‘โห? แบบนี้ก็ได้ด้วย?’
ที่จริง นี่เป็นครั้งแรกที่อิสยูรัมจับแนวทางการโจมตีของพวกโนลได้ทั้งหมด รูปแบบการโจมตีทั่วไปของเอ็นพีซีไม่ใช่เรื่องยากที่จะเรียนรู้สำหรับคนที่เคยมีประสบการณ์ต่อสู้จริง แต่ที่เขาโดนฆ่าก็เพราะร่างกายอันอ่อนแอของพ่อค้า เมื่อเข่าของเขาแตกหัก มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพจนต้องแบกรับความเสียหายเพิ่มมากขึ้น ทว่า สถานการณ์เปลี่ยนไปเมื่อได้รับจิตวิญญาณอมตะ ถ้าหากเขาได้รับบาดเจ็บระหว่างการต่อสู้ มันจะไม่ส่งผลใดเลยแม้แต่น้อย ความสามารถในการต่อสู้ของอิสยูรัมค่อนข้างส่งผลอย่างมหาศาลเหนือคนทั่วไปจะเข้าใจ นอกจากนี้ เขายังได้เรียนรู้ทักษะเฉพาะของพ่อค้าอย่าง ‘ป้องกันตัว’ ซึ่งมันก็คล้ายกับทักษะ ‘เชี่ยวชาญดาบ’ ของอาชีพนักรบ นั่นจึงทำให้เมื่ออิสยูรัมเข้าอาการวิกฤต เขาจะได้รับผลของทักษะนี้ แม้ท้ายที่สุดจะตาย แต่เขาก็สามารถต่อสู้กลับได้แล้ว
“ต้องแบบนั้น ในที่สุดก็ได้เห็นผลของการฝึกแล้ว!”
ผลลัพธ์ของทักษะดังกล่าวทำเอาอิสยูรัมดีใจเป็นอย่างมาก แต่อิสยูรัมกลับเข้าใจผิด ที่จริงแล้วจิตวิญญาณอมตะนั้นเป็นทักษะมายา ค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นวิเศษมากก็ใช่ แต่ทักษะนี้ไม่สามารถเรียนรู้ได้ผ่านวิธีการปกติ ในช่วงเริ่มต้นการพัฒนานิวเวิลด์ขึ้นมา มันมีทักษะจำนวนหนึ่งที่สามารถเรียนรู้ได้ผ่านวิธีการเช่นนี้ ทว่า ความรู้สึกเจ็บปวดของจริงนั้นมันมากเกินไปจนผู้พัฒนาเห็นควรว่าไม่นำมาใช้จะดีกว่า จิตวิญญาณอมตะก็เป็นหนึ่งในทักษะเหล่านั้น แน่นอน เครื่องเกมปกติทั่วไปไม่มีทางเรียนรู้ทักษะอย่างนี้ได้แน่ แต่อิสยูรัมกลับเชื่อมั่นเต็มร้อยว่าที่เรียนรู้ทักษะมาได้เพราะการฝึกของตัวเองไม่มีสิ่งใดเจือปน
จิตวิญญาณอมตะที่จริงเป็นทักษะอันตรายที่สุดในบรรดาทักษะที่ถูกเพิกถอนเลยด้วยซ้ำ มันมีเหตุผลรองรับอยู่ นั่นก็คือ ระหว่างการต่อสู้พวกเขาแทบจะกลายเป็นอมตะจริง แต่แล้วความเจ็บปวดมหาศาลจะตามมาหลังการต่อสู้จบลง
=====
พ้นสภาวะการต่อสู้ ‘จิตวิญญาณอมตะ’ ยกเลิกโดยอัตโนมัติ
‘จิตวิญญาณอมตะ’ ถูกยกเลิก เป็นผลให้อาการบาดเจ็บทั้งหมดระหว่างการต่อสู้ทำงาน
ข้อมือของท่านแตกหักเพราะแรงปะทะ!
เข่าของท่านบิดเบี้ยวเพราะเคลื่อนไหวเกินขีดจำกัด!
