ตอนที่ 384 : รายได้พิเศษ
การัม ทาโคสึ และโรคอนขณะนี้กําลังยิ้มชั่วร้ายให้กันก่อนจะลุกขึ้นยืน อันที่จริงคนชั่วในความเป็นจริงก็ยังชั่วในเกมอยู่วันยังค่ำ
“อิสยูรัม สนใจเล่นโป๊กเกอร์ด้วยกันไหม?”
“ไม่ดีกว่า ข้างในทําให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ขออยู่ที่ดาดฟ้าเรือรับลมแล้วกัน”
อิสยูรัมหาข้ออ้างแยกออกจากกลุ่มขณะเดินไปที่ดาดฟ้าเรือ ทาโคสึมองตามหลังอีกฝ่ายไปขณะกล่าวถามด้วยน้ำเสียงใคร่สงสัย
“หมอนั่น ไม่ใช่ว่าน่าสงสัยหรือยังไงกัน? หมอนั่นรู้แผนการของพวกเราหรือเปล่า?”
“นายพูดบ้าอะไร? ฉันบอกแล้วไงว่าอิสยูรัมเป็นสหายรัก ไม่มีเหตุผลที่ต้องสงสัยหมอนั่นเลยด้วยซ้ำ”
“เอาเถอะ ไว้พวกเราไปถึงคงได้รู้เองว่าหมอนั่นเป็นยังไง ไปกันเถอะ”
เมื่ออิสยูรัมยืนยันได้แล้วว่าอีกฝ่ายเข้าห้องพักในเรือไปแล้ว อิสยูรัมก็กระทําการอย่างที่ทาโคสึสงสัยจริง ๆ เขาเริ่มออกค้นหาอาร์คหลังมองหาอยู่พักหนึ่ง เขาก็ได้เห็น อาร์คกําลังยืนอยู่บนกราบเรือ อาร์คตอนนี้หันมองมาทางด้านข้างเมื่อเห็นอิสยูรัมเข้ามาใกล้
“อืม จะพูดอะไรดีนะ?
อิสยูรัมกังวลอยู่พักหนึ่งก่อนเอ่ยขึ้นเสียงเบา
“ลูกเตะก่อนหน้านี้ไม่เลวเลยนี่ นายเรียนศิลปะการป้องกันตัวด้วย?”
“เทควันโด”
“หือ? ตอบห้วนเกินไปแล้ว”
เป็นเพราะอีกฝ่ายใบหน้าไม่ต่างกับฮยอนอู ดังนั้นอิสยูรัมจึงโกรธขึ้นมาเมื่ออาร์คตอบกลับอย่างห้วน ๆ
“เอาเถอะ หมอนี่รู้จักเราแค่ว่าเป็นเพื่อนของการัมที่ดีที่ ใช่แล้ว หมอนี่ไม่รู้จักเราจริงงั้นสินะ? ชักน่าสนุกแล้วสิ สถานการณ์นี้ทําเอาอยากลองขึ้นมาเลย”
“ดูเหมือนนายจะฝึกฝนมานานพอสมควร หลังได้เห็นท่าทาง เหมือนว่าจะหยุดพักมาช่วงหนึ่งสินะ? ให้เดานายน่าจะเริ่มฝึกฝนกับครูฝึกมาได้ประมาณหนึ่งปี ฉันพูดถูกไหม?”
“วะ-ว่าอะไรนะ?”
อาร์คหันควับกลับมาก่อนจะมองไปรอบแล้วพยักหน้าให้
“อืม ก็นะ ฉันสามารถบอกได้ว่าใครเป็นยังไงเพียงแค่มองท่าทางน่ะ”
“งั้นจะบอกว่าก่อนหน้านี้ที่เข้ามาขวางการโจมตีก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ?”
“โห มองออกด้วยเหรอ?”
