เล่ม 10 ตอนที่ 3 : ความอัปยศของลีมย็องลง (2)
“ว่าแต่ ผมต้องทำอะไรบ้างล่ะครับ?” ลีมย็องลงเอ่ยถามออกไป
“เรื่องนี้ง่ายมาก มันไม่แตกต่างจากการสืบสวนในความเป็นจริงแม้แต่น้อย แค่มองหากิลด์ต้องสงสัยโดยอ้างอิงตามข้อมูลที่พวกเราส่งมอบให้ เมื่อพบเจอผู้ต้องสงสัยก็เข้าใกล้และสืบหาข้อมูลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ ข้อมูลเรื่องอาชญากรรม… เกมนี้ยังมีความสามารถบันทึกวิดีโอได้ด้วย เมื่อบันทึกข้อมูลพวกนั้นเอาไว้ได้แล้ว ทีมที่เหลือจะรับช่วงต่อเอง”
“อยากให้ผมไปสืบสวนในนิวเวิลด์?”
“ถูกต้อง… ยังจะมีอะไรอื่นอีกได้?”
“แต่ผมรู้เพียงแค่วิธีอัดผู้คนเท่านั้นเองนะ”
“นั่นแหละจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมนายถึงเหมาะกับตำแหน่งนี้”
“ครับ?” ลีมย็องลงยังคงงุนงง ชเวต็อกพิลจึงอธิบายพร้อมเผยรอยยิ้มให้เห็น
“ที่จริงฉันก็ไม่เคยลองมาก่อนก็เลยยังไม่รู้อะไรนัก ตามข้อมูลที่ได้รับมา นิวเวิลด์ค่อนข้างแตกต่างจากเกมเสมือนจริงเกมอื่น เกมนี้กล่าวได้ว่าไม่มีอะไรต่างไปจากความเป็นจริงเลยสักนิด”
“แต่ยังไงมันก็เกมเสมือนจริงไม่ใช่เหรอครับ?”
“นั่นก็ถูก แต่นิวเวิลด์แตกต่างออกไปอีก ผู้เล่นสามารถใช้ภูมิความรู้ที่มีและประสบการณ์ร่วมไปด้วย แม้ไม่ใช่ 100% แต่ตัวบุคคลที่พัฒนาศักยภาพของร่างกายจะได้เปรียบยิ่งกว่า นั่นจึงเป็นเหตุผลให้นายเหมาะสมยังไงล่ะ แม้ว่านายจะมีเวลาเรียนรู้เกมนี้น้อยไปหน่อย แต่ความสามารถทางกายภาพที่มีสมควรช่วยย่นระยะเวลาได้มากเลยทีเดียว”
“กำลังพูดเรื่องอะไรกันครับเนี่ย?”
“ก็อย่างที่บอกว่าฉันเองก็ไม่มั่นใจนัก เพราะงั้นก็ศึกษาเกมนี้ไปทีละขั้นแล้วค่อยหาตัวผู้ต้องสงสัยก็แล้วกัน ในเมื่อพวกเราไม่อาจตรวจสอบข้อมูลส่วนตัวเจ้าพวกนั้นได้ นายก็คงไม่มีทางรู้หรอกว่าใครคือผู้ต้องสงสัยที่อยู่ในเกม”
ชเวต็อกพิลยื่นมือส่งปึกกระดาษหนาเตอะมาให้
“ปัญหาคือคนพวกนี้อาศัยอยู่ในเกมนี้มานานแล้ว นั่นหมายความว่าเลเวลคงสูงกันหมดแล้วเช่นกัน ด้วยความแตกต่างทางเลเวลในเกมออนไลน์ กระทั่งว่าเป็นนายก็คงเป็นเรื่องยากหากพบเจอคนเหล่านี้ คนก่อนหน้านายที่ใช้ชีวิตในเกมนี้มาสองเดือนแล้วยังไม่เจอเจ้าพวกนี้เลยสักคน เพราะงั้นพวกเราก็เลยคิดว่านายที่เป็นสมาชิกทีม SWAT น่าจะดีเหมือนกัน”
ชเวต็อกพิลสูดลมหายใจเข้าลึกขณะตบไหล่ของลีมย็องลง
“ยังไงก็ตาม พวกเราอยากให้นายเล่นเกมไปเหมือนเรื่องราวปกติ เรื่องการสืบสวนในเกมคือเรื่องรอง ตอนนี้แค่สนุกไปกับเกมก็พอ”
“เอ่อ…”
ลีมย็องลงลูบคางไปมาขณะมองเครื่องเล่นเกม ชเวต็อกพิลจึงเผยรอยยิ้มให้อีกครั้งและถามไถ่ออกมา
“ว่ายังไง? อยากลองดูไหม?”