กระดูกซี่โครงของท่านแตกหักเพราะแรงปะทะ…
=====
“อึก นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
ขอย้ำอีกครั้ง จิตวิญญาณอมตะส่งผลให้อาการบาดเจ็บระหว่างต่อสู้ไม่มีผล และการไม่มีผลนั้นจะอยู่เพียงแค่การต่อสู้จบลง หลังจากนั้น อาการบาดเจ็บทั้งหมดจะถาโถมเข้ามาพร้อมกัน ประสบการณ์ที่ต้องโดนทั้งกระดูกข้อมือหัก เข่าแตก ซี่โครงหัก… ทั้งหมดนี้มันเจ็บปวดเกินจะกล่าวจนแทบทนไม่ไหว! เหตุผลที่อิสยูรัมหน้าซีดเผือดและเหงื่อไหลหลั่งออกมาก็เพราะข้อจำกัดตรงนี้ หากเป็นคนปกติเจ็บปวดเจียนตายขนาดนี้คงสลบเป็นลมไปแล้ว! แต่ด้วยความที่มีแรงกายแรงใจดีกว่าคนทั่วไปจึงอดทนได้ ทว่าซิดเพียงแค่มองอีกฝ่ายตัวสั่นโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเท่านั้นเอง
อย่างไรแล้วอิสยูรัมก็ใช้เวลาหลายต่อหลายครั้งปะทะกับพวกโนลในละแวกใกล้เคียงหมู่บ้าน เขาจัดการโนลไปได้กว่าสามร้อยตัวแล้วระหว่างช่วงเวลาที่ผ่านมา ด้วยเหตุนี้อิสยูรัมจึงวิเคราะห์รูปแบบการโจมตีของพวกมันได้อย่างสมบูรณ์ นอกจากนี้ เขายังสามารถลดอาการบาดเจ็บลงได้มากเพราะทักษะป้องกันตัว ดังนั้นแล้วท้ายที่สุดอิสยูรัมจึงรู้สึกคล้ายกำลังฝึกฝนศิลปะการต่อสู้โดยเริ่มต้นใหม่ มันทำเอาเขานึกย้อนไปถึงเกมอย่างสตรีทไฟท์เตอร์ที่เคยเล่นเมื่อนานมาแล้ว
“ใช่แล้ว เราต้องสนุกสนานกับเกมให้มากกว่านี้”
อิสยูรัมเลือกเลียนแบบเทคนิคของตัวละครเหล่านั้นและใช้งานมันต่อสู้กับพวกโนล ด้วยเหตุนี้จึงเกิดความคิดบ้าบออย่าง ริวและเค็นเป็นอาจารย์ฝึกสอนขึ้นมา
“เอ่อ… ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
ซิดเอ่ยถามจากด้านข้าง อิสยูรัมที่รู้สึกตัวจึงตอบรับด้วยสีหน้าเขินอายขณะเกาศีรษะ
“ก็นะ ยังไงก็เป็นพ่อค้านี่นา ต้องมีปัญหากันบ้างแหละ”
“ก็จริงครับ”
ซิดพยักหน้ารับขณะตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนแปลกประหลาดเหมือนที่คิดไว้
‘ก็ไม่เข้าใจหรอก แทนที่จะต่อสู้แบบเสี่ยงตายขนาดนี้ ทำไมไม่เก็บเงินไปเปลี่ยนอาชีพเป็นนักรบกันล่ะ? หรือจำต้องเป็นพ่อค้าเพราะสถานการณ์บางอย่าง?’
ในนิวเวิลด์ หากยอมจ่ายค่าธรรมเนียม 200 เหรียญทองก็สามารถยกเลิกอาชีพเดิมและเลือกอาชีพขั้นต้นใหม่ได้ และผู้เล่นคนก่อนก็ได้บอกกล่าวเอาไว้แล้วผ่านเอกสารที่กองสุมไว้ให้ รวมทั้งข้อมูลเรื่องการตั้งค่าความเจ็บปวดด้วย… แต่ถ้าเกิดได้อ่าน ความบากบั่นทั้งหมดของอิสยูรัมคงกลายเป็นสูญเปล่า และข้อมูลนี้ก็พื้นฐานเกินไป ซิดจึงคิดว่าถ้าหากเลเวล 150 แล้วก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะไม่ทราบ ถ้าหากอิสยูรัมรู้ความจริงเข้าตอนนี้… คงไม่ต่างโดนต่อยน็อค
“เอาเถอะ ในเมื่อบังเอิญได้เจอกันก็มากินข้าวกันหน่อยดีกว่า”
อิสยูรัมฮัมเพลงขณะนำเอาหม้อออกมา ซิดเพียงจ้องมองขณะรับฟัง เป็นเพราะภาระหนี้สินอันมหาศาล ทำให้ซิดทำได้เพียงแค่กินขนมปังข้าวสาลีมาพักหนึ่งแล้ว แต่เขากลับจะได้กินอะไรที่เรียกว่ามื้ออาหารเสียทีขณะมองอิสยูรัมนำเอาหม้อออกมา ความสุขสันต์พลันพวยพุ่งภายในกายซิด แต่แล้วเขากลับต้องตะโกนร้องออกเมื่อเห็นวัตถุดิบที่อิสยูรัมคิดจะนำมาทำอาหาร
“เหวอ ทะ-ทำอะไรครับน่ะ?”