อิสยูรัมเผยท่าที่ผู้เชียวชาญออกมา แม้จะเกินคาดไปบ้าง แต่มันก็ทําเอาเขาแปลกใจไม่น้อย อิสยูรัมใช้เทคนิคขั้นสูงเพราะรู้ดีว่าการัมจะไม่มีทางพบเห็นและสงสัยจะมีก็แต่คนที่มีสายตาเฉียบคมจึงจะมองเทคนิคดังกล่าวได้ กล่าวตามตรง เขากระทั่งคิดว่าอาร์คก็ไม่น่าตระหนักได้
“แม้จะไม่ได้รับความเสียหายเพราะทักษะ แต่การเคลื่อนไหวนั่นก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับทักษะเลยนี่? ไม่ใช่ว่านายก็ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เหมือนกันหรือยังไง?”
คําพูดของอาร์คตอนนี้เริ่มยาวขึ้นมาบ้างแล้ว อิสยูรัมจึงแสร้งไหวไหล่ก่อนจะตอบกลับไป
“ก็นะ ฉันไม่ได้เรียนมากมายอะไรกว่าคนอื่นนักหรอก”
“แล้ว ทําไมคนอย่างนายถึงมาเป็นพ่อค้ากันล่ะ?”
“ไม่ใช่ว่านักรบแต่เดิมก็แข็งแกร่งอยู่แล้ว? ฉันอยากที่จะฝึกฝนจิตใจและร่างกายให้เหนือล้ำกว่าสภาพความเป็นจริงในเงื่อนไขที่แย่ที่สุด อาจารย์ฝึกสอนของฉันคือริวกับเค็น ชุนหลี แล้วก็แซนกีฟ”
เป็นอีกครั้งที่อิสยูรัมพูดจาไร้สาระออกมาถูกต้อง อิสยูรัมกําลังเล่นอะไรไม่ต่างจากเด็ก หากโดนพูดด้วยแบบนี้เป็นคนอื่นคงตะโกนต่อว่ากลับไปแล้ว ทว่าอาร์คกลับฟังอ ย่างเป็นจริงเป็นจังขณะมองด้วยดวงตาสุกสว่างเมื่อมีการเอ่ยถึงชื่อริวกับเค็น อาร์คก็เป็นผู้ชื่นชอบเกมสตรีทไฟท์เตอร์ ดังนั้นแล้วเป็นธรรมดาที่เขาจะทราบชื่อเหล่านี้ อย่างไรแล้ว อิสยูรัมกลับเป็นฝ่ายเขินอายเสียเองจนต้องกระแอมไอออกมา
“แค่ก แค่ก อะไรก็ดี ก้าวเท้าของนายยังดูอ่อนไปบ้าง เท้าที่สามารถไปทางไหนก็ได้อย่างใจสําคัญยิ่งกว่าขาที่เตะได้แรง ตอนนี้ก็ไม่ได้แย่นัก แต่ลูกเตะของนายจะแข็งแกร่งขึ้นได้อีกมากถ้าขาของขายมีสมดุลดีกว่านี้ ไม่ใช่ว่าอาจารย์ของนายก็น่าจะพูดเหมือนกันหรือยังไง?”
“รู้ได้ยังไงกันเนี่ย?”
“หึหึหึ หากเป็นอาจารย์ที่ดีก็ควรพูดเหมือนกันทั้งนั้นแหละ”
อิสยูรัมตอบกลับที่เล่นที่จริงพร้อมกับยิ้มให้
“เพียงแค่มองลูกศิษย์ฉันก็พอจะคาดเดาฝีมือของอาจารย์ได้ นายนับว่ามีอาจารย์ที่ดีมาก ความแม่นยําและความคม ริบของเทคนิคล้วนเหนือล้ำกว่าระดับทั่วไปนัก ในเกาหลีใต้มีไม่กี่คนหรอกที่จะเทคนิคถึงขนาดนั้นได้ อาจารย์ของนายเป็นคนยังไงกันล่ะ?”