“ครับ อย่างน้อยก็ดีกว่าไปชงกาแฟเป็นไหน ๆ”
ชเวต็อกพิลพยักหน้ารับขณะตบไหล่อีกครั้งหนึ่ง
“คิดอยู่แล้ว ครั้งแรกไม่ใช่เรื่องยากหรอก เป็นเพราะคนก่อนหน้าที่ทำตำแหน่งนี้ทำให้ตัวละครเลเวล 150 เรียบร้อยแล้ว เงินที่มีในตัวก็ค่อนข้างมาก หมอนั่นกระทั่งหลั่งน้ำตาด้วยซ้ำตอนที่โดนบังคับให้ไปประจำการที่เกมอื่น วัตถุดิบทั้งหมดถูกปรุงสำเร็จเพื่อนายแล้ว พนักงานคนอื่นก็มีเรื่องอื่นต้องทำเช่นกัน เพราะงั้นฉันจะอดทนรอ กล่าวตามตรง คิดซะว่านี่เป็นงานพิเศษก็ได้”
“ครับ?”
ลีมย็องลงเผยสีหน้าที่ไม่อาจเข้าใจเรื่องราวได้ทันออกมา
“ไม่ใช่ว่าเกมนี้ต้องใช้ข้อมูลดิบบุคคลเหรอครับ? แต่แล้วทำไมผมถึงสามารถสืบทอดตัวละครที่คนก่อนหน้าเล่นเอาไว้ได้ล่ะ”
“ใช่ นี่เป็นกรณีพิเศษน่ะ”
ชเวต็อกพิลพยักหน้ารับต่อคำถาม
“เหมือนที่พูดไว้ก่อนหน้านี้ นี่เป็นเครื่องทดสอบของโกลบอลเอ็กซอร์ท มันถูกใช้งานเพื่อทีมงานบำรุงรักษาเอาไว้ตรวจสอบระบบ เพราะงั้นจึงถูกดีไซน์มาเพื่อให้เชื่อมต่อได้ด้วยชื่อผู้ใช้และรหัสผ่านทั่วไป ชื่อผู้ใช้และรหัสผ่านถูกเขียนเอาไว้ที่กระดาษแผ่นนี้”
ชเวต็อกพิลส่งมอบกระดาษแผ่นหนึ่งให้ จากนั้นจึงออกจากออฟฟิศไป ลีมย็องลงและเครื่องเกมคือสองสิ่งที่เหลือในออฟฟิศแห่งนี้แล้ว ลีมย็องลงยืนกอดอกขณะจ้องมองเครื่องเกมอีกครั้ง
“เจ้านี่เป็นตัวควบคุมสำหรับนิวเวิลด์?”
งานครั้งนี้ทำเอาเขารู้สึกแปลกประหลาด นิวเวิลด์… ฮยอนอูที่เคยบอกเล่ายิ่งทำเอาเขาสงสัยจนอยากคิดเล่นดูสักครั้ง แต่แล้ว เขากลับโดนเรียกเอาไว้ตอนที่พยายามจะเข้าไปในห้องเกม ตอนนั้นเขาไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้มาเล่นเกมแบบนี้อีกครั้งหนึ่ง
“ก็ดี ไม่ใช่วันพักร้อนที่แย่อะไร”
ท้ายที่สุดลีมย็องลงจึงเข้าเครื่องเกมไป เขาปรากฏตัวที่เมืองเล็กแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนบางตา
“โห นี่เกมจริงเหรอเนี่ย?”