“อะไร? ก็ทำอาหารไง?”
“มะ-ไม่จริง… จะกินพวกโนลงั้นเหรอครับ?”
“อะไรกัน นายไม่เคยกินเนื้อสุนัขเหรอ?”
“ไม่ครับ ผมก็เคยกินเนื้อสุนัข…”
*ผู้แปล : วัฒนธรรมเกาหลีมีการนำเนื้อสุนัขมาทำอาหารเป็นปกติ*
“อ้อ นายคงกังวลเพราะเป็นโนลงั้นสิ ตอนแรกฉันก็กังวลอยู่นะ แต่พอได้ลองกลับรู้เลยว่าดีกว่าที่คิด เนื้อนี่ยืดหยุ่นเหนียวกำลังดีเหมือนเนื้อสุนัขเลย แถมยังดีกับร่างกายด้วยนะ”
อิสยูรัมพูดไปด้วยขณะเฉือนเนื้อบางเฉียบออกมาและใส่ลงไปในหม้อ แม้อิสยูรัมจะเป็นพ่อค้า แต่ก็คล้ายจะมีความลับอื่น มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำอาหารโดยใช้เนื้อทุกชนิดในนิวเวิลด์เหมือนไม่มีอะไรได้ บางครั้งเนื้อมอนสเตอร์ที่ไม่ได้รู้จักอาจกินได้หรือเป็นพิษ และเนื้อของพวกโนลก็เป็นพิษ ดังนั้นแล้วผู้เล่นส่วนใหญ่จึงไม่เคยเห็นอาหารที่ทำจากเนื้อโนลมาก่อน
ทว่า อิสยูรัมคล้ายหลุดพ้นกรอบดังกล่าวไปแล้วและสามารถกินเนื้อโนลได้ อีกทั้งรสชาติยังคล้ายเนื้อสุนัข อิสยูรัมค่อนข้างชื่นชอบเนื้อสุนัขด้วยซ้ำ เพราะงั้นเมื่อจัดการโนลได้เขาจึงแล่เนื้อพวกมันออกโดยทันที แน่นอนว่าพิษจากเนื้อของโนลสามารถส่งผลให้เกิดอาการผิดปกติ แต่เขาหาได้สนใจปัญหาจุกจิกเล็กน้อยพวกนั้นไม่
“ก็นะ กินแล้วไม่ตายก็เท่ากับไม่เป็นไรนั่นแหละ… ฉันเป็นพวกฟื้นตัวเร็ว เนื้อไม่มีหนอนถือเป็นใช้ได้ แถมพิษเล็กน้อยแค่นี้ไม่นับเป็นปัญหาเลยหากเทียบกับรสชาติของพวกมัน”
หลังจัดทำเนื้อโนลไปกว่าสองร้อยหม้อ ท้ายที่สุดเขากลับได้รับทักษะเกินคาดมา
=====
ท่านได้เรียนรู้ทักษะใหม่
อาหารพิสดาร : ท่านที่มีความสนใจต่อการทำอาหารโดยใช้เนื้อมอนสเตอร์พิสดาร เมื่ออาหารพิสดารถูกปรุงขึ้น พิษในเนื้อมอนสเตอร์จะได้รับการถอนพิษ นอกจากนี้ หากท่านทำอาหารด้วยมอนสเตอร์ประเภทเดิมจนถึงระดับหนึ่ง ท่านจะทำให้มอนสเตอร์ที่ถูกนำมาทำอาหารเกิดความหวาดกลัว
=====