“อาจารย์”
อาร์คจ้องมองออกไปยังขอบฟ้าที่กว้างใหญ่ นี่ก็ตั้งสามเดือนแล้วที่เขาไม่เห็นอาร์คในโลกจริง แม้จะไม่ค่อยได้คุยว่าอาร์คเล่นเกมยังไง แต่เขาก็จดจําอาร์คได้ แต่ฮยอนอูไม่อาจจดจําใบหน้าเขาได้ อิสยูรัมจึงคิดหยอกล้อเอ่ยถาม อาร์คว่ารู้สึกกับอาจารย์อย่างไร ทว่าความรู้สึกซาบซึ้งไม่อาจคงอยู่แม้หนึ่งนาที
“อาจารย์เป็นคนที่โหดเหี้ยมมาก มีงานอดิเรกชอบต่อยที่ฉัน แถมคิ้วไม่แม้แต่จะขมวดกระทั่งว่าศิษย์เลือดตกยางออก ตั้งแต่ที่เริ่มไปฝึกที่ยิม ฉันก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่ายังรอดชีวิตอยู่ได้ยังไง”
“ตะ-แต่ทั้งหมดนั่นก็เพื่อหล่อหลอมให้นายซึ่งเป็นนักเรียนไม่ใช่เหรอ?”
“มันก็จริง ปัญหาคือเขาคิดว่ากําลังจะเปลี่ยนมนุษย์ให้กลายเป็นยอดมนุษย์เนี่ยสิ”
“นี่… ไอ้เจ้าหนูนี่คิดแบบนี้กับเราตลอดเลยงั้นเหรอ?”
อิสยูรัมชะงักไปเพราะคําตอบของอาร์ค ตอนนี้อิสยูรัมแทบอยากจะโพล่งออกไปว่า “อาจารย์ของนายอยู่ตรงนี้ไง!” แล้วจากนั้นค่อยต่อยตีอีกฝ่ายจนตายสักยกหนึ่ง แม้ความโกรธจะพวยพุ่งจนภายในหัวแทบระเบิดออก แต่เขาก็ต้องฝืนพยายามสะกดข่มมันลง
“ก็ไม่ใช่เรื่องดีหรือยังไงกัน? ถ้าหากคิดให้ดี อย่างน้อยก็เป็นเรื่องดีนะ ไม่มีทางที่อาจารย์ของนายจะประสงค์ร้ายหรอก”
“คงงั้นละมั้ง?”
อิสยูรมพยายามสะกดข่มความโกรธระหว่างที่อาร์คตอบคํา แต่ความโกรธนี้มันจะฝังในใจเขาไปอีกนาน
“ไว้หลังจากนี้ ค่อยโทรเรียกหมอนี่มาที่ยิมแล้วอัดให้เละ!!
“นี่มัน! ปลาตัวใหญ่เลยนี่!?”
ขณะนั้นเอง อีกด้านหนึ่งได้มีใครคนหนึ่งตะโกนเสียงดังขึ้น กว่าจะถึงซอแทนดาลก็ต้องใช้เวลาถึงสี่ชั่วโมง หลังได้รับชมความงามท่ามกลางทะเลเพียงพักหนึ่ง ผู้เล่นส่วนใหญ่ก็จะเบื่อหน่ายก่อนจะเริ่มกิจกรรมตกปลากัน อาร์คแทบจะหูกางออกเมื่อได้ยินขณะรอให้รอกคันเป็ดชักปลาขึ้นมา
“ว้าว ไม่เลวเลยนี่ไว้ใจให้ฉันจัดการได้ไหม? เดี๋ยวทําซาชิมิกับต้มยําทะเลให้เลย ตามปกติจะคิดค่าธรรมเนียมเล็กน้อย แต่ในเมื่อเป็นการพบกันครั้งแรกถือว่าจะทําให้ฟรีก็แล้วกัน”
“โห? จริงเหรอ?”