ชายหนุ่มมองรอบด้านด้วยความสงสัยใคร่รู้ เมืองแห่งนี้มีขนาดเล็ก บ้านหลายหลังกระจายตัวกันอยู่พร้อมผู้คนจำนวนหนึ่ง ภาพฉากเช่นนี้ช่างแตกต่าง มันคือหมู่บ้านชายเขาที่เงียบสงบถูกล้อมรอบด้วยป่า มันคือสถานที่ให้ผู้เล่นได้พักผ่อนยามออกเดินทางทั่วนิวเวิลด์ ทว่าสถานที่ธรรมดาเช่นนี้กลับกลายเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับชายหนุ่ม
‘นี่เกมเสมือนจริง? ทั้งดิน ลม และกลิ่น… ทุกอย่างเหมือนจริงมาก’
ชุดที่สวมใส่ และกระเป๋าที่ดูค่อนข้างหนักเป็นหลักฐานว่าเขาไม่ใช่มือใหม่ในนิวเวิลด์ ทว่าท่าทีที่แสดงออกนั้นเหมือนเพิ่งเข้ามายังโลกเสมือนจริงเป็นครั้งแรก เขาพยายามยื่นมือไปจับทุกสิ่งอย่างพร้อมขยับแขนและขา ใช่แล้ว เป็นลีมย็องลงที่เพิ่งล็อคอินเข้าเกมจากเครื่องของสำนักงานตำรวจนั่นเอง
เอกสารที่ได้รับมานั้นมีรายการวัสดุหลายอย่างที่เจ้าของคนก่อนเหลือเอาไว้ แต่พอมองเอกสารแล้ว เขาก็ทราบดีว่านี่ไม่ใช่แนวทางของตัวเองเลยสักนิด คนสมองเม็ดเท่าถั่วเหลืองจะมีอะไรดีไปกว่าให้ลองด้วยตัวเองกันเล่า?
ด้วยเหตุนี้ ลีมย็องลงจึงโยนกองเอกสารพวกนั้นเอาไว้มุมหนึ่งก่อนที่จะเข้ามายังนิวเวิลด์ ลีมย็องลงตอบสนองตั้งแต่ที่ล็อคอินเข้าเกมมาเหมือนคนทั่วไป มือใหม่ทั้งหลายล้วนมหัศจรรย์ใจกันทั้งนั้นต่อเทคโนโลยีที่ก้าวล้ำของนิวเวิลด์ เป็นเวลาหลายสิบปีที่เขาฝึกฝนตัวเองจนสัมผัสด้านนี้คล้ายไม่รับรู้ เขายังคงแยกไม่ออกเลยว่าอะไรคือความจริงและเกมกันแน่
‘โห… ไอ้เจ้าฮยอนอูไม่ได้ล้อเล่นเสียด้วย เกมนี่ของจริง บริษัทเกมสามารถจัดการสิ่งเหล่านี้ออกมาได้ยังไงกัน? การเคลื่อนไหวรู้สึกอิสระมาก แขนขาก็เหมือนกับไปได้ทั่ว นี่เรานั่งอยู่ในเครื่องเกมจริงเหรอเนี่ย?’
ลีมย็องลงนิ่งชะงักไปพักหนึ่ง เขาเข้าเกมมาก็ใช่แต่ไม่ทราบว่าควรเริ่มจากจุดไหน ขณะนั้นเอง วัตถุกึ่งโปร่งแสงพลันส่องประกายต้องหางตาของเขา หน้าต่างข้อมูลตัวละคร กระเป๋า และอื่น ๆ อีกหลายรายการ ทั้งหมดเป็นไอคอนที่เอาไว้ตรวจสอบข้อมูล ที่จริง ผู้เล่นส่วนใหญ่จะตั้งค่าไอคอนพวกนี้ให้ซ่อนเอาไว้เพื่อให้เกิดความสมจริงอย่างถึงที่สุด และค่อยใช้คำสั่งเรียกด้วยเสียงเมื่อต้องการ อย่างไรแล้วเจ้าของคนก่อนหน้าลีมย็องลงได้ตั้งค่าไอคอนนี้เผื่อเอาไว้ให้เรียบร้อย โชคดีที่ลีมย็องลงทราบว่าไอคอนเหล่านี้คืออะไรแม้จะโง่เรื่องเกมก็ตามที
‘ต้องรู้ก่อนสินะว่าตัวละครนี้เป็นยังไง ตรงนี้?’