หลังได้กินเนื้อสุนัขเข้าไปแล้ว กระทั่งว่าเป็นสุนัขป่าตัวอื่นยังไม่หาญกล้าเข้าใกล้เขา สุนัขคล้ายมีสัญชาตญาณหวาดกลัวต่อบุคคลที่เสพติดเนื้อของพวกมัน นั่นจึงทำให้พวกมันเกิดความหวาดกลัวต่ออิสยูรัมในตอนนี้
“อืม สุกหมดแล้ว นับว่าใช้เวลาทำไม่นาน อย่าเผลอตกหลุมรักซุปนี้เข้าเชียวล่ะ”
อิสยูรัมกลืนน้ำลายขณะนำเอาขวดออกจากกระเป๋า ในตอนแรกที่เขากินเนื้อสุนัข เขากลับไปที่โรงเตี๊ยมในหมู่บ้านเพื่อซื้อหาเครื่องดื่มจำนวนหนึ่งมา แม้ว่าจะขวดแค่นี้แต่ก็ราคาสูงถึง 10 เหรียญทอง อิสยูรัมไม่ทราบอยู่แล้วว่านี่มันแพงหรือถูก เครื่องดื่มมึนเมาราคาแพงหูฉีกถึงกับทำให้ทั่วทั้งร่างร้อนผ่าวโดยทันที
“ฮ่าฮ่าฮ่า ได้กินซุปเนื้อสุนัขไปด้วยดื่มไปด้วยแบบนี้หลังผ่านความทุกข์ยากหลังต่อสู้ เหมือนขึ้นสวรรค์เลย! พอกินไปนิดกินไปหน่อยก็เหมือนโดนกระตุ้นให้กินอีก หือ? ทำไมนายไม่กินล่ะ?”
“ไม่ครับ… ผม… ผมกินแค่ขนมปังก็พอครับ”
ซิดตอบรับพร้อมอาการคิ้วขมวด
“ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร ดื่มสาเกนี่สักแก้วไหม?”
“แต่ผมยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะครับ?”
“ดื่มกับผู้ใหญ่ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“ครับ งั้นนิดหน่อยก็ได้…”
ซิดรับแก้วมาด้วยความระมัดระวัง
‘ก็ไม่ใช่คนแปลกมากมายอะไร’
ตอนแรกซิดก็ดื่มไปแก้วเดียว ไม่ช้าก็กลายเป็นสอง สาม จนท้ายที่สุดกลายเป็นห้าแก้วไปเสียได้ ซิดตอนนี้เริ่มหน้าแดงเพราะอาการมึนเมาขณะเอ่ยถึงปัญหาที่ประสบพบเจอให้อิสยูรัมฟัง
“…ถ้างั้น นายมาจนถึงที่นี่แต่แล้วต้องกลับไปมือเปล่า?”
ซิดพยักหน้ารับ
“นายพูดว่าอาร์ค? หมอนั่นดูเป็นคนโหดร้ายเอาเรื่องเลยทีเดียว คนอะไรจะทำให้คนอื่นกลายเป็นหนี้เป็นสินแล้วใช้งานต่างทาส? นอกจากนั้น เงิน 3,000 เหรียญทองยังแบ่งเป็นดอกเบี้ยอีก 1,000 เหรียญทองเนี่ยนะ? ถึงแม้จะเป็นในเกมก็เถอะ… อยากให้ช่วยไหม?”
“เอ่อ เลิกพูดถึงเรื่องนี้ก่อนดีกว่าครับ”
ซิดที่ตื่นตะลึงเริ่มโบกไม้โบกมือไปมา
“คุณไม่ทราบว่าอาร์คนิมน่ากลัวขนาดไหน อาร์คนิมไม่ใช่คนรับมือง่าย”
“แข็งแกร่งถึงขนาดนั้น?”
