เล่ม 9 ตอนที่ 2 : ตกจากหน้าผาไม่พอยังโดนโชคชะตาเล่นตลก (1)
“ห้วงเวลาแห่งสไลม์หมายเลขหนึ่ง!”
อาร์คตอบสนองโดยการใช้ทักษะโดยทันที รอยแยกน้ำแข็งนี้ไม่อาจมองเห็นก้นบึ้ง เพราะความหนาวเย็นและความหิวที่ลดต่ำ ถ้าหากเขาร่วงหล่นลงไปทั้งสภาพแบบนั้นร่างกายคงโดนฉีกออกเป็นชิ้น ทว่าอาร์คก็มีวิธีเอาตัวรอด ห้วงเวลาแห่งสไลม์จะทำให้ความเสียหายทางกายภาพเป็นโมฆะ เพราะงั้นแล้วเขาจะไม่ได้รับความเสียหายจากการร่วงหล่น! ร่างของอาร์คโดนปกคลุมไว้ซึ่งเมือกสไลม์สีเหลืองทันทีที่ใช้ทักษะ ในสภาพนี้อาร์คพยายามเข้าไปคว้าดีมอสเอาไว้ ในเมื่อไม่อาจยกเลิกอัญเชิญ เขาก็มีแต่ต้องไปจับตัวดีมอสเข้ามาไว้ และขณะที่อาร์คคว้าตัวดีมอสเอาไว้ได้ พวกเขาก็แทบจะถึงพื้นแล้ว
ดึ๋ง ดึ๋ง ดึ๋ง!
อาร์คปะทะเข้ากับพื้นจนร่างกระดอนไปมาราวลูกโป่งน้ำ เมื่อเด้งตัวแบบนั้นอยู่กว่าสามหรือสี่ครั้งจึงค่อยหยุดนิ่งได้
“เฮ้อ รอดแล้วเรา”
ทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเปียกโชก ระยะที่ร่วงหล่นลงมาก็มากกว่าร้อยเมตร ทว่าการร่วงหล่นอย่างกะทันหันกับตั้งใจกระโดดลงมามีความแตกต่างกัน อย่างน้อยที่สุดอาร์คก็เคยคิดก่อนหน้านี้ว่าจบเห่แล้ว
“ไอ้เจ้ากระดูกงี่เง่า!”
เดดริคเริ่มก่นด่าดีมอส ทว่าเพียงไม่นานจึงค่อยหันควับกลับมามองอาร์คราวนึกอะไรขึ้นมาได้
“พอมาคิดดูแล้ว หนูล่ะขอรับ! เนื้อหนูนั่นอยู่ไหนกัน?”
“เนื้อหนู…”
อาร์คถอนหายใจและส่ายศีรษะให้ สีหน้าราววิญญาณโดนพรากเอาไปฉายชัดผ่านใบหน้าเดดริค แต่เพียงไม่นานอาร์คก็หัวเราะออกขณะแบมือให้เห็น
“แน่นอนว่าต้องคว้าเอาไว้แน่นอยู่แล้ว”
“จะ-เจ้านาย ทำข้าตกใจแทบตาย ฮึก… ข้าตกใจจริงนะ”
เดดริคเริ่มหลั่งน้ำตาออก ไอ้เจ้านี่… ดูแล้วจะหิวเป็นอย่างมาก เป็นเพราะอาร์คเรียนการทำอาหารเพื่ออยู่รอด เพราะเหตุนี้ตามปกติแล้วพวกเขาจึงไม่เคยตกอยู่ในห้วงเวลายากลำบากจนหิวโหย กระทั่งว่าเขามักจะฝืนป้อนให้พวกมันกินด้วยซ้ำไป แม้ว่าจะมีการทารุณบ้างแต่เขาก็ไม่เคยปล่อยให้พวกมันต้องหิวโหย เพราะงั้นแล้วพวกมันจึงไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกหิวโหยว่าหนักหนาเพียงใด
“หึหึหึ ตกใจดีใช่ไหมล่ะ?”