สีหน้าของผู้เล่นตรงหน้าพลันยินดีขณะส่งปลาไปให้ การตกปลานับเป็นทักษะทั่วไปที่ผู้เล่นต่างก็สามารถเรียนได้เป็นเพราะมีข่าวลือแพร่กระจายในเว็บไซต์ข้อมูลข่าวสารว่า การเป็นจ้าวแห่งนักตกปลาสามารถได้รับเครื่องประดับหายาก อีกทางหนึ่ง วัตถุดิบมีหลากหลายให้ใช้ทําอาหาร และหากทําอาหารได้ก็ไม่ต่างอะไรกับมีร้านค้าเป็นของตัวเอง ด้วยเหตุนี้ผู้เล่นจึงมีแต่คนเรียนรู้วิธีจับปลา ทว่าคนที่เรียนรู้วิธีการนําปลาไปทําอาหารนั้นหาได้ยากยิ่ง ที่อาร์ครอคอยอยู่บนดาดฟ้าเรือก็เพราะเล็งเห็นตลาดตรงนี้ อาร์คนําเอามีดออกมาขณะเผยฝีมืออันน่าทิ้งซอยแผ่นเนื้อซาชิมิบางเบา ออกมาก่อนจะนําส่วนที่เหลือไปต้ม การเริ่มต้นคือสิ่งสําคัญของธุรกิจ เพราะเหตุนี้การใช้วัตถุดิบสดใหม่กับทักษะจึงเป็นที่น่าสนใจขึ้นมาได้ เขาได้จัดทําซาชิมิชั้นเลิศพร้อมต้มยํา ทะเลออกมาให้รับชม
ท่านได้ทําอาหารเพื่ออยู่รอด “ซาชิมิชั้นเลิศ”
ซาชิมิซึ่งถูกจัดทําขึ้นจากปลาสดใหม่ที่เพิ่งจับได้ อาหารชนิดนี้ต้องอาศัยฝีมือมากล้ำของพ่อครัว เพราะฝีมือและประสบการณ์ของพ่อครัว รสชาติและสัมผัสของเนื้อจากความสดใหม่จึงถูกปรุงแต่งขึ้น
ท่านได้ทําอาหารเพื่ออยู่รอด “ต้มยําทะเลชั้นเลิศ”
ถ้วยที่บรรจุน้ำซุปซึ่งถูกต้มโดยเนื้อปลาสดใหม่และวัตถุดิบเครื่องเทศอีกหลายชนิด อาหารจานนี้จะให้กลิ่นของปลา ซึ่งค่อนข้างกลมกล่อม รสชาติแม้เรียบง่ายแต่กลับต้องอาศัยพ่อครัวมากฝีมือเพื่อให้ได้ความเรียบง่ายนี้
“กินได้เลยครับ”
“โห ไม่ใช่เล่นเลยนี้”
โดยทันที ผู้เล่นตรงหน้าพลันอุทานออกขณะชิมซาชิมิและต้มยําทะเลของอาร์ค
“ว้าว ไม่อยากจะเชื่อ… แม้จะทําเหมือนเป็นเรื่องง่ายแต่ นี่มันน่าทึ่งมาก เนื้อสดไม่ได้รับความบอบช้ำเลย! ตัวรสชาติเองก็หวานฉ่ำเนื้อมาก! ต้มยําทะเลก็รสชาติถึงพริกถึงขิง! ถึงจะเห็นใส่วัตถุดิบหลายอย่างเข้าไปก็เถอะ แต่พวกมันลงตัว เข้ากันเป็นอย่างมาก! แถมยังดีกับร่างกายด้วย ให้ค่าสถานะโบนัสหลังกินอาหารไม่น้อยเลยทีเดียว เอาจริง ๆ ไม่เคยเห็นอาหารที่ช่วยเพิ่มค่าสถานะมากขนาดนี้มาก่อนเลย!”
ผู้เล่นที่กําลังตกปลาต่างก็มองมาทางนี้คล้ายเห็นการแสดงทําอาหารเป็นเรื่องน่าสนุก แถมยังจะได้กินของอร่อย ผู้เล่นที่รับชมเรื่องราวอยู่พลันได้กลิ่นหอมลอยโชย
“นายน่ะ ถ้าฉันตกปลาได้จะทําซาชิมิให้ได้หรือเปล่า?”