ลีมย็องลงสัมผัสไอคอนรูปบุคคลด้วยนิ้วมือ หน้าต่างข้อมูลตัวละครจึงปรากฏขึ้นพร้อมค่าที่เป็นตัวเลขหลากหลาย ตามปกติแล้วข้อมูลของผู้เล่นที่เพิ่งเริ่มเล่นเกมจะง่ายดายยิ่ง ทว่าครั้งนี้ตัวละครของลีมย็องลงเลเวล 150 หลายสิ่งอย่างได้เปลี่ยนไปตามระยะเวลา เพราะงั้นแล้วหน้าต่างข้อมูลจึงค่อนข้างซับซ้อนไปบ้าง เพียงสิ่งเดียวที่เขาเก็บเกี่ยวได้มาคือนาม ‘อิสยูรัม’ และเลเวล 150
“อิสยูรัม… ก็เป็นชื่อที่ไม่เลว ดูเหมือนจะแข็งแกร่งดี”
แม้ว่าพละกำลัง ความคล่องตัว และความอดทนจะเป็นค่าสถานะมาตรฐานของเกม RPG แต่ตัวเลขพวกนี้สำหรับลีมย็องลงออกจะแปลกใหม่ เขาไม่ทราบว่าที่มีตอนนี้มันมากหรือว่าน้อยแต่อย่างใด
‘ชิ ไม่รู้ด้วยสิว่าไอ้เจ้าพวกนี้หมายความว่าอะไรบ้าง ไว้ค่อยศึกษาทีหลังแล้วกัน…’
ลีมย็องลงคลิกที่ไอคอนรูปลักษณ์กระเป๋า ครั้งนี้เป็นช่องกระเป๋าเปิดขึ้นพร้อมไอเทมจำนวนมหาศาลเผยให้เห็น เขายังเห็นว่ามีเงินอยู่ถึง 800 เหรียญทองด้วยกัน แม้ว่ากระเป๋าจะเต็มไปด้วยไอเทมนานาชนิด แต่เขาก็ไม่ทราบว่าพวกมันจะใช้งานอะไรได้หรือว่าจะใช้งานพวกมันอย่างไร
‘800 เหรียญทอง? ถือว่าเยอะแล้ว? แล้วของพวกนี้อะไรกันเนี่ย? พุ่มไม้ราพาน่า? เขายูนิคอร์น? ไข่มุกทราย? ทำไมถึงแบกของพวกนี้เอาไว้เต็มเลยล่ะเนี่ย?’
กับผู้เล่นอื่นคงน้ำลายไหลหากได้เห็นกระเป๋าที่เต็มไปด้วยสิ่งของมีราคาเช่นนี้ ทว่าลีมย็องลงไม่ทราบมูลค่าของสิ่งเหล่านี้ในนิวเวิลด์จึงมองพวกมันไม่ต่างกับขยะรกกระเป๋า
‘อืม ตอนนี้เราไม่รู้อะไรเลย คงต้องหาอะไรทำก่อน เหมือนฮยอนอูเคยบอกเอาไว้ว่าล่ามอนสเตอร์ในนิวเวิลด์ได้ น่าจะเหมือนการต่อสู้จริงอะไรทำนองนั้นละมั้ง? ดีล่ะ อย่างแรกไปหามอนสเตอร์ดูก่อน แล้วจะหาพวกมันได้ที่ไหนกันล่ะ? ต้องถามใครสักคนแล้วละมั้ง’
ลีมย็องลง… ไม่สิ อิสยูรัมปิดหน้าต่างข้อมูล จากนั้นจึงตระเวนไปทั่วหมู่บ้านหาใครสักคนเพื่อสอบถามข้อมูล ขณะนั้นเองเขาจึงเห็นชายชราคนหนึ่งที่อยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้านกำลังติดพันกับคนกลุ่มหนึ่งอยู่
“ไม่ได้เลยหรือ?”