“เหอะ ไม่รู้สิขอรับ ข้าเกลียดเจ้านายแล้ว รีบทำซุปให้กินเลยขอรับ”
เดดริคแสร้งทำเป็นต่อว่าขณะเร่งร้อนให้เขารีบทำอาหาร
กรั่ก กรั่ก กรั่ก กรั่ก!
ดีมอสเองก็เห็นดีเห็นงามด้วยขณะเข้ามาใกล้ กระทั่งว่าเป็นอันเดตก็หิวเป็น อาร์คนำหม้อออกมาขณะที่สมุนปีศาจรับชมอยู่คล้ายให้กำลังใจทุกขั้นตอน มันเป็นอาหารมื้อสำคัญ อาร์คบรรจงทำอาหารจานนี้โดยการใส่ทั้งเครื่องเทศและน้ำกลั่นลงไป และเพียงพริบตา จานอาหารที่เสร็จสมบูรณ์ก็ปรากฏขึ้นอยู่ภายในหม้อ
=====
ท่านทำอาหารเพื่ออยู่รอด ‘ซุปเนื้อหนูชั้นดี’ สำเร็จ
ท่านที่มีความตั้งใจเป็นอย่างยิ่งต่อการทำอาหารครั้งนี้จึงสำเร็จได้ด้วยดี หัวใจของผู้ทำที่ห่วงใยถึงสุขภาพของผู้รับประทานคือสิ่งสำคัญเป็นอย่างยิ่งในฐานะพ่อครัว เป็นเพราะท่านใส่น้ำกลั่นและเครื่องเทศลงไปด้วยความตั้งใจ ซุปเนื้อหนูจึงเกิดขึ้นใหม่เป็นอาหารชั้นดี
=====
“โอ้!”
อาร์คและสมุนปีศาจอุทานร้องออกพร้อมเพรียงกัน เขารู้ว่าทักษะเยียวยาจะมีผลลัพธ์พิเศษหากใส่ความจริงใจเข้าไป แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่ามันจะมีผลลัพธ์เช่นเดียวกันนี้กับการทำอาหารเพื่ออยู่รอด ในเมื่อเขามักจะโยนวัตถุดิบลงไปอย่างไม่ใส่ใจอะไร การทำอาหารจึงไม่จำเป็นต้องพิถีพิถันทุกขั้นตอนแต่อย่างใด เช่นนั้นจึงทำให้เขาไม่เคยพบความจริงข้อนี้
‘แต่นี่ก็เพียงอาหารจานเดียวที่สามารถกินด้วยกันได้ จำนวนอาหารที่กินร่วมกันได้สูงสุดคือสิบ ถ้าเราทำรายการอาหารชั้นดีสิบอย่าง นั่นหมายถึงสามารถเพิ่มค่าสถานะได้มากมาย!’
ถ้าหากเขาไม่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คงไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะค้นพบข้อมูลพวกนี้อย่างแน่นอน มันเป็นข้อมูลนี่เขาซึ่งเอาแต่โยนวัตถุดิบเพื่อทำอาหารให้เสร็จ ๆ ไปไม่มีทางรับทราบได้ อาร์คถึงกับตื้นตันยินดีที่ค่าความอิ่มเพิ่มขึ้น
“ขานั่นของฉัน! ใครแตะตาย!”
“อั่ก ไม่ได้นะขอรับ! เหลือขาซ้ายให้ข้าด้วยสิ!”
กรั่ก กรั่ก กรั่ก! ซื่อ ซื่อ ซื่อ!