“ไม่ใช่แค่แข็งแกร่ง แต่อาร์คนิมยังไม่ใช่คนเลวร้ายด้วยครับ ตอนพวกเราพบเจอครั้งแรก เขาช่วยผมเอาไว้จากลีโอที่เป็นผู้เล่นฆาตกร”
จากนั้นเขาก็เริ่มอธิบายเรื่องราวครั้งที่ซิดจ้างวานการคุ้มกัน
“…แล้วเขายังช่วยผมตอนที่ติดหนี้สินอย่างมหาศาลด้วย”
โดยการใช้งานซิดต่างกระเป๋า…
“…แถมเขายังทำให้ผมได้รับผลกำไรก้อนใหญ่ผ่านการทำธุรกิจที่ไคโร้ท”
และนั่นก็ทำให้เขาเป็นหนี้ถึง 4,000 เหรียญทอง…
ยิ่งพูดออกมามากเท่าไหร่มันก็ยิ่งน่าเวทนามากขึ้นเท่านั้น ซิดถอนหายใจก่อนจะส่ายศีรษะ
“ยังไงก็ตาม อาร์คนิมไม่ใช่คนเลวร้ายครับ… อย่างน้อยผมก็คิดแบบนั้น เขาถึงกับเสนองานให้ผมทำชดใช้หนี้ และยังทำให้ผมเลเวลเพิ่มขึ้นได้มากขนาดนี้”
“อืม ก็ไม่น่าจะแย่อะไร”
“แต่ผมคิดว่าปัญหาของจริงคือหลังจากนี้”
“ว่าอะไรนะ?”
“เป็นเพราะผมไม่รอบคอบ เลยไม่ได้ซื้อหาม้วนคัมภีร์ [เดินทางปลอดภัย] และพวกมันก็มีขายแต่ที่กิลด์ไมดัสในเมืองใหญ่… ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าจะกลับไปกิรันยังไงดี”
“ฉันไปด้วยแล้วกัน”
“ครับ? คุณอิสยูรัมน่ะเหรอ?”
“ใช่ ฉันก็อยู่ที่นี่มาพักหนึ่งแล้ว คงได้เวลาต้องออกไปที่อื่นบ้าง แล้วฉันก็อยากไปที่ที่คนพลุกพล่านกว่านี้ด้วย กิรันน่าจะเป็นเมืองที่ใกล้ที่สุดงั้นสินะ? งั้นก็ดีเลย ไปกับคนรู้ทางดีกว่าเป็นไหน ๆ”
“จะ-จริงเหรอครับ?”
“แน่นอน ไปกันเถอะ”
อิสยูรัมพอดื่มแอลกอฮอล์หยดสุดท้ายหมดจึงลุกขึ้นยืน ตอนนี้ที่เขาต้องทำคือคุ้มกันซิดไปส่งที่กิรัน แน่นอน มันไม่ใช่การเดินทางที่ง่ายดายแต่อย่างใด บ่อยครั้งที่พวกเขาจะโดนมอนสเตอร์โจมตีเข้าใส่ แต่กล่าวตามตรง ซิดถึงกับกลัวอิสยูรัมมากยิ่งขึ้นหลังได้เห็นการต่อสู้กับมอนสเตอร์
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เล็กน้อย… เฮือก!”
ทุกครั้งที่การต่อสู้จบลง อิสยูรัมจะมีสีหน้าซีดเผือดเหมือนโดนอาการบาดเจ็บอย่างรุนแรงเข้าถาโถม หลังอาการดีขึ้นบ้าง เขาจะลุกขึ้นมาทำอาหารโดยใช้เนื้อมอนสเตอร์
“อืมอืมอืม เนื้อพวกโทรลนี่ไม่เหนียวเกินไปหรือไงนะ? แต่เคี้ยวนานได้ก็ดีเหมือนกัน แถมเนื้อยังฉ่ำน้ำมากด้วย ให้สัมผัสที่แตกต่างจากพวกเนื้อนุ่มเอาเรื่อง”
หากโทรลตัวไหนได้ยินเข้าคงหวาดกลัวจนตาย อย่างไรก็ตาม การเดินทางที่เปี่ยมไปด้วยความน่ากลัวและเขย่าขวัญก็สิ้นสุดลงเมื่อผ่านไปครึ่งวัน ซิดถอนหายใจหลังได้ผ่านพ้นประตูใหญ่ของกิรันเข้ามาแล้ว
“ขอบคุณครับ ที่ผมมาถึงที่นี่อย่างปลอดภัยได้เพราะคุณคนเดียวเลย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องขอบคุณกันหรอก”
“ว่าแต่ หลังจากนี้จะทำอะไรเหรอครับ?”
“อืม…”
อิสยูรัมเกาศีรษะ เขาเพิ่งได้เล่นเกมนี้ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มายังสถานที่ที่มีผู้คนมากมาย เขาแทบจมลงในกองฝูงชนภายในเมืองอันวุ่นวายที่เต็มไปด้วยเสียงดังเซ็งแซ่ของผู้คนหลากหลาย
