บทที่ 51 ฝูงซอมบี้
ถังเส้าหยางและกลุ่มตรวจสอบสภาพแวดล้อม น่าแปลกที่พวกเขาไม่พบซอมบี้รอบๆเลย และแม้แต่ซอมบี้ที่เดินช้าๆก็เช่นกัน
พวกเขาเริ่มเข้าไปสํารวจในอาคาร แต่อาคารทั้งหมดก็ว่างเปล่า ไม่มีมินิเกมเริ่มใดๆด้วยเช่นกัน
“ แปลกจัง ซอมบี้พวกนั้นหายไปไหนนะ?” จางเหมิงเหยารู้สึกสับสน ในช่วงเวลานั้น มันก็มีซอมบี้ระยะที่ 2 หลายสิบตัวดักซุ่มโจมตีพวกเธออยู่บนถนนสายนี้
พวกเขาค้นหาไปทั่ว แต่มันก็ไร้ประโยชน์ หลังจากค้นหาได้ครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็หยุดและกลับไปที่จุดเดิม
“ แปลกมาก ซอมบี้ไปไหนกันหมดนะ” ฝูตันตันอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาของจางเหมิงเหยาพูดความคิดของเธอ
“ อืม… ฉันแน่ใจว่ามันมีซอมบี้ขนาดใหญ่อย่างน้อยหนึ่งโหลและซอมบี้ระยะที่ 1 อีกหลายสิบตัวนะ!” ตันเสี่ยวหล่อดีตผู้ใต้บังคับบัญชาของจางเหมิงเหยาพยักหน้าเป็นคําตอบ
ขณะที่พวกเขากําลังเดินอยู่ จู่ๆจางเหมิงเหยาก็หยุด ฝูตันตันเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นและถามว่า “ หัวหน้ามันเกิดอะไรขึ้น?”
“ พวกเธอไม่ได้ยินหรอ?” เธอโบกมือให้คนอื่นหยุดส่งเสียง
ถังเส้าหยางหยุดอยู่ข้างๆจางเหมิงเหยาและพยายามฟังเช่นกัน แต่สําหรับคนอื่นๆก็เหมือนกัน พวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลย
“ เสียงเท้า! มันมีเสียงเท้ามากมายมาจากทางนั้น!” จางเหมิงเหยาชี้ไปทางทิศตะวันออก
นิ้วของเธอชี้ไปยังเส้นทางที่เป็นทางแคระหว่างตึก
เธอเข้าไปในทางเดินเล็กๆระหว่างอาคารเพื่อไปยังถนนเส้นถัดไป ถังเส้าหยางติดตามเธอไปอย่างใกล้ชิดขณะที่คนอื่นๆก็เดินตามหลังมา
หลังจากเดินไปได้หนึ่งนาที ถังเส้าหยางก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ไม่เพียงแค่นั้น แต่เขายังรู้สึกได้ถึงสั่นสะเทือนเล็กน้อยบนพื้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะต้องมีซอมบี้จํานวนมากมายมหาศาลอย่างแน่นอน มันถึงได้ทําให้พื้นสั่นสะเทือนได้
เมื่อพวกมันเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ แรงสั่นสะเทือนก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
ในไม่ช้า กลุ่มของถังเส้าหยางก็พบกับต้นตอของเสียง มันเป็นฝูงซอมบี้จํานวนมาก ใช่แล้ว ซอมบี้จํานวนนับไม่ถ้วนกําลังเดินเต็มถนนสายหลักและมุ่งหน้าไปทางทิศใต้
ถังเส้าหยางรู้สึกแย่เกี่ยวกับเรื่องนี้ หากฝูงซอมบี้เดินไปตามถนนสายหลัก พวกมันก็จะข้ามแม่น้ําไป และหลังจากข้ามแม่น้ําไป นั่นก็จะเป็นบริเวณฐานของเขา
เมื่อมองไปที่ฝูงซอมบี้ เขาก็หันกลับมาทันทีและดึงจางเหมิงเหยาไปกับเขา
“ อย่าส่งเสียงดัง! เราจะออกไปเดี๋ยวนี้!”