อาร์คและสมุนปีศาจทำตัวคล้ายเด็กขณะคว้าชิ้นเนื้อที่มากที่สุดเอาไว้ หลังกินอิ่มกันเรียบร้อย อุณหภูมิร่างกายของพวกเขาจึงเพิ่มขึ้นมาอีก 10% พอความหิวได้รับการเติมเต็ม พวกเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริงอันมืดมนต่อ
“ตอนนี้พวกเราต้องหาอะไรสักอย่างให้เจอก่อนที่ความอิ่มจะลดลง…”
อาร์คมองไปรอบอย่างวิตก ท้องฟ้าด้านบนคือกำแพงพายุน้ำแข็งที่ปิดทึบ โชคดีที่ความเย็นพวกนั้นลงมาถึงตรงนี้น้อยนิด ทว่า สถานการณ์ก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย ยังคงเป็นเรื่องอาหาร… เขาต้องหาทางทำอะไรสักอย่างที่เบื้องล่างรอยแยกน้ำแข็งภายใต้ภูเขาหิมะนี้ ก่อนอื่นคือต้องหาทางออก แต่การปีนหน้าผาหินกับการปีนผนังน้ำแข็งมันไม่เหมือนกันเลยสักนิด
“เจ้านายขอรับ พวกเราต้องหิวตายกันที่นี่?”
เดดริคเริ่มพึมพำน้ำเสียงมัวหมอง
“…ตอนนี้เรายังมีแรง ต้องหาทางให้ได้”
กล่าวตามตรง เขาก็คิดว่ามันไม่มีทางอะไรมากมายนัก แต่จะให้นั่งอยู่เฉยรอคอยความตายมันก็ไม่ใช่ อาร์คและสมุนปีศาจจึงเริ่มออกเดินไปตามรอยแยกน้ำแข็งนี้อยู่พักหนึ่ง
โครก~
พวกเขาเดินมาไกลกันเท่าไหร่แล้ว? หลังจับท้องของตัวเองกันอีกครั้งก็ได้ยินเสียงโหยหาอาหารดังออกมา พอตรวจสอบ ค่าความอิ่มตอนนี้อยู่ที่ 50%
‘บ้าจริง พวกเรามาได้แค่นี้เหรอเนี่ย…’
อาร์คถอนหายใจออก
ซื่อ ซื่อ? ซื่อ ซื่อ ซื่อ?
ขณะนั้นเองอาร์คจึงตระหนักได้ว่าเจ้างูกำลังชูหัวของมันไปมา จากนั้นมันจึงเลื้อยลงจากเอวของเขาและมุ่งผ่านพื้นน้ำแข็งไป
“หือ? เจ้างู ไปไหนน่ะ?”
อาร์คตามหลังไปด้วยสีหน้าสงสัยต่อการกระทำ เมื่อเดินผ่านช่องแคบแห่งหนึ่งมาได้ หน้าต่างข้อมูลจึงปรากฏขึ้นอย่างฉับพลัน
=====
ถ้ำลับในภูเขาหิมะ
อีสต์มูนคือภูเขาหิมะที่มีน้ำแข็งปกคลุม ท่านได้ค้นพบถ้ำลับที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยแยกน้ำแข็งของภูเขาอีสต์มูน หลังผ่านการทับถมของน้ำแข็งและก้อนหินกว่าพันปี ถ้ำอันงดงามแห่งนี้จึงเกิดขึ้นพร้อมความลึกลับครั้งโบราณที่อยู่ภายใน น่าประหลาดใจนัก พืชคล้ายเถาวัลย์ที่ไม่น่าจะมีอยู่ในภูเขาหิมะกลับเติบโตขึ้นในถ้ำแห่งนี้ และยังมีสัตว์ที่ส่งกลิ่นน่าขนลุกอาศัยอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บคอยส่งกลิ่นจากภายในถ้ำ ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่ถ้ำที่ง่ายแก่การรับมือ ท่านต้องระวังตัวให้มาก
=====
ท่านเป็นบุคคลแรกที่ค้นพบดันเจี้ยนแห่งนี้
เพราะเป็นการค้นพบครั้งแรก ท่านจะได้รับค่าประสบการณ์ 2,000 หน่วยและค่าชื่อเสียง 130 หน่วยหากลงทะเบียนกับหอแห่งเกียรติยศ
ท่านต้องการลงทะเบียนหรือไม่?