“…ขอโทษด้วยครับ”
“มีทุกคนร่วมด้วยช่วยกันน่าจะสำเร็จได้อย่างรวดเร็วนะ”
ชายชรากล่าวร้องขอด้วยท่าทีน่าเวทนา ทว่า กลุ่มคนตรงหน้าที่สวมใส่ชุดหนังและถือดาบต่างส่ายศีรษะให้
“พวกเราก็ทราบดีครับ”
“บ่อยครั้งพวกเราก็สู้กับมอนสเตอร์ตอนมาที่นี่”
“พวกเราก็อยากช่วยนะครับแต่ไม่ค่อยมีเวลา…”
“เพราะพวกเราต้องเร่งรีบไปตามคำเรียกตัวของกิลด์”
“ไว้ครั้งหน้าที่มาแถวนี้จะช่วยแน่นอนครับ”
“เอ้า รีบกันได้แล้ว พวกเราจะไปรวมตัวกันสายแล้วนะ”
“ได้ ไปกันเถอะ”
และแล้ว นักรบเหล่านั้นก็เร่งร้อนออกจากหมู่บ้านไป
“อา ทั้งที่พวกเขาเป็นนักรบกลุ่มแรกที่พบในช่วงหลายสัปดาห์มานี้แท้ ๆ …”
ชายชรากล่าวเสียงเบาด้วยน้ำเสียงผิดหวังอย่างถึงที่สุด
ขณะนั้นเอง อิสยูรัมที่รับชมเรื่องราวอยู่พลันเข้าหาชายชรา
“เมื่อกี้พูดถึงมอนสเตอร์เหรอครับ?”
“หือ? เจ้าดูคุ้นหน้านะ ว่าแต่เจ้าคือ?”
“โอ้ ผมชื่อลีมย็องลง… ไม่สิ อาชูร่า ก็ไม่ใช่ อิสยูรัม? เอ่อ รอเดี๋ยวนะครับ”
อิสยูรัมที่ยังปรับตัวเข้ากับเกมไม่ทันจึงเปิดหน้าต่างข้อมูลขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“โอ้ ใช่แล้วครับ ผมชื่ออิสยูรัม ได้ยินเรื่องเมื่อกี้แล้ว… มอนสเตอร์นั่นอยู่ที่ไหนกัน?”
ชายชราสับสนไปวูบเพราะรับฟังชื่อที่หลากหลายอีกทั้งยังเริ่มจ้องมองอิสยูรัม แต่แล้วชายชรากลับถอนหายใจขณะพยักหน้ารับ
“มอนสเตอร์พวกนั้นทำข้าเหนื่อยหน่ายยิ่งนัก หลายสัปดาห์ก่อนพวกมันมาที่นี่และเริ่มคุกคามพวกเราและกวาดต้อนฝูงสัตว์ของพวกเราไป เพราะเหตุนั้นมันจึงสร้างความเสียหายให้กับหมู่บ้านไม่น้อยเลยทีเดียว อย่างที่เจ้าเห็นนั่นแหละ หมู่บ้านในภูเขาแห่งนี้น้อยครั้งจะมีนักผจญภัยผ่านทางมา พวกเขาเหล่านั้นเป็นนักรบกลุ่มแรกที่ข้าพบเจอหลังเกิดเรื่อง ข้าเลยขอให้พวกเขาช่วยจัดการมอนสเตอร์พวกนั้นให้ แต่ก็อย่างที่เจ้าเห็น พวกเขาต่างยุ่งและปฏิเสธข้า ตอนนี้ข้าไม่รู้แล้วว่าควรทำยังไงดี…”
“โอ้ เกมนี้มีมอนสเตอร์จริงด้วย?”
“นี่เจ้ากำลังล้อข้าเล่นอยู่หรือ?”
ชายชราจ้องมองอิสยูรัมด้วยสายตาเปลี่ยนไป
“เจ้าไม่เคยพบเจอมอนสเตอร์มาก่อนหรือไงกัน?”