“ เอ๊ะ? ทําไมล่ะ? เราจะไม่ตรวจสอบมันหน่อยหรอ?” ไต่เหวินเฉียนอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาของจางเหมิงเหยา ตั้งคําถามกับการตัดสินใจของถังเส้าหยาง
“ นั่นไม่จําเป็น หากพวกมันไปตามถนนสายหลัก พวกมันก็จะข้ามแม่น้ําไป และฉันก็เดาว่าพวกมันคงจะกําลังมุ่งหน้ามาหาเราที่ฐาน ดังนั้นเราก็จะต้องรีบกลับไปเตรียมตัว!”
ถังเส้าหยางและพรรคพวกเดินกลับไปอย่างช้าๆในทันที
จากประสบการณ์ของเขา ซอมบี้ก็เป็นเพียงศพเดินได้ พวกมันไม่มีปัญญาพอที่จะเคลื่อนไหวเป็นกลุ่มเช่นนั้น ดังนั้น การสร้างฝูงและเดินขบวนไปยังจุดหมายหนึ่งนั้นมันก็จะต้องมีอะไรซักอย่างที่ดึงดูดความสนใจหรือคอยสั่งการพวกมันอยู่
เขาต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้ดี ไม่อย่างงั้นฐานของเขาก็อาจจะต้องเผชิญหน้ากับภัยคุกคามได้
เขาสามารถเห็นซอมบี้ระยะที่ 2 ปะปนอยู่ในฝูงซอมบี้ นอกจากนี้เขาก็ยังเห็นซอมบี้ระยะที่ 3 อยู่สองสามตัว สําหรับจํานวนซอมบี้นั้น มันก็สามารถนับถึงพันได้อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่คนในฐานทํางานร่วมกัน ฝูงซอมบี้เหล่านี้ก็จะไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร พวกเขามีคนมากกว่าสามพันคน และแม้ว่ามันจะมีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมการต่อสู้ได้ แต่ฝูงซอมบี้ระดับก็ไม่น่าจะใช่ปัญหา
คนอื่นๆได้ตระหนักถึงความรุนแรงที่อยู่เบื้องหลังฝูงซอมบี้ และพวกเขาก็ต้องกรที่จะกลับไปเตือนคนอื่นๆเกี่ยวกับฝูงซอมบี้ที่กําลังจะเข้ามา
ไม่นานพวกเขาก็กระโดดขึ้นรถและรีบกลับไป เมื่อพวกเขาไปถึงสะพาน ฝูงซอมบี้ก็ยังมาไม่ถึง แต่อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็รู้ว่าจากแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยบนพื้นดิน ฝูงซอมบี้ก็คงจะกําลังมุ่งหน้ามายังทิศทางของพวกเขาอย่างแน่นอน
ไม่นานพวกเขาก็กลับไปถึงฐาน ถังเส้าหยางยังคงเห็นฝูงชนมารวมตัวกันที่เคาน์เตอร์ คนเหล่านี้มาเพื่อลงทะเบียนงานที่เขาประกาศไป
เมื่อมองไปที่ฝูงชน ถังเส้าหยางก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากเพราะมันมีคนจํานวนมากที่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิถัง
“ ฉุกเฉิน! ฉุกเฉิน! เรามีสถานการณ์ฉุกเฉิน ฉันต้องการให้ทุกคนตั้งใจฟัง!” ลู่อันก้าวเข้าไปในฝูงชนและตะโกน
เขากระโดดไปบนเคาน์เตอร์และดึงดูดความสนใจของทุกคน ทุกคนรู้ว่าลู่อันนั้นเป็นมือขวาของบอสถัง ดังนั้นพวกเขาจึงตั้งใจฟังสิ่งที่ลู่อันต้องการจะพูด
“ มันมีฝูงซอมบี้กําลังมุ่งหน้ามายังฐานของเรา ฉันอยากให้พวกคุณทุกคนยกอาวุธขึ้นและต่อสู้ไปกับพวกเรา!” ลู่อันประกาศเรื่องฝูงซอมบี้ที่กําลังมุ่งหน้ามา
อย่างไรก็ตาม การตอบสนองอย่างกระตือรือร้นที่เขาคาดหวังกลับไม่เกิดขึ้น คําตอบของพวกเขาเงียบไปจนกระทั่งมีชายคนหนึ่งยกมือขึ้นแล้วถาม
“ กี่ตัว มันมีซอมบี้ในฝูงที่ตัว?”