=====
‘ดันเจี้ยนลับ!’
ดวงตาของอาร์คลุกโชนส่องประกาย แม้ว่าจะมีหลายคำที่น่าสงสัยจากหน้าต่างข้อมูล แต่อาร์คก็ยินดีอยู่แล้วสำหรับดันเจี้ยนเช่นนี้ นี่มันคือดันเจี้ยนที่ยังไม่มีใครเคยค้นพบเลยนะ! ใครจะรู้กันว่ามีสมบัติอะไรรอคอยเขาอยู่? นอกจากนี้ ทางเข้าของดันเจี้ยนยังถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยพืชที่พันกันยุ่ง หรือก็คือ มันมีพืชเติบโตอยู่ อาร์คที่กำลังต้องการวัตถุดิบนั้นไม่ต่างอะไรกับค้นพบโอเอซิสท่ามกลางทะเลทราย
‘แถมยังได้แต้มทักษะเพิ่มด้วย!’
อาร์คตอนนี้อารมณ์ดีจนแทบอยากร้องออกมาดัง ๆ
“โอ้ นี่มันอุ่นกว่ารอยแยกเมื่อกี้นี่ขอรับ?”
กรั่ก กรั่ก กรั่ก กรั่ก!
เดดริคพึมพำออกมาขณะที่ใบหน้าของดีมอสมีชีวิตชีวาคล้ายเห็นด้วย เพราะรอยแยกน้ำแข็งและลมด้านบนพัดผ่านลงมาไม่ถึง มันจึงรู้สึกคล้ายกระท่อมอิกลูของชาวเอสกิโมอย่างไรอย่างนั้น แน่นอนว่าถ้ำน้ำแข็งก็เย็น แต่ความเย็นหากเอาไปเทียบกับด้านนอกแล้วก็คนละเรื่อง นั่นจึงทำให้อุณหภูมิในร่างกายของพวกเขาที่ลดต่ำลงอย่างรวดเร็วเกิดการชะลอตัวไปบ้าง
‘แต่ค่าความหิวก็อันตรายอยู่ ก่อนอื่นต้องหาอาหาร ในเมื่อทางเข้าแค่เย็นนิดหน่อย บางทีอาจจะเจอสมุนไพรหรือพืชที่เหมาะสม’
ดังคาด ภายในมีผลไม้จำนวนหนึ่งเกาะติดอยู่กับเถาวัลย์
‘ต้องแบบนี้สิ ถ้าเก็บเกี่ยวทุกอย่างในถ้ำนี้มาได้คงไม่ต้องกังวลเรื่องต้องตายเพราะหิวไปพักหนึ่ง พอหาทางออกได้เมื่อไหร่ก็หมายถึงจะออกไปจากภูเขานี้ได้!’
อาร์คเริ่มรวบรวมผลไม้ขณะก้มมองที่เอว
“เจ้างู รออีกเดี๋ยวนะ… หือ?”
เอวของเขาว่างเปล่า อาร์คจึงตระหนักได้ว่าเจ้างูยังไม่กลับมา
“เดดริค ดีมอส เจ้างูไปไหน?”
“ขอรับ? ไม่เห็นนะ ไม่ใช่เมื่อกี้อยู่ตรงนี้?”
กรั่ก กรั่ก กรั่ก?