“แน่นอน นอกจากซาชิมิกับต้มยําทะเลแล้ว ฉันยังทําปลาผัดเปรี้ยวหวานกับซุปปลาให้ได้ด้วยนะ ถ้าอยากได้ค่าสถานะโบนัสเพิ่มก็จะทําเป็นอาหารทะเลแห้งให้ พวกเครื่องเทศยังพอมีอยู่พอสมควร”
“โห ถ้าพวกเราจับฉลามได้ แบบนั้นนายก็ทําหูฉลามน้ำแดงให้ได้งั้นสิ?”
“ทูน่าล่ะ? ซูชิทูน่าล่ะ?”
คําถามจากผู้เล่นโดยรอบกระหน่ํากันเข้ามา ความจริงแล้วอาร์คเรียนรู้วิธีการทําอาหารจากปลาในช่วงที่เดินทาง ในโลกใต้สมุทรที่แห่งนั้นไม่มีอาหารที่ทําจากปลาเลยเพ ราะประชากรก็เป็นปลา เพราะแบบนั้นอาร์คจึงไม่เคยทํามันขายในเมืองใต้สมุทร แต่ตอนนี้อาร์คเพียงยิ้มขณะพยักหน้า
“ทําได้หมดตามที่ถามกันเข้ามา แต่ฉันเองก็ต้องใช้ทั้งวัตถุดิบกับเครื่องเทศเพื่อทําอาหารด้วย ทําอาหารตามสั่งคิดราคาที่ 20 เหรียญเงิน ถ้ามีคําขอพิเศษก็จะเพิ่มเข้าไปอีก 10 เหรียญเงิน”
ผู้เล่นส่วนใหญ่ที่มุ่งหน้าไปยังซอแทนดาลล้วนเลเวล 200 หรือไม่ก็สูงกว่ากันทั้งสิ้น เงินแค่ 10-20 เหรียญทองไม่ต่างอะไรกับซื้อหมากฝรั่งมาเคี้ยวสําหรับพวกเขาเลยสักนิด
“ไม่มีปัญหา”
“ปลา ตกปลากันเถอะ!”
ผู้เล่นหลายคนต่างนําเอาคันเบ็ดตกปลากันออกมา ในเมื่อผู้เล่นไม่มีใครทราบวิธีการทําอาหาร เพราะแบบนั้นจับปลามาได้พวกเขาก็ไม่รู้จะเอาไปทําอะไร แม้จะเป็นไปได้ว่าสามารถขายให้ร้านค้า แต่พวกเขาก็จะได้แค่เหรียญเงินเพียงไม่กี่เหรียญเท่านั้นเอง แถมอาหารทะเลยังหมดอายุค่อนข้างเร็วมาก บ่อยครั้งจึงเป็นการทําให้เสียวัตถุดิบไป ตอนนี้อาร์คได้แสดงฝีมือทําอาหารให้ได้เห็น ผู้เล่นต่างก็กระตือรือร้นตกปลากันยกใหญ่
“ปลาสดใหม่ ใครตกได้จ่ายให้เลย 30 เหรียญเงิน!”
“ฉันให้ 50 เหรียญเงินเลย”
“ถ้าตกปลามะไดหรือแฮลิบัตได้จะให้ 2 เ รียญทองเลย!”
ผู้เล่นที่ไม่ได้เรียนรู้ทักษะการตกปลาต่างวิ่งไปทั่วดาดฟ้า เรือเพื่อขอซื้อปลากันยกใหญ่ เพราะเหตุนี้ จากปลาที่มีค่าแค่เหรียญเงินจึงถีบตัวพุ่งสูงขึ้น นับว่ากลยุทธ์ทางธุรกิจเช่นนี้ของอาร์คประสบผลสําเร็จเพราะมันเป็นช่วงเย็นที่ผู้เล่นจะต้องหิวด้วยพอดี