“คือว่า มันเป็นมอนสเตอร์จริง?”
“หา นี่เจ้าเลิกล้อเล่นได้หรือยัง? ใช่มันคือมอนสเตอร์ เจ้าต้องการอะไรกันแน่เนี่ย?”
ชายชราเผยท่าทีคล้ายรำคาญออกมาแล้ว ทว่าอิสยูรัมกลับเมินเฉยขณะพูดออกอย่างรวดเร็ว
“ในเมื่อเป็นเกม งั้นผมก็ช่วยรับมือเจ้าพวกนั้นให้ได้สินะ?”
“ว่าอะไรนะ?”
ชายชราเริ่มมองอิสยูรัมจากหัวจรดเท้า จากนั้นจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเชื่อใจนัก
“เมื่อกี้เจ้าพูดจริง?”
“ทำไมจะไม่จริงล่ะครับ?”
“เอ่อ ก็ไม่… กล่าวตามตรงตอนนี้หากมีใครสักคนช่วยข้าก็ยินดี… ถ้าหากเจ้าช่วยจัดการมอนสเตอร์พวกนั้นได้ข้าจะยินดีเป็นอย่างยิ่ง… อา ใช่แล้ว เจ้ามีสหายร่วมทางมาด้วยหรือไม่?”
“ไม่ครับ ไม่มีเลยสักคน”
“หือ? ไม่มีเลย?”
“คนเดียวก็พอแล้วครับ มันอยู่ไหนกันล่ะ?”
“เนินทางด้านนั้นเป็นที่ที่พวกมันปรากฏตัวครั้งแรก หากจัดการพวกมันได้สักห้าสิบตัวข้าจะยินดีเป็นอย่างยิ่ง…”
หน้าต่างข้อความพลันปรากฏตรงหน้าอิสยูรัมหลังชายชรากล่าวจบคำ
=====
กำจัดโนล (ภารกิจทำซ้ำได้)
ท่านได้พบชายชราในเมืองที่ไม่รู้จักซึ่งกำลังเดือดร้อน
กลุ่มมอนสเตอร์ได้ปรากฏและคุกคามความปลอดภัยของหมู่บ้าน หากท่านกำจัดโนลได้ 50 ตัวและรวบรวมหลักฐานมาได้ ชายชราจะมอบสิ่งตอบแทนแก่ท่าน แต่ในเมื่อเป็นหมู่บ้านขนาดเล็กรางวัลจึงไม่ดีอะไรมากนัก ท่านสามารถได้รับอาหารอุ่นร้อน ที่นอน หรือเหรียญเงินจำนวนหนึ่ง
ท่านต้องการตอบรับภารกิจหรือไม่?
=====
‘โอ้ งั้นนี่ก็คือภารกิจสินะ คล้ายคำร้องที่ตำรวจได้รับอะไรประมาณนั้น แบบนี้ก็หมายความว่าชายชราคนนี้ไม่ใช่คนจริง เป็นเอ็นพีซี? ถูกสร้างขึ้นมาได้สมจริงชะมัด’
อิสยูรัมให้ความสนใจกับชายชราอย่างใกล้ชิด ชายชราพลันมองอิสยูรัมด้วยท่าทีสงสัยขณะร่างกายสั่นเทิ้ม
“ทะ-ทำไมเจ้าจ้องมองข้าแบบนั้น? ขะ-ข้ามีภรรยาและลูกแล้วนะ ช่างเป็นงานอดิเรกประหลาดนัก…”
“ก็ไม่มีอะไร ไปแล้วนะครับ!”
“หือ? เดี๋ยว รอก่อน!”
เมื่ออิสยูรัมหันกลับ ชายชราที่แตกตื่นจึงร้องตะโกนโดยทันที ทว่า อิสยูรัมก็ออกไปพ้นเขตหมู่บ้านเรียบร้อยแล้ว
‘หึหึหึ ก็พอรู้มาบ้าง ฮยอนอูเคยเล่าแล้วว่าทำภารกิจให้สำเร็จยังไง เอาล่ะ ตอนนี้มอนสเตอร์พวกนั้นอยู่ที่ไหนกันนะ?’