ทั้งเดดริคและดีมอสต่างสั่นศีรษะ อาร์คเริ่มรู้สึกไม่สบายใจแล้ว เจ้างูเคลื่อนไหวโดยที่เขาไม่ได้ออกคำสั่งใดจนพบถ้ำแห่งนี้ แต่เมื่อพบถ้ำ มันสมควรที่จะกลับคืนสู่อาร์คโดยเร็วที่สุด แต่แทนที่จะกลับมา มันดันหายไปโดยไม่บอกกล่าวอะไรเลยสักนิด เจ้างูมีพลังชีวิตเพียงแค่ 50 หน่วยเท่านั้น เพราะปกติแล้วมันมักจะขดตัวอยู่รอบเอวของเขาเสมอ มันจึงทำให้เขาไม่เคยเป็นกังวลเรื่องนี้ แต่ถ้าหากเจ้างูเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์เข้า มีความเป็นไปได้ว่าจะตายในทันทีที่โดนโจมตี! แน่นอน ตามปกติแล้วมอสเตอร์มักไม่คิดโจมตีเจ้างูแต่อย่างใด แต่ตอนนี้เขาไม่อาจอัญเชิญสมุนปีศาจได้ ถ้าหากเจ้างูตายไป เช่นนั้นแล้วเขาจะสูญเสียกระเป๋าไปถึงหนึ่งใบ
“เจ้างู! อยู่ไหนน่ะ?”
อาร์คส่งเสียงร้องออกขณะเดินเข้าไปภายในถ้ำ
ซื่อ? ซื่อ ซื่อ…!
เขาวิ่งมากว่าหนึ่งร้อยเมตรจึงค่อยได้ยินเสียงเจ้างูจากบริเวณแถวผนังถ้ำด้านใน เมื่อมองไปเขาจึงพบว่าเจ้างูกำลังติดพันกิ่งไม้จำนวนหนึ่งอยู่ อาร์คจึงถอนหายใจออกอย่างโล่งอก
“เฮ้อ… มาทำอะไรที่นี่กันเนี่ย? หายไปแบบนี้ตกใจนะรู้ไหม”
ขณะนั้นเอง เงาสีดำร่างหนึ่งกำลังตะคุ่มอยู่ภายในทางเดิน อาร์คแทบสะดุ้งตัวโยนก้าวถอยกลับ เงาร่างนั้นกำลังวิ่งตัดผ่านความมืดมา ทว่ามันไม่ได้มุ่งมาหาอาร์ค กว่าจะรู้ตัวมันก็พุ่งตรงเข้าไปหาเจ้างูแล้ว! อาร์คถึงกับร้องตะโกนออกด้วยน้ำเสียงร้อนใจ
“เจ้างู! อยู่ตรงนั้น อย่าขยับ! ไถลตัว!”
อาร์คไถลตัวผ่านพื้นถ้ำไปพร้อมใช้ลูกเตะข้าง
เพราะแรงของลูกเตะ มอนสเตอร์ตัวดังกล่าวจึงชะงักถอยกลับ ร่างเงาที่พุ่งเข้าใส่เจ้างูนั้นดูคล้ายมอนสเตอร์ที่เป็นตัวพังพอน ขณะที่มอนสเตอร์ตัวนั้นชะงักไป เจ้างูจึงเร่งร้อนเลื้อยลงมาพันตัวรอบเอวของอาร์คอีกครั้ง
“เนตรแห่งแมว!”