ลู่อันตอบทันทีว่า “ หลายพัน แต่น่าจะไม่ถึงหมื่น!”
คําตอบทําให้หลายคนรู้สึกสยอง รวมทั้งคนที่ถามด้วย
“ คุณจะบ้าหรอ คุณต้องการให้เราไปต่อสู้กับซอมบี้หลายพันตัวด้วยคนแค่นี้น่ะหรอ?”
คนอื่นๆเองก็มีปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน พวกเขารู้สึกตกใจเมื่อได้ยินจํานวนของซอมบี้
“ ทําไมเราถึงต้องไปสู้กับพวกมันด้วย หนีในขณะที่เรามีเวลาหนีจะไม่ดีกว่าหรอ?”
“ ใช่แล้ว! การหลบหนีนั้นเป็นทางเลือกที่ฉลาดมากกว่า การต่อสู้กับฝูงซอมบี้นะ เราสามารถหาฐานใหม่ได้อีกครั้งหลังจากนั้น”
“ คืออะไร คุณจะทําอย่างไรเมื่อมีกองกําลังอื่นมาโจมตีฐานใหม่ของคุณ คุณจะหลบหนีอีกครั้งหรอ หลบหนีต่อไปก็เป็นได้แค่หนู” ใบหน้าของลู่อันบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ
บอสของเขาและเขาช่วยพวกเขามาจากซอมบี้และให้บ้านใหม่แก่พวกเขา อย่างไรก็ตามเมื่อสถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น คนเหล่านี้ก็ถอดใจเอาซะดื้อๆ
ลู่อันถือว่าสถานที่แห่งนี้เป็นบ้านของเขา ดังนั้นเขาจึงมีอารมณ์อ่อนไหวอย่างมากเมื่อเห็นคนที่เสนอให้เขาทิ้งบ้านของเขา
“ แกว่าอะไรนะ แกเรียกใครว่าหนู แกกล้าพูดใหม่อีกครั้งไหม!” ผู้ชายคนนั้นโกรธในทันทีเมื่อลู่อันเรียกเขาว่าหนู ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แต่คนอื่นๆก็ยังโกรธอีกด้วย
ในขณะที่ผู้คนกําลังจะก่อจลาจลจากการยั่วยุของลู่อัน มันก็มีเสียงที่ดังและหนักแน่นดังขึ้นว่า “ ออกไป! ถ้าคุณต้องการที่จะหนีไป งั้นก็ออกไปเดี๋ยวนี้เลย!”
ทุกคนหันไปทางต้นเสียงและพบว่าถังเส้าหยางกําลังยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับขวานศึกที่น่าเกรงขามของเขา
ผู้ชายที่โต้เถียงกับลู่อันรู้สึกหวาดกลัว ทุกคนรู้ว่าถึงเส้าหยางโหดเหี้ยมเพียงใดต่อผู้ที่ท้าทายเขา
“ นะ-นั่น… ไม่ใช่..” ชายคนนั้นพูดติดอ่างภายใต้ดวงตาที่เย็นชาของถังเส้าหยาง
“ ออกไป! ออกไปซะก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ! ทุกคนสามารถเลือกได้ว่าจะออกไปหรือจะต่อสู้กับฝูงซอมบี้ไปพร้อมกับฉัน! มันเป็นทางเลือกของพวกคุณ และฉันก็จะไม่บังคับใครให้อยู่กับฉัน!”
ถังเส้าหยางไม่สนใจฟังคําพูดของชายหนุ่ม เขาพูดเสียงดังและทําให้แน่ใจว่าทุกคนในล็อบบี้ได้ยินเขา
“ ออริจิ้น! แจ้งสถานการณ์ฉุกเฉินให้กับทุกคนในฐานทัพทราบ! เราจะปล่อยให้พวกเขาได้ตัดสินใจกันเอง แต่เมื่อพวกเขาออกจากที่นี่ไปแล้ว พวกเขาก็จะกลับมาที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว!”
