั้นมันก็โยนไปให้ชูฮันทันที

　　มีดเล่มใหญ่นี่ไม่ใช่อาวุธของซูเฟิงหรือเจียงหลิงโหลวแต่เป็นอาวุธที่เรียบง่ายที่สุดของอาวุธจากหุบเขาหยาง แต่แม้จะเป็นอาวุธที่เรียบง่ายที่สุดแต่มันกลับถูกทำขึ้นมาอย่างปราณีต มีน้ำหนักและแหลมคมอย่างมาก

　　สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออาวุธพวกนี้ผ่านเวลามายาวนานหลายพันปีแล้วแต่มันยังมีคุณภาพดีกว่าอาวุธทั่วไปอย่างทุกวันนี้ซะอีก

　　อาวุธนี้ชูฮันตั้งใจจะมอบหมายให้กับกองทัพเขี้ยวหมาป่าของเขา!

　　 เอาไปเก็บไว้ในประตูมิติอันต่อไปละ  ชูฮันสั่งและเริ่มมองหาจุดต่อไปโดยไม่พูดอะไรอีก

　　ดังนั้นหลังจากนั้นชูฮันก็มีหน้าที่รับผิดชอบหาตำแหน่ง ส่วนหวังไคก็มีหน้าที่ขุดหลุม

　　ท่ามกลางการฝึกทักษะการขุดหลุมไม่หยุดทำให้ในที่สุดหวังไคก็ไม่มีความกลัวเหลืออีกหนึ่งคนและหนึ่งกระต่ายร่วมมือร่วมใจกัน หลังจากผ่านไปเรื่อยๆ ตอนนี้ชูฮันมีอาวุธยอดเยี่ยมจำนวนหลายร้อยชิ้น ซึ่งมันเรียกได้ว่าโชคลาภของกองทัพเขี้ยวหมาป่าของเขา!