อาร์คใช้ทักษะตรวจสอบข้อมูลของมอนสเตอร์ เมื่อเขาเห็นชื่อจึงทราบได้ว่าทำไมมันถึงโจมตีใส่เจ้างูก่อนซึ่งผิดปกติจากมอนสเตอร์ทั่วไป ชื่อของมันคือ พังพอนน้ำแข็ง พังพอนเป็นอะไรที่มีชื่อเสียงด้านการกินงูอยู่แล้ว แม้เจ้างูจะเติบโตมาพร้อมมนุษย์อย่างอาร์ค แต่ด้วยสัญชาตญาณมันจึงทราบว่าพังพอนคือศัตรูโดยธรรมชาติของมัน เมื่อพังพอนปรากฏตัว เจ้างูจึงแนบชิดใบหน้าเอาไว้กับหน้าอกของอาร์คด้วยอาการสั่นเทิ้ม สถานการณ์เช่นนี้เจ้างูไม่ใช่เพียงตัวเดียวที่หวาดกลัว ถ้าหากนึกถึงตัวพังพอนน้อยน่ารักในสวนสัตว์คือความคิดผิดมหันต์ ขนาดตัวของมันตรงหน้านี้สูงกว่าห้าเมตร! เมื่อมันยืดตัวก็สูงแทบจะเท่าเพดานถ้ำอยู่รอมร่อแล้ว อีกทั้งยังมีเขี้ยวแหลมคมที่เผยให้เห็นพร้อมกรงเล็บน่าสะพรึง ดูไปแล้วมันอาจจะล้มหมีขั้วโลกได้ภายในอึดใจด้วยซ้ำไป
‘เลเวล 250…’
ตอนนี้อาร์คเลเวล 190 รวมเข้ากับโบนัสธาตุความมืดจึงเลเวลทัดเทียม 266 นับว่าเลเวลไม่ต่างกันมากนัก แต่เป็นเพราะอุณหภูมิร่างกายและความหิว อาร์คในตอนนี้จึงโดนลดค่าสถานะทั้งหลายไปมากรวมทั้งความเร็วการโจมตี แถมมันยังไม่ได้อยู่เพียงลำพัง เขาไม่มั่นใจกว่าจะชนะมันได้หรือเปล่า ทว่า…
“เนื้อ!”
อาร์คยกยิ้มกว้างขณะตะโกนเสียงดัง ขณะนั้นเองเดดริคที่ตามติดมาจึงโห่ร้องเสียงดังเช่นเดียวกัน
“เนื้อชิ้นใหญ่! สะโพกมันใหญ่กว่าหนูนั่นเยอะเลย!”
พังพอนถึงกับสะดุ้งตัวขณะเผยเขี้ยวออกมาเป็นการข่มขู่
“วิเศษไปเลยเจ้านาย! จับมันมากินกันเถอะ! นี่มีตั้งสี่ตัว พอสำหรับพวกเราคนละตัวเลยขอรับ!”
“ดีเหมือนกัน ตัวนึงเอาไปทำซุป ที่เหลือเอามาย่างกิน!”
กรั่ก กรั่ก กรั่ก กรั่ก!
อาร์คและสมุนปีศาจต่างน้ำลายไหล เพราะความหิวโหย อาร์คและสมุนปีศาจตอนนี้จึงมองมอนสเตอร์เลเวล 250 ไม่ต่างอะไรจากเนื้อสดเคลื่อนที่
“ได้เวลาทดสอบประสิทธิภาพกันแล้วมั้ง?”
อาร์คนำบางสิ่งออกจากกระเป๋า มันลุกโชนส่องประกายแสง เป็นดาบแห่งกิลซาลที่เขาได้รับมาจากอิสซาเบลนั่นเอง! ตั้งแต่ที่เหยียบย่างมายังต่างมิติเขาก็เลเวล 190 แล้ว ทว่ากลับไม่มีโอกาสให้ทดลองใช้งาน ดาบเล่มนี้มีตำนานกล่าวขานเอาไว้ว่าได้ตัดเฉือนร่างปีศาจนับพัน มันกำลังส่องแสงสว่างหิวกระหายที่ลุกโชน
คว๊าก!
เมื่อเข้าไปใกล้ พวกพังพอนต่างเหวี่ยงเขี้ยวเล็บของมันออกโดยทันที องศาการโจมตีด้วยดาบของอาร์คเข้าสกัดกั้นเอาไว้ก่อนจะโจมตีสวนกลับ ท้ายที่สุดเขาจึงตัดผ่าร่างของพวกมันจากบนลงล่าง ขณะที่กรีดผ่านร่างของพังพอน ร่างของอาร์คก็คล้ายปกคลุมเอาไว้ด้วยกลิ่นอายน่าขนลุก
